heyhey,
geen idee of dit al eerder aan de orde is geweest, maar ik ben hard op zoek naar herkenning en/of advies.
here's the deal: ik ben altijd bezig mezelf te bewijzen. laten zien dat het goed gaat met m'n studie (hoge cijfers) en sociaal (veel vrienden, liefst vaak gesmst worden), liefst ook op liefdesgebied (maar dat wil niet, wat waarschijnlijk te maken heeft met het feit dat ik veel te druk ben met mezelf (bewijzen)), natuurlijk vooral niet depressief of gestoord (komt nog wel s voor in m'n familie) en het liefste maak ik natuurlijk overal en altijd de beste, slimste, intelligentste en meevoelendste opmerkingen en voel me zowat op mn hart getrapt als iemand anders dat doet. het is een patroon dat ik erg herken, vooral van mijn oudere zus, die dat - naar mijn idee - veel sterker heeft en daar bijna aan onderdoor is gegaan.
ik wil het helemaal niet, vind mezelf leuk genoeg zoals ik ben en zou graag veel beter naar anderen luisteren, ze veel meer credits geven etc. maar ik ben bereid om mezelf helemaal de grond in te werken, niet te slapen, veel te veel dingen te doen etc. als mensen me maar aardig vinden, als ze maar denken dat ik leuk lief, gezond enzovoort ben. dan is het voor mij al niet eens meer belangrijk of ik dat ook echt ben. ik ben zegmaar bereid om mezelf op te offeren voor m'n image - puur buitenkant dus.
zelfs tegen mensen die me beter kennen durf ik niet te zeggen dat het niet goed met me gaat, behalve misschien tegen m'n moeder en 1 beste vriendin.
komt bij dat ik ook nog es hopeloos verliefd ben daardoor nog extremere acties ga uithalen en me nog krampachtiger leuk ga opstellen dan ik al deed. kost heel veel energie en levert niets op.
het vervelende is dat deze houding heel lang heel goed 'gewerkt' heeft: mensen vinden dat ik positief, betrouwbaar en zelfverzekerd overkom enz. misschien ben ik dat ook wel, dat weet ik niet; zelfverzekerd ben ik in elk geval niet. maar het schokkendste vind ik zelf dat er inmiddels een paar mensen zijn - die ik nog niet zo lang ken - die iets ouder zijn dan ik en er genadeloos (misschien zonder het zelf te weten en best subtiel maar toch) doorheen prikken. ik MOET er nu dus wel van af, de vraag is alleen: HOE? ik weet niet beter, namelijk.
ik heb het gevoel dat de grond onder mijn voeten is weggeslagen.
herkent iemand dit? ideeen over hoe hiermee om te gaan? ik weet het allemaal even niet meer.
liefs,
nescio
|