Wat zou jij doen?
 

N.a.v. de uitzending van "Wat zou jij doen" van woensdag 19 mei op Ned. 1 waarin nederlandse moslims en hun ouders naar voren kwamen, wil ik graag van jullie weten wat jullie zouden doen als je eventuele toekomstige kinderen een ander geloof kiezen dan jij en je partner.

Dus zouden de atheisten er moeite mee hebben als hun kind zwaargelovig zou worden? Zouden de gelovigen er moeite mee hebben als hun kind aan zou geven nergens in te geloven? Hoe zouden jullie ermee omgaan als je zoon/dochter zich op een dag bekeerd tot een andere religie?
Zouden jullie ze tegen proberen te houden? Ompraten? Verstoten? Of laten jullie ze volledig vrij en leg je je neer bij de keuze van je kind ook al is het iets wat heel ver van je afstaat?

spit it out...

ps. link van de uitzending: http://piazza.kro.nl/programma/watzo...zjd_040519.asp

Ik vind dat ieder mens een eigen individu is. Ook de kinderen. Als de kinderen beslissen een ander geloof aan te hangen dan die van mij of mijn partner, so be it. Als zij daar gelukkig van worden, dan word ik dat ook. Waar ik wel heel streng in ben dan is dat ik absoluut nooit iets van bekeringsdrang wil merken, ik zou mijn kinderen wel bijbrengen dat men het niet op prijs stelt als ze constant blijven jammeren over hoe goed hun geloof wel niet is en dat iedereen dat moet geloven. Dat je er een discussie over wilt voeren dat moedig ik aan, maar zodra ik tekenen bespeur van bekeringsdrang zullen ze dat ook weten. Dat accepteer ik niet.

Ik wil geen kinderen.

het gaat over eventuele toekomstige kinderen en niet om of je wel of geen kinderen wil.

Ik was dan atheist. ik wil mijn kinderen zo vrij mogelijk opvoeden op gebied van godsdienst. ik vraag me af hoe je dat het beste doet. als je een kind er gewoon niks over verteld, helemaal niks, dan is het gewoon, de eerste godsdienst waar het mee in aanraking komt wordt het. op zich mag dat natuurlijk, maar op die manier gelovig worden staat me tegen. dus wat moet je dan? over alle godsdiensten vertellen? ik ben bang dat ik dan mijn mening te veel opdring uiteindelijk. bovendien kun je niet alle godsdiensten gaan vertellen. moet je je beperken tot de wereldgodsdiensten? ook niet eerlijk.
zodra mijn kinderen kunnen aangeven waarom en hoe ze geloven, vind ik het prachtig. maar geloven omdat hun vriendjes en de meester het ook zeggen, denk ik niet dat ik het goed zal vinden.

moeilijk moeilijk

Waar baseer je dat nou weer op.

Ik laat ze compleet vrij in de keuze. Ik voed ze wel op naar mijn normen en waarden, dus mijn geloof zou wel naar voren komen in de opvoeding. Maar als ik nog twijfel zoals ik nu twijfel of dat mijn geloof rotsvast is over 20 jaar is ook een factor, want als je ECHT geloofd dan voed je automatisch je kinderen daarmee op.

Maar als ze op een leeftijd komen dat ze zelf kunnen denken over dit onderwerp, en besluiten om bijvoorbeeld moslim te worden of hindoe, dan laat ik ze in hun waarde.

Ongeveer hetzelfde geldt ook voor mij. Als ouder denk je te weten wat het beste is voor je kind en wil je ze dat dus ook meegeven. Als ze op latere leeftijd echter kiezen voor iets anders in hun leven, dan zal ik ze daar vrij in laten en ze het respect geven dat ik zelf ook graag ontvang.

Zijn er mensen die bepaalde dingen echt helemaal NIET zouden accepteren en er alles aan zouden doen om hun kind daarvan te weerhouden? Zo zei iemand uit het publiek in de uitzending van "wat zou jij doen" dat hij zelfs zou verhuizen met zijn dochter als zij moslim zou willen worden. Niet dat dat iets helpt natuurlijk maar zijn er hier mensen die ook dergelijke ingrijpende stappen zouden nemen in bepaalde gevallen of is alles te verdragen?

EDIT: Stel 1 van mijn nakomelingen zou bekeren, dan zeg ik niet gewoon "oke". Ik praat er natuurlijk wel eerst over.

Ik zou er zoveel mogelijk moeite voor doen om hem ook atheistisch te krijgen.

Het is dan zga zeker dat hij het ook wordt. Mocht dat niet zo zijn, blijft het zijn eigen keuze.

Euhm tja, heb die uitzending ook gezien :) (y)

Best moeilijk, maar ik zal mijn kinderen zoveel mogelijk met mijn godsdienst opvoeden. Als zij later met een andere godsdienst thuis komen, zal ik met ze daarover praten, ik zou ze ook uitdagen en zoveel mogelijk de godsdiensten met elkaar vergelijken en daar waar het mogelijk is de andere godsdienst onderuit proberen te halen. Mocht dat lukken.. :)
En anders moet ik me er maar bij neerleggen :(

ik denk niet dat mijn kinderen tot de conclusie komen dat JC voor hun zonden aan het kruis is gestorven enzo, ik laat ze vrij in hun keuze maar zal hun intellect ook dusdanig stimuleren dat ze zelf een goede keus kunnen maken.
Een partner kan dit eventueel verstoren,want sommige mensen doen rare dingen met een roze bril op

Moeite? Ik denk van niet. Uiteraard spreek ik hypothetisch, want ik heb (nog) geen kinderen, dat duurt nog een jaar of twee a drie.

Moeite is denk ik niet het goede woord. 'Verrast' lijkt me beter - vooral omdat niemand in mijn familie sinds vier generaties op enigerlei wijze gelovig is (geweest).

(1) Gewoon verder leven. (2) Proberen te achterhalen waarom iemand gelovig is geworden. Persoonlijk denk ik dat wij dan wel iets vergeten zijn aan de opvoeding mee te geven. Geloof betekent vooral ook opgenomen worden in een gemeenschap. Het feit dat mijn zoon/dochter zich aangetrokken voelt tot het opgenomen worden in een andere gemeenschap, wil zeggen dat hij/zij blijkbaar iets mist in degene waarin hij/zij nu zit. Ik zou dan proberen uit te zoeken wat iemand mist, hoe dat gekomen is en hoe ik dat kan veranderen. Ik zou denk ik direct zijn/haar keuze afvallen wat geloof betreft, want dat werkt alleen maar afstotend en je hebt het toch hier over je eigen vlees of bloed.
Zelfreflexie dus.

Nee. Dat werkt niet. Dan voelt iemand zich onbegrepen en drijft nog meer van je af.

Niet direct. Mij kennende zou ik wel van aangereikte situaties gebruik maken om andere zijdes te laten zien, maar meer niet. Net zoals je een gelovige een ongelovige alleen maar meer ongelovig maakt met pusherig gepraat, zo werkt dat ook omgekeerd.

Dat nooit. Het is en blijft ons kind. Een kind verstoot je niet.

Ik heb niet veel anders te willen. Ik kan als ouder niet bepalen waarin mijn kind moet geloven - tenzij ik indoctrineer natuurlijk.

Ik sluit me weer volledig aan bij alluman :)

Ik zal mijn kind proberen skeptisch op te voeden, leren kritisch te kijken naar alles wat er op hem of haar afkomt. Ik denk dat de kans dan erg klein is dat ze gelovig worden (geloof is ook voor een groot deel aangeleerd!). Mochten ze toch voor een geloof kiezen, zal ik dat respecteren maar discussie zeker niet uit de weg gaan!

Zelf ben ik atheistisch en ik zou wel even schrikken als ik mijn zoon of dochter(die ik nooit zal krijgen, btw)zich zou bekeren tot een geloof. Ik zou ook in eerste instantie wel proberen om hem/haar om te praten, aangezien ik persoonlijk absoluut walg van godsdienst. Echter, ik ben ook iemand die mensen in het algemeen en mijn eigen kinderen in het bijzonder, graag vrij laat in hun doen en laten. Dus ik zal er dan maar mee moeten leren leven, alhoewel me dit zeer zwaar zou vallen.

Overigens zou ik een eventuele aansluiting bij een of andere obscure en gevaarlijke sekte echt nooit accepteren. :)

:)
Wat een sekte betreft: (texaans accent) I loves my gun!

Ik denk niet dat het gebeurt maar mocht een van mijn kinderen gelovig worden dan zal ik dat grondig bespreken want ik ben dan wel benieuwd hoe dat is gekomen. Als dat zo blijft vind ik dat gewoon prima want religies zijn toch goed bedoeld. Een kind verstoten zou ik nooit doen.

Ik sluit me bij angellena aan.
Van mij mogen ze zolang het maar niet zo gaat zijn dat ze er anderen mee gaan lastigvallen.
(en ze niet continu hun geloof als enige antwoord overal op gaan houden want daar kan ik ook niet zo heel erg goed tegen)
En zolang ze maar niet gaan verwachten dat ik er aan meehelp.
Zij willen het geloof dus moeten ze het zelf maar doen. Ik ga geen minuut stilte houden voor mijn maaltijden omdat zoonlief/dochterlief besloten heeft dat ze gelovig is en ze voortaan wil bidden voor het eten. Dan doet ze dat maar lekker zelf, ik doe er niet aan mee. En als ze me uit bed durft te halen omdat hij/zij naar de kerk wil kan hij/zij rekenen op een 'je hebt toch een fiets?' reactie of een 'Nou dan ga je toch' (ondersteunt met wat minder vriendelijke termen omdat ze me uit bed haalden)
Als er dan ook een 'familie' uitje geregeld wordt op een dag die voor hem/haar 'not done' is dan gaan ze gewoon mee.

In other words: In de eigen tijd en zonder er iemand anders van mee te belasten mag ze desnoods streng gereformeerd worden. Maar ga niet verwachten op meewerking (en zodra ze gaan lopen bekeren ga ik schieten. Niet letterlijk maar dan hebben ze wel een probleem)

Mijn vader is zwaaaaar atheïst, en mijn moeder lichtjes katholiek. Maar toen ik klein was ( vele, veeeele jaren gelden ;) ) Ging ik wel eens met haar mee naar de kerk. En ik vond het leuk! Al die zingende mensjes, dat sfeertje, ik vond het wel iets magisch eigenlijk, zo met die rituelen, hardstikke vet gaaf cool! Dus ik raakte geïntereseerd. Ging kinderbijbels lezen enzo ( wat ik gewoon beschouwde als leuke verhaaltjes) En ik wou mijn 1e communie gaan doen. Gewoon, voor de leuk. Vond me ma goed natuurlijk, maar mijn vader... het heeft 3 jaar geduurd voordat ik het uiteindelijk mocht doen.

Inmiddels ga ik niet meer na de kerk, misschien nog eens met kerst om mijn ma een plezier te doen, maar voel me zo hypocriet als ik daar zit...

Ennieweej, ik kan er wel nog steeds boos om worden als ik aan die lompe reactie van mijn pa denk. Ik was gewoon een geïnterseerd kind, ik ging geeneens bij een enge sekte ofzo, liep ook geen gebeden op te zeggen aan tafel, en begreep er geen drol van waarom papa zo boos werd als ik zei dat ik naar de kerk wou, want toevallig vond ik het in de ker hardstikke fijn!

Als later gelovig word dan mag ie dat absoluut. Mits hij/zij mij er niet constant mee lastig valt, of extremistisch gaat denken, in wat voor geloof dan ook. Ook een sekte gaat er bij mij niet in.

Ik denk:
Als je je kind gewoon normaal opvoed, en leert om zelf te denken, dat er maar heel weinig zijn die daadwerkelijk zwaar gelovig worden.

Want daar zit bij veel mensen (ik) het probleem. In de kerk word meestal niet zoveel zelf gedacht. In de kerk word geluisterd, en daar houdt ik niet zo van.

toch zijn die er heel veel en die ouders dachten ook dat het hen nooit zou overkomen...

Als iemand echt erg erg eeeerg overtuigd is...sjaa, meer dan een goede opvoeding valt er niet te doen denk ik zo.

Het kiezen voor een ander geloof hoeft toch niet het gevolg te zijn van een slechte opvoeding ofzo? Het is toch ook geen slechte stap.

Ik zou ze ongelovig opvoeden net als mij, ik laat ze voor de rest gewoon vrij in hun keuze en laat ze zelf rondkijken in alle geloven die er zijn. Ik dwing ze in ieder geval niets. Maar als ze ergens voor kiezen, vraag ik natuurlijk wel waarom juist dat geloof (interesse)

(dit in het geval als ik ooit kinderen zou hebben, maar dat lijkt me logisch)

Nee natuurlijk niet, ik schreef dan ook zwaar gelovig, ik bedoel hiermee dus eigenlijk meer dat hij/zij zich helemaal van mij
(heidense hond) af gaat sluiten.

Ik vind het ook helemaal geen slechte stap om naar de kerk te gaan. Geloven hebben goede idealen, dus ik heb er niks tegen. Hoewel ik denk dat ik er wel meer moeite mee zou hebben als mijn kind een meisje is en ze gaat naar een kerk waarbij de vrouw toch wel enigzins beperkt word. Maar dan nog, laat ze maar doen hoor.

Off-topic: Mijn leraar was aanwezig :D :
AbdulJabbar van de Ven (Hij was kaal en had ook een baard en zat gewoon in het publiek)