Wat moet ik nou ?
 

Hallo allemaal,

Ik heb een ontzettend lieve vriend, waar ik ook heel erg veel van hou, we hebben ook al veel problemen gehad en zijn ze allemaal weer te boven gekomen. Maar nu hebben we een probleem en ik weet het echt niet meer.

Zijn ouders zijn gescheiden en hij woont bij zijn moeder, normaal gesproken gaat dat redelijk en ik ben daar altijd welkom. Maar wanneer ik wat vraag of hij met mij mee gaat naar een verjaardag, bioscoop of wat anders, mag hij nooit ! Ook wanneer we in het weekend bij zijn moeder zijn, mag hij niet slapen en ik zelden bij hem.
Als zij mij vragen om ergens mee naar toe te gaan ga ik wel altijd mee.

In het begin vond ik dit niet zo erg, maar nu begint het me wel te irriteren. Heb het hier uiteraard ook met mijn vriend overgehad, en krijg steeds weer het zelfde antwoord:

Het is mijn moeder. Ik begrijp ook wel dat je je moeder niet zo snel in de steek laat door bij je vader te gaan wonen. Maar iedere x die ruzies opnieuw en altijd dat nee. Word mij nu echt te veel.

Ik wil het helemaal niet uitmaken, maar soms denk ik er wel aan, want ik weet echt niet meer hoe ik hier mee om moet gaan. Een relatie moet van 2 kanten komen en het komt nog steeds altijd maar van 1 kant. De mijne.

Geef me aub wat tip !!!

Dinootje !

Je bent 20. Ik neem aan dat je vriend ook rond die leeftijd is.

Sorry hoor, maar op die leeftijd hoor je echt niet meer elke stap bij je moeder te moeten vragen.
Doet ie dat wel dan zou ik hem zeggen dat ie maar eens volwassen en onafhankelijk wordt.
En hij kan ook op zichzelf gaan wonen als ie wel bij z'n moeder weg wil maar z'n moeder niet wil kwetsen door bij z'n vader te gaan wonen.

Oh grutten... Is dit weer zo'n mannetje die altijd superbeschermd is opgevoed en een moeder heeft die de betekenis van het woord volwassenheid en loslaten niet kent? Als het er idd zo een is zou ik mijn vriend van harte aanraden om de betekenis van die woorden bij zijn moeder onder ogen te drukken. Hij moest maar eens een keer opkomen voor zijn eigen belang. Mamma's wil is niet altijd wet.

Natuurlijk woont hij onder haar dak, maar ook daarin dient een moeder nog wel een bepaalde mate van vrijheid te geven, al helemaal als zoonlief (volwassen zoonlief zelfs) zich in een relatie bevind en ook eens iets anders wil zien dan de 4 muren om hem heen. Als mams daar niet mee kan leven, dan zal hij moeten kiezen tussen uit huis gaan en jou behouden, of bij mamma blijven en jou verliezen en risico lopen dat ie altijd een mamma's kindje zal blijven die nooit iets mag en nooit een echt zelfstandig leven kan leiden zolang mamma in de buurt is.

Wat er tussen hem en zijn moeder speelt is jouw zaak verder niet, dus daar moet je je ook niet te veel mee bemoeien, je moet hem wel vertellen wat je dwarszit en wat je graag zou willen van hem (al was het gewoon even dat hij met zijn moeder ging praten over de situatie, dat de huidige situatie geen positief effect heeft op jullie relatie en op zijn zelfstandigheidsproces), en desnoods zet je em maar een keer voor het blok hoor...

Deze situatie is voor jou ook niet fijn, en uiteindelijk moet je toch altijd voor jezelf kiezen. Als deze relatie stagneert, kan je beter op zoek gaan naar een relatie die je wel gelukkig maakt. Zo ver is het nog niet, maar kan wel zo ver gaan komen als er niet iets gaat gebeuren nu.

Ik zet niks neer want ik kan het niet beter zeggen ;)

Ik mag aannemen dat je dit niet zo lullig bedoelt als dat het er nu uitziet :rolleyes:
In een dergelijke situatie zit ik ook ( al is mijn relatie nu op de klippen ). En ik kan je zeggen dat het voor dat 'mannetje' een zeer moeilijke situatie is, zeker omdat het gewoon voelt als verraad naar je moeder toe, als je de hele tijd de keuze moet maken tussen je vriendin en je moeder. ( Dat is rationeel niet zo, maar ik kan me voorstellen dat het zo is. ) Bij mij is die beschermdheid een van de redenen dat ik nu bij een psych ben, en bijna geen contact meer heb met mijn ma.
Ik hoop dat topic starter toch iets meer begrip en respect kan opbrengen voor de problemen van haar 'mannetje' dan dat jij hier nu stelt. :rolleyes: (n) (n)

Begrip wel, maar soms houdt het gewoon op. Kan nog wel maanden begrip op brengen en wachten tot dat hij eindelijk eens iets met mij kan/mag gaan doen. Waar houdt het op ?

voor hem is het waarschijnlijk net zo moeilijk als voor jou, en afstand nemen van je moeder is erg zwaar ( geloof me ik kan het weten ).
Als jij voor jezelf het idee hebt dat je niet langer meer wil wachten, kan ik me dat best voorstellen.
Ik snap dat jij er ook niet gelukkig mee bent, ik werd alleen een beetje pissig op Angellena die mijns inziens erg respectloos omgaat met de situatie van je vriend, ik kan me bijna niet voorstellen dat hij niet voortdurend ermee bezig is ( of dat nu wel of niet zo lijkt ), en dat levert echt wel hele kloterige gevoelens op bij hem.

Succes jullie

ja, ik kan dat dat best begrijpen dat je daar zat van wordt, het enige wat denk ik echt helpt, is hem goed duidelijk maken wat je van de situatie vind. het is misschen wat simpel gezegt.

in ieder geval veel succes!

Ik kan heel goed begrijpen dat je dat niet leuk vind. Ik denk dat het enige wat je eraan kunt doen is er met hem over te praten. Misschien heeft hij het zelf wel helemaal niet door of vind hij het niet zo erg. Als je met hem gepraat hebt, weet hij dat je het niet leuk vind zo en kan hij er wat aan gaan doen.

Deze kerel staat niet zo stevig in zijn schoenen. Iemand van 20 kan toch wel voor zichzelf opkomen of niet dan. Als hij zelf aangeeft dat het hem wel leuk lijkt dan zie ik het probleem niet. Afstand van je ouders nemen is natuurlijk voor de een gemakkelijker dan de andere. Maarja, uiteindelijk moet je toch voor jezelf kiezen.

Grow up! :rolleyes:

Ik snap zijn probleem ook zeer zeker wel en die van jou dus ook. Maar ik denk dat je de zin: "de hele tijd de keuze moet maken tussen je vriendin en je moeder" niet kan gebruiken. De keuze moeten maken tussen je moeder en JEZELF ... Dat is een betere zin. Het gaat om jouw behoeftes en verlangens, jouw zelfstandigheid en jouw leer en groeiproces in jouw leven. Niet die van je vriendin, die maakt er slechts deel van uit. En hoe moeilijk het ook is, kies alsjeblieft voor jezelf. Mamma zal er misschien niet blij mee zijn, (zacht gezegd) maar ze zal het toch ooit moeten accepteren dat je volwassen wordt. Dan beter nu dan over 10 jaar als het eigenlijk al te laat is. Ik vind het heel erg voor je dat het bij jou zo is gelopen, echt waar, maar hoeft niet bij iedereen zo te zijn en juist jij zou moeten begrijpen dat je er iets mee moet doen aangezien jij zelf ook in die situatie hebt gezeten.

Het houdt op op het moment dat hij zelf zijn eigen leven in handen neemt. Niet eerder, niet later.

ja, al die rationalisaties ken ik ook al wel, maar dat maakt het gevoelsmatig niet makkelijker, want hoe dan ook blijf je denken, en je schuldig voelen. Want als je emotioneel op die manier gechanteerd word ( zo noemt mijn psych dat en misschien is het ook wel zo ), is de keuze voor jezelf in het beginsel een keuze tegen je moeder. En omdat je moeder dan laat merken dat dat zo is, ga je dat vanzelf ook zo voelen.

PS sorrie angellena, ik had misschien niet zo venijnig door de bocht moeten komen, het zit nog steeds diep :(

Ik snap je situatie dus kan ik jouw kant van de reactie ook begrijpen en zal je mij er niet over horen. Ik heb het niet beledigend opgevat ofzo. Rustig aan dus maar :D.

Dat klopt, het schuldgevoel zal er zijn en zal even blijven, en idd het is chantage, maar onthou dat jij jezelf die chantage niet oplegt. Het is heel moeilijk, vooral in het begin, maar je moet idd proberen te rationaliseren en proberen in te zien dat als jij voor jezelf kiest, je niets fout doet. Iedereen moet keuzes maken in het leven, de ene keuze is makkelijker dan de ander, deze is gewoon verdomde pittig, maar uiteindelijk moet ie gemaakt worden, jij bent de enige die dat kan en mag doen en als je dan ook nog een beetje verstandig bent dan kies je voor jezelf en jouw leven.

Natuurlijk is dat schuldgevoel ontzettend moeilijk, maar zoals ik het begrijp van de topicstartster is de keuze in dit geval altijd voor zijn moeder. Ik kan me voorstellen dat je daar als vriendin dan heel erg moedeloos van word. Je komt dan namelijk eeuwig en altijd op de tweede plaats, op een manier die jouzelf schaadt.

Natuurlijk is de situatie waarin haar vriend zit absoluut niet makkelijk, dat beweert niemend ook. Maar wanneer hij niet op een gegeven moment voor zichzelf zal kiezen, is het begrijpelijk dat zijn vriendin dat wel gaat doen.

Gewoon met zijn driëen goed praten, zeg gewoon wat je dwars zit en kom er als volwassen mensen uit.

Lijkt me niet verstandig... Zij heeft niets te maken met de moeder-zoon relatie. Dan moet zij zich daar ook niet mee gaan bemoeien. Ze kan wel doorgeven aan haar vriend wat haar dwarszit, dat hij daar dan met zijn moeder over kan praten. Anders loop je risico dat je dus echt nooit meer terug hoeft te komen omdat je je bemoeit met zaken die jou niets aangaan.

Je gaat er vanuit dat de moeder ook rationeel zal reageren. Als de schoonmoeder van de ts zo manipulatief en egoistisch is, zal die volwassen reactie vies tegenvallen.

Ten eerste: een relatie die niet van 2 kanten komt, is hopeloos, loopt geheid stuk.
Ten tweede: Ik zou de mening van die moeder maar respecteren, ik vind het ook belachelijk maar er valt niets aan te doen..... anders zit je met een huis vol ruzie, en dat is ook geen optie. Als hij (en jij) het er niet mee eens zijn, dan ga je maar op jezelf wonen, kun je je eigen regels maken.

De kogel is door de kerk.

Ik heb het hem verteld hoe ik er tegen oversta, nog voordat ik het woord moeder in de mond genomen had explodeerde hij.
Heb het maar veder laten rusten.

Nu kwamen er deze week veel problemen omtrent zijn ex bij. Hij blijft met haar omgaan, Te close naar mijn zin. Als we in het bos aan het wandelen zijn moet zij mee, en onder het lopen trekt hij haar gewoon de rok van der kont. Hij blijft haar vastpakken en alles voor der doen, terwijl voor mij niets kan.

Heb het hem dus gezegt dat ik zo niet meer verder wil.
Dacht dat het zou opluchten, maar de waarheid...
Voel me nog shitter dan voorheen en dat ik wist dat ik gebruikt werd. :|

Good for you! Voelt nu ff kut, maar over een tijdje ben je blij met je beslissing. Dan heb je een andere vent waar je zielsgelukkig mee bent en hij met jou en geen ouders/schoonouders die tegen werken, en dan denk je terug aan je ex en dan kan je er waarschijnlijk zelfs nog wel om lachen.

Dit zou ik dus echt niet pikken. Zo met je ex om gaan is niet normaal in mijn ogen. Ik zou er zeker wat van zeggen en al helemaal dat zij mooi niet mee gaat en als hij nog een keer d'r rok naar beneden trek of iets anders wat te handtastelijk is, dat hij schop onder zijn hol krijgt!! En dan confronteren met het feit dat ie een mama's kindje is en dumpen die gast.

Hoe reageert zij eigenlijk als je vriend wat bij haar doet? En hoe doet ze tegen jou dan?

Zit wel wat in, ook in de reactie van de poster voor je. Maar daarom zeg ik "als goede volwassenen onder elkaar", maar ja dat is niet altijd voor iedereen even makkelijk...

Nou mooi is dat. Met dat hele ex-gedoe zat er dus al een hoop fout, het is echt goed dat je dat nu niet meer pikt! :)
Waarom is z'n ex z'n ex, als ze nog overal mee naar toe moet, als je niet eens gewoon samen met je vriendje kunt gaan wandelen zonder haar.. :|
Het is zo echt beter.. dat hele gedoe met die moeder ook.. er klopt gewoon iets niet. Sterkte :)