Wat ik je nog geven zou.
 

Een dicht omdat ik moe ben, en mijn strijdlust heb verloren
om de ander nog te raken; om zijn rust-zijn te verstoren.
Na honderd regels is het, niet makkelijk niet te herhalen
wat ik je nog vertellen wou 'maar mijn verdriet zul je niet horen'.

Want na duizend woorden ben ik, in't schijnbeeld aanbeland,
en na nog eens duizend meer, ligt het einde voor de hand.
Je weet waar dit naartoe leidt, ik zag je denken 'zou ze...'
maar verdrink maar in het diepe, in het water, in het koude.

Waarna ik je dan redden zal: ik zie ons daar al zitten
in het lieve groene gras. Jaren later; samen vitten,
over hoe alles vroeger was.

Meer nog dan ik schrijven kan, wil ik je liefde steeds bezitten,
't zonder-zijn duurt mij veel te lang;
zonder dat water, te veel hitte.

Een ijzersterk sonnet. Bravo!

De ontknoping vind ik heel lieflijk. Gelukkig ging het niet alleen over een poets block of zo (:

Misschien zijn de regels wat te lang om de rijm die er nog in zit goed vast te houden, soms lijkt het daardoor ietwat gemaakt. Zou ze en koude rijmt daarnaast amper, als dat de bedoeling was...

Mooi ja. Alleen vind ik die komma's in de derde regel van de eerste strofe en de eerste regel van de tweede strofe een beetje vreemd staan, vind ze niet echt nodig. Vooral je derde strofe vind ik mooi, de eennalaatste regel van de vierde strofe vind ik niet lekker lezen.