Wat als anderen zeggen dat je ziek bent...
 

Wat als anderen zeggen dat je ziek bent en hulp nodig hebt, maar je dit zelf niet in ziet?

Ik ben depressief geweest en heb 1 jaar lang gesprekstherapie gehad. Toen ik in totaal 3 jaar lang met depressieve klachten rondliep kreeg ik op een gegeven moment last van suïcidale gedachten. Er werd besloten tot opname en ik was bereid om vrijwillig te gaan. Eenmaal opgenomen ging het steeds slechter. Ik wou weg uit de instelling en suïcide plegen omdat ik de situatie niet meer aan kon. Ik bleef maar zeggen dat ik dood wilde. Dit was als het ware een schreeuw om hulp, maar ik meende wel dat ik er toe in staat was. Ik werd gedwongen vastgehouden omdat ik gewoon niet in orde was. Na een half jaar lieten ze me gaan. Ik kreeg de diagnose Borderline en ze gaven het advies om dagbehandeling te volgen. Ik geloofde echter niet meer dat die hulpverleners iets voor me konden betekenen en weigerde hun hulp (zowel de behandeling als medicatie). Eenmaal thuis was ik erg onrustig. Ik wist niet wat ik met mezelf aan moest. Die suïcidale gedachten waren nog aanwezig, maar ik zag wel in dat het in mijn hoofd zat en niet zo zeer in mijn daden. Ik vertrouwde niemand. Ik isoleerde me steeds meer en stopte volledig met mijn school (ik zat in 5vwo). Nu, een half jaar later, is de situatie nog steeds zoals die was. Ik kom (bijna) nooit buiten. Ik heb geen sociale contacten meer, dankzij mezelf. Ik zit niet op school, ik doe geen werk, kortom: ik doe niks! Ik zie wel in dat alles een puinhoop is, maar ik vind mezelf niet 'ziek'. Ik heb last van een depressieve stemming, maar dit heb ik al zo'n lange tijd dat ik het beschouw als deel van mijn persoonlijkheid, alhoewel ik niet altijd zo geweest ben. Mijn omgeving ziet me mijn leven kapot maken en hebben het hier moeilijk mee. Maar of ik nou wel/niet ziek ben, het blijven mijn beslissingen die ik maak en ik beschouw mezelf niet als ziek. Als mensen aangeven dat ze het zwaar vinden om met mij te leven dan is dat niet leuk om te horen, maar ik vat het persoonlijk op terwijl zij het zien als een 'ziekte' die me zo veranderd heeft. Hopelijk is het verhaal een beetje duidelijk... :s

Magic_STAR*

wat houd je tegen om de hulp die jou kan helpen om een prettig leven op te bouwen niet aan te nemen? je wil toch niet dat dit zo doorgaat? hulp aannemen wil niet zeggen dat je ziek bent! kies voor jezelf. je bent het waard om geluk te voelen, maar accepteer dan de mensen die je willen helpen....
Lief zijn voor jezelf...

sterkte... *knuff*

Wat houd me tegen om hulp aan te nemen? Na mijn ervaringen met hulpverleners vind ik het moeilijk te geloven dat ze écht iets voor me kunnen betekenen. Ook angst en wantrouwen zorgen ervoor dat ik me snel terug trek. Ik ga er nog eens goed over nadenken. Het is inderdaad niks om op deze manier nog veel langer door te gaan. (n) Maar die angst blijft...

Misschien moet je afstand nemen van het woord 'ziekte', want zo te horen wil je dat jezelf niet geven. Dat geeft niks, want het is ook maar een raar begrip en klinkt zo negatief.
Maar je hebt wel van jezelf door dat het slecht met je gaat. Je geeft aan dat je suïcidale gedachten hebt en dat je nauwelijks sociale contacten hebt. Ook werk en school gaan niet lekker.
Je hebt het een tijdje geprobeerd zonder hulp, maar je schrijft zelf al dat een half jaar later de situatie nog steeds hetzelfde is. Je zou misschien moeten gaan inzien dat je d'r alleen dus niet bent uitgekomen en dat de stap naar hulp dan toch noodzakelijk is.
Want je bent niet ziek, maar je leventje kan op dit moment wel een steuntje in de rug gebruiken. En als bepaalde mensen ook maar een klein beetje kunnen helpen om alles weer op orde te brengen, dan kun je zelf daarmee verder gaan.

Zoals Balance zegt: dat ziek zijn is maar een begrip. Je kunt ook hulp nodig hebben zonder de hele dag kwijlend in een dwangbuis te hangen.
Ook die depressieve stemmingen zijn een reden om hulp te zoeken: dat je het al lang hebt betekent niet dat er niets meer aan gedaan hoeft te worden. Zonder die depressie, nou ja duh, kun je gewoon gelukkiger zijn en daar heb jij recht op.
Neem gewoon hulp aan en probeer er het positieve van te zien. Dat is niet makkelijk als je nu anders denkt, maar als je er met goede moed in gaat zal het denk ik veel gemakkelijker verlopen.

Ik vind het idd nogal negatief klinken en ik voel me er zelfs door aangevallen als mensen het tegen me zeggen (alsof ik niet scoor ofzo :s ) en ook houd ik er niet van om een etiket opgeplakt te krijgen.

Ergens weet ik het wel, maar het blijft een moeilijk punt. Ook schaam ik me omdat ik zolang hulp heb afgewezen en dan nu ff kom aankakken...

Ik vind het moeilijk om positief te blijven omdat het vaak een lang 'genezingsproces' is. Ik ben immers al een half jaar opgenomen geweest en daarvoor had ik 1 jaar lang gesprekstherapie. Ik heb echt hulp gezocht, alleen word je zo moedeloos als het ipv beter alsmaar slechter met je gaat.
Maar met een positieve houding bereik je idd meer. :o

Oké, ik ben eruit. Het gaat niet goed met me en ik heb hulp nodig. Ik had net vreselijke last van suïcidale gedachten. :( Ik ben zó bang dat ik mezelf iets aan doe. Het gevoel is zo heftig en écht. Ik had meteen zoiets van: Oh help, geef me medicijnen. Dan word ik maar een kasplantje. Ik heb echt medicijnen nodig. Dit kan ik niet langer zo door gaan. Ik ben alleen zoooo bang. :s
Het gaat zo slecht...*snik*....
Waarom ben ik zo bang voor hulp? :( Ik word gek van mezelf!!!
Magic_STAR

Hey meisje, wat vreselijk dat je je nog steeds zo kut voelt...(})
k weet dat de omgeving soms niet begrijpt wat er in je omgaat, maar dat komt omdat ze t zelf nog nie hebben meegemaakt, anders zeg je zoiets niet.
en dat je lang geen hulp wilde , kan ik me best voorstelle, tis gewoon moeilijk om zo open te zijn over jezelf. daar is heel veel kracht en moed voor nodig meissie. Je moet je daardoor niet laten tegenhouden om t toch te proberen vind ik. je wilt wel hulp he? dan zou k proberen om toch weer contact op te nemen met iemand en schaam je niet omdat je eerst lang niet wilde, die mensen zij n allang blij als je voor jezelf opkomt, das een al een grote stap in de goede richting! ik hoop dat je verder komt, en kwens je echt heel veel sterkte toe! veel knuffels van shy girl

Ik ben gewoon zo ontzettend bang en ik schaam me ook. Alle hulp die me aangereikt is heb ik bot afgewezen. Ik wantrouwde die hulpverleners. Ik heb ze de kans gegeven om me te helpen, maar na 1,5 jaar met als resultaat dat het vele malen slechter met me ging wou ik er niks meer van weten. Nu ben ik doodsbang dat het nóg slechter met me zal gaan als ik opnieuw bezig ben met mijn gedachten/gevoelens. Het is zo confronterend. Alleen ik heb geen echte keus. Zo gaat het ook niet goed. :( Ik ben zo bang.....
Mijn leven glipt uit mijn handen heb ik het idee.
Het is zo stom! Ik ben bang voor de dood. Bang dat ik suïcide pleeg omdat die gedachten zo beangstigend zijn. Ik ben bang om de controle over mijn denken en doen te verliezen. :confused: Ik snap er niks van...

Ik wil mezelf weer zijn en ik wil mijn oude leven terug. Het is oneerlijk! Wat heb ik misdaad? *snik*...*huil*....
Mijn vriendinnen zijn geslaagd en lekker met z'n allen naar Spanje geweest. En ik heb mijn school niet af kunnen maken omdat ik opgenomen moest worden. Ik loop nu 2 jaar achter en de kans zit erin dat ik dit jaar ook niet in staat ben om naar school te gaan. *huil*...
Ik zat al in 5vwo!!! Ik had een goede toekomst voor me. Ik wil mezelf weer zijn....*snik*....*huil*...Wat is er met me aan de hand? :(
Een verdrietige Magic_STAR*

Er spreekt heel veel angst in wat je vertelt. Bang voor hulp, bang dat je jezelf iets aan doet, bang voor het Leven...
Het lijkt alsof je in een behoorlijke negatieve spriraal zit, waarin het niet lukt om er uit te komen.

Wat zit er achter die angst(en)?

Probeer eens alles op te schrijven waar je bang voor bent en daar achter te kijken; net zo lang aan jezelf doorvragen tot je tot de kern komt...Schrijf daarna eens op een rijtje wat je allemaal wilt en/of wat je allemaal wenst/ hoopt...

En vervolgens, wat wil je daar mee doen en hoe kan je dat bereiken?

Heb je nog contact met die vriendinnen?. Wie in je naaste omgeving vertrouw je?

Hey Dreamerfly,
Bedankt! Hier ga ik echt iets mee doen.
Ik heb nu nog geen kant-en-klare antwoorden op de vragen, maar ik ga er zeker over nadenken.
Zodra ik eruit ben laat ik het je weten.
Liefs Magic_STAR*
(p.s. die angst is echt k*t (n) )

Graag gedaan en mooi te horen dat je er iets mee gaat doen, dat is al een eerste stap (y)

Denk er maar rustig over na en ik ben benieuwd wat je er uit haalt!.

Angst is ook heel erg vervelend, kon je het maar zo uitschakelen he?
Hoe gaat het vandaag met je?

Ja, kon je het maar uitschakelen (Magic_STAR* droomt weg :rolleyes: )
Vanochtend had ik weer last van suïcidale gedachten. :s Ik heb wel echt hulp nodig. Ik kijk er alleen zo tegenop. Eerst maar eens op een rijtje zetten waar ik last van heb, waar ik bang voor ben en waarom etc.

Ik heb vandaag een gedichtje geschreven. Het helpt me om toch door te gaan. Ik moet niet toegeven aan die gedachten.
Titel: de Duivel
Suïcidale gedachten
Ze malen door mijn hoofd
Verlossing van de pijn
Dat is wat de stem beloofd

Kom naar mij, kom naar mij
Fluistert de Duivel in mijn oor

Met tranen in mijn ogen
Snijd ik mijn polsen open
En ik besef ineens heel goed
Dat ik in de val ben gelopen
…

Je geeft zelf aan niet zo goede ervaringen met hulpverleners te hebben. Het probleem bij psychische hulp is dat de relatie hulpverlener-slachtoffer zeer persoonlijk is. Zo persoonlijk zelfs dat de kans dat je de goede hulpverlener treft, een hulpverlener waarmee het echt klikt, bijna net zo groot is als verliefd worden. Als je voelt dat een therapie niet werkt moet je dus niet stoppen met alle therapie maar je moet een andere hulpverlener zoeken, net zo lang tot je iemand gevonden hebt die je wél goed kan helpen en die begrijpt wat je doormaakt en je kan helpen je probleem op te lossen. Totdat je die persoon hebt gevonden moet je doorgaan met zoeken. Doorgaan en niet stoppen.

Ps. heel mooi gedicht, je beschrijft erg goed hoe het voelt, en hoe het is om suiciale neigingen te hebben. Probeer meer van dit soort dingen te maken, en op te schrijven wat je voelt. Probeer je gevoel te verklaren en te beschrijven. En hou altijd pen en papier bij de hand, want je moet ook elke seconde vreugde opschrijven, tot in detail. Elke lach. De `slechte` stukjes schrijf je om het van je af te zetten, daar moet je nooit meer naar kijken. De positieve stukjes moet je verzamelen. Als je er genoeg hebt kan je die gebruiken om te vechten tegen de pijn. Krijg je weer dat gevoel (ik denk dat je wel weet wat ik bedoel) dan ga je je goede gevoelens lezen. En als het niet lukt moet je ze niet meteen wegleggen. Zorg ervoor dat je ze allemaal leest, echt leest. Niet alleen naar kijken.

Ik had opzich een goede band met mijn psycholoog, maar na een jaar had ik er toch maar een stop achter gezet omdat ik het gevoel had er niet echt vooruit mee te komen. Ik ging toen om de twee weken langs bij de huisarts en heb ook medicijnen geprobeerd. Toch is het zover gekomen dat ik opgenomen moest worden, mijn psych was toen op vakantie en heeft niks van de acute opname meegemaakt. Na een aantal maanden kwam plots mijn psych op bezoek in de instelling. Hij was helemaal afgereisd om bij het evaluatiegesprek aanwezig te zijn. Super natuurlijk! Helaas is de band verslechterd. Ik liep me echt te misdragen in de instelling en kon het niet goed vinden met mijn behandelaars daar. Allemaal negatieve dingen werden over me geschreven en gezegt en de huisarts en mijn psych kregen een heel ander beeld van me. Sindsdien wisten ze niet meer wie ze moesten geloven. Het was IK tegenover de HULPVERLENERS. Ik wantrouwde ze en had steeds het gevoel dat ze allemaal vooroordelen over me hadden. Ik had het gevoel dat ik ze moest overtuigen ipv dat ik die gesprekken voerde om me beter te gaan voelen.
Nu zal ik opnieuw contact moeten zoeken met mijn psych, maar ik wil iemand anders. Dit durf ik alleen niet te zeggen, hij heeft zoveel voor me gedaan. :bloos:

Ik heb al een aantal gedichten geschreven en ik heb gemerkt dat dit echt helpt om je gevoelens/gedachten een plek te geven. Nu ben ik van plan om een dagboek bij te gaan houden. Ik denk dat het goed is om eens helder op papier te krijgen wat er in me om gaat enzo.

beste TS, je moet niet vergeten dat de psyche van de mens een enorm complex iets is, het is voor hulpverleners niet makkelijk te helpen, vooral omdat ik door jouw bericht het idee heb dat je nogal gesloten ben, maar hou er rekening mee, dat alle hulp allemaal kleine stapjes zijn in het oplossen van iets, je zegt zelf dat je het ziet als je persoonlijkheid, kun je nagaan hoe diep het geworteld is, dat moet dus langzaam en voorzichtig verbeterd worden, want als ze iets verschikkelijk fout doen kan dat wel het laatste stapje zijn voor jou, als je me begrijpt,
Ik ben zelf nooit depressief geweest, en heb hier ook weinig verstand van, maar ik weet wel ene beetje hoe de psyche in elkaar zit,

voor nu wens ik je alle sterkte toe, en pak alle hulp aan die je kan krijgen, er kan zomaar iets tussenzitten dat echt helpt

De psyche van de mens zit inderdaad ontzettend ingewikkeld in elkaar. Hulpverleners zie ik dan ook meer als een steuntje in de rug, uiteindelijk ben jij degene die aan de slag moet met je gevoelens/gedachten. Niemand die echter weet wat er in je omgaat, dus veel praten is erg belangrijk in het proces. Geduld en doorzettingsvermogen zijn ook onmisbaar. Helaas kunnen angst, wantrouwen, machteloosheid etc. het proces tegenwerken. Het is lastig....
Liefs Magic_STAR*