Die dwang blijft :(
 

*verhaal*

Ik weet dat verhaal over am niet mag, maar aangezien dit geen verhaal is waar ik het in doe dus..

Nou, ik heb 3 jaar lang last gehad van am, ik heb ut nu ongeveer bijna 5 maanden niet gedaan..Maar die dwang om het te doen blijft maar ...en de laaste tijd best hevig *ik doe het niet*

maar mijn vraag was: kom je daar ooit nog vanaf, van die dwang om te gaan automutileren?

Of duurt dat echt jaren voordat je er niet meer aan denkt of als je je kut voelt gelijk denkt dat am helpt om je beter te laten voelen

Ik zit hier best erg mee en ik weet niet wat ik er aan kan doen, afleiding helpt ook al niet, het enigste goede eraan is dat ik het niet meer doe..alleen die drang daartoe (n)

Ik zou het niet weten, helaas :o
Misschien kan een psychiater je daar wel bij helpen...

off-topic:
Wat is niet de bedoeling?
Topics met als hoofdonderwerp automutilatie.

Zal wel zo gesloten zijn dan...

Kloop ook al 4 jaar bij psychiater, maar die kan mij daar ook niet mee helpen, alleen maar om te zorgen dat ik het niet doe en dat doe ik ook niet
Alleen die drang is zo vervelend

Jah ik bedoelde als hoofdonderwerp dat het triggerend zou zijn, maar dat is dit verhaal niet dus :)

ik weet niet of 'ie zo gesloten wordt, maar goed, toch even een reactie...

Ik weet niet of die dwang jaren zal blijven, maar ik denk het eigenlijk niet...Zelf ben ik net 3 weken gestopt, en ik hoop dat ik het vol kan houden. Ik denk, dat als je al zo lang aan am doet, dat je dan een soort van moet 'afkicken'. Het is niet niets, en je moet een andere manier vinden om je te uiten, dan in am. Als je die manier eenmaal hebt gevonden, zal die dwang wel een stuk afnemen...Tja, ik kan je verder eigenlijk niet echt helpen ofzo..
Succes ermee iig.. :)

Goed dat je het 3 weken niet heb gedaan (Y)
Ik heb genoeg afleiding of dingen die mij helpen om niet te gaan automutileren, maar kvind het gewoon zo raar dat ik het toch nog steeds erg wilt, terwijl ik bijna niet meer depressief ben

Op het riagg zeggen ze ook dat het een verslaving is en van verslavingen kom je moeilijk af, of je blijft die verschijnselen heel je leven houden of kans dat je er goed vanaf komt

Nou lekker is dat als ik rest van leven dat wil doen :|

maar iig thx :)

Hoe langer je er mee stopt, hoe kleiner de drang wordt (ok logisch :rolleyes: ). Maarja ik snap wel wat je bedoelt, er is geen tussenweg. Je gaat over van am naar ''helemaal niets''. Tenminste, dat is de bedoeling neem ik aan...En als het weer wat beter met je gaat, zul je misschien beter kunnen relativeren en zie je in dat je het niet meer nodig hebt! Suc6! :)

Dat zou ut wel moete worden, maar nu al 5 maanden geleden en is eigelijk nog steeds zo erg als toen ik het deed..Alleen ben ik nu wel stuk sterker want normaal toen als ik die drang had deed ik ut gelijk en nu niet :)

En het gaat ook stukken beter, maar als het iets minder gaat en ik voel die spaninngen komen, denk ik altijd terug aan laaste keer dat ik het deed en toen voelde ik me zooo goed toen ik het had gedaan, net of je je een god voelt ofzow was egt vreemd :s
en dat mis ik gewoon erg, gewoon het gevoel dat na jehet had gedaan je alles aan kon, ik voelde nog wel walging naar mezelf, maar het "god" gevoel etc..

en dat vind ik best moeilijk om te vergeten omdat ikdat gevoel weer wil hebben

Ja, daar kun je vanaf komen. Door andere manieren te zoeken om je spanning kwijt te kunnen. Door jezelf aan te leren die dingen te doen als je last hebt van een bepaalde spanning.

Maar je moet jezelf ook afvragen: Waarom doe ik het eigenlijk?
Zijn het dingen die in je verleden zijn gebeurd, dingen die nu gebeuren, etc. En die dingen, daaraan moet je gaan werken.
Je zult zien dat als je beter met die problemen om kunt gaan, de drang om te ammen ook minder wordt.

(P.s Sorry als dit een beetje warrig geschreven is.. Als je iets niet begrijpt van wat ik schrijf dan zeg het maar he ;) )

Ik doe ook andere dingen in de plaats vanplaats am...maarzelfs als ik dat doet blijft het in me hoofd..
OoK voel ik me goed en heb ik een leuke tijd, denk ik er nog aan :| het zit gewoon alsmaar in me hoofd.

Kdenk dat het gewoon een heel rg lang proses word eer ik daar van af ben...Het riagg heeft ook een keer gezegt dat het bij mij nu in mijn persoonlijkheid zit omdat ik ut zolang heb gedaan ofzow iets :s maar dan alsnog :mad:

Am is niet zo maar iets, daar kun je vanaf komen, maar je moet geduld hebben. Het is goed dat je er nu vanaf bent! En - even mijzelf kennende - heeft het al lang geduurt voordat je er écht vanaf was. Dat geduld heb je opgebracht. Nu komt het echte werk door, zoals Aragnabite al zei, te gaan kijken waarom je het deed etc. Het duurt een tijd voordat die drang weg is, helaas. Maar als je dat geduld hebt, en voor jezelf alles gaat uitpluizen, komt er echt wel een tijd dat je geen dwang meer hebt tot am.
Maar dat duurt gewoon even.. :)

Volgens mij heb je nog steeds die drang omdat het een gewoonte was, en voordat je zoiets afleert kan het wel een tijdje duren...
Sterkte in ieder geval!

Dat niet alleen, je wordt er op een bepaalde manier afhankelijk van. Iets dat heel moeilijk is om op te geven.

Ik denk dat het inderdaad een heel lang en moeilijk proces is om ermee te stoppen, maar ik denk niet dat het onhaalbaar is. En daarbij komt natuurlijk nog dat je het echt zelf moet willen.

Moeilijk..

Ja, het klopt wat je zegt, je wordt er afhankelijk van..
En idd, je moet het zelf willen, anders is er natuurlijk geen beginnen aan...

ik doe t ook al een paar jaar, maar de laatste paar maanden heb ik me in kunnen houden.
maar kheb wel altijd, net als jij, ts, t gevoel dak ontplof, ik móet mezelf snijden.
maar kheb mezelf nog in kunnen houden :)

Ik wil er heel graag vanaf komen, alleen nu doe ik het nog niet voor mezelf, maar voor mijn vriend

Ik denk dat die drang ook stuk minder word als ik het ook voor mezelf doet.. Maar dat vind ik het allermoeilijkste omdat ik nog steeds denk dat ik het verdien om mezelf pijn te doen

Heel goed van je dat je het zolang niet heb gedaan..Misschien helpt het beter om het niet te doen voor een belangrijk persoon in je leven...Ik weet niet of je een vriend heb, maar bij mij is eigelijk die knop omgedraait toen ik zijn gezicht zag toen ik het voor het laaste deed en dat heeft mij tot nu toe er van afgeholpen (Y)

Zal je maybe wel denken en als je ouders het zagen en hun gezichten, maar dat deed me juist helemaal niks :s

Iig heel veel succes :)

Als je het eenmaal écht helemaal voor jezelf gaat willen, zal het misschien wel beter gaan? Je moet zoiets voor jezelf doen vind ik, niet voor iemand anders. Het is natuurlijk fijn als je door iemand er mee wilt stoppen..maar eigenlijk moet je het voor jezelf doen.. Maar, als ik je post zo lees, zit je eigenlijk nog wel met jezelf in de knoop..kun je het daar niet over hebben met je psych dan?

hmhm, als ik t wil doen, denk ik ook altijd aan mijn vrienden en da houdt mij dan meestal ook wel tegen :)

jij ook sterkte!

Ik weet dat het beter is om het voor jezelf te doen, maar omdat ik mezelf nog niet accepteer, door uiterlijk, mezelf verschikkelijk lelijk vinden, me gedrag vind ik kut, ik kan niks en ga zo maar door.

Ik ga nu ook werken bij me psych aan me zelfvertrouwen, maar aan de ene kant vind ik het eng om zelfvertrouwen te krijgen, ten eerste ik heb ut nooit gehad of iig niet veel en dan ben ik bang dat als ik genoeg zelfvertrouwen heb dat ik dan arrogant over gaat komen en dat wil ik absoluut niet...Zoals nu als ik een complimentje krijgt in het echte leven dan lul ik er maar over heen, ik kan echt GEEN dankje zeggen, omdat ik dan bang ben dat hun gaan denken van : Owh zij denkt dat ook dus ze zal zichzelf wel oh zo leuk vinden en ik wil niet dat hun dat gaat denken als ik zeg : dank je

Ik denk dat het goed is om juist wel open te staan om te werken aan je zelfvertrouwen. Als je wat meer zelfvertrouwen krijgt sta je sterker in je schoenen en zul je je zelf ook geleidelijk meer gaan accepteren zoals je bent. Als je je dan beter gaat voelen zal je omgeving dit ook wel merken en ik denk dat als je vrolijk overkomt en je omgeving daar op reageert dat je dan nog meer zelfvertrouwen zult krijgen. Als je jezelf accepteert zoals je bent zul je je ook niet zo snel schuldig voelen als je iemand bedankt voor een complimentje.

Jah ik ga der ook aan werken, misschien als ik daar verder in ben lukt het me misschien makkelijker om complimentjes te ontvangen

iig thx :)

knap van iedereen die het zolang volhoudt :)

bij mij gaat het op het redelijk, omdat k niet tegen de gezichten van mijn ouders kan als ze vragen wat ik nu weer gedaan heb :|

maarja, ik zou je opzich geen tips kunnen geven omdat ik op het moment zelf nog niet sterk genoeg ben om te zeggen dat ik wil stoppen :s

maarja, sterkte in iedergeval *knuf*

Ik ben ook niet sterk om te zeggen "IK wil stoppen" klinkt raar omdat ik het toch gedaan heb, maar ik denk dat rede is omdat IK het niet wil, maar andere..

Btw hoe gaat het nu met jouw thuis, want je was toch uit die gastgezin en weer thuis gaan proberen?

Iig jij ook heel veel succes *knuffel terug*

Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik weet ook niet hoe je er van af kan komen, maar toch heel veel sterkte en ik hoop dat het uiteindelijk lukt.

Liefs, Suzanne

Ik vind het na enkele maanden vaak nog steeds heel moeilijk om mezelf in te houden. Nou moet ik eerlijk zeggen dat ik het meer voor anderen doe dan voor mezelf, maar omdat ik hen niet wil teleurstellen is het juist makkelijker vol te houden. Daar komt ook nog bij dat ik het 'zonde' zou vinden om weer te beginnen, nu ik het al meer dan vier maanden heb volgehouden.

Ik voel me de laatste tijd eigenlijk best goed, maar die drang gaat niet weg, hoewel ik er wel minder aan denk. Het probleem is ook dat ik het niet per definitie deed omdat ik me kut voelde, maar ook als ik me bijvoorbeeld verveelde. Misschien dat er inderdaad een hele tijd overheen moet gaan, en heel veel wilskracht...

Jah same here dan, ook wellis uit verveling of soms zelfs als ik me vrolijk voelde en dat wou vieren op die manier :s
kdenk toch eigelijk wel dat je die drang toch wel blijft voelen het grootste deel van je leven, net als met andere verslavingen..net als met roken je heb al 5 jaar niet gerookt en als andere om je heen gaan roken krijg je ook weer die drang om gezellig mee te gaan roken, al is dit wel wat anders, maar voor voorbeeldje :p

Ja, ik denk vooral als het even kut gaat na een paar jaar, dat je weer heel makkelijk terug valt, vooral als de mensen die je eerst motiveerden om het niet te doen, er dan niet meer zijn.

En als je eigenlijk niet echt een reden hebt om het te doen, kan je moeilijk aan jezelf gaan werken. :S

Het eerste is waar..

ik heb wel een reden en der is ook wat aan te doen *hoop ik* en tja als je geen reden tja ook al zijn sommige problemen weggegaan en je blijft het doen uit gewoonte kom je er denk ik nooit meer van af
omdat je geen reden heb om te stoppen alleen dat het de mensen om je heen pijn doet, maar alsje het dan al zolang doet, kan dat je ook niet meer schelen...

Ja vreemd he? Tenminste eigenlijk zou het het logischste zijn als je ook echt zou willen stoppen. Ik zeg dat dan ook nooit tegen anderen, want dat snappen ze al helemaal niet. Maarja, eigenlijk snap ik het zelf ook niet helemaal.... :s

Maarja, ik ben idd, weer thuis. Maar er beginnen toch weer spanningen te komen. Iedreen valt weer terug in zijn oude patroon, dus komen er weer van die kleine spanningen.
Ik ga toch eens de mogelijkheid om op mezelf tegaan onderzoeken. Al weet ik dat dat niet de allerbetse keuze is. Maar het gaat thuis volgens mij gewoon niet...

Probeer het vol te houden. Betrek mensen erbij en zorg dat je genoeg redenen hebt om het niet te doen (schrijf het desnoods op als je de drang hebt).

Vijf maanden gestopt is erg goed. Hou dat ook zo, dan wordt het vanzelf langer en langer. Als je het heel lang niet gedaan hebt, dan is het ook moeilijker om het toch weer te doen. (Misschien voelt het in je hoofd anders, maar prent dit in je hoofd.)
AM is niet nodig, je overleeft de vervelendste dingen ook zonder.

En ja, dit topic mag hier niet. Dus het slotje zal snel volgen. ;)

Het blijft vreemd jah (N)

Kan je maybe thuis geen nieuwe afspraken maken met je ouders, over wat er al moeten veranderen zodat niet alles zo word als dat het was?
Bedoel je op jezelf, in begeleid wonen of iets anders?
dat zou kunnen helpen maar ik denk datdat niet het beste is, misschien wel tijdelijk, maar als jedan weer thuis ben begint alles opnieuw, kan jebeter en nu aan werken en goede afspraken maken dan weer weg te gaan denk ik...Al had ik wel hetzelfdegedaan als wat jij wilt, maar tog...

het mag tog alleen niet als er staat van " ik gah nu snijden of van ik heb net gesneden en het bloed ofzow" omdat dat triggerent is
en dit toch niet ? :s

Hmm..weet je, er komt écht een moment dat je tegen jeZelf zegt: "Ik wil dit niet meer, ik heb dit niet meer nodig". En dat je het dan ook écht gelooft en daar volledig achter staat. Wat iemand 'hierboven' ook typte: de ergste dingen kun je overleven zonder am. Dat is ook zo, maar dat moet je zelf ontdekken. En daarbij is het inderdaad vaak 'een gewoonte'. Niet alleen am is een gewoonte, maar ook die gedachte aan am (de drang) is een gewoonte.

Blijf vechten!

Liefs, Moppie

Ik zou het advies geven een psycholoog te bezoeken. Het is niet zomaar wat. Ik weet dat het veel voorkomt, maar dat doet niet af dat het niet gezond is om met je gevoelens om te gaan.
Niet alle forummers zijn kundig genoeg om op jouw probleem goed advies te geven. Ik ook niet.

Sterkte,

heb het ook langere tijd gehad, dacht dat ik aan jaar geleden er vanaf was gekomen... voelde me beter, sterker en zelfverzekerder...
helaas is het de afgelopen tijd 2 keer gebeurd, doordat ik me zo ongelofelijk klote voelde... :( dacht dat iki er totaal vanaf was, die drang niet meer voelde... maar neej dus, nog steeds had ik de neiging mezelf pijn te gaan doen :( naderhand voel ik me altijd heel zwak en pathetic, nog meer dan dat ik in het begin had...

Ja, ik weet dat ik beter thuis kan blijven nu en aan de dingen moet gaan werken. Maar ik heb op het moemnt het gevoel alsof ik het zwarte schaap ben. Door mijn problemen heeft mijn moeder hoge bloeddruk, gaat mijn vader meer drinken. Ik weet het niet meer, het doet zo'n pijn om je vader huilend naats je te hebben zitten. En ik ben bang dat ik al teveel kapot gemaakt heb. Maar ik heb volgende week weer gezinstherapie met mijn ouders op het riagg, dus dan ga ik daar maar eens zeggen dat het voor mijn gevoel toch weer niet goed gaat thuis...

Tja... Ik zal even overleggen of het toch nog open kan, maar reken er bij voorbaat niet op.