Mama.
 

Keihard lachend vloog ze door de kamer.
Ik keek naar haar. Ze grijnsde naar me.

Mijn leven is sucks.
En mijn moeder is gek. Of nouja, eigenlijk is het geen moeder. Ons huis is een grote puinzooi, en wanneer ik begin op te ruimen vis ik overal flessen drank vandaan. Ik haat haar. Als ik thuiskom is weet ik nooit van te voren wat ik zal aantreffen. Ik weet geeneens of ze vandaag een giechelend kind zal zijn of mij aanvalt met vuur in haar ogen, haar armen vol sneden. Ze heeft mij van binnen vermoord.
Vrienden heb ik niet. Ik had er één. Bij hem was ik gelukkig. Gewoon echt gelukkig. Wij waren samen speciaal, met zn tween zijn was zo geweldig, een gevoel...wauw!
Ik voelde voor het eerst wat dat is, samen zijn met een ander mens. Ik was voor het eerst gelukkig.

Ik weet dat alles eindig is.
Toch voelde ik me zwarter dan ooit te voren toen hij wegging.
En nooit meer terugkwam.
Ik heb alleen een telefoonnummer, een oud telefoonnummer, er wordt nooit gereageerd als ik bel.

‘Wie ben jij ?’
‘Ik ben de enige mens’ zei ik.

Ik ben hier alleen met mezelf, hier de enige mens. Maar ik wordt ook gek.
KIJK NAAR MIJ! Niemand die mij ziet, werkelijk ziet, behalve jij. Waar ben je? Ik kom naar je toe! Duik in elkaar, zwetend in mijn bed. Krijsend door de gang. Zij. Dronken in een hoek. Rooddoorlopen ogen kijken me aan. Rotmens! Een hikkend lachje ontsnapt uit haar rottende mond, niets is goed.

Waar is hij? Tranen in mijn hoofd, verdomme.
‘Laat me hieruit!’ m’n gedachten beginnen te krijsen.
Ik drukte mijn handen tegen mijn hoofd; ‘Neeeeee!’
Met een ruk omhoog. Rustig nu.
Ik glimlachte een koude glimlach in de spiegel.

Ik haat vakantie. Naar wie moet ik toe? Waar ben jij? verdomme verdomme verdomme!
Er is niemand, behalve zij. Haar lege ogen staren mij aan. Opeens slaat er een vuur uit die ogen, ze begint te krijsen, slaat en schopt. Ik ben de duivel! Ik moet dood!
Haar handen beuken op mijn hoofd. Ik duw haar gemakkelijk weg, ze is dun. ‘Slet, slet, SLET, vuile hoer!’, krijst ze me toe. Haar ogen rollen door haar kassen, zwetend en wit springt ze opnieuw naar me toe. Ik draai me om, ren naar boven.
Radio keihard aan ;

‘I never realized I was spread too thin
Till it was too late
And I was empty within
Hungry!
Feeding on chaos
And living in sin
Downward spiral where do I begin?
It all started when I lost my mother
No love for myself
And no love for another.
Searching to find a love up on a higher level
Finding nothing but questions and devils’

Lang heb ik nagedacht. Ze zal voelen dat ze mij van binnen vermoord heeft. Mijn plan. Ik ben haar duivel?

Gelukkig, ze is weer terug in een kinder-bui.
Nu heb ik haar uitgelegd dat we een spelletje gaan doen.
Ze knikte, keek me giechelend aan. Ze zwaaide een beetje.
Plotseling stond ze stil, nam mijn gezicht tussen haar handen en bracht het dicht bij het hare.
Het bloed uit de sneden in haar armen en handen plakte tegen mijn gezicht.
‘Je weet toch zeker dat het leuk is hé?’
Ze stonk.
Ik probeerde mijn hoofd los te trekken, bedacht me, gaf haar een kusje op haar neus; ‘Natuurlijk.’
Gerustgesteld liet ze me los.
‘Heb je mooi gepoetst?’
Stralend knikte ze naar me, ‘Jaaa! Kijk maar hoe mooi!’
‘Prachtig’, beaamde ik.


Ik was niet bang.
‘ Ik tel tot 3, oké?’
Heen en weer zwaaiend knikte ze.
‘1.
2.
3.’

Bloed en staal wisselden van omgeving.
Ik trok een gek gezicht.
Keek naar mijn moeder. Ze krijste.
Ze vond het helemaal niet leuk. Ik wilde lachen.






Is nog heel grof, en eigenlijk ook de eerste keer dat ik een verhaaltje neerzet, maar wil graag van jullie horen wat ik er nog aan kan verbeteren.

kweenie snap hem niet helemaal tis een beetje chaotisch :confused:

... :s Beetje chaotisch idd..

Beetje rare zin... :s

Ineens een sprong van tt naar vt ??

Ik weet niet eens of het wel zin heeft om dingen te verbeteren..want eigenlijk begrijp ik het verhaal niet zo goed. Het is enorm warrig; je spring van de ene situatie naar de andere, zonder dat de lezer de tijd krijg om alles op een rijtje te zetten. Bij iedere nieuwe alinea, heb ik het gevoel dat ik in een nieuw verhaal beland.. Het is nogal een opgefokte tekst. Alleen op het eind wordt het wat duidelijker...Ik snap d'r werkelijk geen fuck van..Sorry, misschien kan je het uitleggen? :confused:

:eek: Sorry maar ik begrijp het ook niet :s
Ik heb het wel uitgelezen, in de hoop dat het duidelijker wordt, maar helaas.

Misschien dat het duidelijker wordt in een vervolg?

Ik volg het niet helemaal. Je kan natuurlijk mensen ongeveer laten raden wat er gebeurd, maar dan is het ook handig als je een hou vast hebt. Je begint vanaf het begin met rare zinnen door elkaar heen en je moet dus al vanaf het begin raden waar het over gaat.

Ik moest het 3 keer overlezen en niet omdat ik het zo mooi vond ofzo. Wees dus duidelijker!

heel erg chaotisch ik kan het niet volgen

De chaos is de bedoeling volgens mij.
Experimenteel proza etc.
Vreemd verhaal, ik begrijp het geloof ik wel.
Ik kan je wel afraden om er liedjes teksten in te verwerken.
Lyrics en namen van groepen kunnen een negatief effect hebben op je verhaal, als men die groep of dat liedje niet graag hoort.
Bloed en staal wisselen van omgeving, Bloed en staal ruilen hun omgeving of nemen elkaars plaats in ofzo.
Wil jij je moeder vermoorden? :p
Ik weet het te smaken.
(y)

perfect verwoord

Ik denk dat ik het begrijp...
weet niet goed wat ik ervan moet denken, aan de ene kant vind ik het goed verwoord, aan de andere kant absoluut niet. Ik kan het niet zo goed uitleggen, sorry..
Silla

Mijn leven is sucks, even veranderen.
Laat het anders gewoon weg, want het verstoort je verhaal.
Mooi gezegd Silla :p maar ik begrijp wat je bedoelt.

En dat is het belangrijkste, Millroy :p
Sorry dat ik het niet beter kon uitleggen haha.

Ik denk wel dat ik het begrijp.. De hoofdpersoon heeft vakantie en zit thuis met een labiele moeder die nogal last heeft van stemmingswisselingen. Die hoofdpersoon is ook niet helemaal goed geloof ik, want ze hoort stemmen (?) Als haar moeder denkt dat ze een kind is besluit de hoofdpersoon om haar te vermoorden.. Zoiets?

Maareuh die sneden in haar armen en dat bloed.. Dat is mischien een beetje to mutch. Daardoor geloofde ik het niet echt meer. :)

Verhalen hoeven niet echt te zijn Bob.