Liefde in de psychiatrie
 

Ik dacht hier aan toen ik het er gister met Gothic over had, dat er geheid mensen verliefd zouden zijn op hun behandelaar.

Nu vraag ik me af, hebben jullie dat wel eens gehad? Of een leuke sociotherapeut tegen het lijf gelopen? En hoe ging je er mee om met je hulpverleners?

Ikzelf ben nooit verliefd geweest op een hulpverlener, alleen was één van de sociotherapeuten wel echt een maatje van me. Ik kon alles bij m flikken en ik kon heel goed met hem lachen en praten. Ik heb m ingepeperd met water en bloem, tot zijn auto ingerold met wcpapier en een grote strik erop op zn verjaardag.
Soms mis ik de gesprekken ook wel eens. Als ik geen cliënt was geweest hadden we wel goeie maatjes van elkaar gebleven, maarja, tussen hulpverlener en cliënt blijft die muur staan.

Hoe zijn jullie ervaringen hiermee?

Ik ben nog nooit behandeld voor mijn gebreken.

Wel eens in behandeling geweest, maar dat was een vrouw van voorbij de veertig. Daar val ik nu eenmaal niet op. :D

Een basisschoolvriendinnetje van me is trouwens wel een keer verliefd geworden op de gast die ze aan de lijn kreeg toen ze de kindertelefoon belde. :D Wat was het, Thomas?

Zelfde. Dit doet me trouwens meteen denken aan een (mogelijk mooi) topic. Ik zou namelijk gene vrouw als hulpverleenster willen en ik val niet op mannen. Het antwoord op je vraag lijkt me dan vrij simpel ;)

Whehehe:D De zwoele stem;)

Gelukkig niet, zeg. :D

Ik weet trouwens nog wel dat ik de vertrouwenspersoon op de basisschool een keer gevraagd heb of hij me niet kon adopteren oid, maar nee, er was geen bedje meer vrij, zelfs al was ik nog zo'n klein Quiaantje. :( (ik was zeven oid, lang lang geleden dus ;)) :o

Ik heb even gedacht dat ik gevoelens voor mijn psych had, we konden zeer goed met elkaar overweg. Toen ik opgenomen was kwam hij me zelfs opzoeken in de instelling en dit is zo'n 1,5 uur rijden (!). Ik stond verbaasd en we gingen samen in een kamertje praten, waar we uiteindelijk een lachbui kregen omdat hij vertelde dat hij verdwaald was en we plannen zaten te maken om me daar weg te smokkelen enz. :D Hij is oké. (y) Ik ben niet verliefd, maar hij is ook weer niet zomaar iemand...
By the way: we hebben ook serieuze gesprekken hoor! :D

In de instelling waren heel veel meisjes verliefd op een sociotherapeut (en de vrouwelijke socio's hadden het ook geregeld over 'm ;) ). Toen ik een keer een woedeuitbarsting kreeg (ik wou met alle geweld weg uit de instelling, midden in de nacht :rolleyes: ) en ik met een vuilnisbak gooide was hij ontzettend bang voor me omdat hij dacht dat ik het naar hem zou gooien. De manier waarop hij keek vergeet ik nooit meer. Ik had later spijt dat ik hem had laten schrikken, dit was niet met opzet maar toch... Hij zag er zo lief uit, maar zijn charmes hadden echter geen effect op me tijdens mijn uitbarsting. :D

Loves, Magic_STAR*

ik heb gewerkt in de psych (eigenlijk stage lopen) maar daar liep wel een leuke arts :D :D en verpleegkundige natuurlijk

Een meisje bij mij op dagbehandeling was helemaal gek van een socio van de open afdeling. Omdat ze wist dat ze daar problemen mee zou krijgen had ze een koos/code naam voor hem verzonnen: Stuk kaas :D

oooooooowja! haha, dat was ik al bijna vergeten. dat was W. toch?

ja :D

Bij mij op de afdeling was wel iemand verliefd op een socio, maar daarvoor had ze de code naam Sjoerd voor bedacht:p

Later heeft ze het tegen die socio gezegd en het met hem uitgesproken. Ze werd alleen telkens knalrood als ie in haar buurt kwam en ze was jaloers op mij, omdat mijn 'maatje' veel met hem om ging, dus ik ook veel contact met 'Sjoerd'(:p) had:p

Gelukkig niet. Maar mijn behandelaars zijn dan ook bijna allemaal vrouwen van boven de 40 geweest..

Mijn psychologe van Jeugdzorg was wel een enorm mooie en open vrouw, maar gelukkig ben ik niet verliefd geworden (dat had vast nog meer problemen opgeleverd)

Vroeger toen ik ambulante hulp had twijfelde ik vaak aan mijn gevoel voor mensen die me hielpen. Niet alleen professionele, maar ook leraren op school, de coördinator, etc. Later kwam ik erachter dat dit een gevoel was dat ik nog nooit gekend had. Eindelijk begreep iemand me, of probeerde die dat. Wilde ze me helpen, en luisterde ze naar me, wanneer ik het wilde....

Tijdens mijn opname heb ik wel gemerkt dat ik veel beter met een man kon praten dan een vrouw. Ik heb op de eerste afdeling heel veel gelachen met ze, maar ben nooit verliefd geweest. Wel voelde het weer bijzonder. Op de afdeling daarna zat ik een keertje in gesprek met een sociotherapeut. Ik wist het allemaal niet meer, er kwam geen woord uit, ik wilde niet meer praten, maar ik moest... alles wat hij zei sprak ik tegen, omdat ik nergens meer in geloofde. Hij keek me de hele tijd diep in de ogen aan, en ik keek steeds weg, naar buiten, of naar beneden. Op een gegeven moment zuchte die, en zei die: 'Ehm...ik weet niet of ik dit mag zeggen, maar ik heb hier ook in gezeten. Ik weet precies hoe je je voelt. Dit zeg ik niet omdat het je kan helpen, maar omdat ik het meen. Geloof me ajb; je komt hieruit! Doe geen stomme dingen, omdat je er nu zelf niet meer in gelooft. Luister ajb naar mijn woorden en vertrouw me.' Heel even keek ik hem aan, en hij knikte...gek genoeg hielp het me wel. Eindelijk iemand die wat meer van zichzelf liet zien, eindelijk eens niet die professionele afstand.

met een andere sociotherapeut is het echter wel (heel) wat verder gegaan. Dat is geen aanrader. Ik weet niet hoe het kwam, maar het gebeurde gewoon. Ik ga dat hier niet zomaar open en bloot vertellen, als je het wilt weten mag je een berichtje sturen, dan vertel ik het zo.

Grtjs.

gelukkig nooit verliefd, zijn ook allemaal vrouwen die mij tot nu toe hebben proberen te helpen, ja 1 man maar dat was een omhoog gevallen klootzak.

degene die mij ECHT wilde helpen, heb ik met twee een hele bijzondere band, dat waren twee leraressen van mij waaronder m'n mentrix. en met de ander was er een toch die proffessionel afstand (bureau jeugdzorg), terwijl zij mij wel durfde te confronteren met mezelf en niet bang was dat ik kwaad zou worden dat was op zich wel fijn toch heb ik me nooit echt laten gaan...

Ik heb op een andere manier ervaring met liefde in de hulpverlening. Ik studeer zelf HBO-Verpleegkunde en in mijn stages heb ik wel eens te maken gehad met cliënten die verliefd op mij werden... Erg moeilijke sitiuaties zijn dat, maar gelukkig krijg je daar wel goede begeleiding bij.

Mijn komende stage ga ik in een kinder/jeugdpsychiatrisch centrum lopen, en dan krijg ik er waarschijnlijk ook wel weer mee te maken, omdat ik dan ook met leeftijdsgenootjes aan het werk ben.

Stoer:D Wij hadden ook iemand die stage bij ons kwam lopen. Ze was 19 of zo:p Maar ze paste er precies tussen bij ons, dus een van de eerste vragen die ik haar stelde was: "Hee, hoe lang moet je hier nog zitten?"
Ja, iedereen was haar aan het uithoren, wist ik veel:p Ze stelden allemaal vragen toen ik bij t gesprek kwam zitten van: Waar kom je vandaan? Hoe oud ben je, enz. Wist ik veel:D

ik werkte in oudere psych, ook daar was er sprake van :D

tzou opzich wel perfect zijn, iemand waarmee je goed kan praten, die je begrijpt, waar je je vertrouwd bij voelt...
ervaring? ik niet.

Nee, ik ben nog nooit verliefd geworden op een hulpverlener, maar verliefd worden is sowieso niet handig als je een seksuele relatie hebt met iemand die getrouwd is. :D

tis juist beroerder lijkt mij als je verliefd op je hulpverlener wordt omdat er juist voor hulp een afstand moet zijn

Hier ben ik het mee eens. Er is een zekere afstand nodig, maar ook weer niet te veel.

Kus, Magic_STAR*

je moet het goed met elkaar kunnen vinden en dat is denken het beste voor hulp niet dichter bij of zo zelf vind ik iemand die kan discussieren heel fijn

:D
Ook op dat soort dingen bereidt ik me dus alvast maar voor... ;)

DE reden waarom ik psychologie wilde gaan doen :evil:

:D Het was ook gewoon elke ochtend als ik slaperig beneden kwam, dan dacht ik weer dat ze nieuw was, mar dan flitste er elke ochtend weer door mn hoofd: ONEE! NIETS VRAGEN!

Dan kun je beter de SPH gaan doen:p Dan weet je iig zeker dat je dag en nacht met leuke meisjes te maken hebt:p

:D
Vertellen sociotherapeuten eigenlijk veel over zichzelf? Ik weet dat ze niet te veel over zichzelf los mogen laten, maar de één zal zich daar toch meer aan houden als de ander denk ik.

Oe, krijg ik dan ook met jouw te maken?:p

op de crisisgroep vertelde ze heel veel, en ook op de dagbehandeling, maar in de kliniek waar ik nu zit vertellen ze bijna niks. op de crisis en dagebehandeling was er constand begeleiding in de kamer en je deed bijna alles met je groepsgenoten+begeleiding en in de kliniek waar ik nu zit doe je alles met je groepsgenoten en zit de begeleiding er maar af en toe bij.

Och, bij mijn mentor wist ik z'n achternaam, dat ie een vriendin had, wat zn hobby's waren, wat ie vroeger allemaal voor streken had uitgehaald. Ik wist z'n auto kleur en merk en ik wist echt heel veel over hem:p
Alleen de naam van zn vriendin wilde hij niet geven. Uiteindelijk heb ik mezelf maar wijs moeten maken, dat ie wat met de pmttherapeute had:(:p
Owja, ik wist dat hij een broetje had en ik wist zijn naam en ik wist, dat mijn mentor zijn broertje hem manipuleerde om hem voor 5 euro zn auto te wassen. Ik wist zn leeftijd en zn verjaardagsdatum, dus ook zn geboortedatum:p Ik wist ongeveer waar hij woonde.

Weet je wat het is? Je kunt alles strikt volgens het boekje doen, of je kunt een leuke sociotherapeut worden:)
Mijn mentor ovetrad zelfs met nog een leuke socio alle regels in het weekend. 1 keer moest ik een weekend op de afdeling blijven en toen zaten ze met zn tweetjes om half 11 met een tosti op schoot, voeten op de stoelen, tv te kijken met keihard TMF aan. Owja, en ze zongen mee:p

Is me nog nooit gebeurt, maar ik heb dan ook alleen maar vrouwen van boven de -schat ik- 35 gehad tot nu toe. En m'n lieve vertrouwenspersoon is homo, das dat schiet ook al weinig op. Als ik dat niet had geweten vanaf ons eerste gesprek had ik heel misschien wel verliefd kunnen worden, maar dat weet ik niet.

Het lijkt me alleen ontzettend lastig, om verliefd te worden op iemand die je behandelt. Niet heel erg handig. vooral omdat ik me zelf vaker niet op m'n gemak voel bij mensen op wie ik heimelijk verliefd ben :)

neuh, alleen met een mede-patiënt, haha :cool:

Haha.......dat gebeurde bij ons ook regelmatig, ondanks dat het niet mocht natuurlijk.

Grtjs.

hmm, ik kan me enigzins indenken waarom ze het liever niet hebben. Al zeg ik daarmee niet dat ik het ermee eens ben. Ken een voorbeeld van een situatie waarin het allang goedgaat. Maarja, dat terzijde.

Het lijkt me niet meer als logisch als zoiets gebeurt, vooral als het gaat om langere opnames :)

Bij mij zat er twee jongeren die al een stelletje waren voordat ze op de Kreek kwamen:p De ene belandde op de open afdeling en de andere op de gesloten afdeling. Best typisch:D

Heb keer zo'n waargebeurd boek gelezen. Die vrouw zat onder de medicijnen en werd in feite verkracht door zo'n psychiatrisch verpleegkundige, ziek gewoon. :s

:D
dit kan met mij en mijn vriendin ook gebeuren :o . we hebben elkaar op de dagbehandeling leren kennen. en nou heb ik maandag intake op de viersprong en zij volgende week maandag :o (is allemaal geheel onafhankelijk gegaan hoor). maargoed, ik heb veel kans om afgewezen te worden.

Is de liefde voor een hulpverlener niet meer iets als bewondering hebben voor-, of tegen iemand opkijken? Net als op school, als je verliefd was op de meester of de juf. en daar kan ik over meepraten, 2 leerlingen zijn nu verliefd op me:( en das niet zo leuk af en toe

Hehe trouwens, SPH is daar idd de ideale studie voor..veel meisjes, genoeg keus dus :P

Ik weet nog wel dat er bij mij op de opname een meisje zat dat verliefd was op een therapeute. Ze waren beiden lesbisch. Maarjah.. natuurlijk werd t niks. Ik heb t iig nog nooit gehad gelukkig.

ik heb wel eens wat meer gevoelt voor m'n therapeut... Maar misschien was dat idd wat Cassiopeia zei, bewondering....
Ik weet het niet... Ik weet wel dat ik het heel fijn vond om met diegene te praten.... En dat ik teveel voor diegene ben gaan voelen.... Maar of het verliefdheid was??? Nee... Ik denk het niet.... Het was gewoon een prachtmens... :o

Ik ben nog nooit verliefd geweest op een therapeut ofzo.. Ik had wel altijd zoiets dat ik graag bij ze in de buurt wou zijn, maar dat was meer omdat ik behoefde had om te praten met ze.. En ik voelde ook wel bewondering ja...Maar verliefd, nee. :o

Ik werk zelf, als bijbaantje in de gehandicaptenzorg. Op mijn leefgroep wonen bewoners tussen momenteel eind 18 en begin 26 jaar, maar ze hebben de geestelijke leeftijd die varieert van 6 tot ongeveer 12-13 jaar. Naast hun verstandelijke beperking hebben de meeste bewoners de nodige psychiatrische en gedragsproblemen. Omdat ik zelf 18 ben, zou ik er zo tussen passen, maar ik heb niet echt de indruk dat de bewoners doorhebben dat ik jonger dan hen ben. Bij ons op de groep werken ook leerling-verpleegkundigen (dwz. mensen die de bbl. mbo-v opleiding doen), en die zijn soms zelfs 17. Eén bewoner heeft een keer aan mij gevraagd hoe oud ik ben. Ik vroeg hem toen hoe oud hij dacht dat ik was, waarop hij 34 :rolleyes: antwoordde. Ik heb hem toen gezegd dat mijn leeftijd net zo geheim is als mijn pin-code. Na die keer heeft er nooit meer iemand naar gevraagd.

Als ik dienst heb, ga ik regelmatig met een bewoner boodschappen doen, naar het strand of bijv. een stukje fietsen. Ik word dan wel eens vreemd aangekeken door buitenstaanders omdat ze waarschijnlijk denken dat ik dan bijv. met een vriend boodschappen aan het doen ben en het is dan vreemd als ik ze moet uitleggen dat in drie 10-stuks verpakkingen dertig broodjes zitten of ze op hun gedrag moet aanspreken. Maar ik heb wel het id dat de bewoners mij als groepsleiding zien.

Alleen vind vind ik het af en toe wel wat confronterend. Bij ons op de leefgroep komt het nog wel eens voor dat bewoners gesepareerd (dwz. in de isoleercel) moeten worden, en dan denk ik wel eens 'voor hetzelfde geld had ik er gestaan'.

Tja, dat ken ik wel. Bij mij waren het ook leeftijdsgenoten waar ik mee werkte, soms twee, drie jaar ouder. Vooral dat beseffen is vreemd... Maar ik was van mezelf niet bang dat ik verliefd op iemand zou worden, eerder gevoelens die je voor je kleine broertje of zusje zou hebben.

Er was wel een vrouw op de groep, ze was veertig en licht verstandelijk gehandicapt, zij werd verliefd op een jongen die er ook stage liep, hij was 18 ofzo. En dan ging ze steeds kijken als hij aan het werk was en kwam ze heel enthousiat terug als ze hem gesproken had :) maarja dat heeft iets liefs.

Bij mij bestaat de angst om op een bewoner verliefd te worden helemaal niet, aangezien wij alleen maar mannelijke bewoners hebben. Ik ga ook heel anders met ze om dan ik met 'normaal begaafde' leeftijdsgenoten doe, zeg maar.

In het begin had ik soms wel wat medelijden met bewoners, maar op een gegeven moment verdwijnt dat gevoel geheel.

ik zelf ben verliefd gewoerden op een mede patiente. dat was in het begin wel wennen ook omdat dit het eerste meisje was ik op wie ik verliefd werd (ik ben ook een meisje). heb ondertussen wel al bijna ander4half jaar een relatie met haar.
maar een ander meisje van mijn groep die is wel verliefd geweest op eentje van de leiding. ik weet dat zij dat heel moeilijk vond. ook omdat ze wist dat het totaal niet zou kunnen. ook al hoopte ze dat wel soms.

-x-