[stukje] Volwassen?
 

Volwassen?

Daar stond hij dan; voor de deur van het huis van Chantal. Hij haalde een keer diep adem, deed zijn pet recht en drukte op de deurbel. Na enkele secondes hoorde hij iemand aan de andere kant van de deur en ging de deur open. Chantal’s moeder stond in de deuropening met een brede glimlach. “Hoi Jeroen, kom binnen! Dan zal ik Chantal even roepen.” Jeroen stapte het huis binnen en bleef even aarzelend in de gang staan. “Ga maar vast naar de woonkamer.”, zei de moeder van Chantal. “Je weet de weg toch nog wel?” Even keek Jeroen verbaast vanwege die opmerking, maar toen hij de glimlach zag begreep hij dat het een grapje was.

Jeroen zat net op de bank in de woonkamer toen Chantal binnenkwam met achter zich haar moeder. Jeroen stond op en gaf Chantal een kus. “Wil je misschien wat lekkers Jeroen?”, vroeg de moeder van Chantal. “Neehoor, dank u wel. Ik heb thuis al een snoepje op.” “Nou, dan zal ik jullie tortelduifjes maar alleen laten. Ik ga boven strijken dus als er iets is dan weten jullie waar ik zit.” Ze draaide zich om en liep de woonkamer uit. Jeroen hoorde de trap kraken terwijl ze naar boven liep en wachtte tot hij zeker wist dat ze boven was.

“Je mag wel gaan zitten hoor”, zei Chantal die intussen al op de bank was gaan zitten. “Eeh, ja. Tuurlijk.”, stamelde Jeroen en ging naast Chantal zitten.
“Waarom ben je gekomen?”
“Nou, ehm, ik wilde even met je praten.” Jeroen probeerde Chantal’s ogen te ontwijken, maar toch kon hij niet voorkomen dat hij zag hoe haar blije gezicht een vragende blik kreeg.
“Hoezo dan? Waar wil je over praten?”, vroeg Chantal verbaast.
“Nou, eigenlijk wil ik het uitmaken…” Jeroen voelde een soort van opluchting toen de woorden er eindelijk uit waren.
Er volgde een ongemakkelijke stilte. Als Jeroen had opgekeken had hij gezien dat de ogen van Chantal vochtig waren, maar dat de vragende blik nog steeds aanwezig was.
“Waarom?”, vroeg ze met een trillende stem.
Jeroen slikte een keer. Dit was toch moeilijker dan hij het zich had voorgesteld. “Volgend jaar ga jij naar een andere klas en ik zie het niet zitten om dan nog door te gaan met onze verkering.”
Toen Jeroen dit gezegd had werd het teveel voor Chantal. Ze stond op en rende huilend naar boven. Jeroen stond ook op en liep naar de trap. Daar hoorde hij hoe Chantal’s moeder troostende woorden tegen haar zei. Hij besloot dat het waarschijnlijk het beste was als hij maar naar huis zou gaan.

Hij stapte de deur uit en liep gelijk naar de boom waar hij zijn step tegenaan had gezet. Daar zette hij zijn pet nog wat dieper over zijn gezicht, pakte zijn step en vertrok naar huis. Als hij thuis zou komen zou hij gelijk zijn Gameboy pakken en verder spelen met zijn Pokémonspel. Dit was hem vies tegengevallen en hij moest zijn gedachten even ergens anders op richten…
Achter het raam op de eerste verdieping stond intussen Chantal’s moeder. Ze keek hoe Jeroen door de straat stepte en een steegje in ging. “Wat gedragen de kinderen zich tegenwoordig toch volwassen…”, dacht ze bij zichzelf.

het zal wel aan mij liggen, maar ik snap je titel niet helemaal

:confused:

Oké, dan zal ik maar eens reageren op het verhaal zélf...

Ik vond het wel grappig dat het uiteindelijk nog maar kleine kinderen bleken te zijn. Khad het al moeten zien aankomen toen Jeroen zei dat hij al een snoepje had gehad thuis, ik vond het al zo raar :confused: Maar goed.

Leuk verhaaltje, niet heel bijzonder verder maar dat hoeft ook niet echt op zich.

Oh, en het is verbaasd, niet verbaast ;)

en toch liever seconden ipv secondes...

tsja, ehhh,
heel geweldig vind ik het eigenlijk niet, echt een kinderverhaal ofzo. De personages vind ik ook een aparte combinatie van kinderen en pubers, qua communicatie en gedrag enzo, maar goed, het zal aan mij liggen.
sorry

Charlotte

Valt volgens mij nix liever aan te vinden? Het is gewoon secondeS... dat is toch de spelling?

't kan allebei volgens de spelling.

Bedankt voor de reacties!

De titel: Ik ben al nooit erg goed geweest in het verzinnen van titels voor mijn stukjes dus ik ben niet verbaasd ;) dat hij niet goed begrepen wordt. Wat ik ermee wilde zeggen is zoiets als; zijn die kinderen wel echt volwassen? Ik weet niet goed hoe ik het uit moet leggen, maar uiteindelijk draait het ook meer om het stukje zelf :)

Dat was ook een beetje mijn bedoeling. Aan de ene kant zijn het nog kinderen, maar aan de andere kant zijn het toch ook al een beetje pubers.
Of bedoel je dat de combinatie niet helemaal klopt? Zou je dat misschien uit kunnen leggen?

*doet poging*

(na 10 mislukte pogingen)

misschien lijken ze in de eerste helft juist 16 en in de tweede 6.
alsof het ook echt niet klopt.
pff, het is te laat en ik ben te moe om hier leuk over te doen...
sorry

Charlotte

Het verhaal wordt zo gewoon door de namen denk ik...---> Chantal en Jeroen...

Ik vond het niet zo denderend. Die laatste zin van die moeder vind ik nog wel oke.

Anki

door namen zou je heen moeten kunnen kijken....

Charlotte

Wat Charlotte zegt, door namen moet je heen kunnen kijken.
Offtopic: mijn broertje had alle namen veranders in flip, flap, floeb, flaub etc. Het was nog best goed te lezen :p

Het stukje vind ik mooi, origineel. Goed opgebouwd met een verrassend einde. Ik heb niet actief gezocht naar foutjes.

Grim

Het komt niet goed genoeg naar voren dat ze kleine kinderen zijn. Eigenlijk zouden die laatste paar zinnen dat duidelijk moeten maken, maar ik heb zelf een paar jaar terug ook nog fervent pokemon gespeeld en ik vind een step een ideaal transportmiddel (vooral als je met het ov reist).
Het is dat ik de reacties heb gelezen, anders had ik de grap niet begrepen...

Wederom bedankt voor de reacties!

Ik snap wat je bedoeld (was zelf enkele jaren geleden ook verslaafd aan pokemon en heb pas geleden ook nog een stepje aangeschafd :)), maar dit zijn volgens mij toch wel een beetje dingen die vooral door kleine kinderen worden gebruikt. Tenminste, zo wordt dat over het algemeen toch wel gezien...

Over de namen: Ik denk eigenlijk ook dat je daar doorheen moet kijken. Over de namen in mijn stukjes denk ik meestal niet diep na. Het zijn meestal gewoon de eerste namen die in me opkomen. Maar zou het stukje er ook beter op worden als de namen anders zouden zijn?

nee. iedereen heeft namelijk ook een ander idee van leuke namen, dus namen die prettig lezen. het verhaal zal hetzelfde blijven, in dit geval vind ik toch dat het aan de lezer ligt, die moet er maar doorheen leren kijken:)

Charlotte

"Jeroen, poep aan je schoen!"

perfect gekozen toch?

Maar juist DIE namen, die heeft iedereen al. Persoonlijk vind ik dat het leuker leest als de namen iets anders hebben, iets wat je niet zo vaak hoort, maar kennelijk zijn de meningen daar over verdeeld.
Ik vind dit soort verhalen al niet zo denderend, maar dan met die namen, dan hoeft het van mij niet meer, srry...maar die laatste zin, van die moeder, dat was okey.
Anki

het gaat er niet om of andere namen al dan niet leuker zouden zijn, deze namen zouden ook niet mijn 1e keus zijn, maar het gaat erom of andere namen de kwaliteit van het verhaal zouden verhogen en dat doen ze niet, omdat een lezer door de namen heen zou moeten kijken.
(hoe erg ik er al niet gestoord van kan raken dat mensen amber en sterre als namen voor personages kiezen, maar als je er overheen probeert te lezen kunnen de verhalen opzich nog best oke zijn...)

Charlotte

Bah, nogal standaard, dit stukje. Probeer origineler te zijn in bewoordingen en het verhaal. En als je Chantals probeert te schrijven (in de zin van 'van Chantal') moet de s er aan vast. :)

zeker weten?

1 Chantal, 2 Chantals

Chantals schoen, Chantal's schoen

zeker?

Ja, zeker. Het is verwarrend, omdat in het Engels er inderdaad wel een komma-s moet worden geschreven (hoe je komma-s schrijft weet ik dan weer niet :p), maar in het Nederlands is het echt Chantals schoen.. :)

Ik heb hier zelf ook even over zitten twijfelen, maar ik zal je maar geloven :) Kzal het zo even veranderen, bedankt.

-edit: Kan het niet veranderen, dus ik laat het maar zitten zo. Is ook niet zo'n hele belangrijke verandering.

Persoonlijk hoeven de namen in een verhaal van mij niet al te gek te zijn. Misschien dat Jeroen en Chantal weer iets 'te' gewoon zijn, maar zoals al werd gezegd: smaken verschillen (gelukkig maar!) :)

*kucht hard* Oké, als ik het goed begrijp gaat het over een jongetje met de leeftijd van 6 ofzo?? :s Ik vind het geen leuk verhaal, sorry.. :o

Ik zou zeggen 8 tot 12 ;)

Ik heb eventjes de voor mij meest opvallende zinnen, die het verhaal te verwarrend maken, op een rijtje gezet (voor het geval je hier een echt leuk kort verhaaltje om te bewaren van wilt maken)
kleine kinderen die volwassenen begrijpen???
Idem, de manier waarop hij als 6-jarige hier rekening mee houdt.
Dat je op die leeftijd al schrikt van "Ik wil even met je praten"
Niet echt het taalgebruik voor een kleuter, sowieso ook een te lange zin voor een kleuter.

Ik zou het verhaaltje sowieso verbeteren als ik jou was. De grap die eruit naar voren moet komen is altijd leuk (mits 'ie goed werkt) dus dit is echt zo'n tekstje om te bewaren voor later.

Toen ik het zag staan begon ik zelf eigenlijk ook al te twijfelen. het is idd optie A.