Serieuse pijn in borstkast
 

In de afgelopen tijd ben ik erachter gekomen hoe slecht ik eigenlijk voor het leven sta. Dat ik nauwlijks vrienden heb (gehad) en qua dames is het cliché verhaal, aardig maar meer ook niet.

Ik ben open en alles behalve arrogant en misschien dat daar ook een probleem van me ligt. Ik zet anderen te snel op de eerste plaats en heb mezelf al jaren links laten liggen. Wanneer ik me op anderen kon focussen waren mn problemen achter me.

Ik heb geen minderwaardigheidscomplex, ik ben tevreden met de persoon die ik uitgaant ben, ik ben er gewoon niet voor mezelf. Ik hou niet van mezelf, respecteer mezelf en mn acties nauwlijks en ben wel de laatste die ik op de eerste plaats zet.

Aangezien ik een groot deel vriendschap in mn leven heb gemist zie ik bepaalde gebaren al snel als een echte uitting van liefde, handjes vasthouden, elkaar aanstaren en knuffelen betekend voor mij al snel extreem veel voor mij terwijl de andere persoon er nauwlijks waarde aan zal hechten omdat die persoon het genoeg bij de vrienden kan doen.

Op die manier creeër ik een lading hoop voor mezelf waarvan ik zelf stiekem ook wel weet dat het valse hoop is maar toch wanneer je ermee geconfronteerd wordt doet het pijn.

En het schijnt serieus pijn te gaan doen. Wanneer ik het gevoel heb dat ik mn ouders neer laat en dat het hele vriendinnen gedoe weer eens niet goed loopt en vrienden opzich ook niet kan er gewoon een stekende pijn komen.

Mn hart lijkt 3 keer sneller te gaan kloppen en ik krijg een misselijk gevoel in mn maag.

Nu focus ik me alles behalve op het vriendin krijgen omdat ik weet dat dat moet wachten en omdat ik de hoop er niet voor heb. En zodra mn ouders van hun 3 week vakantie terugkomen gaan we (weer) hulp zoeken. Dit keer om te bekijken wat er nou eigenlijk echt mis met me is, in welke mate ik mezelf heb in de steek gelaten. Wat er gedaan kan worden en wat er moet gebeuren om me nog een beetje fijne toekomst te kunnen bieden.

Ik maak me echter toch wat zorgen om de lichamelijk pijn. Toen ik weer een alles behalve fijn bericht te horen kreeg kreeg ik voor het eerst in mn leven even flits van hoe het zou zijn als ik er niet meer was, de rust, vrij zijn van de klotezooi. Ik werd meteen daarna kotsmisselijk en kreeg ook bijna kotsneigingen.

Ik voel me ook lang niet altijd zo, ik zoek ook de afwisseling (hetgeen bijna altijd de computer is) en denk er dan niet overna. Ik ga me dan echter wel afvragen of wat ik nu mijn normale leven noem niet enkel een masker is voor het leven wat eigenlijk praktisch enkel uit pijn bestaat.

Maar wanneer ik dus weer helemaal down ben krijg ik dus ook lichamelijk klachten.. kan dit met andere dingen te maken hebben of...

ze zeggen wel eens: voel je je lichamelijk slecht, dan heeft dat ook invloed op je geestelijke gesteldheid. Zo ook andersom.

And you know what? Het klopt ook nog. Dus denk dat het daar aan kan liggen, maar het zou ook heel goed mogelijk kunnen zijn dat het iets totaal anders is.
Maar daarvoor moet je hier niet zijn, maar bij de huisarts.

Veel succes ermee. Maak je niet al te druk en denk niet teveel na over al die "problemen", dat scheelt al een hoop.

Hmm bedankt.
Het kan, ik heb er eigenlijk enkel last van als ik me echt zwaar kut voel.

Ik denk enkel aan de problemen wanneer ik ermee geconfronteerd word. Maar dan vraag ik me af of ik dat nou eigenlijk mn hele leven is en het dus bedek met "leuke" dingen....

aan de eerste zin te lezen, had ik dus gelijk. Je geestelijke zooi werkt in op je lichamelijke zooi. Hebben wel meer mensen last van.

Je bedekt het niet. Maar je denkt nooit over je problemen, totdat het moment wanneer je ermee geconfronteerd wordt. Dat is ook logisch, want soms kun je problemen ook niet aan zien komen dus kun je er weinig aandoen om het te voorkomen.

Misschien is het handig om dan maar gewoon te accepteren dat je sommige problemen niet kunt voorkomen en ermee te leven en ze zo goed mogelijk probeert op te lossen op zo'n manier dat je zulke problemen (of die erop lijken) in de toekomst kunt voorkomen.

Was ik al bang voor. Zal vast wel wennen.

Ik had aan kunnen zien komen, ik vind mensen te snel te aardig en dat schrikt ze misschien af. Ik had gezegd wat er is gebeurd, en nog komt het keihard aan.

Ik probeer te accepteren dat ik zonder vriendin door het leven kan gaan. Het wordt er echter keer op keer uitgepraat. Keer op keer wordt mij gezegd dat ik wel goede vrienden krijg en een aardige vriendin want "je bent zo'n lieve jongen en dat verdien je", ik weet echter ook donders goed dat je lang niet altijd alles krijgt wat je verdient.

Ik heb al een paar maanden last van exact hetzelfde. Als ik 's nachts m'n huidige leventje eens loop te overpeinzen krijg ik echt een stekende pijn in m'n borstkas. Even geen zin om hier nu verder op in te gaan, PM is wel oke.

Ehm, je grootste angst / probleem is om altijd alleen te blijven?
You're kidding me?

Je bent 17...for axample, ik kreeg ook pas m;n eerste vriend op m'n 17e, sommige krijgen hun eerste neukpartner..ehm vriend/in pas op hun 20e of 22e zelfs.
Het klinkt inderdaad cliche, maar jouw tijd komt ook nog wel hoor. En mensen te snel aardig vinden is niets mis mee, zolang de mensen jou ook hetzelfde behandelen (aardig).

Ik weet het niet. Tot nu toe niet goed gegaan en dan ga je daar snel je toekomst op voortborduren.

Ik heb geen vriendin gehad, ook niet voor de gein. Echte vrienden, een goede vriend maar die spreek ik ook nog nauwlijks.
En ik heb al 3 jaar aangehoord dat mn tijd wel komt maar er is nog niets van gekomen en die valse hoop vervaagt ook met tijd.
En mensen te snel aardig vinden schrikt af, ik ga te hoge verwachtingen zetten en stel mezelf keer op keer teleur.

- geen hoge verwachtingen stellen
- niet hopen, maar elke dag gewoon aankijken, los van elkaar, met de dag leven zeg maar en niet teveel/vaak naar de toekomst kijken/denken
- de meeste mensen vinden pas "de ware" rond hun 25e, dan pas wordt het aardig serieus, dus misschien is het bij jou wel zo dat je bijvoorbeeld op je 20e pas een vriendin krijgt en zij is meteen "de ware". Beter zoiets, dan eerst een stuk of 10 scharrels (n)

Verwachtingen stel ik niet meer, blijkft hieruit dat ik verwachtingen stel?

Die valse hoop breng ik keer op keer, gewoon een slecht punt van mezelf waarmee ik mezelf keer op keer pijn doe, misschien dat ik dat kan verwerken.

En die ware kan wachten.. dat boeit me niets, maar gewoon iemand, iemand die je even vast kan houden, die je even een goede knuffel kan geven en dat er bij beide partijen niets achter zit.

verwachtingen waren je eigen woorden in je vorige post ;)

Gewoon minder hopen, als je minder hoopt of kleinere dingen hoopt kun je minder teleurgesteld worden.

Dat laatste wordt wel eens verliefdheid genoemd. En zoals ik al eerder zei...het blijft afwachten en proberen niet wanhopig te zoeken of extreem snel mensen aardig te vinden doordat je zo'n behoefte hebt naar die knuffel en alles.

En gewone vrienden kun je ook wel eens knuffelen als je daar behoefte aan hebt, dat is ook nog geen probleem, het is meer al die andere zooi...maar ja.
Je kan het beter proberen te accepteren en blij te zijn met wat je tot nu toe al hebt hoe moeilijk het ook is.

Blijf gewoon aardig zijn, jezelf. Niet overdreven om aardig gevonden te worden of juist anderen aardig te vinden, want sommige mensen zijn al die moeite niet eens waard waardoor ze je kunnen teleurstellen.
Als je gewoon jezelf blijft en dus niet overdreven aardig, zullen andere niet zo snel "schrikken" en kun je er sneller er een band mee scheppen (hmm misschien niet de goede woorden, "relatie mee opbouwen" is wat beter)

Good luck (y)

Gelijk heb je.. maar ik heb ook al zoveel dingen gemist door ze niet te verwachten en dus simpelweg te missen.

Ik heb van alles geprobeerd en wacht nu ook gewoon op die ene meid die vast wel een keer zou komen.

Mjah, ik heb mn familie die er voor me is, mn broer, mn zus, mn pa en ma. Ze zijn er voor me en zullen er altijd voor me zijn en dat houd me ook staande.

Ik ben volgens mij uit mezelf te aardig, of heb me zo gevormd.. anderen op de eerste plek zetten is een gewoonte geworden. En de mensen die ik ook écht aardig vind lijken het ook altijd wel waard. Ze stellen me niet dusdanig teleur.

Het lijkt alsof ik enkel mezelf echt goed teleur stel.

edit: en bedankt :)

Als je ze niet verwacht, nog nooit hebt ervaren kun je ze ook niet missen..lijkt me. Gelukkig dat je nog genoeg mensen om je heen hebt die je steunen met alles wat je dwarszit.

Gewoon elke dag wat meer aandacht aan jezelf besteden. Naast al die anderen ook eens naar jezelf kijken. Wat je kunt verbeteren, wat je anders zou willen en hoe je dat wilt gaan doen en of anderen daar je bij kunnen helpen en hoe?

Als je zelf al problemen opschrijft en stapsgewijs oplossingen ervoor bedenkt kom je zeker al een heel end. En niet te snel teveel willen, dan mislukt het zo. Begin met kleinere dingen zoals minder denken "ow wat wil ik graag een vriendin" maar meer denken aan andere "leuke" dingen.

Inderdaad andere leuke gedachtes het "probleem" overlappen. Maar dat is beter dan wanhopen door iets dat je alleen maar kunt accepteren.

edit: your welcome

Ps: Buiten dit topic om ben ik weer "mezelf" , dit serieuze gedoe hou ik nooit lang vol... :|

Horen, zien een keer meemaken en daarna niet meer, ik krijg wel een idee. En ik ben ook erg dankbaar voor mn famillie :)

Ik weet niet precies hoe diep mn probleem zit en waar precies, daar hoop ik met de nodige hulp achter te komen. Net als mn problemen.

Elk fijne ding is welkom, en die vriendin kan ik me niet eens inbeelden dus dat laat ik voorlopig links liggen :)

Als ik bijvoorbeeld me lomp moet gedragen tegenover iemand anders om voor mezelf op te komen zit ik ermee aangezien het niet in me zit om iemand af te blaffen of wat dan ook.

hm :)

Ik dwing je nergens toe...

Ik hoop dat die psychovent je een beetje meer duidelijkheid kan geven. En anders kom je over 6 jaar ofzo maar bij mij op de bank liggen als ik m'n diploma in m'n kontzak heb zitten.

Hmz dat "afblaffen" kan ik je als de beste leren :D

Laten we het hopen, en ik zou het graag willen hoor ;)

Ik weet het, maar ik weet dat jij volgens mij ook een schat van een meid kan zijn

(ga nu aub niet over me heenbraken)

Nee, nu moet ik je helaas vermoorden :|

:D
Zoiets dacht ik al :) Don't worry.. I won't tell

Hmmm.. geen oog dicht gedaan ook niet verwacht. Maar dan zet ik even wat thee voor mn broer, ruim de vaatwasser uit, ben even bezig met andere dingen.
En dan lijkt het alsof er geen problemen zijn. Dan snap ik niet dat ik dit met een brok in mn keel hebben getypt, dan snap ik niet dat ik denk dat ik problemen heb. Deze keer hou ik toch maar vol en ga ik langs die psychiater of iig hulp....

veel succes,

want je bent echt aardig (ik ken je van het onzin forum),

en over die pijnen, ik heb er ook heel veel last van, ik moet dan ook echt gaan liggen, en mijn hele hoofd leeggaan maken, (meetsal ga ik ook heel ruw doen, slaan schoppen enzo),
maar gewoon omdat mijn lichaam, mijn geestenlijke pijn over gaat nemen, (zo voelt dat in ieder geval, bij mij).. en dat wil ik niet..

veel succes, en het lukt je wel!

Hmm bedankt :)

Maar heb je achteraf er dan ook nog last van of is het enkel daar op het moment dat je er last van hebt?

Verman jezelf man. Je klaagt OPENLIJK over hoe zielig je bent. Alleen jij kan jezelf helpen, niemand anders kan jou helpen ook geen zieleknijper. Heb wat minder zelfmedelijden, en zie dingen van een betere kant. Das al een stuk beter. Verman jezelf!

Ja dat heb ik ook. Ik onthoud dat soort dingen ook heel erg en laten me bijna niet meer los, terwijl die andere personen allang een ander leven hebben, of er inderdaad weinig waarde aan hechten.

Ik probeer dat dan ook regelmatig te vergeten maar dan opeens denk ik er weer aan en probeer ik weer kontakt te zoeken met bepaalde personen, verdoe me tijd ermee en lig soms wakker ervan en mis zo persoon dan maar zoals hier boven ziet de ander het als normaal en niet boeiend en als verleden.

Over de pijn in de borstkas: Dat heb ik ook weleens maar niet vaak, meestal ook als ik me druk maak en iemand mis ofzo.

Zelfde situatie, ander verloop: ik zoek eerder pijn op. Dat is al jaren zo, dat ik op een of andere manier verlang om pijn te hebben, maar weinig dringt nog door. Echt heel weinig, veel dingen voel ik niet (en het is geen lichamelijk gebrek, maar het is gewoon zo).
Sterkte

Zoiets had ik niet bij jou verwacht eigenlijk.
Maar het is echt geen ramp om geen vriendin te hebben... heb er zelf een tijd een gehad, begon heel goed maar nam daarna af.
Gelukkig heb ik best veel goede vrienden die eigenlijk al zaten te wachten op me, heb ze 1,3 jaar een beetje in de steek gelaten.
Ik weet niet of jij een aantal ECHT goede vrienden hebt, of meer van die klasgenoten die 'uit het oog uit het hart" zijn.
Mijn vriendinnen gedoe was toen ik 16/17 was. Ben nu al een jaar single... bevalt me best goed. Ik vind ook best vaak een meid leuk, maar steek er altijd veel tijd en sms in om er vervolgens niet veel mee te bereiken. Komt vanzelf allemaal weer.
Ikzelf zit nu ook 'n beetje in een vreemde periode, (zie mn topic) maar je moet jezelf wel kunnen blijven accepteren. Als jij jezelf een laag zelfbeeld geeft straal je dit ook uit.
Je hoeft niet te proberen een macho te zijn, maar probeer jezelf te respecteren.
En die afspraak met een psychiater is nooit verkeerd, die mensen hebben er immers voor geleerd en weten misschien heel concreet jou probleem voor jezelf herkenbaar te maken en oplossingen aan te dragen :) Succes ermee!

Normaal zou ik nu me nog zieliger gaan voelen.
Er schuilt voor me echter wel een groot deel van het antwoord in. Ik voel me nu toch stukken beter, heb met veel mensen kunnen praten en zit beter in mn vel.

Mn zelfmedelijden zit nogal vreemd in elkaar. Wanneer er een stiuatie ontstaat ga ik meteen van het slechste uit, leer daar mee om te gaan en ik ben voorbereid. Zo werkt het echter niet en ik ben erachter gekomen dat je niet alleen jezelf maar ook anderen ermee kunt pakken (hetgeen ik totaal niet wil.)

Ik heb zelf nu dus ook meer een instelling van: Kijk positief tegen de dingen aan, als het tegenvalt kan je het dan nog altijd verwerken.
Met zo'n instelling gaat het vaak veel beter en het scheelt je veel "verwerken".

Klasse man! (y)

Hoezo had je niet zoiets van me verwacht? :p

Ik heb een echte vriend.. en een paar aardige gozers die ik ken op school, het is echter genoeg voor me. Ik kan uit mezelf goed praten met mn ouders en broer en zus, dan nog zo'n beste vriend en het zit goed :) Nu is er ook een meid waar ik me echt heel goed op mn gemak voel.

Ik heb geen laag zelfbeeld.. ik kan best onzeker zijn en dat is dan gewoon aandacht vragen en dat merk ik van mezelf ook wel, zielig doen om aandacht te krijgen, ERG SLECHTE EIGENSCHAP. Ik kom te onzeker over en kan er dus ook andere mee schaden en ik schiet er dus niets mee op. Ik let er steeds meer op en ik ga dat echt uit mezelf werken, ik schiet er niets mee op (n)

Die psychiater is niet meer nodig, mn ouders zijn beide dominee dus die zijn de problemen gewend en hebben zelf ook een zelfde soort jeugd gehad :)

bedankt :)

Moeilijk over de dingen heen kunnen komen.. Ik zit er anders mee denk ik, ik bekijk allemaal het ergste en het zieligst en verwerk het zo snel mogelijk. Ook niet altijd even fijn maar on the long run.

Ik heb niet veel personen met wie ik echt contact zoek. Er zijn een paar mensen waarmee echt kan praten en mensen met wie ik gewoon fijn kan praten en een fijne tijd mee kan hebben, ik vind dat meer dan genoeg :)

Hmmmm.. Dat heb ik niet. Ik ben... niet emotioneel maar gevoellig. Ik neem bepaalde dingen erg snel serieus maar kan ook aan een stuk doorgeinen, ik heb af en toe gewoon van die periodes.

Dankje, jij ook (Y)

Yup.. ik ken een meid die heel aardig voor me is maar me ook niet als een klein kindje gaat behandelen. Ik heb mn lesje ermee geleerd, aanstellen en rondlopen met "uuuuh hoe zielig ben ik" werkt averechts.

Als anderen dit lezen snap ik best dat het niet zo gemakkelijk gaat. Ik dacht dat ik pas 30 zou zijn totdat ik me een beetje goed zou voelen. Na de periode dat je ermee om leert te gaan, verder kijkt en bepaalde dingen accepteert en positief tegen het leven aankijkt gaat het serieus beter. Het is voor mij gaan werken....

Al heb ik soms dat als ik anderen zo zie dat ik de ervaring best zou willen uitstellen als die personen het nu zouden mee kunnen maken..

als ik dit zo lees, zou jou pijn, ongeveer dezelfde missenlijkheid bij mij zijn,
als ik me klote voel, en niet alleen door mijn verliefdheid

mijn topic, voor meer info

maar ook om wat er allemaal omheen gebeurd, kan ik ook zo ontzettent missenlijk worden, enzo, en dagen niks eten..

ik denk dat dat hetzelfde is alleen dat iedereen ergens anders last van krijgt,

trouwens ik ben erg blij voor je dat het een stuk beter met je gaat..