Maart & Maartje
 

Dit is iets om mijn woede te uiten, een meisje heeft een heel verhaal gelogen over kanker. Vet erg.. Dus als het niet goed is, maakt het me niks uit, doe het voor mezelf@!


Ik loop de houten, oude steiger op. Langzaam ga ik op het einde zitten. Mijn voeten bungelen in het koele water. De wind waait rustig langs mijn haren. Langzaam sluit ik mijn ogen.
'Maartje, pas op, wil je? Die steiger is zo oud als wat.' Ik knik. Natuurlijk pas ik op, ik pas op mijzelf goed genoeg. Achter me hoor ik Maart, mijn zus, de steiger oplopen. We zijn een tweeling, we heten allebei Maartje, alleen haar noemen we Maart.
Langzaam trekt ze haar schoenen aan en gaat naast me zitten. Ik kijk haar aan, naar haar gezicht. Zij heeft een verandering in haar lichaam, anders dan die van mij. Zij heeft bruine ogen, ik groene. Ik glimlach, samen staren we over het water.
'Maartje?'
'Ja?' Ik zie dat Maart slikt.
'Heb jij ook zo'n pijn, in je hoofd? Zo vaak op een dag, dat je niks meer kan?' Ik knik, dat had ik ook. Midden op de dag, als we aan het voetballen waren, of aan het tennissen. Of gewoon op school zaten.
'Ja, Maart, dat heb ik ook.' Zwijgend blijven we zitten. Onze voeten, bungelend in het water.
'Maartje?'
'Ja?'
'Ik hou van je.' Ik glimlach en knuffel haar snel.
'Ik ook van jou, Maart.'
We staren naar het water, naar de kringen in het water. Ik volg de bewegingen die Maart maakt met haar voeten. Plotseling blijven haar voeten steken, ze grijpt naar haar hoofd en sluit haar ogen.
'Maart? Maart? Gaat het?' Moeizaam knikt ze. Ik voel de pijn die ze heeft in mijn buik tekeer gaan. Ik weet hoe ze zich voelt.
'Rustig, blijven, ik haal mama.' Snel stond ik op en rende de steiger af. Mijn voeten zetten zich af in het zand. Hijgend blijf ik voor mijn moeder stil staan.
'Mama, Maart heeft weer zo'n aanval, die ik ook heb!' Mijn moeder knikte en rende vlug de steiger op. 'Sst, rustig maar, Lieverd, het is zo over, morgen gaan we naar de dokter, echt waar.'

Het heeft wel wat, maar ik zie geen geuitte woede :o

Grim

Leuk verhaaltje, maar ik zie geen woede, of komt dat nou ofzo?

Foutje:
Ik neem aan dat ze haar schoenen UIT trekt, anders worden haar schoenen nat...

Duivelaartje

Njaa, tis meer iets om me woedde in te uiten, maar je ziet het niet.. Dat komt omdat ik het niet geschreven heb hoe ik het voelde.. Maarja, beetje vaag.. :rolleyes:

Waterschoenen tegen scherpe steentjes op de bodem?

hehehe :p

Grim

:D Dat moest ik nog eff veranderen... :D

Ieniepieniepienieminiestukje

Maart knikte, en opende haar ogen. Een tornado raasde door mijn buik heen. Ik hapte naar adem. Maartje rolde met haar ogen en kneep ze weer dicht. Haar gezicht vertrok in een grimas, ik hield met beide armen mijn buik vast.
'Lieverd, gaat het een beetje?' Maart schudde haar hoofd, ik begreep haar.
'Zo meteen is alles, over, wees maar niet bang,' suste mijn moeder haar.

Vanaf hier:
'Rustig, blijven, ik haal mama.' Snel stond ik op en rende de steiger af. Mijn voeten zetten zich af in het zand. Hijgend blijf ik voor mijn moeder stil staan.
'Mama, Maart heeft weer zo'n aanval, die ik ook heb!' Mijn moeder knikte en rende vlug de steiger op. 'Sst, rustig maar, Lieverd, het is zo over, morgen gaan we naar de dokter, echt waar.'
En je vervolg...

Ga je opeens over op de verleden tijd...

Duivelaartje

Had zin om te schrijven... :S



Ik loop de houten, oude steiger op. Langzaam ga ik op het einde zitten. Mijn voeten bungelen in het koele water. De wind waait rustig langs mijn haren. Langzaam sluit ik mijn ogen.
'Maartje, pas op, wil je? Die steiger is zo oud als wat.' Ik knik. Natuurlijk pas ik op, ik pas op mijzelf goed genoeg. Achter me hoor ik Maart, mijn zus, de steiger oplopen. We zijn een tweeling, we heten allebei Maartje, alleen haar noemen we Maart.
Langzaam trekt ze haar schoenen aan en gaat naast me zitten. Ik kijk haar aan, naar haar gezicht. Zij heeft een verandering in haar lichaam, anders dan die van mij. Zij heeft bruine ogen, ik groene. Ik glimlach, samen staren we over het water.
'Maartje?'
'Ja?' Ik zie dat Maart slikt.
'Heb jij ook zo'n pijn, in je hoofd? Zo vaak op een dag, dat je niks meer kan?' Ik knik, dat had ik ook. Midden op de dag, als we aan het voetballen waren, of aan het tennissen. Of gewoon op school zaten.
'Ja, Maart, dat heb ik ook.' Zwijgend blijven we zitten. Onze voeten, bungelend in het water.
'Maartje?'
'Ja?'
'Ik hou van je.' Ik glimlach en knuffel haar snel.
'Ik ook van jou, Maart.'
We staren naar het water, naar de kringen in het water. Ik volg de bewegingen die Maart maakt met haar voeten. Plotseling blijven haar voeten steken, ze grijpt naar haar hoofd en sluit haar ogen.
'Maart? Maart? Gaat het?' Moeizaam knikt ze. Ik voel de pijn die ze heeft in mijn buik tekeer gaan. Ik weet hoe ze zich voelt.
'Rustig, blijven, ik haal mama.' Snel stond ik op en rende de steiger af. Mijn voeten zetten zich af in het zand. Hijgend blijf ik voor mijn moeder stil staan.
'Mama, Maart heeft weer zo'n aanval, die ik ook zo vaak heb!' Mijn moeder knikte en rent vlug de steiger op. 'Sst, rustig maar, Lieverd, het is zo over, morgen gaan we naar de dokter, echt waar.'
Maart knikt, en opent haar ogen. Een tornado raast door mijn buik heen. Ik hap naar adem. Maartje rolt met haar ogen en knijpt ze weer dicht. Haar gezicht vertrekt in een grimas, ik houd met beide armen mijn buik vast.
'Lieverd, gaat het een beetje?' Maart schud haar hoofd, ik begrijp haar.
'Zo meteen is alles, over, wees maar niet bang,' sust mijn moeder haar. Moeizaam knikt Maartje.



'Mevrouw Balraad?' Dokter de Kring kijkt de wachtkamer rond. Aarzelend steekt mijn moeder haar hand op.
'Kom, meisjes.' Zwijgend lopen Maart en ik haar achterna, naar het kamertje.
'Gaat u zitten,' nodigt dokter de Kring ons uit.
'Ik zal maar met de deur in huis vallen, ik heb geen leuke mededeling van de die we de afgelopen week hebben gemaakt. De tweeling heeft waarschijnlijk leukemie. Dat verklaart die soort van aanvallen. We moeten nog onderzoeken of het goedaardig is. Maar U kent die vorm van kanker..?' Maart, mijn moeder en ik happen naar adem. Kanker? Het is een tijd stil. Dit kon niet. Ik schud mijn hoofd. Nee.
'Kanker?' krijst mijn moeder opeens, hysterisch. Ze verbergt haar gezicht in haar handen. Maart staart voor zich uit, en ik denk alleen. De dokter schuift ongemakkelijk heen en weer.
'Zouden we misschien morgen wat beenmerg uit hun ruggen halen, rond twaalf uur, om te kijken of..'
'Best,' snauwt mijn moeder haar af. Ze schudt haar hoofd. Maart slikt. Ik schud mijn hoofd weer.
Kanker.
Nee.

Oja, ben ook *~SaBoTaGe~*, dus vandaar

ik vind de verhaallijn niet zo sterk, en de spelling en zinsbouw is ook niet alles. Verder is dit wel goed voor een meisje van jouw leeftijd. ff een paar foutjes:
houten, oude steiger: Het is een oude houten steiger, zonder komma, en in omgekeerde volgorde. Er is een regel voor de volgorde van adjectieven, maar die weet ik even niet meer.
bungelen in het koele water: Dit klinkt erg raar. Je voeten bungelen toch niet in het water? Als je je voeten laat bungelen, laat je ze vrij bewegen, en dat kan niet in het water. Imho.
ik pas op mijzelf goed genoeg: ik pas goed genoeg op mijzelf
Zij heeft een verandering in haar lichaam: Klinkt ook al zo raar. Een verandering is iets dat aan het veranderen is of veranderd is. Maar de kleur van hun ogen is nooit veranderd.

verder verander je veel van TT naar VT, en wat ik ook niet snap: ze weten niet van elkaar dat ze die aanvallen hebben. Het lijkt alsof ze het net ontdekt hebben van elkaar, maar hun moeder weet wel dat ze het allebei hebben? Een tikkeltje verdacht vind ik zo.

Maar voor de rest is het best goed hoor ;)

Nog een kleine opmerking: Als je bij de dokter gaat, met je zus en je moeder, dan zegt de dokter niet tegen je moeder: "Sorry maar uw dochters hebben kanker." Ze zal toch de moeite nemen om jullie even apart te spreken. Als mijn dokter dat zo tegen mijn moeder zou zeggen, zou ik eerlijk gezegd heel hard lachen.

Ik herken mijn eigen schrijfstijl wel in die van jou toen ik zo oud was. Blijf schrijven, dan oefen je jezelf automatisch!

alleen haar noemen we Maart.

Imo is deze zinsconstructie niet goed gekozen; natuurlijk weet de lezer wel dat de andere uit gemak Maart ipv Maartje wordt genoemd, maar zoals het er nu staat lijkt het net of de familie alleen de ene Maart noemt en de andere niets, als je begrijpt wat ik bedoel. Ik zou er dus eerder van maken:

alleen noemen we haar Maart.
(dat vind ik trouwens nog niet echt mooi staan, ik zou zelf iets schrijven als 'we heten allebei Maartje, maar uit gemak noemen we haar maar Maart.'

Verder spreekt de woede er niet echt uit, maar ik snap wel hoe je je woede erin kwijt hebt gekunt en het aan de lezer laten zien was ook niet echt een doel, alleen dat je het zelf kwijt kunt dus (y). Ik vind het deel dat zich afspeelt in het ziekenhuis wat vreemd, niet zo realistisch omdat het zo vreemd wordt vertelt. Maar verder is het mooi geschreven imo.

Ik zou ook die zin kiezen, maar dan zonder dat 'maar'.

@TS: Lees je verhaal zelf nog eens door, ik denk dat je er dan zelf ook al heel veel fouten nog uit kunt halen.

het 'oude' slaat op 'houten' omdat het hout van de steiger oud is :)

daarom

Grim

Goed dat je je op deze manier kunt uiten! :) Opzich vind ik het geen bijzonder leuk verhaal, het is te snel geschreven naar mijn idee, alsof je vanaf het begin meteen naar de climax toe wilt, ipv het langzaam opbouwen. Na een heel klein stukje zie je nu namelijk al meteen dat ze kanker heeft, dat vind ik erg jammer, ik was liever wat meer te weten gekomen over Maart & Maartje. Maargoed, verder vind ik je schrijfstijl erg, tja.. makkelijk zeg maar.. Geen bijzonder taalgebruik, geen zinnen waarvan ik denk; 'YES!' Sorry, dit is niet echt iets voor mij.. :o

Nijn*

Geen bijzonder hoge kwaliteit maar het is zeker goed genoeg voor iemand van jou leeftijd.
Leuke uitingsmethode!
Doe zo voort ;)