Vage moeder
 

Ik heb een probleem. Namelijk mijn moeder. Mijn moeder heeft toen ik ongeveer 6 was een zware depressie gehad en ze was ook overspannen enzo. Toen heb ik daar een aardige deuk van opgelopen, zoals later is gebleken. Ik ben trouwens niet de enige in mijn familie, mijn zus is er ook net over gaan praten met mij. We hebben allebei onze gevoelens erover, van onze broers weten we niet hoe zij het hebben meegemaakt.

Maar nu ben ik zelf ook overspannen en uiteindelijk, na iets van 5 jaar, heb ik na tests te horen gekregen dat ik depressief ben. Eindelijk, niemand geloofde me ooit omdat ik te jong zou zijn voor een depressie. Intussen weet ik heel goed hoe ik mijn gevoelens kan wegstoppen. Ik kan niet zo goed overweg met mijn moeder, ws ook omdat ik in de pubertijd zit, maar ook omdat zij heel erg met mij botst. Ze wilt alles in mijn leven regelen, en ze moet alles weten over mijn prive-leven. Ook is ze nog heel erg samen met mijn vader aan regels gebonden, waar ik op dit moment niet tegen kan omdat ik dus overspannen ben. Ik heb namelijk het gevoel dat ik gevangen ben in mijn eigen leven. Ik kan niks doen zonder dat er minstens 10 mensen naar me kijken hoe ik dat doe en of ik het wel doe. Mijn moeder wilt ook altijd dat ik doe wat zij zegt, en als ik dan iets anders doe dan raakt ze helemaal van stuur. Bijv. als ik 20 euro pak ipv 5 euro uit haar portomonnee om eten te kopen. Of als ik niet ga werken, omdat ik weet dat ik rust nodig heb.

Het probleem is dat ik uit mijn overspannen gevoel wil komen, maar dat zij daar vaak bij tegenwerkt. Aan de ene kant zegt ze te willen dat ik eruitkom, maar aan de andere kant gaat ze me dwingen om te gaan werken. Omdat ik dan misschien geld zou missen. Gaat gelukkig zijn niet voor geld bij je kind? Hoe kunnen ze alleen maar je daarop wijzen, als ik zeg dat ik rust nodig heb zouden ze daar blij om moeten zijn. Voor het eerst in mijn leven weet ik mijn grens. Nou ja, dit wou ik gewoon even kwijt. Het lijkt net alsof ze, en dan vooral mijn moeder, niet om mij geven. Mijn vader kan soms wel heel erg goed naar me luisteren maar niet wanneer mijn moeder erbij is.

Vind je het gek? 20E pakken ipv 5, zomaar een snipperdagje nemen van werk heeft er voor vele vele mensen al voor gezorgd dat ze ontslagen werden.

Ik denk dat je je gewoon aanstelt. Want als er serieus iets mis is met je zit je hier niet op dit forum AANDACHT TE VRAGEN.

Je moet je er gewoon niks van aantrekken. Doorgaan met je werk, en school. Jij weet nog lang niet wat echt lijden is, en als je mam een echte depressie heeft meegemaakt, hoef je het geen seconde in je hoofd te halen dat jouw "depressie" ook maar een béétje evenaart met die van je moeder. Jij kán helemaal niet overspannen zijn meiss!! Je hebt gewoon te weinig meegemaakt. Leraren raken misschien overspannen na 30 jaar uitgescholden te worden door leerlingen. En hierrrr komt lotteeeee... Haar mama zeikt aan haar kop dat ze niet teveel geld uit haar portomonnee mag halen en dat ze naar werk moet! Owjeeee, laten we haar opnemen helemaal platmediceren met antidepressiva, want zij is zooooooo zielig!!

Mja, moeders hebben nogal de neiging om beschermend te zijn en dat is dan in de vorm van prvacy afsnoepen, dat is hier bij ons thuis ook. Ik word er horendol van, want er gaat geen uur voorbij of er is commentaar of moet er verteld worden wat er precies gebeurd is bij vrienden of op school. Ik probeer het al jaren duidelijk te maken, maar tot op de dag van vandaag is dat amper gelukt; het enige dat ik ertegen doe is gewoon een half antwoord geven of zelfs niets (maar moeders kunnen daar helemaal niet mee om, geloof mij, maar liever dat dan toe te geven aan haar nieuwsgierigheid).

Nu, daar ben je eigenlijk niet mee geholpen. Volgens mij is het probleem gewoon dat je moeder niet inziet dat je ook al complex in elkaar begint te zitten en niet meer het kleine meisje bent dat je vroeger was. Wat ik zou proberen is haar zeggen dat ze toch wel moet weten hoe een depressie voelt en dat je gewoon wat rust nodig hebt om daaruit te komen omdat je zo gespannen bent. Misschien wilt je vader wel eens als tussenpersoon spelen. Van een andere persoon kan je soms dingen beter aannemen dan van 'een kind', denk ik...
Ik hoop dat je hier wat mee geholpen bent, veel sterkte in ieder geval

Ik vind wel dat je wat minder overdreven mag reageren. Het lijkt net of JIJ overspannen bent!
Als Lotte haar idd niet goed voelt, dan is het juist goed dat ze dit op het forum komt zetten, en dat is helemaal niet voor de aandacht.
Met jouw post, ja, daarmee heb je de aandact gevraagt. En hier, alsjeblieft, je hebt de aandacht.
Iedereen heeft een andere definitie van depressie, of ze nu erg is of niet, het gaat erover wat jij voelt, en niet wat je meer of minder hebt meegemaakt dan iemand anders.
Dus een beetje meer respect zou niet misplaatst zijn.

Nee, je zit helemaal fout. JIJ weet niet wat het is. Op je vijftiende kan je wel degelijk overspannen en depressief zijn. Op je vijftiende kan je wel degelijk weten wat lijden is. Wat jij hebt geplaats is een kutreactie, en jij hebt duidelijk geen idee van overspannen zijn. Ze gaf voorbeelden, jij doet meteen alsof alleen die twee voorbeelden er zijn. Ik vind jou reactie erg triest.

Lotte, schrijf alles op wat je dwars zit, en geef het voor je weggaat, bijvoorbeeld voor je gaat werken, aan je moeder. Dan kan ze dat rustig lezen en kunnen jullie er daarna rustig over praten. Maak geen verwijten, daar krijg je ruzie van en ben je verder van huis. Maak duidelijk dat als jij voelt dat je rust nodig hebt je dat dan ook neemt, omdat je je anders verschrikkelijk voelt. Succes. Liefs Redhair

Psychologie is een heel vak apart.

Stel je voor ik start een topic en daar zet ik in:
Ik ben kei zielig en ik heb keiveel medelijde met mezelf.

En anderen zouden dan zeggen:
Ja inderdaad je bent zielig en we hebben medelijden met je.

Ga ik me dan beter of slechter voelen?

Mensen met zelfmedelijden moet je gewoon een emmer water in hun gezicht gooien. Misschien op het begin niet leuk, maar het is veel beter op de lange termijn.

Luka, je hebt wel een punt, maar dat is nog steeds geen reden om het zo in haar gezicht te smijten. Of er iets mis is, kunnen wij ons moeilijk inbeelden van achter een scherm, lijkt mij.
Haar voorbeeld 20 ipv 5 lijkt mij inderdaad ook wel dat de moeder terecht mag klagen. Misschien dat Lotte dat zelf niet zo erg vindt, maar andersom zou ze waarschijnlijk wel even anders reageren, lijkt mij.

ja, een vak waar jij niks van af weet blijkbaar!Waar slaan die domme reacties van jou op? sorry hoor, het irriteert me ontzettend!Volgensmij heb jij eerder een emmer water in je gezicht nodig!Even afkoelen!
Ik vind dat je uit 1 topic helemaal niet op kunt maken of iemand zielig is of niet.

@lotte wat is je vraag aan ons? het is nu eigenlijk meer een mededeling en dat mag hier eigenlijk niet. We kunnen je beter helpen als je van ons iets wil weten bijv.

Ik snap in ieder geval wel dat je later nog last kunt hebben van de depressie van je moeder, die zij had toen jij kind was. Als je kind bent maken dat soort dingen heel veel indruk op je en kan dat je later nog pijn gaan doen.

Tss jij weet niet waar je het over hebt, ze vraagt ten eerste niet om medelijden. Ten tweede wil ze gewoon haar verhaal even kwijt, dat kan namelijk heel prettig zijn. Mensen die er helemaal buiten staan om advies te vragen, kijken wat hun mening is etc.

Maar ontopic; voor de rest ben ik het wel eens met Redhair :)

Waarom geef jij haar dan die 'aandacht', domoor?
Hoe kan jij daar nou over oordelen? :|
Ze zegt zelf al, door een aantal tests(diagnoses) heeft ze te horen gekregen dat ze aan een depressie lijdt.
Misschien is een cursus normen en waarden iets voor jou?

Maargoed... Lotte, heb je hulp?

Ja sinds kort ga ik elke week naar een therapeute. Ik heb echt het gevoel alsof ik er nu iets aan kan doen. Eerder wist ik nog niet zo goed wat ik allemaal voelde en waarom ik me nou zo voelde.

Dank je wel, ik heb er dus over na gedacht en ik ga proberen duidelijk te maken aan haar dat ik rust nodig hebt als ik me moe/niet goed voel. En ik heb je raad opgevolgd, want mijn therapeut gaat er nu met mijn ouders het hier over hebben.

Ik heb ook een beetje verkeerde voorbeelden genomen, maar ik wil ze nog wel verder uitleggen hoor. Die 20 euro had ik heus niet zomaar gepakt, ik moest namelijk eten kopen. En ik had maar 10 euro gebruikt toen ik terugkwam, en daarvan had ik ook nog eten voor de rest van de week een beetje gekocht. Het was meer dat ik niet wist hoeveel ik nodig zou hebben.

En van dat zij wou dat ik ging werken, op die dag(zondag) hoefde ik niet eens te werken. Normaal bespreken we dat gewoon, mijn baas en ik, maar dit keer waren we dat vergeten. Toen heb ik hem nog geprobeerd te bellen erover, maar ze namen niet op omdat de winkel al dicht was. Toen wou me moeder dat ik de volgende dag nog even zou bellen, maar dan had het al geen zin meer omdat dan de werkdag al bezig was. En ik wist ook gewoon dat ik toen even rust nodig had. Er was de vorige dag ook haast niks te doen, en toen zijn we naar huis gestuurd omdat er geen werk te doen was. Dus zo erg is het niet dat ik niet gewerkt heb schat ik in.

Maar het is niet zo alsof deze twee dingen bepalend voor me leven zijn hoor:p Het is gewoon waar ik me op dat moment mee bezig hield.

Ik zal hier maar niet te serieus op reageren ;) Ik zal wel even uitleggen wat een depressie is want jij weet dat blijkbaar nog niet zo goed.
Een depressie is dat je je helemaal niet gelukkig voelt. Je voelt je futloos en soms gaat het gepaard met een negatief zelfbeeld. Depressies kunnen door veel dingen komen:
- Traumatische gebeurtenissen
- Overspannenheid, worden dan vaak wel gewoon deppresieve gedachten ten gevolge van overspannen zijn genoemd
- Het ontbreken van een stof in de hersenen die ervoor zorgt dat je je gelukkig kan voelen
- Aanleg in de familie
Depressies zijn wat anders dan dipjes. Dipjes duren een paar dagen tot een paar weken, depressies duren jaren. Volgens mij heb je mij verward met een dipje.

Het is inderdaad zo dat je in de pubertijd af en toe klotedagen hebt, en je gevoelens worden ook vaak vergroot. Maar als je je echt langdurig ongelukkig voelt is dat geen puberaal probleem meer. Het is een feit dat 1 op de 20 jongeren een depressie hebben, misschien juist wel omdat het zo moeilijk vast te stellen is als je in de pubertijd zit. Mensen denken dan niet snel aan een depressie, maar depressie komt voor onder alle leeftijden. Zelfs bij kinderen.

Nou ja, eigenlijk heb ik op mijn vraag al antwoord gekregen. Ik heb suggesties gekregen over hoe ik ermee om kan gaan en daar heb ik veel aan gehad.

Het rare was eigenlijk dat ik er toen nog niet zo bewust mee bezig was maar dat ik onbewust wel allemaal gevoelens heb gehad die ik me nu weer herinner. Ook allemaal gebeurtenissen uit die tijd, ik kan het me allemaal nog best goed herinneren. Mijn zus heeft er ook veel last van, maar die had weer andere problemen ermee. Van haar werd zomaar even verwacht dat ze volwassen werd, en ze is als een soort moeder voor mij en mijn broer geweest.

waarom gelooft niemand dat je depressief ben? wie zijn 'iemand'? waar slaat dat nou weer op?
ik herken je gevoel wel, omdat je vrijheid wilt. veel meer vrijheid, terwijl je nu mss al wel genoeg vrijheid hebt. bekijk het ook eens vanuit de kant van je ouders, ze willen jou ook niet zomaar je eigen gang laten gaan. mooi gezegd, ik doe het zelf ook niet. ik geloof het zelf eigenlijk ook niet.
je gevoelens weg stoppen moet je natuurlijk niet doen. en daarom, Luka, kan het toch geen kwaad om zelfs op dit forum 'zielig' te doen. mss moet je er met meer mensen over praten, mensen die je vertrouwen kunt en naar je willen luisteren.

ik weet niet hoe zwaar jouw depressie is, wil er ook niet over oordelen, maar het klinkt wel allemaal zo dat je overal tegenaan wilt schoppen. als je moeder zegt dat je moet werken, lijkt me dat toch vrij normaal. dat zegt ze heus niet omdat ze denkt dat jij je aanstelt ofzo hoor. misschien denkt ze wel dat dat gewoon afleiding geeft.
eigenlijk is dat ook wel zo. je moet afleiding zoeken en niet de houding aannemen van: 'de tests hebben uitgewezen dat ik depressief ben, iedereen werkt me tegen, ik ga niets doen anders gaat het niet over...' ik denk dat dat niet de juiste houding is, en ik kan daar je moeder ook wel in begrijpen. ze is toch zelf ook depressief geweest? en weet je het wel zeker dat ze niet om je geeft?!
en dat 'gaat gelukkig zijn niet voor geld bij je kind'. je weet zelf ook dat dat nergens op slaat, neem ik aan. zo bedoelt ze dat niet.

probeer..
rustig te blijven
je moeder rustig uit te leggen wat er nou eigenlijk met je is
met je vader te praten over je problemen
met andere mensen te praten
afleiding te zoeken
je uit de ikbendepressiefdus circkel te halen, kijk eens anders tegen het leven aan! depressief zijn is geen reden om je ook depressief te gedragen!

veel succes iig :)

Ik kan wel iets in je verhaal herkennen, maar ik vraag me af wat jij onder overspannenheid verstaat. Ik heb zelf een chronisch depressieve moeder. In het verleden was dat duidelijk te merken door de dingen die ze zei en nu nog steeds af en toe. Het is moeilijk om met zo'n moeder te leven en daardoor heb ik ook een jaar therapie gehad. Ik voelde me zo klote, waardoor ik het op een gegeven moment zelf niet meer kon. Na mijn therapie ging het beter, maar ik merk dat ik nog steeds niet de rust heb gevonden. Ik ben op zoek naar mijn identiteit en probeer mijn eigenwaarde op te krikken, maar af en toe weet ik niet waar ik het moet zoeken. Die stemming hier in huis is af en toe zo verdomd klote. De laatste tijd ben ik ook best wel onrustig, ik zit niet zo goed in mijn vel, maar gelukkig kan ik op dit moment niet zeggen dat ik ongelukkig ben. Die momenten heb ik wel dat ik ongelukkig ben, maar bij mij hebben ze bevestigd dat ik niet depressief ben.

Ik kan helaas niet zeggen hoe je van je probleem moet afkomen, want ik weet het antwoord zelf ook niet. Wat ik nu probeer is zoveel mogelijk mijn eigen weg te volgen. Dingen doen waar ik me goed bij voel, zoals dansen, afspreken, mezelf af en toe goed verwennen door dingetjes te kopen. En ook gewoon zoveel mogelijk mijn eigen keuzes maken, zoals zelf bepalen wanneer ik uitga en hoelaat ik thuiskom. Ik merk dat mijn moeder soms gefrustreerd is doordat ik steeds meer mijn eigen leven leidt, maar ik heb zoiets van 'het gaat om mijn geluk en als ik ongelukkig ben schiet niemand er wat mee op' Die gedachte probeer ik vast te houden om geen schuldigevoel te krijgen naar rmijn moeder toe.

Die 'iemand' zijn/waren het Riagg(GWZ nu d8 ik), mijn ouders, familie, aantal vrienden. Mijn leraren zagen in ieder geval wel dat het slecht met me ging/gaat.

Misschien heb ik nu al genoeg vrijheid, maar ik heb het gevoel van niet. Daar gaat het om en daaraan ben ik dus nu aan het werken. En ik praat trouwens met mijn therapeute al vind ik het heel moeilijk te zeggen hoe ik me voel.

Het punt van het werken was, was dat ik niet eens perse hoefde te werken. Zie een van mijn vorige reacties voor meer info. Werk is op dit moment mijn probleem, dus werk zou niet echt voor afleiding zorgen. Maar misschien ziet zij dat niet en wilt ze dat ik het als afleiding doet. Dat kan kloppen natuurlijk, maar dat veranderd niet het feit dat ik en m'n therapeute daar een andere mening over hebben.

'de tests hebben uitgewezen dat ik depressief ben, iedereen werkt me tegen, ik ga niets doen anders gaat het niet over...' ik denk dat dat niet de juiste houding is, en ik kan daar je moeder ook wel in begrijpen. ze is toch zelf ook depressief geweest?
Over dit stukje: Die tests maken niks uit, ik weet al jaren dat ik depressief ben. Daarom probeer ik er al heel lang iets aan te doen. Helaas kon ik niet de juiste hulp vinden. Nu heb ik het gevoel wel iemand te hebben die mij kan helpen hieruit te komen. Natuurlijk moet ik het zelf doen, maar zij leert mij dingen hoe ik het kan doen. Ik heb vind ik zelf een positieve houding want ik ben degene die de hele tijd om hulp heb zitten vragen. Ik kan het namelijk niet helemaal in mijn eentje, zo goed ben ik niet. Over mijn moeder weet ik niet wat voor houding ze toen had maar nu heeft zij juist de houding van: 'Ik wil absoluut niet veranderen'. Volgens mijn vader komt dat omdat ze dat in haar jeugd geleerd heeft.

Ik gedraag me verder ook niet depressief, alleen als ik thuis ben. Dan komen alle emoties eruit. Verder ben ik redelijk vrolijk op school en probeer m'n vrienden niet met mijn probleem op te zadelen. Toch kan ik niet mijn gevoelens onderdrukken en zal ik soms mij wat depressief gedragen. Maar daar kan ik haast niets aan doen want als ik me kut voel ga ik niet keihard lachen omdat ik dat zo leuk vind.

't is maar wat je positief noemt, maar goed.


je hebt hulp nu, hartstikke goed, maar ik weet niet of je je nu echt beter voelt. ik bedoel, heeft die therapeute al iets in de thuissituatie gedaan?

Het is in ieder geval al een zeer grote stap om hulp te zoeken, maar dat is natuurlijk maar het begin van alles he, het zal nog wel even duren, maar Lotte komt er wel door! Veel sterkte, Lotte!

Die stof in je hersenen voor het gelukkige en liefdevolle gevoel zit in chocolade (was op discovery!)! :cool:
Misschien hebben je voorouders ook te weinig chocolade gegeten ;)

anders doe je ff normaal he. net of jij weet wat depressief zijn is. en ooit een dokter horen zeggen dat je onder de 15 niet depressief kan zijn? en ze heeft wel degelijk wat meegemaakt....sorry moest er ff uit.