Praten
 

Dat jongens moeilijk praten is een cliche en vaak ook nog waar, en ik heb er zo ééntje die dichtklapt als het over gevoelens gaat. Hij is normaal niet verlegen, dus pure verlegenheid kan het niet zijn. Hij wil ook wel, maar vind het erg moeilijk dingen uit te spreken denk ik. Nou ja, het gaat erg moeizaam en hij heeft snel de neiging 'laat maar' te zeggen en dan het gesprek niet af te maken of als ik wat vraag ontwijkende of nietszeggende antwoorden te geven.

Toch merk ik wel dat hij het er erg moeilijk mee heeft, hij heeft thuis niet geleerd te praten over zulke dingen.

Edit: we zijn niet zo lang bij elkaar dus misschien moet er ook nog meer vertrouwen ontstaan bij hem, en ik ken hem niet goed genoeg om precies te weten hoe ik hier het beste mee om kan gaan.

De vraag is wie hier ervaring mee heeft, hoe je het aangepakt hebt en of het daarna verbeterde?

Ik heb hier zelf niet echt ervaringen mee maar misschien als jij heel duidelijk je gevoelens tegenover hem uit hij dat ook eerder tegenover jou durft te doen?

No offense, maar hieruit blijkt ook dat je geen ervaring ermee hebt.

Ik ben niet zozeer het probleem, hij weet heel goed wat ik voor hem voel omdat ik hem dat vaak vertel, maar hij is opgegroeid in een gezin waar veel gepraat wordt, maar enkel over triviale zaken. Hij is simpelweg niet gewend om over zijn gevoelens te praten en eigenlijk kan hij het ook niet. Zelfs als hij het echt probeert gaat het erg moeilijk. Zoals ik al zei, hij is niet zozeer onzeker over mij, hij weet hoe ik ertegenover sta, het probleem ligt echt bij hemzelf.

mijn ex vriend had dat ook. heb 7 maanden wat met hem gehad, mar de dingen die hem echt dwars zaten heeft hij het niet over gejad. ik kon dingen zeggen die me heel diep zaten maar dat deed hij gewoon niet... kon hij gewoon niet...

ik weet niet of je dat wel kunt veranderen... ik kreeg wel in die relatie het gevoel dat het niet echt een hele diepgaande relatie was, want het bleef wel leuk maar vrij oppervlakkig...

Ik doe het zelf ook ontzettend.
Ik weet altijd heel erg goed wat ik wil zeggen maar ik kán het nie vertellen omdat het te "chaotisch" is in mijn hoofd. Zo lijkt het tenminste.
Het vervelende is dat ik er zelf ook moe van word omdat mensen me vaak verkeerd begrijpen en omdat ik heel vaak denk dat ik iets heb gezegd, wat dus achteraf niet is...dat het alleen maar in mijn hoofd zat.

Tijd en blijven doorvragen zijn denk ik de beste middelen.

Ik begrijp precies wat je bedoeld maar heb tot nu toe nog geen goede oplossing gevonden hiervoor, jammergenoeg.

Ik heb het zelf, te gesloten :) Over wat ik voel, in ieder geval.
Bij mij is het iemand gelukt door me steeds nét iets meer te laten vertellen.
Iedere keer een klein beetje vertellen lukt wel,
Het hele verhaal in 1 keer eruit gooien is moeilijk.

Ik denk dat je het niet kan veranderen..... Want de gesprekken komen dan van 1kant. Je ben wel bezig om het eruit te trekken maar vaak heeft het geen nut. Want als hij ergens mee zit zal hij het nooit uit zich zelf vertellen.
Maar ja ieder mens is anders en misschien kan jij hem wel veranderen. Onthou goed dat het je veel energie gaat kosten en misschien ook wel tranen.
Als je echt super gek op hem bent moet je het proberen, het is zeker de moeite waard.

muah ik ben zelf iemand die ook nauwelijks over gevoelens praat, maar ik vind het geen probleem. M'n exen vonden dat ook nooit.
Je gevoelens kun je ook gewoon laten blijken door andere dingen dan praten.

Ik heb hier wel ervaring mee, mijn ex was ook wel een beetje zo. Wat als gevolg had dat ik ook moeilijker ging praten. Heel vervelend. Maar ja, je kunt het niet zomaar veranderen. Ik zou er eens een goed gesprek met hem over hebben, dat je graag zou willen dat hij wat opener zou kunnen praten met je.
Het beste werkt om het gesprek een beetje rustig op te bouwen. Je moet hem niet teveel gaan pushen, het moet wel uit hemzelf kunnen komen.

Met over gevoelens praten bedoel ik meer dan 'liefje ik ben gek op je' of zoiets dergelijks. Dat kun je iemand idd ook laten voelen.

Op een gegeven moment komen er zaken aan de orde die echt besproken moeten worden en ook met gevoel te maken hebben, iets diepgaander dus. Als je een serieuze relatie hebt is het noodzakelijk te kunnen praten, dus laten merken wat je voelt is niet voldoende op de lange termijn.


En wat er verder gezegd wordt is waar, je kunt het niet pushen en een gesprek moet niet eenzijdig zijn. Het is echt moeilijk, omdat iemand veranderen misschien onmogelijk is, maar iig echt moeilijk. Hij is wel meewerkend, dat scheelt ook denk ik :)

Wauw, wat zijn jongens eigenlijk moeilijk als ik dat zo lees.

Laat het hem opschrijven, als hij de woorden niet over zijn lippen krijgt.
En als hij echt niet kan praten, is er gewoon wat ernstig mis met hem. Iedere jongen/man kan "diepgaand" praten, het probleem is meer dat ze er meestal geen zin of behoefte aan hebben. Maar na enig aandringen zeggen ze heus wel wat zinnigs.

Zeik er in ieder geval niet over aan zijn hoofd, anders heb je grote kans dat hij je als een zeikerd ziet en krijg je ruzie :)

Vrouwen evenveel, maar dan op andere gebieden

Met conflicten ten allertijde vermijden kom je ook niet ver.

Ik waardeer het dat je een poging doet te helpen, maar misschien lukt het je beter na een paar jaartjes extra levenservaring.

Ik was in de veronderstelling dat ik informatie over dit fenomeen zou krijgen van een jongen, in tegenstelling tot alle meisje die replyen, maar helaas ;)

Ik kan je er helaas niet zoveel zinnigs over melden omdat ik zelf kan praten als Brugman ook al voel ik me rot en van mijn hart absoluut geen moordkuil maak. Gelukkig. :)

Hm ik tref nooit zulke jongens, ik zal wel verkeerde keuzes maken ;)

Een topic hierover openen op een scholierenforum blijkt ook zinloos te zijn, had ik kunnen weten :|

Ik zei niet ten allertijde vermijden, ik zei "niet erover zeiken". Praten zo nu en dan wel, maar niet "zeiken" (lees: alsmaar erover beginnen elke dag ongeveer of alsmaar aandringen terwijl hij al meerdere malen heeft gezegd er geen zin in te hebben, zoiets)

En dat extra levenservaring vat ik even niet. Ik heb ongeveer evenveel levenservaring als jou wat leeftijd betreft, dus dat heeft er niks mee te maken.

Zeiken is relatief. En leeftijd biedt geen garanties over levenservaring. Voel je niet zo aangevallen, in merk alleen dat jij een hele simplistische kijk op de de zaak hebt, terwijl ik heb geleerd dat het niet zo simpel ligt, anders had ik het zelf al opgelost. En inzien dat je niet overal het antwoord op hebt en dat niet alles volgens jouw logica gaat, dat komt voor jou hopelijk nog wel, vandaar de levenservaring die ik noemde.

Een goede vriendin van mij heeft 1,5 jaar een vriend gehad .. dat is nu net uit, maar ok.

Zijn gedrag kwam ook wel overeen met hetgene dat jij nu beschrijft.

Bij hun groeide dat naarmate de relatie vorderde, hoe intiemer het werd, hoe meer hij ging praten. Ik weet niet hoe lang jullie pcies al hebben.. maar bij hun kwam hij op een gegeven moment echt los en toen praatten ze over praktisch alles. Nog steeds moest mijn vriendin het er uit trekken, maar dan praatte hij wel.

Probeer een beetje liefdevol, begripvol en geduldig hem te leren praten over zijn gevoelens, en als hij het uit zichzlef dingen niet verteld, trek het er een beetje uit, daar zal hij blij mee zijn, want dat lucht hem ook op..

succes ermee!:)

Zo kun je alles wel relatief gaan noemen. Ik voelde me niet aangevallen en het is waar dat ik erg simpel tegen de meeste dingen aankijk, maar dat komt omdat ik vanuit mijn ervaring spreek. Zelf los ik alles altijd heel simpel op, dus misschien dat anderen dat advies ook wel konden gebruiken.
Bij jou ligt het helaas niet zo makkelijk, maar ja, succes in ieder geval.

Mag ik vragen hoe oud je bent en of je al hebt gekeken naar de leeftijden van de mensen die gereageerd hebben?
Het is gewoon lastig om te zeggen wat je moet doen. Doorvragen helpt deels maar ga je te ver dan wordt het alleen maar vervelend. Het enige echt goeie advies is: als hij praat, luister dan echt, probeer er voorzichtig op door te gaan zonder meteen intimiderend (nou ja, je begrijpt wat ik bedoel) te worden en probeer antwoorden op je vragen of dingen die je wil bespreken te halen uit andere dingen. Voor de rest kan je weinig doen behalve laten zien dat jij heel graag wil dat-ie met je praat. Je zal het nooit helemaal veranderen maar misschien wordt-ie nog wat losser.

Het gaat mij niet om de leeftijden van de mensen die gereageerd hebben, maar erom dat het niet zo'n goed idee was dit op zo'n manier op internet te zetten. Soms ben ik aan het denken en zit ik achter m'n computer, en dan wil ik graag een soort van feed-back, maar dat blijkt op deze manier toch niet te werken voor mij. De nadruk in die zin lag voor mij op forum, niet op scholieren. Maar dit is toch een scholierenforum of niet soms? :p

Btw, ik ben zelf 19

Jazeker, dit is een scholierenforum. (met ongeveer evenveel studenten (daar rekenen we hbo en mbo voor het gemak ook even bij, of je het er nou mee eens bent of niet :p) als scholieren ;)) Maar wat voor soort feedback wil je? Zoals ik al zei: het is moeilijk om advies te geven in deze.. het is gewoon een moeilijk iets omdat niemand een perfecte oplossing heeft. Maar toch deed iedereen z'n best voor je. :)

Ik weet dat iedereen zn best doet en ik weet dat het moeilijk is om iemand waarvan je geen achtergrond kent advies te geven.

Ik weet niet wat ik zoek, ik denk gewoon wat duidelijkheid.
Maar als ik dan de reacties lees denk ik nee, hier heb ik weinig aan. Ik denk gewoon dat ik hiermee blijf zitten, omdat niemand anders dan ik en m'n vriend de hele situatie kennen en snappen. Da's ook logisch, vandaar dat ik ook zei dat het zinloos is om zoiets te posten. Niet lullig bedoeld tegenover wie dan ook, maar ik heb weinig aan de algemeenheden die hier nu besproken worden. Soms denk ik zoiets van 'laat ik eens advies vragen', maar hoe meer reacties ik krijg hoe meer het voor mij duidelijk wordt dat het mijn probleem blijft en ik het zelf op zou moeten lossen.

Ik ben in een wat verwarde bui :bloos:

Altijd weer leuk om te zien dat er op zulke topics weinig tot geen mannen reageren. Dat komt omdat wij( hier reken ikmezelf niet onder) mannen niet over gevoelens kunnen praten.

Ik merk dat ik er ook wel moeite mee heb, maar als ik merk dat het nodig is, dat kunnen jongens/mannen vaak nog wel, en er een stilte valt dat ik dan wel begin te praten. Mannen vinden het belangrijk om het gevoel te hebben dat het NIET MOET. Want dan klappen ze vaak dicht.

Helaas was ik te lui/moe om alles te lezen, ja sorry :bloos:

Wat ik fijn vind is als de persoon in kwestie(vriendin) tegen me aanligt zodat er al een stukje intimiteit onstaat en dat ik haar niet echt hoef aan te kijken, op de een of andere manier maakt dat mij onzeker. Dan kan ik prima praten over gevoelige dingen en met andere mensen heb ik ook wel eens diepgaande gesprekken maar daar heb ik niet zo veel moeite mee, misschien komt dat omdat ik die mensen toch anders zie dan degeen van wie ik ziels veel houd.

uhm jah, ze maakte het uit...
:confused:

Je hebt ook mannen die uit een soort van principe niet over gevoelens praten, omdat ze dan bang zijn om te falen. Vaak is dit vrij onbewust bij non-macho jongens.
Dat gevoel van falen heeft te maken met hoe de man zich heeft ontwikkeld. Vroeger was de man namelijk alleen een jager, niet een prater. Praten over gevoelens toonde toendertijd je zwakte. En mannen moesten sterk zijn, anders konden zij niet overleven.
Tegenwoordig is dit nog steeds aanwezig bij mannen. Een sterke competitiedrang en bang om te verliezen. Falen zou aangeven dat een man niet sterk is, dat hij verstoten zou worden door de wereld om hem heen.
Tegenwoordig is de maatschappij aan het veranderen en wordt de man steeds meer vrouw. In een relatie moet namelijk veel gepraat worden, wil deze werken. (Vroeger werd er gewoon niet veel gepraat. Man werkte, vrouw zorgde voor de kinderen. Punt.)
Vaak is het voor mannen dus moeilijk om over hun gevoelens te praten, vanwege de reden dat het gezien wordt als falen. Jezelf blootgeven en kwetsbaar opstellen is moeilijk voor mannen die eigenlijk denken 'tough' te moeten zijn.
Een tweede reden vloeit voort uit het eerste. Juist omdat mannen er niet over (willen) praten, is het dus ook niet gebeurd in hun jeugd. Vaak wordt er thuis niet over gevoelens gepraat.
Dit bij elkaar opgeteld maakt dus dat een man een barriere om zich heen heeft gebouwd en zich heel moeilijk blootgeeft.
Om deze barriere te doorbreken is alleen tijd een hulpmiddel. Tijd en praten.
Kijk maar naar mensen met traumatische ervaringen (verkrachting, mishandeling etc), die zijn ook niet zo een twee drie genezen. Praten is daar een hulpmiddel. Veel praten en veel tijd helpt mensen genezen.

Dus, je zit al op de goede weg. Je weet zelf al dat je het goed doet. Je praat liefdevol met hem, behandelt hem met respect, en hij praat! (hetzij niet zo makkelijk, maar hij praat!).

Waarschijnlijk verlang je niet naar praktische tips, dus dan zal ik het hierbij laten :)

als ik iemand voor de volle 100% vertrouw ben ik echt heel open naar die persoon. Ik kan praten over mijn gevoelens en dingen die ik eerder heb meegemaakt, maar sommige dingen blijven moeilijk om het over te hebben en daatover voel ik me dan wel moeilijk tegenover mezelf dat mij dat niet lukt. Nu is dat gelukkig niet het meest relevante wat er in mn leven gebeurd is, maar toch blijft t je steken wanneer je het wéén een keer niet gezegd hebt.

Ik heb niet alles gelezen, maar het kan inderdaad voor een deel komen door het vertrouwen wat nog niet 100% is.
Verder kun je er niet veel meer aan doen dan laten merken dat je weet dat hem iets dwars zit, en dat je het graag zou willen horen, omdat dat misschien oplucht voor hem. Af en toe doorvragen, maar niet doorzeuren, helpt (bij mijn vriendje) meestal wel...

Je hebt geluk want ik ben ook zo een jonge.
Het éénnigste wat helpt is tijd en heel veel vertrouwen.
En dan komt het meestal wel los.
Maar het ligt wel aan hoe die persoon in elkaar zit bij de ééne lukt het wel en bij de andere niet.
En éénding moet je erg goed ondhouden je kunt elkkaar nog zo goed vertrouwen het blijft althijd moeilijk en het ligt dan niet aan die andere persoon.
Dus je moet jezelf niks gaan verwijten.

succes

idd

same here. maar meestal probeer ik er nog wel een verhaal van te breien wat dan vaak in de buurt komt van wat ik bedoel :\

Ik hou er gewoon niet van. Sterker; ik haat het om met mn mensen echt zwaar over mn gevoelens te praten.
Maar het is niet goed, je kropt t allemaal op enzo blablaa..

Maar als ik alleen ben met mn beste vriend kan ik wel praten, ik weet niet, dan vind ik het niet erg, ik vertrouw hem gewoon en ken hem echt al zo lang. Dus misschien is het idd een kwestie van tijd?