zonder titel

Wanneer de strakke contouren verdwijnen
En een helder niets verschijnt
Een schittering
Zo klein
Maar toch
Duidelijk omlijnd
Dan schreeuwt mijn hart
Dan schreeuwt mijn hoofd
Toch blijft mijn lijf in rust
Mijn ogen nemen alles waar
Jij roept, en ook al ben ik daar
Wordt eerst het vuur geblust
En onbewust buig ik mijn hoofd
Verandert mijn gelaat
Ik vrees
Niet meer
Wees nu maar stil
Voordat het licht uitgaat



het is een vaag gedicht maar k heb t geschreven voor een 'volk' uit onze (komende) kerstmusical... wie weet doet men die bij jullie op school ook?? hij heet de vlucht
naja maar het gaat over een volk dat heel erg strak is en stijf en hard in alles maar dat gaat allemaal weg als zij hun kinderen zien, zij hebben hun kinderen ontzettend lief en naast dat hebben ze een liefde voor scitterende dingen (net als eksters zeg maar)

goed dan laten we t hier bij