Ken

[Gravin]

oke weer een nieuw verhaaltje. lees maar en vertel wat je er van vind. (fantastisch zeker)

Ik kom uit school, smijt mijn tas onder de kapstok en ren zo snel als ik kan naar mijn kamer. Met een bonzend hart doe ik de deur open. Dan als ik hem daar zo zie liggen, zo onschuldig, zo mooi, kom ik tot bedaren. Terwijl ik door de kamer ijsbeer ligt mijn Ken daar maar mooi te wezen. Je weet wel, die Ken die eerst verkering had met Barbie. Wat was ik blij toen ik hoorde dat het uit was tussen die twee. Na jaren wachten was eindelijk het moment daar, dat Ken en ik samen zijn. Niemand weet dat Ken daar ligt, ik houd het liever voor me zelf zie je. De meeste mensen zien die schoonheid van zijn gezicht niet. Zijn mooie donkere haren glanzend in de zon, en die gespierde body. De meeste mensen weten niet dat Ken mijn grote liefde is. Die mensen hebben een Ken-loos leven. Best zielig eigenlijk. Ik heb medelijden met ze. Ik bedoel, een leven zonder Ken. Ik kan het me niet meer voorstellen. Ik wil het ook niet. Het maakt me alleen maar depressief. Ik pak de mooie roze kam die ik speciaal voor Ken heb gekocht. Ik begin zijn mooie haren te kammen. Ik voel me intens gelukkig, het is zo'n moment waarvan je weet dat het niet lang zal duren. En helaas had ik gelijk. Deze mooie tijd was niet aan Ken en mij besteed want mijn zusje kwam mijn kamer binnenstormen, en ik kan je zeggen dat was net niet op het juiste moment. Mijn zusje is 1 jaar jonger dan mij en ik zal die blik in haar ogen nooit vergeten, toen ze zag dat ik Ken een kus gaf. Ik bedoel, zo gek is dat toch niet? Om aan iemand te laten weten dat je van hem houdt. Maargoed, het zal er wel aan liggen dat ze een jaar jonger is. Zij doet vast nog niets met jongens enzo en dan kan je er natuurlijk van schrikken. Heel begrijpelijk. Ik zal eens met haar gaan praten. Dus ik leg mijn Ken voorzichtig in het laatje van mijn nachtkastje neer. Ik doe het laatje dicht, en wil de deur uitlopen maar ik voel dat ik nog iets moet doen. Snel doe ik het laatje open en ik kijk nog één keer naar zijn gave gezicht. Ik word helemaal warm van binnen en ik weet het gewoon zeker. Ken en ik zijn voorbestemd om bij elkaar te zijn. Voorzichtig doe ik het laatje weer dicht. Ik bedoel, ik weet zeker dat Ken het niet op prijs stelt als ik die la maar dicht ram. Dus ik doe het heel voorzichtig. Met heel veel liefde. Dan ren ik snel de trap af naar mijn zusje. Ik wil dit snel achter de rug hebben, dan kan ik weer terug naar Ken. In het vervolg zal ik mijn deur op slot doen, dat scheelt weer wat trauma's. Maar goed, nu heb ik er in ieder geval vast 1 op te lossen. Ik loop de woonkamer binnen en dan zie ik mijn zusje. Ze geeft een kus aan haar Barbie. Ojee wat nu. Heb ik het verkeerde voorbeeld gegeven? Dus ik loop op haar af en pak de barbie af. Het is een hele lelijke barbie. Natuurlijk is barbie lelijk. Ze is eigenlijk afschuwelijk vergeleken met mijn Ken. Maar goed, dan heb je het ook over Ken. Ik denk aan mijn laatje. Het enige volmaakte plekje op de wereld. En het bevind zich gewoon in mijn kamer. Ik sta daar nog steeds met de barbie in mijn hand. Ik loop naar de keuken en gooi haar in de prullenbak. Dat is haar lot. Ik heb niet nog een Ken, en ik wil die van mij natuurlijk niet met mijn zusje delen. Mijn zusje zoekt maar iemand anders. Wat dacht je van Shelly. Dat is meer wat voor haar leeftijd. Ik bedoel, we willen ook niet dat Barbie in de gevangenis komt wegens pedofiel gedrag. Dus ik haal de Shelly uit een doos op de zolder en geef haar aan mijn zusje. Helemaal blij aait mijn zusje haar Shelly. Nu loop ik weer terug naar mijn kamer, naar mijn Ken. Ik doe de deur open en wat ik dan zie zal ik mijn hele leven nooit vergeten. Mijn hond, met Ken in zijn mond. Ken, mijn dierbare Ken!! Wat moet ik nu beginnen! Zonder Ken is mijn leven leeg. Ken-loos. En voor het eerst in mijn leven voel ik me, zoals alle andere mensen. Ken-loos.

oke dat was het dan lees ook mijn andere nieuwe verhaal
de Koekverslaving

[Lessien]

Heel bijzonder, ook leuk om te lezen. Je hebt echt het gevoel dat je iemand zijn wereldje in treed en dat maakt het interessant. Heb je zelf ook echt een band met Ken? Of heb je dit ter plekke verzonnen?

[Gravin]

Ja ik heb een uiterst sterke band met Ken. Maar hier wil ik verder niet dieper op ingaan. Ik ben bang dat het te moeilijk is. Dit verhaal is een manier om mijn verdriet van Ken te verwerken. Hopelijk heb je er een beetje begrip voor.

Liefs Dominique-Frederique

[Sketch]

Ik dacht dat jij wat met Arthur Grim had?

Anyway, dit verhaal vind ik leuker dan het koekjesverhaal. Toen de lesbische gevoelens van je zusje naar boven kwamen was ook leuk om te lezen. En gecondoleerd met je verlies. Maar hee, er zwemmen meer visjes in de zee, en Kens in de Bart Smit.

Sketch schreef op 19-03-2005 @ 21:03 :
Ik dacht dat jij wat met Arthur Grim had?

Anyway, dit verhaal vind ik leuker dan het koekjesverhaal. Toen de lesbische gevoelens van je zusje naar boven kwamen was ook leuk om te lezen. En gecondoleerd met je verlies. Maar hee, er zwemmen meer visjes in de zee, en Kens in de Bart Smit.

Helaas

Verder ben ik het eens met Sketch.
enwanneervoegjemenoutoeopmsnzoalsjebeloofdhad?

[Gravin]

geduld is een schone zaak. zodra ik over mijn verlies van Ken heen ben.