(Het einde, tussen poezie en proza?)
"Hoeveel leger kan het leven zijn?"
vroeg ik, maar de man naast mij
wist het ook niet en we liepen
verder. De verlaten straat voor ons
riep de stilte over ons uit. Niemand
kon iets doen aan het terugkerend geweld
van de zelfondervraging. Al twijfelend
stak ik roekeloos de spoorweg over
en struikelde. Over de spoorlijn,
die mij had laten vallen, kwam
nu de trein aandenderen, ik twijfelde
weer. Het toch opstaan bleef
tot het einde mijn leven markeren.
-------------
slechts een experiment, niet echt gelukt gloof ik, maargoed
__________________
Let maar niet op mij, ik wacht en vul slechts mijn tijd... || bleh
|