Een blik in de toekomst. Misschien wat pessimistisch, maargoed
19 februari, het is koud buiten: 29 graden… Niet erg veel als je bedenkt dat de gemiddelde temperatuur ver in de 30 ligt. Ik stap vlug door de luchtsluis en sluit beide deuren. Ik steek mijn registratiekaart in het apparaat dat aan de muur in de gang hangt en een schelle piep bevestigt dat ik inderdaad thuisgekomen ben. Half drie, lees ik van mijn horloge af. 18 minuten buiten geweest. Ik stel het zuurstofapparaat dat centraal in de huiskamer opgesteld staat in op 9 minuten en neem mijn huidkankerbestrijdingsmiddel in, waarna ik het mondstuk op mijn mond zet. Net als ik klaar ben, klinkt het geluid van de sluis. Mijn moeder komt thuis van de wekelijkse chemotherapie. “Hoe was het op school?” vraagt ze terwijl zij hetzelfde ritueel herhaalt als ik even geleden. “Goed,” antwoord ik. “Een 8.7 voor aardrijkskunde.” “Fijn.” Goede cijfers halen was belangrijk. Met 3 onvoldoendes werd je binnen een maand van school afgehaald. Vorige week nog werd een klasgenoot door drie mannen in dienst van de Wereldpresident uit de schoolbanken gehesen en meegenomen. Zijn naam zou ik niet weten. Ondanks dat dit het Tijdperk der Communicatie werd genoemd, ken ik mijn naasten niet bij naam.
Ik grinnik. Het verhaal over de aardrijkskunde deed me denken aan mijn vader. Hij vertelde altijd verhalen over landen waarin honger en armoe werd geleden, zoals Afrika. Auw. “There is no such thing as “poverty”, there is no such thing as “Africa”” dacht ik terwijl een golf van pijn door mijn lichaam schoot. De chip die iedereen bij geboorte geïmplanteerd kreeg deed zijn werk. Alle leugens of onware gedachten werden gecorrigeerd welk gepaard ging met een pijnschok. In het Engels natuurlijk, iedereen sprak immers Engels. Ach ja. Vader had wel vaker sterke verhalen. Afrika stond toch ook zeker niet op de wereldkaart?
Klinkklare onzin. Armoede bestaat niet.
De bel. Mijn moeder die inmiddels klaar was met haar zuurstofkuur, opent de sluis. De bestelling van de huidkankerbestrijdingsmiddellen werd bezorgd. Met hun prijs van 19 Gaia voor een pakje van vijf waren deze zeker twee keer zo duur als een familiepak euthanasiepillen. De overbevolking wordt prima aangepakt. Of vijfjarige leeftijd worden alle kinderen gesteriliseerd. Dit maakt deel uit van het 10-jarenplan om de bevolkingsgroei terug te dringen. Vandaar ook de subtiele verspreiding van euthanasiepillen. De sterilisatie is feitelijk het enige dat vergoed wordt door de Global Goverment. Echt iets voor wanhopige mensen, die pil...
Auw. “In our world, there is no desperation” Oh ja.