Jeugdzorg.

[Freddy Godskind]

In de media is de laatste tijd veel aandacht besteed aan de problematiek rondom Jeugdzorg.
Er zijn verschillende zaken te noemen. Ze hebben in de krant gestaan en zijn op tv geweest. Wat ons opviel, was dat Jeugdzorg heel negatief werd neergezet. Echter wij geloven aan de hand van wat wij horen en zien in onze eigen leefomgeving, dat de situatie nog erger is, dan het beeld dat geschetst wordt. Zo heb ik bijv. meegemaakt dat Jeugdzorg nalatig was in het verlenen van hulp aan een jonge vriend van mij. Deze jongen had maatschappelijke hulp nodig en door gebrek aan deze hulp is hem dat uiteindelijk fataal geworden. Helaas is hij om het leven gekomen.

Een andere vriend van mij heeft mij gezegd dat hij in een internaat heeft gezeten in Maastricht. Hij heeft daar met 64 bewoners, jonger dan 18 jaar, gewoond en heeft er zelf 9 jaar doorgebracht. Hij heeft er zo 'n 200 bewoners zien komen en gaan. Vaak waren zij slachtoffer van hun thuissituatie. Denk bijv. aan ouders die in de scheiding liggen of alleenstaanden die hun kinderen niet meer aankunnen of zelfs dat de ouders dood zijn.
De hulp die hier verleend is, heeft het gevolg gehad dat één jongen (zover mijn vriend weet) terug is gekeerd in de maatschappij. Dat ongeveer 10 tot 20 man in RIBW's en andere instanties zitten. Dat de helft te maken heeft gehad met drugs en justitie. Dat zeker 25 man zijn veroordeeld voor een crimineel delict. Dat enkelen in de war zijn geraakt, zodanig dat ze opgenomen moesten worden in de psychiatrie, waaronder ook mijn vriend zelf. Eén groepsgenoot van hem heeft zich laten ombouwen, omdat hij niet meer wist waar hij het moest zoeken. En van de rest weet hij niet hoe het nu met ze gaat.

In zijn eigen leven met zijn ouders en zijn broers had Jeugdzorg moeten ingrijpen, omdat zijn broers dreigden te ontsporen. Jeugdzorg wist wat er aan de hand was en heeft niets gedaan, waardoor zijn broers nu mede veroordeeld zijn. Ook zijn zij nu aan de drugs verslaafd en zullen er hoogstwaarschijnlijk nooit meer vanaf komen. En verder verklaart hij dat iedereen die hij kent, die iets met Jeugdzorg te maken heeft gehad, er geen goed woord voor over had en in hun eigen leven vaak op vergelijkbare manier zijn gedupeerd. Niet iedereen heeft in een instelling gezeten, maar zijn wel in aanraking geweest met Jeugdzorg.
Sommige hadden in een instelling horen te zitten, gewoon omdat de thuissituatie geen andere mogelijkheid toeliet. Denk bijv. aan kindermishandeling en kindermisbruik. Terwijl anderen in een instelling terrecht zijn gekomen zonder dat dat nodig was.

Mijn vriend is nu niet meer in de war, maar heeft wel nog steeds last van de dingen die toen gebeurd zijn. Hij zou het de mensen niet eens kwalijk nemen (maar zelf nooit doen en sterk afraden), als zij geweld zouden gebruiken richting Jeugdzorg.

Als dit de zorg is die Nederland biedt, had het van hem en mij niet gehoeven. Wij weten dat meer mensen hier de dupe van zijn. Wij zijn ook van plan om een brief te gaan sturen naar minister Rouvoet van Jeugdzorg.
De organisatie werkt op zo een inefficiënte manier dat er meer mensen aan kapot gaan, als dat er geholpen worden, volgens ons. Dit is wat wij waarnemen in onze omgeving omtrent Jeugdzorg. Hoe zien jullie dat in jouw omgeving? Wij hopen dat mensen, die overeenkomstige ervaringen als ons hebben, niet langer zullen zwijgen en ook een brief sturen naar de minister

Ik kan je uit persoonlijke ervaring vertellen dat in ieder geval de kinder- en jeugdpsychiatrie een weerzinwekkende smeerboel is.

De grootste problemen zijn naar mijn idee de gebrekkige communicatie (op alle fronten), incapabele 'sociotherapeuten' en ondersteunend personeel, tunnelvisie en de drang van psychiaters om zware medicijnen voor te schrijven in plaats van het probleem bij de kern aan te pakken.

Afgezien van het feit dat ik niet zo'n prettige jeugd heb gehad (over eufemismen gesproken), is het meest idiote nog wel dat er aan veel instellingen buitenproportionele geldbedragen toegekend worden. Op één van de plaatsen waar ik mijn geluk heb kunnen beproeven was dat ongeveer (zo uit mijn hoofd) 500 euro per dag per cliënt ('bed').

De personeels- en beleidsorganisatie was een enorme puinhoop en het hoofddoel van de instelling, namelijk 'resocialisatie' van haar cliënten, kon nauwelijks behaald worden omdat de meesten te gedragsgestoord waren om überhaupt in de maatschappij te kunnen functioneren. Degenen die dat niet waren en zicht hadden op een redelijke toekomst werden dat op een gegeven moment wel.

Als je constructieve voorbeelden en argumenten wilt hebben dan hoor ik het wel.

[Freddy Godskind]

Aaron schreef op 11-08-2007 @ 07:20 :
Als je constructieve voorbeelden en argumenten wilt hebben dan hoor ik het wel.

Ja zeker! Je bent welkom. Ga gerust je gang en plaats wat voorbeelden! Misschien* dat ik in mijn brief een verwijzing naar dit topic ga maken omwille van de mensen die hier reageren en die niet de behoefte hebben om naar Rouvoet te schrijven.

*(maar in dat geval wil ik eerst zien of dit topic druk bezocht wordt).

[Freddy Godskind]

Misschien is het dan ook handig als er hier mensen komen met tips en ideeën over hoe het wél goed zou kunnen gaan met Jeugdzorg. Ook mensen die geen ervaring met Jeugdzorg hebben, kunnen dus meedenken.
De klachten zullen er zijn om de minister te overtuigen van de ernst van de problematiek en zijn dus hard nodig.

Maar het lijkt me veel belangrijker om ook over positieve ervaringen, tips en ideeën te horen, zodat Rouvoet een zo breed mogelijke visie kan krijgen in datgene waar hij wel en niet voor hoort te zorgen.

De klachten zullen hem wakker schudden en de tips kunnen hem tot nadenken aanzetten.

Ik heb zeer slechte ervaringen met jeugdzorg maar ik wil daar verder niet inhoudelijk op ingaan want dat is erg prive.

Hoe ze het beter kunnen doen?
Als je iets wilt (anything) moet de bjz werker eerst vergaderen daar over met het team. Dat is maar 1x in de 2 weken. Daarna moet de mening van een gedragspsycholoog er nog bij en een krabbel van een teamleider. Dan ben je zo weer een maand verder.
De bjz werkers hebben gemiddeld 20 gezinnen (regio haaglanden) en daarom nauwelijks tijd. Daarbij moeten ze ook de papierwinkel draaiende houden.
Het is imo dus veel te veel bureaucratie en veel te weinig echte aandacht.
Ook werken veel instanties niet samen of langs elkaar heen.
Mijn ervaring is ook dat ze slecht luisteren en snel hun conclusies trekken, en alleen maar vertrouwen op 'officiële' stukken ipv van naar ouders te luisteren.
Ook de lange wachtlijst is natuurlijk erg. Een tijdje geleden was in het nieuws dat 'alle wachtlijsten bij bjz waren opgelost'.
Later bleek dat iedereen een intake had gehad, maar nog lang geen hulpverlener had toegewezen gekregen. Maar een intake = van de wachtlijst af :')

In mijn geval moest ik een jaar op hulp wachten terwijl ze wisten dat het slecht ging.

[T_ID]

Wat die mensen nodig hebben is automatisering van gegevens, realtime communicatie, en een paar rotzakken van managers om iedereen die op zijn eigen eilandje gaat zitten kloten weer op het rechte pad te krijgen.

[=zwart wit=]

ik kan uit persoonlijke ervaring vertellen dat ik hetzelfde beeld heb als aaron. wat geld opstrijken, onrustzaaiers uit het maatschappelijk leven houden en vooral levensrekking is het enige wat ze daar doen. ik heb medelijden met de zielen die daar van de ene afdeling naar de andere zwerven, als ze wel of niet lief zijn, wel of niet in een vak horen; hun hele jeugd wordt verneukt tussen vier muren. alles geschiedt daar op willekeur en van enige vordering lijkt geen sprake. maar dat zij zo, jeugdzorg heeft buiten een mogelijke verwijzing, weinig met de psychiatrische instellingen van doen?

* indicatiestelling; * uitvoering van de taken van het Advies- en Meldpunt Kindermishandeling; * uitvoering van jeugdbeschermingsmaatregelen (voogdij, gezinsvoogdij);
* jeugdreclassering.

Ik ga niet opsommen waarvoor ik heen ben geweest, maar mijn ervaringen zijn niet echt positief. Ik ben overigens alleen naar bepaalde 'cursussen' en 'gesprekken' geweest in bepaalde periode's van mijn leven, verder functioneer ik prima.
Overigens heb ik het verhaal een beetje vaag gehouden omdat ik geen zin heb om het verhaal gedetallieert neer te zetten.

- Diagnose stellen aan de hand van een paar gesprekken met de ouders, feiten 'bijmaken' en de persoon zelf 2x 10 minuten gezien te hebben. Ik merk sowieso wel dat psychiaters vaak vol en overtuigt zijn van hun eigen gelijk. Psychiaters zouden best mogen weten wat zo'n diagnose voor gevolgen heeft voor hun clienten en daar zorgvuldiger mee omgaan.

- Behandelingen die ineffectief zijn en niet aansluiten op de persoon. Serieus, als ze een beetje opgelet hadden zou ze weten dat ik als 8/9 jarige allang wist dat je niet met de rug tegen elkaar moet gaan praten. De behandelmethode's zijn vaak ontzettend achterhaalt (maar dat komt dus ook via de diagnose).

- De neiging om extreem gauw naar medicijnen te grijpen in plaats van de klachten zelf te behandelen of te onderzoeken, een zekere vorm van gemakszucht.

- Veelal langs elkaar heen werken, elkaar niet op de hoogte houden van de situatie of documenten vergeten te versturen / mee te nemen waardoor een sessie verloren gaat.

Er zijn ook wel een aantal positieve mensen waarmee ik ben omgegaan, maar de meesten waren onzettend negatief en soms destructief naar mijn mening, veelal gewoon uit pure gemakszucht en overtuiging van hun eigen gelijk.

[marrel]

Slecht communiceren. Verkeerde mensen worden gebeld, uitstellen van afspraken en wachtlijst

Alles moet overlegd worden en vergaderd in een heel team met mensen die de persoon helemaal niet kennen waardoor de persoon weg valt en er enkel feiten over blijven.

Je kunt ze vanalles wijs maken als je het maar goed speelt

En toch bieden ze ook zeker goede hulp en goede programma's zodra ze zijn opgestart

[~~dolce~~]

ja, in positieve zin.

naja, vooral in positieve zin. Het enigste wat echt negatief was, was de lange wachtlijst! 9 maanden wachten was veel te lang.

Maar toen ik er eenmaal binnen was en in een instelling van hun ging wonen was het vooral een positieve ervaring.

[Joostje]

T_ID schreef op 12-08-2007 @ 01:06 :
Wat die mensen nodig hebben is automatisering van gegevens, realtime communicatie, en een paar rotzakken van managers om iedereen die op zijn eigen eilandje gaat zitten kloten weer op het rechte pad te krijgen.

goed om te horen dat iemand tegenwoordig nog managers waardeert.