Contact met overledenen

[Bubbeldoosje]

Ik weet niet of het op Psychologie hoort en ook niet of er al een ander topic over is?

Maar...
Mijn opa is zo'n 2 maanden geleden plotseling overleden.
Een half uur na zijn overlijden nam ik hem waar en hij stelde me gerust.
Op dat moment bevond ik me aan zijn bed.
Hij was dus net overleden en zijn lichaam was zelfs nog warm.

Iedereen gelooft natuurlijk ergens anders in, maar toch zou ik graag ervaringen willen delen.

Na de eerste ervaring heb ik zelf contact proberen te zoeken en toen lukte het ook.
Toch blijf ik me afvragen of het geen illusies zijn, ik zit er best wel mee.
In mijn omgeving gelooft niemand in dit soort dingen, kan er dus ook niet over praten.

Ik hoop dat ik een beetje serieus genomen wordt

Ik heb er zelf geen ervaring mee en stond er eerder ook altijd nogal skeptisch tegenover, maar inmiddels heb ik zoveel verhalen gehoord van mensen die er wél ervaring mee hebben dat ik t niet meer zo goed weet. Ben benieuwd naar verhalen van anderen iig

*hand opsteekt* Ervaring met illusies ('zien' van iemand die de deur van de zolder open deed). Ik geloof niet in geesten

[Bubbeldoosje]

Het is toch vreemd als je er niet in gelooft, en toch iets ziet?

[Volk]

Bubbeldoosje schreef:

Het is toch vreemd als je er niet in gelooft, en toch iets ziet?

Eigenlijk is dat toch helemaal niet vreemd? Hoeveel dingen zijn werkelijk wat ze lijken te zijn? Ik zie googelaars dingen doen en ik geloof er niet in. Maar ik zie het ze wel doen. In (bv) de woestijn kun je ook dingen zien die er niet zijn.

Ikzelf heb geen ervaring met overleden mensen zien. Wel met mensen zien. Maar ik geloof niet in geesten. Ik zie het als dingen die mijn hersenen projecteren om mij op te vangen in harde tijden.

Wat Volk zegt, je moet niet onderschatten tot hoe veel je geest in staat is. Ik heb sowieso een grote fantasie dus het komt wel vaker voor dat wat ik in eerste instantie 'zie' iets anders blijkt te zijn (speling van licht en schaduw, vormen van voorwerpen, etc). Toen het net uit was met mijn eerste vriend en ik daar helemaal kapot van was, lag ik op een dag half te slapen op de bank en toen voelde ik dat hij zich over me boog en me op m'n voorhoofd kuste. Alleen was dat natuurlijk niet écht. Maar als hij dood was gegaan in plaats van het uit had gemaakt, dan had ik misschien gedacht dat het een geest was die dat deed. Ik denk dat wat mensen ervaren als geesten, ervaringen zijn als die ik heb gehad - alleen verklaar ik ze anders.

Er zijn gigantisch veel onderzoeken over dit soort dingen - niet alleen over wat je daadwerkelijk ziet (of hoort of op een andere manier ervaart) en hoe dat beïnvloed wordt door allerlei zaken, maar vooral ook hoe het in je herinnering steeds meer vervormd wordt, tot het past in hoe jij op dat moment de wereld ziet. Ik denk alleen nog maar even aan het onderzoek waarin ze mensen een filmpje lieten zien over een auto-ongeluk, en dat ze vervolgens gingen vragen hoe snel de auto ongeveer had gereden. Maar als ze vroegen "Hoe hard reed de auto toen het ongeluk gebeurde" schatten mensen het tempo beter (en lager) in dan als ze vroegen "Hoe hard reed de auto toen hij op de andere auto klapte" - en sterker nog, achteraf waren ze er ook echt van overtuigd dat die auto zo hard had gereden.

...bij wijze van uitleg over mijn opmerking dan maar

[Bubbeldoosje]

Dat zou inderdaad een goede verklaring kunnen zijn.

Wat ik zelf zag was een soort van beeldscherm waarin mijn opa aan tafel zat en heel vrolijk was. Op dat moment had ik mijn ogen gewoon open en stonden er verplegers om me heen, ook mijn vader stond naast me. Mijn opa praatte tegen me en ik schreeuwde hard op terug, me helemaal niet meer beseffend dat er andere mensen in de kamer waren. Ik riep zoiets als 'Nee, ik hou van je! Ik hou van je! Nee, het is niet goed!'. Als een soort waas zeg maar... toen ik later in de auto zat en de zon scheen werd ik een beetje wakker uit deze waas en besefte ik me dat ik weer in de echte wereld zat, naar gevoel overigens.

Zelf vond ik het uiteraard heel erg dat hij er niet meer was, en ik kon er ook echt niet aan denken dat het voor hem zelf beter was. Toch was hij zo vrolijk en zei hij dat het goed zat.
Daarom vond ik het zo raar, dat ik iets heel anders doorkreeg dan dat ik zelf wilde horen.

Want jij Freyja, kreeg als ik het goed begrijp een teken wat je op dat moment ook wilde krijgen, dat je de aanwezigheid van je vriend waarmee het net uit was voelde?

[*oma*]

Ik heb ook meerdere keren mensen gezien en ook een keer een onverklaarbaar licht.
Nu zie ik vaak een jong een persoon in mijn slaapkamer bij mijn ouders thuis, die mij 's nachts laat schrikken als ik slaap. Mijn ouders hebben deze persoon ook gezien.
Zelf denk ik dat het een hypnogogische droom is, want ik geloof niet in geesten en ik wil er al helemaal niet -mochten ze bestaan- mee in contact staan. Ik zie het als een self-fulfilling prophecy, maar dan snap ik nog steeds niet dat mijn ouders die persoon en hetzelfde soort licht ook hebben gezien.

Bubbeldoosje schreef:

Dat zou inderdaad een goede verklaring kunnen zijn.

Wat ik zelf zag was een soort van beeldscherm waarin mijn opa aan tafel zat en heel vrolijk was. Op dat moment had ik mijn ogen gewoon open en stonden er verplegers om me heen, ook mijn vader stond naast me. Mijn opa praatte tegen me en ik schreeuwde hard op terug, me helemaal niet meer beseffend dat er andere mensen in de kamer waren. Ik riep zoiets als 'Nee, ik hou van je! Ik hou van je! Nee, het is niet goed!'. Als een soort waas zeg maar... toen ik later in de auto zat en de zon scheen werd ik een beetje wakker uit deze waas en besefte ik me dat ik weer in de echte wereld zat, naar gevoel overigens.

Zelf vond ik het uiteraard heel erg dat hij er niet meer was, en ik kon er ook echt niet aan denken dat het voor hem zelf beter was. Toch was hij zo vrolijk en zei hij dat het goed zat.
Daarom vond ik het zo raar, dat ik iets heel anders doorkreeg dan dat ik zelf wilde horen.

Want jij Freyja, kreeg als ik het goed begrijp een teken wat je op dat moment ook wilde krijgen, dat je de aanwezigheid van je vriend waarmee het net uit was voelde?

Nou ik vond het juist heel naar want daardoor was het alleen maar duidelijker dat ik dat niet meer zou hebben. Maar als iemand gestorven is, ervaar je het denk ik eerder juist als troost. In ieder geval wilde ik op dat moment natuurlijk wel graag dat het leven weer zo zou zijn dat hij dat soort dingen zou doen.

Maar wat jou betreft, je gelooft/vindt het zelf misschien helemaal niet goed dat je opa dood is, maar misschien 'moet' je daarom juist horen dat het goed zat? Ik bedoel in zekere zin is dat toch ook wat je wil, dat het goed gaat met je opa en dat hij niet weg is uit je leven?