als een donkergrijze mist,
glijdt de tijd aan me voorbij.
en in dikke regendruppels,
glijdt de pijn over mijn schouders.
langzaam zweef ik door die mist,
die het zicht zo troebel maakt.
telkens als ik weer wat zon zie,
ben ik net ietsje te laat.
dikke grijze regendruppels,
vallen op mijn blote schouders.
de pijn van mijn eigen hart,
striemt als wind in mijn gezicht.
even lijkt de kou iets minder,
maar ik weet,schijn bedriegt.
want net als ik mijn hoofds iets optil,
trekt het wolkenveld weer dicht.
een klein gedichtje over hoe ik me nu voel..