Zo,
tij voor mij allerlaatste post Scholierenforum!
Wat een eer. ^^
Het rapport:
Ik denk dat we niet met de deur in huis vallen, als ik zeggen dat gagamania de publieksfavoriet is. De vraag die wij nu moeten beantwoorden is: heeft het publiek ook gelijk?
Columns zijn immens subjectief, eigenlijk zijn ze het kroonjuweel van vrije meningsuiting. En hier willen we al meteen aankaarten dat een 'populaire' column niet noodzakelijk ook een 'goede' column is. Een goede column steekt goed ineen, een populaire column laat de mensen geloven dat hij dat doet.
Omdat we hier columns met elkaar moeten vergelijken, vormen we de gevoelens die we van de column overhouden, telkens om naar een score, die telkens gaan over meerdere onderdelen van het schrijven. Het grootste gewicht geven we mee aan de -vanuit publicatie oogpunt- meest essentiële eigenschap van een column. De hierboven al genoemde X-factor die de mensen zegt: “Lees mij!”
Een column die goed ineen zit, maar die niemand wil lezen heeft immers een groot probleem.
Aanvullend bekijken we ook nog drie onderdelen die meer vandoen hebben, met de vraag of de column al dan niet technisch goed ineen zit: Schrijfstijl vanuit taalkundig oogpunt, schrijfstijl in functie van leesgemak en natuurlijk ook argumentatie.
X-Factor
Beeld je in dat deze columns achterin de krant geplaatst zijn. De lezer is klaar met het werkelijk interessante nieuws en krijgt moet nu kiezen aan wat hij zijn laatste minuut gaat verspillen.
De kans is groot dat hij -geen titel- zal overslaan, tenzij natuurlijk hij iets heeft met oorlog en zijn ogen worden getrokken naar eerder vermeld woord, dat in alle weelde aanwezig is in deze column. Sommigen zullen hem allicht meteen links laten, maar als je het mij vraagt: de gebruikte beeldspraak is echt het meest aantrekkelijke aan deze column. Het taalgebruik heeft onwillekeurig wat platvloers en globaal gezien is dit een erg ruwe, harde column die het woord 'verfijning' vreemd is. Eigenlijk is het spijtig dat de schrijver het heeft over Justin Bieber en The Black Eyed Peas. Als de column over Ozzy Osbourne en The Black Motorcycle Club zou hebben gegaan, dan hadden bepaalde mensen dit zeker geweldig gevonden. Nu zal iedereen gewoon zijn hoofd schudden, de krant misschien zelfs wegslingeren en in het beste geval eindigt deze als cadeau voor de hamster. En laat nu net die niet kunnen lezen...
-Het klinkt als muziek in de oren- zou zeker zijn naam hebben waargemaakt bij mijn leerkracht muzikale opvoeding van weleer. Dit is een elitaire column, die zich grotendeels hult in een pak van zakelijkheid, maar op de juiste momenten de snaren raakt die mensen die meegaan in deze column, zal doen ja-knikken. Misschien dat ze zelfs op het einde op de keukentafel springen en besluiten om gewapend met hun collectie Mozart en Wagner platen, de gerechtelijke instanties te bestormen en de macht over dit land opnieuw in eigen handen te nemen! Of nee, dan zouden ze te laat op kantoor komen...
Dat gezegd, wie niet meegaat in dit sfeertje, zal allicht zijn hoofdschudden en opzoek gaan naar de stripverhaaltjes.
-De trompettist- wil gezellig doen, met een klein vleugje magisch realisme en een wolkje nostalgie. Gezien kranten doorgaans 's morgens worden gelezen, is dit nog zo'n slechte keuze niet. Het is geen echte column zoals we hem doorgaans verstaan, in de zin dat pretentie, onderliggende frustraties en nog wel meer dingen mist. Maar voor al wie daar na de koffiekoeken geen zin in heeft, is dit een welgekomen verademing.
Een heel ander gevoel krijgen we als we -2pac op de veranda- lezen. Je hebt meteen het beeld van een jonge 30er voor ogen, die terugblikt op zijn jeugdidool. Leuk voor al wie houdt van 2pac, maar niet zoveel leuks, voor wie 2pac als “die neger die een paar gaten in zijn lichaam kreeg” kent. Maar goed, we hebben het hier over de columns en niet de artiesten waar ze over gaan.
De column geeft een heel sterke 'NEE!' aan mij door, maar de ervaring leert dat als hij dat doet, er ook mensen zullen zijn die er een sterk 'JA!' gevoel aan zullen overhouden. De schrijver heeft er heel duidelijk voor gekozen een bepaald publiek aan te spreken en hoewel het merendeel van de exemplaren binnen korte tijd de verbrandingsoven zullen ontmoeten, zijn we er zeker van dat een aantal mensen over 10 jaar dit uitknipsel nog steeds in hun bureau zullen hebben steken. En dit ook over 20 jaar daar nog zullen hebben zitten.
En dan is er -Gagamania-! Als dit een auto was, dan was dit een witte Ferrari Testarossa. In Miami.
De column is geschreven om op te vallen en helemaal bij zijn tijdsgeest aan te sluiten. Er is een heleboel aan deze column, waarvan ik het nut niet inzie, behalve dat ze er allicht voor zorgen dat hopen mensen hem helemaal uit zullen lezen. En bovenal is de hele column even schreeuwerig als zijn titel en de persoon waar hij overgaat,
Eigenlijk herinnert hij mij er vooral aan, waarom ik zo'n hekel heb aan columns. Ik zal geen plezier beleven aan deze column op een koude maandagmorgen, terwijl ik huiverend van de kou, staat te wachten op een trein die nooit aankomt. Maar ik ben er vrij zeker van dat jullie dat wel zullen hebben.
En daarom moet -Gagamania- wel dit onderdeel winnen.
En dit zijn de scores:
Gagamania: 18/20
2pac op de veranda: 16/20
De Trompetist: 14,5/20
Het klinkt me als muziek in de oren: 14/20
Geen titel: 10/20
Argumentatie
Dan gaan we het nu even hebben over argumentatie:
Het hoeft niet te verbazen dat de meest aantrekkelijke column
, ook gelijk een loopje neemt met al wat we op school over goede argumentatie hebben geleden. Drogredenen en vooroordelen tieren alom, In principe zou ik hier makkelijk een 0/10 kunnen geven, maar laat ik eerlijk zijn: Goede columns argumenteren nooit zoals we het ooit op school hebben geleerd. En dit omdat alleen linkse geitenwollen sokken die ook nog eens achterlijk zijn, zo argumenteren.
“If they take from you, you take from them.” Columns gaan niet over juist of fout, columns gaan over je achterste tanden tonen en als het moet: BIJTEN
-Gagamania- bij het hardst, maar -2 pac op de veranda- doet er niet veel voor onder.
-Het klinkt als muziek in de oren- lijkt op het eerste ogenblik een heel oude, aaibare hond in de zetel...
...tot hij opeens geheel onverwacht je hand vast heeft.
-Geen titel- keft als een boze terriër, maar bevestigt tegelijk een heel oud spreekwoord.
En -de trompettist- tot slot wel... Die bijt noch blaft, die kruuipt op je terwijl je je krant leest en besluit je gezicht te wassen.
En de scores zijn deze keer:
Gagamania: 8,5/10
2Pac op de veranda: 8/10
Het klinkt als muziek in de oren: 7/10
Geen titel: 5,5/10
De Trompettist: 4/10
Schrijfstijl
Wat schrijfstijl betreft, kunnen we enerzijds de, nogal saaie, taalkundige regels onderscheiden en anderzijds de manier waarop de schrijver ze toepast en zo pakkende zinnen weet te schrijven. Het eerste is vrij saai en lijkt erg veel op mieren proberen te verkrachten. We gaan daar dan ook niet dieper op in, maar drukken het uit, als een negatief effect op het tweede aspect.
-Geen titel-
Het idee zou leuk geweest kunnen zijn als het beter uitgewerkt geweest zou zijn. Leestekens (komma’s, uitroeptekens en punten), zinsbouw en de tijden waarin de werkwoorden zijn geschreven, zijn een paar dingen waarop de schrijver zich zou kunnen concentreren. Misschien zou hij/zij ook kunnen kijken wat voor woordkeuze gepast is bij een column. Zoals de column nu is uitgewerkt, komt het rommelig en ondoordacht over. Het gebrek aan een titel is ook enigszins storend. Het doet wel goed om te zien dat het einde ietwat relativerend is.
De thema is duidelijk in de column verwerkt, misschien iets te duidelijk.
-Het klinkt me als muziek in de oren-
Als de tweede alinea als een inleiding gebruikt zou zijn, zou de column een stuk interessanter geweest zijn. Het einde is erg voorspelbaar.Wat meer variatie in de vocabulaire zou de column geen kwaad doen. Het standpunt wordt gebracht alsof het de normaalste zaak van de wereld is. De titel is herkenbaar in de column, maar wel op een beetje rare manier. De letterlijke betekenis is duidelijk – dat er muziek de oren klinkt – maar waar is de figuurlijke betekenis? De titel lijkt een beetje een valse belofte. Dit is echter niet helemaal negatief.
De thema is duidelijk, maar simpel verwerkt.
-De trompettist-
De tekst is in mijn ogen geen column, maar een verhaal en daarbij. Maar toch wat commentaar op de tekst. De mysterieuze sfeer is aangenaam en het idee is ook aardig. Maar ook hier is het niet goed uitgewerkt. Een paar keer herschrijven zou waarschijnlijk een beter resultaat opleveren.
-2pac op de veranda-
De tekst is grotendeels een samenvatting van het leven van 2Pac. Daardoor is er weinig plek over voor de schrijver om zijn/haar persoonlijke mening en/of boodschap goed naar voren te laten komen. De grote stukken citaten uit de liedjes zijn overbodig en het lijkt alsof ze gebruikt zijn om meer tekst te krijgen. De overgang van het informatieve gedeelte naar de opiniërende gedeelte is de abrupt waardoor het opiniërende gedeelte een beetje vreemd staat bij de rest van de tekst.
De thema is op zich mooi verwerkt, maar ook hierbij is de tekst meer een geschiedenis van 2Pac dan een column.
-GaGamania-
Door de hele column heen wordt er een beetje vrijmoedig omgegaan met de werkwoordstijd. Het is taaltechnisch gezien niet fout, maar het is wel opvallend. Het gebruik van een kleiner lettertype is niet nodig. De komma die er staat zou de boodschap duidelijk genoeg overbrengen.
Voor de rest is deze column het meest column-achtig. De schrijver laat zijn mening duidelijk naar voren komen, de tekst is prettig om te lezen en er is een mooie wending in ‘het verhaal’. Ook de thema is in deze column het fijnst verwerkt.
Voor mij wint GaGamania dit onderdeel, omdat die tekst het meest column-achtig is en het fijns om te lezen.
Gagamania: 7,5/10
De Trompettist: 6,5/10
Het klinkt als muziek in de oren: 6,5/10
2pac op de veranda: 6/10
Geen titel: 7/10
Wat ons bij de volgende eindscores brengt:
Gagamania: 34/40
2pac op de veranda: 30/40
Het klinkt als muziek in de oren: 28/40
De Trompettist: 25/40
Geen titel: 22,5/40
Gagamania wint, als de meest schreeuwerige column, met een comfortabele marge op 2Pac op de veranda.
Maar laten we jullie een geheim verklappen, dit is niet de Column waar jurylid FA het meest plezier aan heeft gehad. Kon hij maar trompet spelen...