Timo (verhaal)

[goddezzz]

'k heb ff de rest weggehaalt..ben toch van plan om 't 2de deel te verandere...
maar zeg wa je vind..van kritiek ken'k alleen maar van lere
xxx goddezzz

Er is een andere wereld. Een verraderlijke, duistere wereld waar u niet bestaat. Ik leef daar wel. Er zijn nog andere honderden, nee duizenden mensen, die ook in mijn wereldje leven. Alleen ik zie ze niet. Misschien wil ik ze ook niet zien. Ik zuchtte en sloot mijn ogen Mijn hoofd voelde zwaar en ik was bijna uitgeput. ‘Wie wil nu ellende zien? Wie wil nu eenzaamheid, pijn en zorgen zien? De dood ligt daar op de loer. Het is je vriend. Hij verlost je uit die wereld, die hel.’ Zonder dat ik het merkte kwam er stiekem een traan uit mijn oog te voorschijn. Ik probeerde de gedachte weg te slikken. Elke keer als ik eraan herinnert word, voel ik weer die pijn, de onzekerheid. ‘Vertel me Irene, waarom.’ Ik schrok op uit mijn gedachte toen ik mijn naam hoorde. Ik knikte. Ja, na 2 jaar zal ik mijn geheim vertellen. Waarom ik het deed.

‘Ik was pas 2, had heel veel vriendjes en vriendinnetjes. Had de mooiste poppen en barbies en ging elke weekend wel iets leuks doen met mijn ouders. We gingen naar de dierentuin of naar het circus. Pappa leerde mij schaatsen en mama las altijd een stukje voor uit de bijbel. Mijn ouder waren rooms-katholiek. Ze hebben me ook gelovig opgevoed. Ook al was mijn geloof niet zo sterk. Maar ik had geweldige ouders. Ik voelde me soms wel een beetje eenzaam. En fantaseerde vaak dat ik een zusje had, waarmee ik kon spelen, mijn geheimen mee kon delen en dergelijke wat zusjes allemaal samen doen. Ik was dan ook ongelooflijk blij toen mijn ouders vertelde dat mama een kindje kreeg. Mijn geluk kon niet op. Mijn vader was dolgelukkig, kocht nieuw behang, maakte een wiegje, kastjes, een zandbak, kocht speelgoedautootjes en andere jongensspeelgoed. Mama verwachte namelijk een jongetje, iets waar ik minder blij mee was. Maar even goed leuk vond. Timo zou hij heten.’
Een kleine glimlach verscheen op mijn gezicht toen ik weer aan mijn broertje moest denken. Tegelijkertijd was het verdriet op mijn gezicht af te lezen. ‘Ik mis hem.’ Zei ik met een brok in mijn keel. Mijn stem klonk hees en zacht. Meneer Beelen bood me een glas water aan. Ik nam een slok en sloot mijn ogen. Klaar om weer verder te gaan.
‘Maar goed. We waren broer en zus. Hadden samen lol en samen ruzie. Beleefde samen goede en slechte tijden. Maar ik kon altijd bij hem terecht. Hij wist alles over mij en ik over hem. We hadden een ongelooflijke goede band. Hij was namelijk niet zo als andere jongens. Hij vocht nooit, kon geweldig goed luisteren, en was altijd vrolijk en enthousiast. Ook toen ik in de pubertijd kwam konden we het goed met elkaar vinden. Ik was net 16 geworden, ging uit, leerde jongens kennen en haalde goede punten. Ik was niet het type dochter die chagrijnig en kattig werd op haar 16de. Ik rookte niet, vond alcohol nog steeds niet lekker en van drugs moest ik niets weten. Daar waren mijn ouders heel gelukkig mee. Ze lieten me altijd weten dat ze erg trots op me waren en God hun gezegend had met een ‘fatsoenlijk’ dochtertje.’
‘En wat gebeurde er toen?’ Alweer viel mijn psychiater me in de rede. Ik keek hem geërgerd aan.
‘Toen kwamen er andere tijden. Duistere tijden. Mama vond namelijk Timo’s dagboek. Ik kan me die dag nog goed herinneren. Ik maakte mijn huiswerk zoals gewoonlijk onder in de keuken en hoorde mijn moeder huilend de trap afrennen. Ik rende naar de woonkamer om te zien waarom mama huilde. Ik had haar nog nooit zo gezien. Huilend gaf mama het leren boekje aan papa. Ik begreep dat het een dagboek was. Al mijn vriendinnen hadden er een. Ik niet. Mama zakte in elkaar op de grond. Ik liep naar haar toe en troostte haar. Ik was in de war. Begreep niet waarom ze zo overstuur was. Papa begon het dagboek te lezen, terwijl mama steeds biddend een kruis sloeg. Tegelijkertijd kwam Timo binnen. Met zijn jas nog aan die nat was geworden door de regen. Zijn donkere haar helemaal in de war. En met heldere fonkelende ogen, begroette hij de kat die langs zijn benen liep en begon te spinnen. Maar de twinkeling verdween toen hij opkeek en zag wat papa aan het doen was. En voordat ik het wist stond mijn vader al naast Timo. Hij schreeuwde dat mijn broertje duivels was, dat hij niet zo’n onfatsoenlijke zoon verdiend had. Dat Timo had gezondigd, moest verdwijnen en branden in de hel. Ik sloot mijn ogen en hield mijn handen tegen mijn oren, om die afgrijselijke scheldwoorden niet meer te kunnen horen. Maar het gebulder van mijn vader kwam er boven uit. Daarna het geschreeuw van Timo, die smeekte om genade. Ik wilde papa stoppen en Timo beschermen. Maar ik kreeg het gevoel alsof mijn lichaam verlamd was. Behalve mijn zicht was prima in orde. Ik zag Timo bebloed op de grond liggen. Papa die hem steeds maar bleef slaan. Zelfs toen mijn broertje bewusteloos was. En…’ ‘Het lijkt me een goed idee om even pauze te nemen, Irene’ Meneer Beelen keek me ernstig aan. ‘je kunt wel even frisse lucht gebruiken en naar de toilet gaan om je gezicht te wassen.’ Ik knikte en veegde mijn tranen af. ‘Ja het lijkt me ook een goed plan.’

Hallo,

Een innemend verhaal. De proloog is nogal duister en het wekt verwachtingen op. Het kan een bizar fatasy-verhaal worden, maar ook een psychologisch drama. Het maakt de lezer nieuwsgierig, hongerig naar meer.

De discussie uit de weg gaand of mensen herinneringen vanaf hun tweede jaar hebben (volgens psychologen is het pas vanaf hun vierde, ook al wil niemand hen geloven), gaan we verder in het verhaal. Halverwege wordt het ons duidelijk dat het verhaal gedaan wordt aan een psychiater, en dit sluit perfect aan bij de stijl waarin het verteld wordt. Daar is dus weinig aan op te merken.

Wel vond ik dat je sommige personages nogal vreemd liet doen. Ik heb zelf twee jaar lang SPH gedaan, en dus heb ik een luttel weet van hoe je je als hulpverlener moet gedragen. Iemand onderbreken in zijn verhaal is uit den boze. Wanneer hij dan later op het hoogtepunt van de emoties de sessies schandelijk grof onderbreekt, heeft hij voor mij de geloofwaardigheid verloren. Misschien moet hij zo doen voor je verhaal, maar ik kan hem niet meer zien als psychiater. Of hooguit als een hele slechte.

Daarna hebben we de vader die zijn zoontje in elkaar begint te meppen, tot bloedens toe, bij het lezen van 'iets'. Vrij gruwlijk en ook nogal onverwacht. Het lijkt irreeel, maar we weten natuurlijk niet wat er precies in Timo's boek stond. We weten ook nog steeds niet wat het 'het' van de hoofdpersoon was, ook al kunnen we wel gokken. Je wekt dus weer nieuwsgierigheid. Ik ben benieuwd naar de rest.

Ik wilde de volgende stukken nog even aanhalen. Meestal kleine foutjes:

"Elke keer als ik eraan herinnert word,..." - Herinnerd met een d.

"... en dergelijke wat zusjes allemaal samen doen." - Dit is een heel erg vreemde zin. Herschrijf hem maar eens.

"Behalve mijn zicht was prima in orde." - Verwarrend. Doe maar "Behalve mijn zicht, dat was prima in orde." of "Alleen mijn zicht was prima in orde."

Verder niets aan te merken. Je hebt een vlotte stijl en verhaalt levendig. Je weet ook goed verwachtingen op te wekken. Ik ben beniewd naar het vervolg.

LUH-3417

[Vlooienband]

Wauw. Lang, maar niet langdradig. Ontroerend zelfs.
Het is realistisch, het kan allemaal gebeuren. Een meisje dat grip op de realiteit heeft verloren nadat haar broertje, waar ze dol op was, vermoord is door haar gelovige vader.
Het heeft een morele les, namelijk dat je op moet passen met religies. En dat de jeugd kwetsbaarder is dan men denkt.
Irene moest beter worden opgevangen, anders was dit niet gebeurd.
Het verhaal heeft een functionele opbouw, samenhang en is duidelijk.
Het is origineel, zovaak lees je dit niet. Schrijf meer, schrijf meer!
Ik kon me goed inleven, de hoofdpersoon is duidelijk en goed te begrijpen.
Het verhaal is echt duidelijk en makkelijk te volgen. Bravo!

Toch ben ik wat spellingsfouten tegengekomen, het gaat voornamelijk over de interpuntie. Perfectionist zijnde, zal ik ze opnoemen.

Ik zuchtte en sloot mijn ogen Mijn hoofd voelde zwaar

"(...)mijn ogen. Mijn hoofd (...)"

Had de mooiste poppen en barbies

Omdat je hier een nieuwe zin begint, kan je het onderwerp beter wel aangeven. Stijlfout, geloof ik.

Pappa leerde mij schaatsen en (...)

In het verhaal schrijf je "papa" en "mama" continu met één "m" of "p", alleen hier niet. Hier hoort het, als je je eigen regels opvolgt, met één "p".

Mijn ouder waren rooms-katholiek

Het is: ouders.

Ze hebben me ook gelovig opgevoed. Ook al was mijn geloof niet zo sterk

Deze twee zinnen kan je het beste samenvoegen met een komma.

Ik was dan ook ongelooflijk blij toen mijn ouders vertelde dat mama een kindje kreeg.

Het is: ongelofelijk

speelgoedautootjes en andere jongensspeelgoed.

Het is: ander

‘je kunt wel even frisse lucht gebruiken en naar de toilet gaan om je gezicht te wassen.’

"Je" hoort mét een hoofdletter, wat je overigens alleen hier fout deed. En het is "het toilet".

. ‘Ja het lijkt me ook een goed plan.’

Het is: "Ja, dat lijkt me ook een goed plan."

Ik ging weer zitten. Wachtte op mijn psychiater, die nog iets moest regelen met de receptioniste.

De zinnen kan je beter d.m.v. een komma met elkaar verbinden, i.v.m. het onderwerp in de tweede zin.


Dat was het weer. Over het algemeen: !!
Bravo.

[goddezzz]

dank je wel voor jullie kritiek...ik ben niet zo goed in grammatica en zo (maar dat hadde jullie al wel gemerkt )

En over het onderbreken van de psychiater betreft...Misschien moet ik dan toch maar eerst ff de eerste deel verandere voor ik aan de 2de begin...

thx en xxx goddezzz