Ik heb een half jaar een lange-afstand relatie met een meisje uit rome gehad. Zij is een keer in amsterdam geweest, en ik ook een keer naar haar toe. Het was geweldig, zowel in amsterdam als in rome. Maar we hebben het uitgemaakt omdat we elkaar in ieder geval komend half jaar niet meer zouden zien. Ik dacht dat ik dr niet zo mee zou zitten. Ik dacht dat dr niet zoveel zou veranderen, ik bedoel, ik zag dr toch eigenlijk nooit. Maar het is nou net een paar dagen uit en ik ben dr kapot van, iets wat ik totaal niet had verwacht. We zijn allebei nog smoorverliefd op mekaar, maar het kan echt niet verder (haar ouders werken ook niet mee). Ik moet wel steeds aan dr denken enzo, en ik neem aan/hoop dat het vanzelf wel slijt, maar op het moment ben ik dr kapot van. Toen ik terug kwam uit rome voelde ik dat ik iets mistte, ik dacht dat ik het weer zou vinden als ik thuis zou zijn. Ik ben thuis en het is zo mogelijk nog erger geworden. Ik weet dat ik het van me af moet zetten, maar het wil gewoon niet. Ik voel gewoon een leegte in me, en ik weet exact hoe die opgevuld moet worden maar het kan niet. WE hebben overigens gelukkig geen ruzie, dat maakt het denk ik wel makkelijker.
Ik verwacht niet echt reacties, ik moest gewoon even mn verhaal hier kwijt, dat lucht al een heel stuk op.
|