28-02-2003, 15:48
|
|
|
het is in middels al bijna 7 jaar geleden dat mijn vader is overleden, maar ik denk er de laatste tijd nogal veel over na.
en nu zit het zo dat ik een jaar geleden bij een psych geweest ben en daar kwam dus uit dat ik mezelf afgeleerd heb emoties te uiten enzo. we zijn daar toen wel mee bezig geweest en heeft wel enigins geholpen, maar nu zat ik me dus af te vragen of dit zou kunnen zijn gekomen door onvoldoende verwerking van het overlijden van mn vader... ik ben namelijk nooit echt bezig geweest met het verwerken > we gingen gewoon door... ik ben nu benieuwd of er mensen zijn die dit herkennen en hoe anderen om gaan/zijn gegaan met het overlijden van iemand die dicht bij je staat... en wat ik er nu aan kan doen om er toch voor mezelf beter mee om te kunnen gaan (en ook met emoties ed in het algemeen)... 
|
| Advertentie | |
|
|
|
|
28-02-2003, 15:58
|
||
|
|
Citaat:
Wat je kunt doen om er beter mee om te gaan weet ik eigenlijk niet...verschilt denk ik ook per persoon wat werkt en wat niet ed. Praten, schrijven, dat soort dingen willen vaak wel iets helpen. En steeds weer ietsje meer emoties toe laten of iig anderen op momenten toe laten dat je je niet zo lekker voelt ed, iemand die je kan troosten ed. En als die psych hielp, misschien kun je er nog eens heen gaan? Mjah, hier heb je niet echt veel aan. Sorry.
__________________
Love Naomi | Je Denkt... l sorry voor de spelfouten
|
|
|
28-02-2003, 17:08
|
|
|
jeej, rot voor je dat alle emoties weer naar boven komen, maar misschien wordt het idd wel tijd om het te gaan verwerken! Als die psych inderdaad bleek te helpen zou ik daar weer heen gaan, alles beter dan niet toch?!! Je moet ook met het verwerken niet alleen denken aan het feit dat hij dood is, maar ook aan de leuke dingen die jullie hebben gehad samen.. Tenminste dat werkt bij mij altijd!
Ik wens je heel veel suc-6 dit te verwerken! *knuf* mij xxxxxxx
__________________
Dit is een coole sig.
|
|
28-02-2003, 17:26
|
|
|
shit ik heb net een foutje gemaakt en nou moet ik dus alles weer overnieuw typen
 Ik herken wel wat in je verhaal. Het ligt wel iets anders, omdat het niet één van m'n ouders was... Mijn opa is eind vorig jaar overleden. Hij woonde in zuid-duitsland, voor mij dus één dag reizen. Hij was al langer ziek, en toen ik hem in de zomervakantie voor het laatst zag heb ik al min of meer afscheid kunnen nemen. Ik werd via de telefoon wel op de hoogte gehouden over hoe hij achteruit ging, en het kwam ook niet onverwachts eigenlijk. Doordat ik zelf vrij druk was met andere zaken, ging het eigenlijk langs me heen.(terwijl het ongeveer gelijk met de vakantie viel, en dus wel wat meer rust had) Ik dacht er wel aan. maar ik kon er vrij goed mee omgaan. Ik kon aan m'n klasgenoten vertellen erover, zonder in huilen uit te barsten en ga zo maar door. Ook heb ik hem nooit dood of zeer ziek gezien.. ik weet niet of dat ermee te maken heeft. maar ik besef het gewoon niet. ik weet hoe het zit, maar het is zo onwerkelijk. Net zoals jij al zei: ik ging gewoon door. nadat ik terug was, kon ik zo hier m'n leven weer oppaken bij waar het gebleven was. en ging alles gewoon z'n gangetje. Toch denk ik er wel eens aan, of ik er wel genoeg aan doe... Want tis natuurlijk niet de bedoeling dat ik hier later last van ga krijgen. t komt me nu wel goed uit dat ik er zo mee om kan gaan. Ik denk wel dat het overlijden van je vader, ermee te maken heeft dat je je nu soms niet zo goed kan uiten. Je was nog niet zo oud, toen hij overleed. Dus het zou idd kunnen dat zoiets gewoon blijft hangen. Dat je jezelf gewoon hebt aangeleerd om altijd maar door te gaan. Verder heb ik geen goeie tips ofzow, hoe je er wel mee om kunt gaan. Misschien kun je gewoon elke keer als je denkt van: hier zit ik mee of iets in de richting.. dat je het dan juist moet opzoeken, door er of met iemand over te praten, dit kan heel oppervlakkig zijn, als je er zelf maar goed over nadenkt. Of door het op te schrijven... k weet niet of dat werkt hoor... en of je er iets aan hebt... maar misschien moet je dat "gewoon maar doorgaan" (k weet niet zeker of je dit nog steeds doet) doorbreken.. door er nu juist wel even aandacht aan te besteden (je moet hierin trouwens niet doorslaan, teveel aandacht is ook niet de bedoeling) Sterkte en succes!!!
__________________
♥
|
|
28-02-2003, 18:24
|
|
|
Ik herken t heel erg...
 Denk dat t idd met de niet-verwerking van je vaders dood te maken heeft... Als je erover wilt praten, kun je me mailen oid heleen_hpvd@hotmail.com Sterkte
__________________
We'll meet again... Love you
|
|
01-03-2003, 16:49
|
|
|
|
dank jullie wel voor de reacties
 opschrijven is ind misschien wel een idee... het probleem is dat die psych waar ik een tijdje ben geweest in zwitserland zit (daar zat ik toen ook). hier in nederland heb ik ook wel een tijdje een psych gehad, maar dat was echt zo'n geite-wollen-sokken-type en ze schreef alles af op "de leeftijd".... > had ik dus niet veel aan... ik heb vaak het gevoel dat ik er zo alleen in sta, met mn moeder bv kan ik absoluut niet praten en met andere familieleden ook niet... met sommige vrienden wel een beetje maar toch hou ik t allemaal (bijna automatisch) voor mezelf, en das zo moeilijk te doorbreken...
|
|
01-03-2003, 17:35
|
||
Verwijderd
|
Citaat:
Je zou eens op internet kunnen zoeken naar info over rouwverwerking, op de site van Korrelatie staat volgens mij bijvoorbeeld van alles (ik heb nu geen tijd om voor je te zoeken want we gaan zo eten). En misschien toch op zoek naar weer een nieuwe psych hier. Verder heb ik een LiveJournal op internet, wat mij erg helpt met dingen naar buiten brengen omdat ik eigenlijk zo gesloten ben. Er zijn dan toch mensen die het lezen en reageren, en zo voel ik me wat minder alleen en wat meer verbonden. Zoiets is misschien ook een idee, het dus ergens op internet allemaal opschrijven, das vaak makkelijker dan praten (vind ik). Maar ik moet eten, sterkte in ieder geval
|
|
|
01-03-2003, 17:47
|
|||
Verwijderd
|
Citaat:
Citaat:
Volgens mij staat er ook een link naar korrelatie in het announcement...en anders is het zo te vinden door ff op google te zoeken.
|
||
|
01-03-2003, 20:15
|
|
|
(zonder replies gelezen te hebben)
rouwverwerking zie ik niet als een proces met een duidelijk einde. Waarom niet? Een aantal jaren terug is onze kat overleden. Op dat moment waren we met het hele gezin verdrietig, we praatten over de goede en leuke herinneringen die we aan het beesie hadden. Gedurende een week of twee waren we allemaal erg aangeslagen. Lanzamerhand wenden we aan het idee dat ze dood was, en we wenden aan het feit dat het katteluikje niet meer klepperden, dat er geen gevuld etensbakje op de grond stond. Afgelopen zomer liep ik echter met mn hond door het bos en plotseling moest ik denken aan die kat. Ik begon spontaan te huilen, jaren later, terwijl ik dacht het al lang achter de rug te hebben. En terwijl ik dit typ voel ik de tranen weer prikkelen (maar ik ben al 3 dagen redelijk emotioneel). Dus een proces als rouwverwerking houdt nooit op. Maar wel is het zo dat je naarmate de tijd verstrijkt (en je alles goed verwerkt) je er meer vrede mee krijgt. Of vrede... in elk geval accepteer je het. Maar misschien vertel ik wel alleen maar onzin, omdat ik het "maar" over een kat heb. Een vader is toch wat anders, kan ik me zo voorstellen. Edit: Domme ik. Nou vergeet ik dus de kern van mijn verhaal neer te zetten. Waar het dus om gaat is dat je er veel over praat. Dat heeft voor mij ten minste wel twee keer (twee katten ) gewerkt.
__________________
Reporter to Ghandi: "What do you think of Western Civilisation?" - Gandhi: "I think that would be a good idea."
Laatst gewijzigd op 01-03-2003 om 20:18.
|
|
02-03-2003, 17:07
|
|
|
ik herlen dat probleem van het niet kunnen praten heel erg. ik weet ook dat het heel moeilijk te doorbreken is en het ook bijna niet zal lukken.
ik heb ook al een paar keer meegemaakt dat een naaste overleed. ik heb daar steeds verschillend op gereageerd. de eerste keer troostte ik alleen maar andere mensen, de tweede keer was ik heel erg overstuur, en de derde keer begon ik eindelijk te praten. en toen kwam ook alles eruit. toch heb ik nog steeds het gevoel dat ik niet alles kwijt kan. ik denk vaak aan de overleden personen om te verwerken. ik probeer me zoveel mogelijk van ze te herinneren. als ik na een tijdje merk dat het weer minder wordt, ga ik steeds weer vaker aan ze denken. door de dingen te herinneren kun je het "verhaal" goed afsluiten. veel succes sublime Michel als je wilt mag je me mailen hoor, graag zelfs v3michel@hotmail.com
|
|
02-03-2003, 19:46
|
|
|
|
wat is verwerken eigenlijk? Accepteren? ik ben ook zo veel mogelijk gewoon doorgegaan met mijn leventje nadat me moeder was overleden....thuis praten we er niet over, ik laat ook nooit emoties zien dus hebben ze neit door dat ik het er meoilijk mee heb. Ik zou niet weten hoe ik het zou moeten verwerken, ik laat alles maar op em af komen en zie wel hoe het loopt. Soms praat ik er wel over, met mijn vriend, maar het stomme is, dat het steeds moeilijker wordt om te beseffen wat ze er niet meer is, en niet meer terug zal komen.
Hmm volgens mij heb ej hier niet veel aan, maar mij mag je ook mailen (of msn) als je wil....emailadres is wel te vinden.... *knuffel*
__________________
Such a shame, my defenses have become my own restrictions....
|
|
02-03-2003, 20:54
|
||
|
|
Citaat:
__________________
Reporter to Ghandi: "What do you think of Western Civilisation?" - Gandhi: "I think that would be a good idea."
|
|
|
02-03-2003, 21:37
|
|
|
|
@faith666; dat heb ik dus precies ook... alleen groeit bij mij juist het besef dat ie er niet meer is, omdat er nu steeds meer dingen komen waarvan ik zoiets heb 'dat had ik aan hem willen vragen' enzo... (bv ik wil filosofie gaan studeren en dat heeft hij ook gestuurd, daar heb ik t nooit met hem over kunnen hebben; kleine dingen maar ze benadrukken het voor mij des te meer)
@MUBA; ik denk ind ook dat het vooral gaat om leren omgaan met.. maar das al moeilijk genoeg S:en wat ziekte betreft; mijn vader is dus dood gegaan aan kanker, en ik ben ook wel 'blij' dat ie daarvan verlost is, maar hij heeft er bewust voor gekozen om zich (na meerder chemokuren) niet meer te laten bestralen. en af en toe heb ik echt zoiets van had t dan voor ons gedaan... terwijl hij dan waarschijnlijk toch nog verlamd enzo zou blijven. het is zo ontzettend dubbel. en dan voel ik me bijna weer schuldig dat ik eigenlijk boos op m ben... ik denk ook wel dat praten veel zou kunnen helpen, tis alleen dat ik niet weet met wie... omdat we er dus thuis ook niet echt over praten... en alhoewel vrienden het niet erg vinden om over mn vader te praten zou ik niet snel mn hart écht bij ze uitstorten, omdat zij ook vrij 'emoties opkroppend' zijn, als je begrijpt wat ik bedoel... de enige vriendin met wie ik echt heel erg goed kan praten heeft op dit moment zelf psychische problemen (lees Hele Erge) dus tja... > tzit me niet echt mee wat dat betreft  @mensen die hun imeeladres gegeven hebben: misschien meel ik nog een x, maar weet dan eigenlijk toch niet goed wat ik moet zeggen  > eerst dus maar even gewoon zo...
|
|
03-03-2003, 18:06
|
||
|
|
Citaat:
Je weet dat het beter voor haar is, maar dat zegt je verstand, niet je gevoel.... @sublime: Dat ik het er misschien steeds moeilijker mee heb is misschien omdat het nog niet zo lang geleden is (5,5 maand..) Ik heb nu juist ook de laatste paar maanden besloten wat ik ga studeren en waar enzo, er komen gewoon steeds meer dingen bij die ik met haar wil delen.... Ook nu ik een vriend heb.....mijn vader is niet zo goed in het praten met je over voorlichtng en dergelijke (tja, hij ziet mij nog steeds als het kleine ukkie van hem....dringt niete cht door dat ik ouder word) en mijn moeder had dat beter gekunt...met haar zou ik over dat soort dingen ook sneller praten.....
__________________
Such a shame, my defenses have become my own restrictions....
|
|
|
03-03-2003, 18:08
|
|
|
|
Nog ff @sublime: dat van mailen enzo is okeej, snap het wel, maar als je er ooit een keer behoefte aan hebt.....succes verder
__________________
Such a shame, my defenses have become my own restrictions....
|
|
05-03-2003, 20:40
|
|
|
|
@faith666: dat herken ik zo! ik zit nu echt in zo'n 'fase' dat er vanalles gaat veranderen in mn leven... en ik had m daar zo graag bij gewild
en wat jij zegt dat je met je vader niet altijd even goed kan praten, heb ik juist andersom eigenlijk. ik heb helemaal geen goeie band met mijn moeder (zij denkt gek genoeg van wel..  ) en was altijd heel erg een vaders-kindje... alhoewel ik het met mn vader waarschijnlijk ook niet snel uitgebreid over mn liefdesleven ofzo gehad zou hebben ...soms lijkt het wel of net de mensen die je het allermeest nodig hebt dood gaan... > alsof het leven je wil laten zien dat je het toch lekker allemaal zelf uit moet zoeken
|
|
06-03-2003, 20:57
|
||
|
|
Citaat:
En op de een of andere manier zijn ze voor mijn gevoel wel nog bij je, niet zichtbaar of voelbaar.....maar ze heeft het beloofd en dat zal dan toch wel?? Ach, het geloof erin doet goed... Soms denk ik weleens dat mensen allemaal dezelfde portie geluk in hun leven krijgen. Wij hebben dat nu niet (of minder) dan anderen, maar het spaart zich dus op en straks zijn wij walgelijk gelukkig! 
__________________
Such a shame, my defenses have become my own restrictions....
|
|
|
07-03-2003, 13:49
|
||
|
|
Citaat:
__________________
We'll meet again... Love you
|
|
|
07-03-2003, 17:16
|
|||
|
'k reageer alleen op de eerste/laatste post..
Zal misn wel wat herhalen, of verkeerd begrijpen.. Citaat:
De dagen na de dood van mn moeder ging het gewoon klote, werd knettergek, wist niet wat ik moest doen.. Opeens al die gevoelens, woede, verdriet, de schok, pijn, en een soort van opluchting.. Kon er niet tegen, en om toch ièts ermee te doen, gebeurden er allerlei stomem dingen. Probeer mezelf er nu een beetje voor af te sluiten, als ik er niet aan denk, ben ik ook een stuk gelukkiger. M'n omgeving vind dat wel raar, sommige mensen verwachten kennelijk dat ik elk moment zm kan plegen oid. :\ Tis niet goed om gevoelens weg te duwen enzo, wil 't ook niet als tip geven, maar je vroeg wat een ander deed.. Mja, kweenie, wil er niet mee leren om gaan, misschien wil ik ook niet accepteren wat er is gebeurd. Wat jij kan doen.. Weet het niet, zal je een beetje zelf uit moeten zoeken ook wel, praten, schrijven, schilderen, huilen etc etc. Als je het maar niet gaat opkroppen ofzo.. Citaat:
Sterkte ermee.. (geldt ook voor de anderen btw)
__________________
Drie.
|
||
|
08-03-2003, 11:36
|
|
|
|
Hey ik wil ook nog even reageren. Ik herken het heel erg goed dat je je afsluit en niet weet met wie je erover moet praten. Dat heb ik ook. Mijn moeder is overleden toen ik 2 jaar was dus ik weet niks meer van haar. Ik moet het doen met de verhalen die anderen me vertellen, maar omdat ik niet goed met die anderen kan praten weet ik nog steeds vrij weinig. Misschien durf je het niet te vertellen omdat anderen 'toch niet voelen wat jij voelt' of dat ze 'toch niet weten wat er aan de hand is'. Ik zelf durfde er niet meer over te praten na een of andere opmerking van een stomme idioot die me heel erg gekwetst heeft. Wat ik dus wil zeggen is dat je er eerst achter moet komen waardoor je er niet met anderen over kunt praten. Misschien is het ook omdat je bang bent dat je je familieleden weer herrinnert aan het verdriet en dat ze weer verdrietig worden als jij erover begint. Maar jij wil er ook graag over praten dus waarom zij niet?
Misschien wordt dit een beetje een lang verhaal, maar ik hoop gewoon dat je er iets aan hebt. Het belangrijkste is (zoals de vele anderen al hebben gezegd) er over te praten. Dat hoeft niet per se met mensen die je kent, misschien is het zelfs prettiger te praten met mensen die je niet kent en die wel hetzelfde hebben meegemaakt. Dan kan je ervaringen enzo uitwisselen. Ik heb gemerkt dat dat heel fijn is. Er zijn speciale verenigingen die weekenden organiseren voor jonge mensen die een ouder hebben verloren. Zelf ben ik een weekend met 'Achter de Regenboog' meegeweest. Daar zijn allemaal jonge mensen die hetzelfde als jij hebben meegemaakt. Maar er zijn ook andere organisaties, zoals Humanitas (geen ervaring mee). www.in-de-wolken.nl Op deze website staat een forum voor jongeren, die met elkaar emailen over hun verlies. www.uitvaart.nl Op deze site vind je pagina's voor kinderen en jongeren, waar je ook vragen kunt stellen die door een deskundige beantwoord worden. Heel veel succes ermee, Annemiek
|
|
08-03-2003, 12:27
|
||
|
|
Citaat:
@Lott: dank je voor de links enzo, ga ik zeker kijken... maar dat weekend van achter de regenboog, hoe werkt dat precies, wat doe je enzo? en hoe vond jij t? ik had er al wel eens over gehoord, maar dacht dat het meer voor mensen was bij wie nog maar kort geleden een ouder overleden was...
|
|
|
08-03-2003, 12:51
|
|
|
|
Ik ben er 3 jaar geleden geweest. Maar ik denk dat ze nog steeds wel dezelfde handelswijze hebben. Je krijgt eerst een soort intake gesprek. Dan vragen ze wat er is gebeurd enzo en kijken ze hoe open je bent denk ik, hoe diep het ligt. Een paar weken later is het weekend. Ze zoeken meestal een heel mooi groot gebouw uit met een hele grote tuin, waar je je lekker op je gemak kunt voelen. Het is niet zo dat je de hele dag aan het huilen bent en met zijn alle verdrietig zit te doen. Daar was ik dus heel erg bang voor. Je maakt kennis met je groepje, waarin mensen van jouw leeftijd zitten. Daar ben je speciaal in ingedeeld. Per groepje (van ongeveer 6 a 7 jongeren) zijn er 2 begeleiders of begeleidsters (die zelf ook iemand hebben verloren en meestal opgeleid zijn tot iets wat ermee te maken heeft). Het is trouwens wel voor mensen onder de 18 of tot en met 18 dus ik geloof dat je wel snel moet zijn. Je kletst wat met ze en doet allerlei dingen. Soms heb je een groepsgesprek en dan vertelt iedereen wat hem of haar dwars zit (als je dat wilt tenminste), je kunt daar dan ook op reageren of zoiets. Je doet ook dingen met heel de groep, zoals spelletjes en er is een kampvuur en je ontbijt met zijn allen enzo. Maar het is gewoon belangrijk dat je je ervaringen kan uitwisselen met mensen en dat je dus mensen leert kennen die weten hoe jij je voelt. Je kan ook contact met ze houden en ik vind het heel prettig dat ik weet dat er mensen zijn die naar me willen luisteren en ook nog eens weten wat ik bedoel als ik het over mamma heb. Er wordt dus absoluut niet alleen verdrietig gedaan er is ook ruimte om te lachen. Je kan zelf bepalen of je ergens wel of geen behoefte aan hebt. Jij weet wanneer je iets wilt of wanneer je ergens klaar voor bent of niet. Later zijn er ook nog terugkom dagen waar je iedereen weer een keer ziet en waar foto's uitgewisseld kunnen worden. Het is wel redelijk lang geleden en ik was er in een ander deel van mijn leven wat ik voor het grootste deel afgeschermd heb, dus ik kan je er niet precies over vertellen maar ik weet wel dat het een hele goede ervaring is geweest. Er is trouwens ook een programma voor de overgebleven ouder in dat weekend. Ze kunnen zelf bepalen of ze daaraan mee doen, maar misschien helpt het jou en je moeder het contact over je vader te verbeteren. Ik denk dat zij er ook heel graag over wil praten met jou.
Je bent er wel een heel weekend intensief mee bezig dus het kan emotioneel wel wat zwaar zijn, dus licht andere mensen wel in dat je er naar toe gaat. Zo kunnen zij een beetje rekening met je houden als je terugkomt. Groetjes van Annemiek (kijk even op de website daar staat ook meer informatie)
|
|
16-03-2003, 10:54
|
||
|
|
Citaat:
__________________
Dit is een coole sig.
|
|
|
20-03-2003, 13:29
|
||
Verwijderd
|
Citaat:
mijn vader is gisteren overledenen ik heb nog geen traan gelaten.. mijn visie is: life goes on.. maja, ik weet dat ik dat rouwproces door moet maken, maar ik wil niet. ik heb r denk k ook een beetje bang voor. zelf ben ik makkelijk met praten, maar dan op een luchtige manier. niet zo dat ik echt praat over wat me dwars zit en met emoties enzo. dat kan ik niet. schrijven helpt wel heel veel. misschien kun je een dagboek bijhouden of gedichten gaan schrijven ofzo? succes en sterkte. kus
|
|
|
20-03-2003, 19:00
|
|||||
|
Citaat:
Citaat:
Citaat:
Citaat:
__________________
"Mathematics is a gigantic intellectual construction, very difficult, if not impossible, to view in its entirety." Armand Borel
|
||||
| Advertentie |
|
|
|
21-03-2003, 20:27
|
||
|
|
Citaat:
Mijn vader heeft veel opgeschreven toen, om later niet alles te vergeten...ik merk dat ik maar wienig meer wet vand ie eerste dagen., heb het zo weg gestopt....maare misschien is het voor jou een idee om wat op te schrijven...en dan over wat er nu gebeurd, niet perse over emoties, die kan je later wel toevoegen. Heel veel sterkte de komende tijd.
__________________
Such a shame, my defenses have become my own restrictions....
|
|
|
21-03-2003, 20:59
|
|
|
|
ja dat heb ik ook, dat ik uit de periode net na het overlijden niets meer weet. ik zie alleen een paar 'beelden'... maar hoe ik me voelde zou ik helemaal niet meer weten...
ik vraag me af of het mogelijk is om dat weer op te roepen... @Loontjuh: heel veel sterkte de komende tijd, en maak niet de fout die ik maakte door door te gaan alsof er niets gebeurd is. dan kom je jezelf op een gegeven moment tegen...
|
| Advertentie |
|
|
 |
«
Vorige topic
|
Volgende topic
»
| Topictools | Zoek in deze topic |
|
|
Soortgelijke topics
|
||||
| Forum | Topic | Reacties | Laatste bericht | |
| Huiswerkvragen: Klassieke & Moderne talen |
Gedicht gezocht met thema rouwverwerking ruben3123 | 2 | 16-05-2007 13:03 | |
| Psychologie |
Ondersteuning bij rouwverwerking op school Verwijderd | 35 | 15-11-2005 13:18 | |
| Psychologie |
rouwverwerking Ingetjuhh | 37 | 09-04-2005 15:17 | |
| Huiswerkvragen: Klassieke & Moderne talen |
nederlands rouwverwerking Verwijderd | 0 | 11-03-2005 08:43 | |
| Psychologie |
leraar overleden.. Toet0r | 30 | 10-05-2003 17:57 | |
| Psychologie |
Mijn rede dat ik geen kerstvier... het verlies van me nichtje Groove-Coverage | 20 | 05-01-2003 12:35 | |
Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 21:37.
Adverteren