deed mij denken aan een gedicht die ik hier gepost heb een heel tijdje geleden:
Stil verdriet
Onmacht,
woede breken
Vliegen borden door de lucht
Jouw hoofd, dit keer niet ontweken
Al was het een vlaag, gedachtenvlucht.
Bereiken, kan ik je niet;
van zachte warme
geduldige tonen
Tot stemverhef
en schreeuwend kwaad
Zal binnen in je hart
het wreken, al wat je liet
bracht tot een stil verdriet
Het is heel anders, maar dat servies koppelde ik meteen terug naar dit gedicht.
Wat betreft je gedicht;
kort, schetst een goed beeld, niet krachtig in rijm of dergelijke, in verwoording heeft het wel wat:
*naar het onweer van servies*
__________________
Dat je wou dat je nog kind was...
|