Maanschijnsel

[Sleepingsun]

Ik zal je nooit vergeven
en de nacht die straalt,
je weet dat ik leef
en daarin heb gefaald

De vergetelheid toont dagen
waarop ik heb gewacht,
het vage maanlicht
blijkt aanzienlijk zacht

Getoonde genegenheid
en we hebben beide verloren,
toch blijf ik steeds weer
gelikte woorden van je horen

We hebben gezocht
nooit echt gevonden,
en jij, jij hebt mijn bladzijdes
aandachtig verslonden

Ik hou meer van je
dan ik ooit heb gehaat,
maar de maan schijnt
al weet ik dat je gaat

[xineof]

Ik vind de slotzin eigenlijk niet zo mooi, in tegenstelling tot de rest van je gedicht. Deze zin breekt het ritme een beetje, en past niet zo bij de rest vind ik. Ik snap hem ook niet helemaal in deze context; ik vind het het romantische uit je gedicht een beetje weghalen. Verder een heel sterk gedicht; misschien een ietwat veranderlijk ritme (met name de regellengtes van de laatste regels in elke strofe), maar de verwoording is Mooi, soms wat dromerig zelfs ! Ook vind ik de rijm prettig; heel ongedwongen en natuurlijk, en heel passend en bijdragend aan de sfeer !