burenhulp

[Internationalist]

De man, een gescheiden type naar zijn ongestreken overhemd te oordelen, belde aan bij zijn oude buurvrouw.
Toen ze, na eindeloos sloffen, de deur had opengekierd gaf hij haar de plastic zak terug.
“U kan het beter weggooien. Het is een lampje uit het jaar nul..alles van metaal…u krijgt zo nog een schok en dat kan op uw leeftijd dodelijk zijn. Die koperen drukknopjes zijn zelfs in het lampenmuseum nog niet te krijgen. Koop toch voor 8 vijfennegentig zo’n plastieke…”.
“Maar als je erop drukt gaat ie dan nog steeds aan, zo nu en dan?”
“Ja…hij doet het nog steeds net zoals toen u hem aan me gaf om er eens naar te kijke..”
“Nou dan hou ik hem. Trouwens wat kan mij een schok schele…dan ben ik maar dood..er is toch niemand die om me zal huilen”, zei ze nuchter en laconiek, “ ik heb geen kinderen, mijn man dood, geen broers en zusters….nee..niemand zal me misse…”
Ze stonk trouwens erg naar zweet, viel hem nu op. Die zwarte trui, al lang gedragen zonder te wassen, dat zou hij zeker niet missen, schoot er door hem heen.
“Maar er zal toch wel iemand zijn die u mist…echt er zijn er altijd meer dan u denkt”, probeerde hij, weifelend of hij haar nou moed in moest spreken of zeggen dat hij het zo goed van haar vond dat ze daar zo nuchter over kon praten.
“Nee, wie dan? ….ik zou niet weten wie”.
Hij prakkiseerde zich suf om haar aan iemand te helpen. Wist zo gauw niemand. Wilde zichzelf ook niet schijnheilig als eerste op de lijst plaatsen.
“Nee, geef mij dat lampie maar weer gewoon naast me bed”.
“Gaat u niet naar een kienclub of bejaardensoos?”, probeerde hij wanhopig.
“Nee, ik kijk alleen tv”.
Dat hoorde hij vaak genoeg door zes meter gang heen. Waarom hebben al die ouwe wijven in de flat toch altijd die tv zo knoerhard aan staan alsof ze in een eenzaam landhuis op de prairie wonen…schoot er oneerbiedig door hem heen.
Om deze gedachte goed te maken zei hij: “Ik heb nog wel een plastic lampje, ook met een drukknopje, dat kan u wel krijge."
“Nee, ik ben aan de mijne gehecht…hier is wat voor de moeite”.
Ze slofte naar de werkkast en kwam terug met een blik erwtensoep. “Toch teveel voor mij alleen”.
“ Dank u buurvrouw. O ja…er valt me iets in..ik heb de draadjes misschien niet goed vastgezet .Laat me nog eens even kijken.”

De volgende morgen toen hij naar zijn werk ging zag hij net de lijkwagen wegrijden.
Onder, in de vuilcontainer, lag het lampje. Het stonk naar zweet. De erwtensoep was op.

[italianboy]

Erg vet!

[stroopwafel]

italianboy schreef:

[Signy]

Ja, tis