juist:
Praten!
Ik kreeg dat idee ook na een maand of 4, en als je ermee door blijft lopen ga je je alleen maar teveel fixeren op hoe hij precies tegen je doet. Dat deed ik iig.
Nu wil je vast weten hoe ik erover begonnen ben. Nou, ik wilde het ook niet vertellen eigenlijk, ik vond dat ik me aanstelde over alles wat ik zag waaruit ik afleidde dat het hem niet zo boeide. Maar hij vroeg hoe het ging, ik zei 'het gaat'. En blijkbaar had hij wel door dat er -al langer- iets was. Hij vroeg offie er iets aan kon doen, en ik zei een beetje. Toen ging hij een weekend weg, niet zo handig, maar ik had een brief geschreven. Mijn plan was het eerst te proberen te vertellen en als het niet lukte de brief geven, maar uiteindelijk had het haast en heb ik de brief gemaild.
Conclusie van mijn hele verhaal

: Praten lijkt me beter maar als je het echt niet durft moet je maar een brief schrijven. Al weet ik natuurlijk niet hoeveel bijkomende problemen het voor jou levert, misschien vind je een brief wat overdreven.
Ik zou erover beginnen te zeggen dat het niet zo goed gaat, en dan uitleggen waarom niet, want ik neem aan dat hij vraagt wat er dan is als het niet goed gaat.
jezus, ik kan te veel lullen.