Sprook.

[EggeD]

Ik ben bezig met een sprookje:

Stella en Luna

Er was eens, in een compleet andere dimensie, op een plek waar natuurwetten zelfs verschillen van de onze en waar je met geen mogelijkheid terecht zou kunnen komen, als je dat al zou wensen, een uiterst vermeldenswaardige planeet. Een planeet die, zoals je later zult begrijpen, bestaat uit twee heel eigen werelden, beide halfbol en slechts gescheiden door een onherbergzame, in dikke, zwarte mist gehulde strook land, zodat de planeet in haar geheel de vorm heeft van een verrassing die je in een surprise-eitje zou kunnen vinden, een netjes afgestompte buis in feite.

Wat verder zo merkwaardig aan deze planeet is, zijn de hemellichamen die haar omgeven: er hangt alleen een immense ster ver van haar af en een maan knus dichtbij haar, op zo een manier dat ze zich altijd precies op hetzelfde punt op een rechte lijn tussen die ster en maan bevindt. De ene halfbolle wereld kijkt recht naar de ster, waar de andere rechtstreeks naar de maan kijkt. Dit verklaart meteen waarom het zo donker en onherbergzaam is in de strook tussen de werelden. Omdat sterrenstralen die plek nooit berijken vriest het er altijd. Wonderbaarlijk genoeg wordt het merendeel van de maan wel door de ster verlicht en terug naar de planeet gekaatst, zodat die maan er vanaf de planeet uitziet als een grote donut – het is niet aan te raden je dit precies voor te stellen, misschien verschillen bepaalde natuurwetten wel zodanig dat een goede voorstelling vrijwel onmogelijk is, maar met wat fantasie kom je er wel – of een bagel.

Op de maanwereld, laten we die gemakshalve Luna noemen, leeft een hechte gemeenschap mensachtige wezens. Als je ze vergelijkt met mensen is het eerst wat opvalt hun nadrukkelijke sensualiteit op het gebied van geur en hun juist relatief slechte zicht: hetgeen mensen doorgaans met zicht doen, verwezenlijken deze wezens door te ruiken en vice versa. Een mens zal bijvoorbeeld zelden iemand vlug herkennen aan haar geur, terwijl dit voor een Lunees vaste prik is – die Lunees zal zelfs aan iemands geur weten hoe diegene geslapen heeft en in het leven staat, wat zijn gemoed is en of hij zich goed voelt. Ook zal een Lunees eerder een partnerkeus maken op basis van geur en later pas een idee krijgen van het visuele uiterlijk van die partner, en dan nog als iconische verschijnselen op het netvlies, die vage herinneringen aan de partner en liefdevolle glimlachen oproepen, een beetje wat je ziet bij mensen en hun luchtjes. Een logisch gevolg van deze verschuiving van zicht naar ruikvermogen is natuurlijk dat er in Luna vrijwel geen uiterlijke esthetica bestaat, niemand besteedt er aandacht aan iets als make-up. Daartegenover staat wel dat Lunezen sterk innerlijk zijn – misschien wel omdat een Lunees een sterk innerlijk kan herkennen, in tegenstelling tot een mens. Lunezen zijn sowieso minder gehaast, egoïstisch en progressief en meer zinnelijk, sociaal en met hun lot begaan dan mensen. Ze leven dan ook in vrede in kleine, simpele dorpachtige communies, kennen hun versie van de wet van drie en oefenen zo min mogelijk invloed uit op hun omgeving. Liefde wordt in het hart de communie gehouden en vaak gebeurt het dat er bijna onopgemerkt een nieuw Luneesje is opgestaan uit een van de liefdesnestjes, die dan vervolgens in de warme armen van de hele communie wordt ontvangen en opgevoed.

Op de sterwereld, laten we die gemakshalve Stella noemen, buiten de Luneze wetenschap, leeft een heel ander soort volk. Deze Stellianen zijn lange, slanke wezens die vrijwel het tegenovergestelde zijn van de Lunezen: ze zijn in technologisch opzicht geadvanceerd, ver uit het zicht van menselijke technologie. Uit angst voor ziekte en verderf hebben ze steeds complexere en diepgaandere medicijnen uitgevonden en antwoorden bedacht, zodat er nu constant een onzichtbare strijd woedt tussen alles wat ook maar iets slechts teweeg zou kunnen brengen en hun technologische bestrijding. De hele Stelliaanse beschaving is verworden tot een onomkeerbaar gevecht tegen het slechte, zo erg zelfs dat het leven van de Stelliaan meer bestaat uit het voorkomen van ziekte en pijn dan uit leven zelf. Maar, toegegeven, de Stelliaan kent geen pijn, zelfs geen stress, geen depressie, geen jaloezie, altijd wordt direct en onmerkbaar ingegrepen, zodat de Stelliaan niet zal weten dat hij ooit die slechtheid had moeten meemaken en die slechtheid dus ook nooit zal kennen. Vreemd genoeg hebben Stellianen zich nooit afgevraagd of een tegenslag wel zo verwerpelijk is, of die tegenslagen toevallig niet juist meer nodig zijn dan voorspoed om een echt leven te kunnen leiden, maar goed, dat hebben gelovige mensen zich ook vaak niet gevraagd. Misschien is de Stelliaan een almaar biddende, maar dan nog eens een ongelovige, want hij weet niet dat hij bidt, hij bidt als een robot.

[Eresh'kigål]

Toppie

Ereshkigal schreef op 02-11-2004 @ 16:44 :
Toppie

geadvanceerd
eerste d moet weg, toch?

Grim

[_mar]

Ik vind het een goed (begin van een) sprookje. Leuk hoe je over de verschillen verteld tussen de Lunezen en de Stellianen, en ook zo uitgebreid! Is er al een vervolg?

[Picasso]

eindelijk weer eens een sprookje Goed geschreven

Ps. ik ken een meisje dat Luna heet