Alle commentaar is welkom. Stoor je niet aan het inteelt-achtige gehamer op de gemeente Westland, dat moet. Voor een klein aantal zal deze tekst overigens bekend voorkomen, omdat hij in de BH-Bode heeft gestaan.
- - -
Lang niet iedereen is gezegend met vier gezonde, gemotoriseerde wielen onder zijn kont. Velen moeten zich behelpen met slechts twee en zij die het nog rotter hebben, moeten het doen zonder gemotoriseerd vervoer. Zij, en tot deze laatste groep behoor ik, moeten keer op keer op hun stalen ros een strijd leveren tegen de nimmer aflatende elementen; tegen de regen, die maakt dat het hen nooit voor de wind gaat. Maar klagen zij? Neen! Stilzwijgend fietsen zij door het vochtige polderlandschap, tevreden met het karige dat zij hebben. Daarom heb ik besloten vandaag een lans te breken voor deze ridders van de moderne tijd. Een strijd tegen regen en wind is tot daar aan toe, maar veel Westlandse jongeren hebben dag in dag uit meer aan hun fiets hangen, en dan doel ik niet op Koning Alcohol die hen om doet lazeren. Ik doel op het fietspad, of wat daar voor door moet gaan.
Ik ben geen kenner op het gebied van fietspaden in Nederland en ik vermoed dat ergens in het legendarisch Drenthe vast wel een goed fietspad te vinden is. Al was het bij wijze van noodzaak, omdat men aldaar, na de uitvinding van het wiel en het vuur (respectievelijk twaalf en achttien jaar geleden) nog niet toe is aan de stoommachine. Maar de brokken mislukt asfalt en de verzakte tegels die in het vooruitstrevende Westland bekend staan als fietspad, zijn om van een koude kermis naar huis te huilen. Mits je daar weet te komen.
Misschien ligt het aan mijn fiets, een bijna zestig jaar oud, loden monster dat liefkozend de bijnaam Das Panzerfahrrad van me kreeg en waarvoor ik ongeveer evenveel wegenbelasting betaal als voor een volwassen Tiger Tank. Misschien ben ik gewoon een verwend joch dat bij het minste geringste al begint te miepen. Maar ik kan me moeilijk voorstellen dat andere mensen het fijn vinden om door een duivels patroon van verzakkende tegels de sloot in gebonjourd te worden, of om elke honderd meter te stoppen om hun losgetrilde vullingen bijeen te vegen. Wie weet zijn anderen er gek op om in een trillende shock op de plaats van bestemming aan te komen, met de nieren tussen de oren en de lever in de grote teen. Ik niet. Ik breek liever een lans, en daarna fiets ik weer verder, tevreden met het schamele dat mij toekwam. Want fietsen is op deze manier een hele belevenis, als ware een survivaltocht. Wie vier jaar lang op de fiets naar zijn school geploeterd heeft, mag zich een veteraan noemen en zou recht hebben op een medaille. Geen koelederen bekleding in verstelbare kuipstoelen voor ons, geen zoemend geraas over het asfalt! Geef ons de zilte regen op het gezicht, de wind door de jas en de gammele tegels onder de banden! Want fietsers zijn wij en fietsen zullen we!
- - -
LUH-3417 - Hoezee voor deadlines!
|