Pak aan!
>...................................................
[ De Dood tot Liefde ]
Ze drukt haar koude lippen tegen die van mij en kijkt me vragend aan, ‘Veroordelen we de liefde vannacht ter dood?’ Tedere woorden die eeuwig rond zullen waren, gevangen in de oostenwind.
Ik kijk haar een paar seconden diep in de ogen en fluister: ‘Nee, we veroordelen de dood tot liefde.’ Ze glimlacht. Ik laat de sterren in haar ogen los en mijn blik dwaalt af naar de fonkelende lucht; verlangen maakt zich van mij meester.
Ze knijpt zachtjes in mijn arm en heft haar lieflijk hoofd ook ter hemelen. Gelukzalig sluit ze haar ogen. ‘Het is er een mooie avond voor, vind je niet?’
‘Zeker,’ zeg ik.
‘De pracht van de ironie,’ zegt ze, ‘Zó prachtig.’
Ik knik en haal diep adem.
‘Waarschijnlijk zal niemand het begrijpen,’ zeg ik knikkend naar de hel verlichte stad die zich ver onder ons uitstrekt. Ze opent haar ogen weer en leunt over de hardstenen rand om naar beneden te kijken, ‘Ik hoop het niet. Ze zullen zich wel vastklampen aan ons vlot, maar het niet volhouden, en uiteindelijk verdrinken ze toch in de zee van onwetendheid.’
Ik kijk op mijn horloge en zie dat er nog vijf minuten resten voordat het vuurwerk en het geluk los zullen barsten. ‘Hoe lang nog?’ vraagt ze. ‘Vijf minuten.’
‘Ben je bang?’
‘Kijk eens in mijn ogen,’ zeg ik.
Met een lieve uitdrukking op haar gezicht kijkt ze me aan, ‘Beloof je dat je me straks niet los zult laten? Alsjebliéft.’
Ik kus haar.
Mijn mobiele telefoon laat zich horen en haar gezicht vertrekt. ‘Het zullen jouw ouders wel zijn, of de politie,’ zeg ik.
‘Geef maar,’ zegt ze.
Ze klapt de telefoon open en kijkt wie er belt, ‘Mijn ouders,’ zegt ze zuchtend. Voor een moment blijft ze bewegingsloos naar het scherm staan kijken, dan neemt ze op, kust het scherm en laat de telefoon over de rand glijden. ‘Tot ooit,’ fluistert ze.
‘Misschien gaat er wel iemand dood door die vallende telefoon,’ zeg ik.
Ze lacht. ‘Misschien wel.’
‘Nog één minuut.’
Stilte.
Ik neem haar hand en samen klimmen we op de stenen rand. ‘We hebben het beste uitzicht van de stad op het vuurwerk,’ zegt ze.
Mijn hand sluit zich nog steviger om die van haar en beiden sluiten we onze ogen. Zo blijven we staan tot de enorme klokken in de kamer achter ons een nieuw leven inluiden en de eerste vuurpijlen hun weg naar boven zoeken.
We kijken elkaar aan.
‘De dood tot liefde,’ zeg ik.
‘De dood tot liefde.’
Samen vallen we de sterren tegemoet.
__________________
Emoties, grootse Emoties!
Laatst gewijzigd op 26-12-2004 om 11:41.
|