stoppen of doorgaan?

[.boris]

wat vinden jullie? ik heb lang niet meer geschreven en ben mijn stijl nogal kwijt. Moet ik ergens anders aan beginnen of moet ik doorgaan? help mij

Zwart, wit, en de esthetiek van grijs.

Jouw hand verloste zich van de mijne en bewoog zich naar je tranen. Het leek alsof je duidelijk wou maken dat je hand beter af was zonder de mijne. Alsof jouw verdriet zou verdwijnen zonder druppels op je wang.
Ik stond op en keek naar mijn voeten, deed een stap achteruit en draaide naar de deur.

Je had al opgegeven, ik voelde het aan de manier waarop je mijn hand vasthield. Het leek alsof je duidelijk wou maken dat je hand beter af was zonder de mijne. Ik schoof mijn hand onder de jouwe vandaan en veegde de tranen van mijn wang.
Ik had gehoopt dat je zou blijven, maar toen ik opkeek van de tafel stond je al bij de deur.

Met mijn hand op de deurknop twijfelde ik terwijl ik mijn besluit al had gemaakt. Ik draaide de knop omlaag en zette de deur op een kier. Tenslotte stapte ik na een mislukte poging tot omkijken naar buiten en liet de deur zachtjes in het slot zakken.
Nu was er geen weg meer terug.

Hij had de deur al op een kier gezet, maar het leek of hij nog twijfelde. Het leek zelfs even alsof hij zich wou omdraaien. Ik wou mijn blik weer naar de tafel laten zakken toen het de deur was die in het slot zakte en mijn kamer weer leeg was.
Vier witte muren, een witte tafel, ik, en mijn witte stoel.

Ik vroeg me af hoe ik zo lang bij haar had kunnen blijven, terwijl ik verdomd goed wist wat me zolang binnen had gehouden. Binnen in de vreemdste en tegelijkertijd de mooiste plek waar ik ooit had mogen zijn, mooi en vreemd, net als zij.
En nu zat ze daar alleen aan een lege witte tafel.

Ik was anders dan anderen, maar was ik daarom vreemd? Hij was langer bij me gebleven dan wie dan ook. Hij was mooi en vreemd, net als ik. Ik dacht terug aan ons gedicht, ons gedicht. We hadden het samen geschreven en we vonden het samen mooi.
Denkt de dove man in woorden die hij nooit heeft gehoord?
Ziet de blinde man de beelden, ontstaan in zijn hoofd?
En als hij doof en blind was
Kon ik hem dan vertellen?
Kon ik dan laten zien?
Dat mijn wereld stil en donker was
Net als die van hem misschien

Het was donker buiten, donker als altijd. De zwarte lucht deed me denken aan ons gedicht. We hadden het samen geschreven, zij had geschreven om precies te zijn. We hadden het samen bedacht. Ik vond het mooi en las het op in mijn hoofd.
Steeds opnieuw, en het was een lange weg naar huis.

Hij moet ook zijn thuis gemist hebben, het kan niet anders. Hij sprak dagelijks over zijn thuis en hoe er licht was en schaduw. Maar hij sprak ook vaak over hoe gelukkig hij was dat hij uit zijn ketenen was verlost en hoe gelukkig hij was dat zijn blik verlost was van de schaduwen. Toch moet hij zijn huis gemist hebben, zijn huis en zijn meester.
Breed geschouderd, noemde hij hem en dat terwijl zijn ware naam veel dichter bij de zijne lag.

Ik zou mijn meester nu eindelijk kunnen bedanken, hoe sceptisch ik ook geweest was toen hij mij het licht had laten zien. Ik verlangde steeds meer naar mijn thuis, bij iedere stap die ik zette ging mijn hart sneller kloppen. Aristocles zou ongelooflijk trots zijn als ik hem mijn verhalen zou vertellen. Als ik hem zou vertellen wat ik had gezien en als ik hem zou vertellen wat ik had gehoord.
Het gedicht had plaatsgemaakt voor herinneringen, herinneringen aan thuis.

[SiemdeCyper]

Je moet ergens anders aan beginnen. Ik zou niet weten hoe je dit verder zou moeten breien, het is goed zo als het is. Er zitten volgens mij hier en daar wat slordigheidjes, dingen die beter kunnen en het een heel sterk verhaal kunnen laten worden, maar het verlies zijn kracht als je er een lang verhaal van gaat maken.

Vandaar aan iets anders beginnen.

[I C U]

Het duurde even voordat ik door had dat het om en om was, wat eerst voor verwarring zorgde. Verder: Het is leuk, dat zeker, maar... Ik denk idd dat je iets anders moet proberen Of dit herschrijven.

[.boris]

ik had zelf ook al het gevoel dat ik een beetje slordig bezig was, vandaar ook dat ik het postte
het was wel een beetje de bedoeling dat de opbouw verwarrend werkt, in het begin dan.
en ik wou in het verhaal theorien van plato (aristocles is de echte naam van plato) gaan verwerken, en proberen een beeld te maken van wat de echte werkelijkheid dan wel niet zou zijn, blabla..
maar ik denk dat ik het idd voorlopig maar laat liggen, misschien dat ik er een andere keer weer nog mee verderga
iig bedankt voor de reacties

[Charlottetje]

ik ben bang dat het te veel een opsomming zal worden als je het verhaal voortzet.
Verder zou ik het hele 'meester'-gedoe gewoon weglaten.
Dat is namelijk helemaal niet nodig om Plato's ideeen te verwerken en je verhaal is dan wat moderner, wat vermakelijker misschien zelfs.

Verder wel een aardig verhaal nog hoor

Charlotte

[Vogelvrij]

Ik vind het ook best een leuk verhaal, maar wel afgerond genoeg, geloof ik

En je herhaalt de zin over dat zijn hand beter af zou zijn zonder die van jou twee keer, dat zou ik anders doen...

[Roosje]

Vogelvrij schreef op 22-01-2005 @ 21:21 :
Ik vind het ook best een leuk verhaal, maar wel afgerond genoeg, geloof ik

En je herhaalt de zin over dat zijn hand beter af zou zijn zonder die van jou twee keer, dat zou ik anders doen...

Hm, dat vind ik juist wel mooi. Eerst denkt de "hij" het en dan de "zij". Heeft wel wat.

[.boris]

Charlottetje schreef op 22-01-2005 @ 20:02 :
ik ben bang dat het te veel een opsomming zal worden als je het verhaal voortzet.
Verder zou ik het hele 'meester'-gedoe gewoon weglaten.
Dat is namelijk helemaal niet nodig om Plato's ideeen te verwerken en je verhaal is dan wat moderner, wat vermakelijker misschien zelfs.

Verder wel een aardig verhaal nog hoor

Charlotte

het is wel aristotle die spreekt eh!
maar alles wat ik op dit tijdstip zeg
iig laat ik dit voor wat het is
het was te zeer geforceerd en gemaakt vanuit het perspectief van ik wil weer iets schrijven. en

dat van twee keer hetzelfde hoorde zo idd maar die opmerking had ik wel verwacht

[Charlottetje]

.boris schreef op 23-01-2005 @ 04:35 :
het is wel aristotle die spreekt eh!

misschien moet je dat dan juist veranderen

Charlotte

[Vogelvrij]

Roosieh schreef op 22-01-2005 @ 22:27 :
Hm, dat vind ik juist wel mooi. Eerst denkt de "hij" het en dan de "zij". Heeft wel wat.

Ow, maar dat had ik dus niet begrepen

[I C U]

Ik snap trouwens je titel niet Dat zat ik me net te bedenken. Of heeft dat ook te maken met Plato?

[.boris]

I C U schreef op 23-01-2005 @ 14:47 :
Ik snap trouwens je titel niet Dat zat ik me net te bedenken. Of heeft dat ook te maken met Plato?

nouja in het kort zegt Plato in zijn ideenleer
dat wat de mens direct waarneemt slechts de veranderlijke schijn der dingen is

en achter die wereld ligt dan de echte realiteit in eeuwige, onveranderlijke, bovenzintuigelijke en zelfstandige 'ideeen'

In mijn ogen is de gulden middenweg natuurlijk het mooiste

en daar zou je dan kleurtjes aan kunnen geven die dan ook nog eens geen echte kleuren zijn
maar nu ben ik net wakker en dus ook niet helemaal helder.

*
en plato schreef dialogen op, of liet ze opschrijven, terwijl hij met anderen van gedachten wisselt..en dus wou ik in wisselende gedachten schrijven

[I C U]

Luilak Maar ik snap wat je bedoeld Ik ben niet zo heel bekend met Plato enzo, dat scheelt waarschijnlijk ook!