Ik vertrouw

“Toch prikken eenhoorns ook, al zie je ’t niet zo vaak,
maar als dit wit je steekt, is het wel altijd raak.
Dus pas op wie je vertrouwt, wie je binnenlaat,
voor je als onwetende stervend buiten jezelf staat.”

Toen de wereld mij dit zei in een onbewaakt moment,
- door ruisende grashalmen en ’t gefluister van de wind-
kwam het besef dat deze mij misschien geheel niet kent:
ik geloof dan wel in eenhoorns, maar ben niet langer kind.

In staat mijn eigen keuzes te maken als een jonge vrouw,
kies ik om in het goede van ieders wezen te geloven,
in wat sprookjes mij over een ideale wereld beloven.
Ik weiger met angst door het leven te gaan; ik vertrouw.

[Vogelvrij]

Ik vind hem op zich best leuk, het leest alleen een beetje als een liedje, vind ik.. Je zou er zo muziek onder kunnen zetten

Is het meestal eigenlijk niet andersom? Dat kinderen goed van vertrouwen zijn en volwassenen wantrouwend? Niet dat het verder uitmaakt voor het gedicht, hoor

Dat wel, maar juist omdat volwassenen wantrouwend zijn zeg ik dat ik dat weiger. Ik kan mijn eigen keuzes maken, en dat doe ik dus ook.

Een mooie vergelijking.

Ik struikel over de laatste strofe, komt dat omdat ik het op de verkeerde manier lees? Daarbij vind ik ook de verwoording van de laatste strofe íets minder, minder origineel denk ik.

Verder vind ik het wel mooi, maar je andere gedichten raken me iets meer.

[Reem]

Hm ja, precies zoals Thoughtful het zegt. Soms struikel ik een beetje en ik heb mooiere gedichten van je gelezen. Zoals ik eigenlijk wel vaker zeg.

Ik vraag me wel eens af of het goed is om ieder gedicht dat ik van je lees (want dat heb ik namelijk vooral bij jouw gedichten, omdat je vrij vaak post en ook omdat je gedichten me meestal aanspreken) met jouw andere gedichten te vergelijken. Want ik weet hoe goed je bent, maar dat komt er niet in ieder gedicht uit - of in ieder geval niet helemaal. Als je begrijpt wat ik bedoel.