![]() |
|
Van dit verhaal heb ik al eerder delen geplaatst. Na lange tijd ben ik er weer mee verder gegaan en dit is (een deel van het) resultaat.
![]() Hier is het eerste gedeelte te lezen. Zwijgend zaten ze daar naast elkaar. Meike nam Fleur voorzichtig op van opzij. Ze had kleine sproeten op haar neus. Fleur wreef erover. “Zomerstipjes,” zei ze, “dat zegt papa altijd.” “Mijn vader is ziek,” zei Meike, en ze wist niet waarom ze dat zomaar vertelde. Van haar moeder mocht ze daar nooit over praten. Dat gaat de buurt niks aan, zei ze altijd. “Mijn vader mag nooit naar buiten van mijn moeder.” “Nooit?” vroeg Fleur, “ook niet heel even als de zon schijnt?” “Nee, want ze zegt dat hij dan nog veel zieker wordt en dat hij dan dood gaat.” Fleur schrok. Als je vader dood ging, dan was hij echt heel erg ziek. Ze wilde niet dat papa dood zou gaan. En mama en Maarten ook niet. Ze moesten altijd bij haar blijven. “Dan moet hij niet naar buiten,” zei ze tegen Meike. “Nee,” antwoordde Meike. Beneden piepte iets. Ze keken ernaar. Mama had Maarten uit bed gehaald en in de schommel gezet. De schommel was helemaal niet oud, maar toch maakte hij geluid. Papa had al gekeken hoe dat kwam, maar hij had niets gevonden. Als Fleur Meneer Beer erin zette, was de schommel wel stil. Ze giechelde en stootte Meike aan. “Mama weet lekker niet waar we zijn!” Meike knikte. Ze dacht aan haar vader. Vanmiddag na het eten was ze bij hem in bed gekropen. Hij voelde koud aan en ze kon zijn botten in zijn buik al voelen. Toen hij weer hard moest hoesten, was ze op haar tenen weggeslopen. Ze boog zich naar Fleur toe en fluisterde zachtjes in haar oor. “Wat?” zei Fleur. “Mijn vader gaat toch dood. Ook al komt hij nooit buiten, omdat dat niet van mijn moeder mag. Hij gaat toch wel dood. Iedereen gaat dood, maar hij gaat het eerste dood. Omdat ik zijn botten al kan voelen.” Fleur antwoordde niet. Ze vond het eng, maar ook zielig voor Meike. Voorzichtig sloeg ze haar arm om haar vriendinnetje heen. Meike legde haar hoofd op Fleurs schouder en zo zaten ze dicht tegen elkaar aan op die eerste tak van de boom. De hele middag. Op de dag dat Fleur haar negende verjaardag vierde, waar ze al een hele week naar uitgekeken had, stierf de vader van Meike. Op hetzelfde moment leerde zijn vrouw Meike breien in de woonkamer beneden. Ze was er niet bij. Toen Meike vroeg of ze naar Fleurs verjaardag mocht, antwoordde haar moeder dat ze dat maar aan haar vader moest vragen. Toen Meike op haar vaders hand kriebelde, was hij al koud. “Hier is je brood, lieverd.” Mama duwde een roze broodtrommel naar Fleur toe. “Ik heb er worst opgedaan, dat lust je toch wel?” Fleur knikte. ”Heb je goed ontbeten?” Ze knikte weer. Niet waar, een leugen! Ze kon niet eten als ze zenuwachtig was. Het leek op die dag in groep acht toen ze die moeilijke spreekbeurt moest houden. Maar nu was het anders. “Hoe laat komt Meike je halen?” Ze haalde haar schouders op. “Komt Meike je wel halen?” Dat was wel de bedoeling. Dat hadden ze afgesproken, maar dat was al een week geleden. Misschien was Meikes moeder intussen weer van gedachten veranderd. Ze had het eerst niet eens goed gevonden dat haar dochter naar dezelfde middelbare school als Fleur zou gaan, twee dorpen verderop. Dan moesten ze fietsen! Nou en? Meikes moeder was zo bezorgd, dat was helemaal niet nodig. “Misschien brengt haar moeder haar met de auto.” “Moet ik even bellen?” Mama stond al bijna met de telefoon in haar hand. “Nee, ik wacht buiten wel.” Fleur liep naar de achterdeur. Papa stond op van zijn stoel. “Ik loop wel even met je mee.” “Nee, dat hoeft niet, ik kan het heus zelf wel.” “Ik ga toch mee.” “Pa-ap…,” zuchtte ze. Maar hij vond dat het een bijzondere dag was: voor het eerst naar de middelbare school en hij zou haar niet alleen laten gaan. In de tuin hielp hij haar de grote rugzak onder haar snelbinders te binden. Dat was wel fijn. Ze zwaaide nog even naar mama en Maarten en fietste toen snel naar de hoek van de straat, waar ze op Meike zou wachten. Die pas na een kwartier aan kwam fietsen. “Sorry Fleur, sorry,” verontschuldigde ze zich naar haar beste vriendin, die met een rood gezicht van de zenuwen nog steeds stond te wachten. Met haar wijsvinger tikte ze tegen haar voorhoofd. Gestoord, gebaarde ze. “Mijn moeder wilde me niet laten gaan. Begon opeens te huilen. Wist niet wat ik moest doen, ben uiteindelijk maar weggegaan. Zo snel mogelijk gefietst.” Ze kwam niet uit haar woorden, zo hijgde ze. “Zullen we gaan?” Fleur stapte op haar fiets en begon hard te trappen. Meike volgde. “Wat is er, Fleur? Ben je boos?” “Ik wil gewoon niet te laat komen op de allereerste schooldag.” Ze zaten met z’n tweeën in de grote zaal naar de rector te luisteren, die een praatje hield voor alle nieuwe leerlingen. “Saai,” fluisterde een jongen achter hen, “laten we maar gewoon beginnen met leren. Daarvoor ben ik hier.” Dat was Lucas. Fleur draaide zich naar hem om om met hem te praten, maar Meike trok aan haar arm. “Laat hem toch. We komen hier niet voor jongens.” Fleur was zo verbaasd dat ze meteen weer voor zich keek en Meikes hand op haar arm niet eens voelde.
__________________
Hm... Larstig... ;)
Laatst gewijzigd op 30-01-2005 om 16:46. |
Advertentie | |
|
![]() |
||
Citaat:
![]()
__________________
Hm... Larstig... ;)
|
![]() |
|
|
![]() |
||||
Forum | Topic | Reacties | Laatste bericht | |
Verhalen & Gedichten |
[verhaal] Fleur & Meike Anneee | 110 | 08-09-2004 13:23 | |
Verhalen & Gedichten |
dacht ik Anneee | 8 | 24-07-2004 22:22 | |
Verhalen & Gedichten |
[verhaal] Fleur Anne | 57 | 11-08-2003 21:05 |