als de eerste keren maar zijn geweest?

[smilegirl]

hey mensen...
zoals ik wel eens topic's heb geopend over het overlijden van mijn vader zou deze daar weer een beetje over gaan...
vorig jaar maart is hij overleden...
een maand laten heb ik de draad weer opgepakt en d8 ik ik ga verder dta is wat hij wil.
toen kwam de december maand..
eerste keer sinterklaas zonder hem
eerste keer kerst zonder hem
oud en nieuw...
ik voelde er eigenlijk weinig bij.
nu is het feberuari...en ik merk dat ik mijn gevoel al die tijd heb weggepropt.8 feb was ik jarig...het hele huis vol bezoek,ik heb een super verjaardag gehad,echt leuk...maar toch het bleef knagen...hij was er niet bij.Als ik 17 zou zijn zou hij mij alsvast leren auto rijden,als ik 17 zou zijn zou ik een paard krijgen enz enz.9 feb was eigenlijk zijn verjaardag,dus 8 feb 12 uur was het 9 feb,we dronken een drankje op hem,iedereen nog wel vrolijk.maar 's morgens..storte ik in..ik ben naar zijn graf geweest heb er een mooi bloemstukje opgezet.Maae vanaf dat moment kan ik niet meer stoppen met huilen.Ik mis hem zo ontzettend!alles is zo anders.Nix zou meer zo zijn als het was.Ook kwam eer een kaartje waarop mijn tante had gezet als alle eerste keren maar geweest zijn.Maar ik denk dat het nooit zou wennen.Zijn verjaardag zou altijd moeilijk zijn. De mijne ook omdat ik gewoon 1 dag ervoor jarig ben.Zijn sterfdag volgende maand ook.Thuis praten we eigenlijk nooit over ons verdriet.Ik was gestopt met roken voor hem en nu door mijn verdriet rook ik weer de 1 naar de ander.ik weet dat dat natuurlijk nix oplost.Ik zit er gewoon zo ontzettend mee dat hij er niet meer is.Dat hij niet die dingen met mij kan wat we zouden doen.Hij wil n iet dat ik huilen doorga zou gaan met mijn leven maar op dit moment is het enige wat ik kan doen huilen.Ik weet niet waarom nou nu pcies,ik weet niet zo goed wat ik kan doen om dit verdriet dragelijker te maken.Ik weet het gewoon ff niet meer.
ik mis hem gewoon!
liefs smilegirl

[Ratbout]

Je verdriet is zo berijpelijk, en toch ook weer niet, omdat ik nooit zo iemand heb verloren. IK kan je alleen de tip geven om het er altijd lekker uit te gooien. praat er veel over als je die behoefte hebt: prop het niet op. Dan maak je een zeepbel die je hard tegen gaat komen. Sterkte..als je behoefte hebt om je verhaal helemaal kwijt te raken, mag dat bij mij.

[stuudjah]

Het is denk ik idd heel moeilijk.. Kzou je graag willen helpen, dus ik reageer in iedergeval.. misschien dat je er iets aan hebt..

Iedergeval denk ik dat je tant half gelijk heeft, vaak is de eerste keer het moeilijkst.. maar ik denk ook dat die momenten altijd moeilijk blijven.. of iedergeval moeilijker dan andere dagen, omdat het wel jouw vader is, en die mag je echt missen.. En vooral op die momenten mis je hem meer.. dat is eigenlijk heel logisch.. tis wel jouw vader!

Ik vind dat je wel mag huilen & hem mag missen, anders blijft het maar opgekropt.. en ik denk niet dat je vader dat kan bedoelen.. daar word je niet gelukkig van.. ik denk wel dat hij het beste met je voor had/heeft en van je hield/houdt.. dus je iedergeval niet schuldig (gaan) voelen doordat je hem mist..

Je kunt het er idd het best uitgooien.. praten, schrijven, bidden(als je gelovig bent..) Maar ook afleiding zoeken kan soms helpen.. (dat betekent niet dat je hem helemaal moet vergeten, wel dat je gewoon aan alles mag denken,ook aan hem) iets leuks doen met anderen, voor jezelf.. of misschien sporten..

Sterkte..

[2004]

Dat je heel veel moet huilen en dat je hem mist, betekent niet dat je instort. Dat betekent dat je veel moet huilen en dat je hem mist; dat je verdriet hebt. Dat mag je jezelf best gunnen hoor.

Iemand zei ooit eens tegen mij; je mag heus wel verdriet hebben.
Zo lang als jij maar wil. Ik geloof niet zo in het feit dat '' als alle eerste keren'' eenmaal geweest zijn het minder moeilijk wordt. De tijd gaat voorbij en het wordt langzamerhand makkelijker om ermee om te gaan. Niet dat het makkelijk is, maar hoe lullig dat ook is, je leert er mee om te gaan.

[stralende ster!]

Je leert er inderdaad mee omgaan, hoe moeilijk het ook is en hoe onbegrijpelijk het nu ook voor je klinkt!! Het is logisch dat je hem mist en dat je verdriet hebt en dat mag ook zeker! Je hield van je vader, en dat doe je nog!! Maar nu op een andere manier zeg maar.. En het is goed dat je het graf bezocht.. Zo ben je toch nog een beetje bij hem en dat is ook niet iets waar je je voor moet schamen..! Ik wens je in ieder geval heel veel sterkte en blijf praten dat lucht op.. Mensen hoeven niet altijd te praten, maar luisteren is ook heel belangrijk.. En de mensen moeten nu naar jou luiisteren als jij je verhaal kwijt wil!! Krop het niet op, daar los je niets mee op..!!

Succes en heel veel sterkte!

[Daantje_0705]

Ik denk dat niet perse die eerste keren moeilijk hoeven te zijn. Als je op deze leeftijd je vader verliest denk ik dat het altijd moeilijk blijft om verder te gaan met je leven hoewel je er natuurlijk niet altijd bij stil hoeft te staan. Het is best begrijpelijk dat je eerst een tijd gewoon verder geleefd heb zonder het eigenlijk te beseffen en het misschien wel weggestopt hebt en dat je verdriet nu pas boven komt. Dat had ik zelf ook bij de scheiding van mijn ouders. Het is belangrijk dat je nu probeert het te verwerken zodat je het een plekje kan geven in je leven maar je hoeft hem zeker niet te vergeten. Sommige dagen zullen altijd moeilijk blijven denk ik maar kijk ook terug naar de mooie herinneringen.

Sterkte!

[Miracle]

Wat je niet moet vergeten is dat het voor je tante heel anders is voor jou. Ik weet niet hoe vaak ze elkaar zagen, maar waarschlijk niet dagelijks. Hij was jouw vader; een belangrijke rol in iemands leven. Haar beleving zal heel anders zijn dan de jouwe.

Iemand vertelde me dat na het overlijden van een gezinslid de pijn als maar erger wordt. Misschien dat het bij jou ook zo is? Nu bijna een jaar geleden dringt het steeds beter tot je door, hij komt écht niet meer terug. Je zult hem waarschijnlijk nooit meer zult zien, nooit meer iets tegen hem kunnen zeggen. Dat wordt met de dag duidelijker en dus ook moeilijker. Als die theorie voor jou klopt dan is het dus logisch dat het niet beter voelt als alle eerste keren geweest zijn.

Ik wil je veel sterkte wensen en geef in je omgeving aan dat je er nog heel erg mee zit (als je dat niet al gedaan hebt).

Ik leef enorm met je mee, de tranen sprongen in mijn ogen toen ik het las. Natuurlijk zal het nooit wennen, je vader is overleden dar hoort ook niet te wennen. Je leert er misschien mee overweg gaan, maar dat betekend dan niet dat je geen zwakke momenten meer hebt.

17 februari is de dag dat mijn beste vriendin overleed aan kanker toen ze 6 was, ik was toen 7. En ik zie er enorm tegenop, ook al is het 12 jaar geleden, de pijn blijft, de leegte alles blijft. Maar je leert er zeg maar mee leven. Maar nog steeds iedere dag denk ik aan haar. Haar foto's hangen nog steeds op mijn kamer, de knuffel die ik na haar overlijden heb gehad, staat nog steeds op de plank.

Sommige dingen zullen nooit normaal worden.

Mensen zeggen wel de tijd geneest alle wonden... Helaas de tijd verzacht ze misschien wat, maar meer ook niet.

Als ik het al moeilijk heb met mijn beste vriendin, dan is het toch niet meer dan normaal dat jij het moeilijk hebt met je vader. Je kent hem al zo lang. En dan opeens is hij weg. Dat is pas een jaar geleden, een jaar is kort in zulke gevallen en ook 12 jaar is kort.

Ik wil je enorm veel sterkte toewensen en als je er over wilt praten of als ik je op wat voor manier dan ook kan helpen doe ik dat graag voor je.

Knuffel

[smilegirl]

het klinkt allemaal zo logisch....misschien is het wel idd wel goed dat ik nu eindelijk al mijn verdriet eruit gooi....toch voelt het soms gewoon niet goed...
vanavond verjaardag ik ga er een feest van proberen te maken dat is wat me vader zou willen..

Zo zou je inderdaad ook kunnen denken; mijn vader zou gewild hebben dat ik doorging. Dat ik ondanks dat hij er niet bij is toch mijn verjaardag vier.
Dat heeft mij ook geholpen met mijn oma. De dag dat mijn oma overleed moest ik 's avonds optreden op school en ik moest 2 liedjes zingen. (Imagine - John Lennon & The last day - Marco Borsato. 2 hele emotionele nummers eigenlijk) Ik vond dat heel moeilijk omdat dat heel dubbel was, maar mijn oma zou niet hebben gewild dat ik voor haar iets niet deed wat mij lief was. In dit geval dus zingen. Daarom zong ik dus, voor haar. Het kan je helpen natuurlijk om zo te denken, hoewel dat wel vreselijk moeilijk is.

[Q]

Het gemis zal nooit weg gaan denk ik, maar met de tijd zul je het beter leren accepteren. Gewoon volhouden dus, ik ben bang dat er niets anders op zit.

[olifant]

Het lijkt me echt vreselijk om te horen moeten krijgen dat "het verdriet wel slijt" en "met de jaren weggaat".
Daar is toch helemaal geen standaard tijd voor, de een verwerkt zoiets heel snel en de ander doet daar jaren over...
Maar wel heel goed dat je je hart hier lucht, dat moet je zeker blijven doen, en het absoluut niet opkroppen...
Ik hoop dat je je ook bij je vrienden terecht kan, want 't lijkt me moeilijk als je er thuis niet over kan praten...
Heel veel sterkte, en nog wat extra voor volgende maand,
Anne

[smilegirl]

dit weekend bij de verjaardag van 1 van mijn beste vriendinnen begon een andere vriendin tegen mij te praten...van het 1 op andere moment kwamen we op de dood van mijn vader.Alles heb ik eruit gegooit...gewoon rustig...mijn hele verhaal verteld andere vriendinnen kwamen erbij zitten en praten mee over hun gedachten aan hem...Iedereen vond hem bijzonder,iedereen leeft ook NU nog met mij mee...ze wisten alleen niet dta ik er nog zo mee zat.En van mijn vriendinnen zei: ik ben blij dat je weer praat dat je weer jezelf word...want dan wegproppen maakt je nou niet veel leuker.Aan het eind van de avond was het kei gezellig we waren weer allemaal heel close...het was alsof er door mij een kloof was gekomen tussen ons allemaal en nu...ja ik ben eindelijk blij dat ik mijn verdriet gedeeld heb...en dat zelfs mijn vriendinnen hem nog missen als ze bij mij thuis komen.

Ow mushu: ik vind het erg knap dat je die 2 emotionele liedjes toch gespeeld hebt!Ik heb bij de avondwake een gedicht voor gelezen omdat mijn moeder wist van mijn vader dat hij wou dat ik wat zou schrijven speciaal voor hem...dat heb ik gedaan...
en het is idd erg moeilijk om te denken : hij zou het zo willen....