Kater

[fractuur]

De wekker wijst half zes. Wankel loop ik naar de badkamer. In de verte proef ik nog een nasmaak van alcohol, in mijn hoofd hangt een sluier van te weinig slaap en te veel bier. Het badkamerlicht gaat aan uit automatisme, blind weet ik de knop te vinden. Ik moet een paar keer knipperen om aan het voor mij felle licht gewend te raken. Ik leun op de wasbak en kijk duf in de spiegel.

Laat ik het de Alex FM on The Box stemming noemen. Het aanvoelen komen van een kater en het pas later beseffen van verkeerd gebruik van alcohol en jongens. De kater is niet te vermijden. The Box heeft een nieuw uiterlijk, en start daarbij een nieuwe serie over drie vrouwelijke DJ's, en hun (uitgaans)leven. Voornamelijk hoe het fout loopt. De dranklucht walmt je kamer in, en de stemming van de personages over hun probleemrijke leven neem ik moeiteloos over. Voor soaps als GTST, OnM, ATWT en BatB ben ik nooit ontvankelijk geweest. Echtscheidingen, branden, ontvoeringen en bedrog
bekeek ik emotieloos en na een week had ik het allemaal gezien. Geen soaps voor mij. Maar de moedeloos rokerige sfeer van Alex FM met acteurs uit de mislukte publieke omroepsoap waarvan de initialen zelfs jullie niets zeggen, valt zwaar. De scenes raken mij in het hart, en de indrukken probeer ik te verwerken.
Hoe de meiden zich weten te redden in de woelige wereld doet mij voor wonderen staan. De jongens die in de serie voorkomen, dienen enkel als lijdend voorwerp, of als manipulatiemateriaal. Het speelt zich voornamelijk in de studio af, soms erbuiten, maar dan gebruikt al snel een van de spelers het woord 'radio' of 'Alex FM' zodat de set weer wisselt. Er moet gemanaged en versierd worden, geleefd. Onderuit gezakt met een zak chips binnen handbereik leef ik mij in in de serie. Is dit nou hoe het echt leven eruit ziet? Wil ik dit worden, wil ik mij vereenzelvigen met de karakters? Mij valt het multiculturele aspect op. Elke nieuwe serie heeft dat multiculti (stom woord) in zich. Een beetje gedwongen. Een beetje of het moet van de maatschappij. Na een paar afleveringen kan ik kritischer worden, lijk ik met andere ogen te kijken. Het is té, te achteloos gefilmd, het wil te jong zijn. Dit kijk ik niet meer, dit lijkt toch te veel op een soap.

Om de nare smaak weg te krijgen neem ik nog een paar slokken water. Als in een droom doe ik het licht weer uit en loop ik de trap op. Boven vergis ik me in het aantal treden, en stap ik dus mis. Mijn evenwichtsorgaan houdt mij overeind. Ik strompel naar mijn kamer, en rol mijn bed in. De vogels fluiten al als ik, denkend aan de kater die ik morgen zal hebben, in slaap val.


------------------------
Ik heb nog een paar vragen, over hoe ik dingen beter uitdruk, maar ik wil eerst even jullie mening horen, en even afwachten of jullie dezelfde zwakke plekken zien als ik.

[Vogelvrij]

Je stijl vind ik op zich wel goed, maar wat wil je nu eigenlijk duidelijk maken, waar gaat het nu eigenlijk over? Het is een soort van column over dat nieuwe gedoe van the Box, maar je mening wodt me toch niet geheel duidelijk.

Het badkamerlicht gaat aan uit automatisme

Dat is op zich een goede zin, maar hij is wat vreemd door dat aan uit, snap je?

Verder heb je ergens nog het echt leven in plaats van het echte leven staan, klein spelfoutje

[I C U]

Ik ben het met Vogeltje eens wat betreft je stijl, die bevalt me wel. De vorm waarin je het gegoten hebt, een korte inleiding met jezelf als hoofdpersoon, de boodschap, afsluiting met jezelf als hoofdpersoon, vind ik ook prettig. Toch vind ik het niet echt een goed stuk. Wat wil je hiermee duidelijk maken? Wat is nu precies je mening? Ook vind ik het te oppervlakkig.

Het badkamerlicht gaat aan uit automatisme

Deze zin is echt storend, ik zou het veranderen in iets als: automatisch zet ik het badkamerlicht aan. Leest naar mijn mening veel prettiger.