Oude mensen

Toevallig zag ik net m'n buurman buiten, die is ongeveer 84. Ik dacht, even een praatje maken, dus ik vraag "hoe is het met u" en toen bleek dat het niet zo goed ging. Oud worden/zijn vond hij erg moeilijk zei hij, en dat hij het leven al voorbij was zeg maar. Ik ken hem niet zo goed, maar volgens mij is hij nog depressief (al meerdere jaren) en hij vertelde dat hij maar 1 kransslagader heeft en dat hij daar nu last van heeft.
Ik heb wel 'ns gehoord dat 't niet zo goed ging, maar schrok toch, en wist zo niet echt wat ik moest zeggen .

Hoe gaan jullie er mee om als oudere mensen zo praten? Ik kan me weinig voorstellen bij zo oud zijn, en niet alles (tot heel weinig) meer kunnen, en nog maar een paar jaar te leven te hebben. Je kan niet zeggen 'ach, 't valt allemaal wel mee joh', of '' het gaat wel weer over" want dat is niet waar en dat weten ze vaak zelf ook goed. Maar hoe zorg je dan wel dat ze zich iets beter voelen oid en wat kan je wel zeggen?
(en dat m.b.t. oudere mensen in het algemeen)

Ik werk in de zomer in de thuiszorg en daar zitten af en toe wel mensen bij waarbij ik niet meer weet wat ik tegen ze moet zeggen. Meestal zeg ik zoiets van 'u heeft toch kleinkinderen?' of 'U bent toch nog gezond?' maar als dat niet zo is wordt het toch erg lastig.
Je kunt ze soms niet 'troosten' of iets goeds zeggen. Maar gewoon praten over alledaagse dingen helpt echt, soms.

Ik praat meestal gewoon 'mee' met mensen, niet in die zin dat ik ze help om zich nog rotter te gaan voelen, maar bv. door te zeggen dat dat idd vervelend is oid. Bij mensen die ik beter ken, zoals mijn oma('s), dan benadruk ik ook de familie die ze hebben en dat die familie blij is dat ze er nog zijn ed (dat is iets waar één van mijn oma's zich best wel 'zorgen' over maakt, dat ze een last is voor ons). En te benadrukken dat ze veel leuke dingen heeft om te doen ed (ze woont sindskort in een bejaardentehuis en daar heeft ze het qua dingen doen erg naar haar zin). Ook probeer ik haar zo nu en dan een kaartje te sturen of iets leuks of iets lekkers voor haar mee te nemen.

Wat je kunt zeggen verschilt, denk ik, per persoon. Of het helpt ook...iemand die echt depressief is zal zich niet snel echt beter voelen, hoewel alle kleine dingentjes natuurlijk helpen.

[Shitonya]

Ik praat gewoon niet met ze
Heb ook geen oma's of opa's of andere bejaarde mensen die ik ken, dus komt goed uit

[nijmegenaar]

ik bedenk vaak geen dingen om deze mensen op te peppen, ik wil graag een luisterend oor zijn en mijn medeleven tonen. Ik vind oudere mensen altijd interessant, ze hebben zoveel levenservaring. Meestal vraag ik over vroeger.

[Nona]

Ik heb ook in de thuiszorg gewerkt, wat ik toen deed was zorgen dat ze wat aanspraak hadden (en heel af en toe wat oplossingen aandragen voor bepaalde problemen).
Mijn oma mag me altijd bellen, dat weet ze ook. Voor haar heb ik alles over. Ik zie haar niet zo veel, ze woont ook wat ver, maar als ze aangeeft dat ze iemand nodig heb sta ik zo voor de deur. Voor mijn oma kan ik ook wat meer betekenen dan voor de gemiddelde oudere, aangezien de sociale steun die ik haar kan bieden door de band die we hebben veel groter is.

Tja. Succesvol ouder worden is eigenlijk toch niet echt een kwestie van gezondheid (al heeft die natuurlijk wel invloed). Wat denk ik belangrijker is, is het leren omgaan met nieuwe beperkingen, een nieuwe levenswijze (pensionering) en ook heel veel leren omgaan met een nieuwe samenstelling van je omgeving, o.a. in combinatie met rouwverwerking aangezien je leeftijdsgenoten ook af beginnen te vallen. Aanpassingsvermogen is daar denk ik een heel positieve eigenschap in.

Ik heb een jaar in een verzorgingstehuis gewerkt, en ik heb gemerkt dat de mensen erg graag over negatieve dingen praten, dus inderdaad over hun pijntjes en klachten of over de dood. nu is dat laatste voor die mensen natuurlijk iets wat elke dag dichterbij komt. Wat ik altijd deed was de mensen zo vrolijk mogelijk benaderen, zodat ze niet de kans kregen om over de dood te praten, want daar schieten zeniets mee op. natuurlijk heb oook ik serieus met mensen gepraat, maar ik zag aan ze dat ze hetheerlijk vonden om eens een zuster aan hun tafel te hebben die vrolijk was. en als ik met ouderen over zielige dingen praat, dan doe ik dat natuurlijk met alle eerbied en met mn hele hart. want natuurlijk hebben ze het op zich ook wel nodig op zijn tijd. ik praat een beetje met ze mee, en soms ga ik er ook tegen in.

[evanescence]

Ik heb het afgelopen jaar stage gelopen met mensen tussen de 80 en 100 (mensen waar ik persoonlijk meer werken rond 85)
sommige waren ook vrij depressief en vonden al die gebreken maar niks. Ik liet ze er altijd over praten en ik speelde er op in. Gewoon niet altijd bevestigen maar ook vragen naar de mooie dingen van ouder worden...en aandacht geven...het vertellen van 'problemen' is een soort van aandacht vragen (op een soort vannegatieve manier, ze willen bevestiging). je moet er niet te veel op in gaan anders blijven ze er over praten...een beetje tijd geven is goed maar niet te veel en te lang...spring over op een ander onderwerp of zeg eerlijk dat je het niet goed begrijpen omdat je het zelf nog niet meemaakt...en dat het misc gezelliger is om iets leuks te gaan doen!!!
HELPT!!!

Mijn opa is 87 en kan maar moeilijk afscheid nemen van sommige dingen. Hij heeft suikerziekte, maar wil niet stoppen met (te hard) in de tuin werken. Ook wil hij nog steeds zijn belastingen zelf blijven doen -wat dan dus twee of drie maanden te laat wordt opgestuurd. Je kan het tegen hem zeggen, dat hij wat dingen moet laten vallen, maar hij is dan zo koppig dat hij gewoon niet reageerd. Iemand nog suggesties hoe je hem een beetje kan helpen zich te beschermen (tegen...ja....het leven?)?
alvast thanx!

@Kptje: Wat maakt het uit als die belastingen te laat op worden gestuurd? Dan krijgt hij z'n geld wat later terug, maar is dat zo'n probleem? Ik vind dat iemand wat hij/zij zelf kan doen ook zelf moet/mag doen. Ook als het dan misschien wat minder goed of niet helemaal gebeurd. Met te hard werken is dat wat anders, maar ook dat is nog wel iemand zijn of haar eigen verantwoordelijkheid. Je kunt zeggen dat je het fijn zou vinden als hij/zij rekening houdt met zijn/haar gezondheid, je kunt iemand helpen, maar meer ook niet. Vind ik dan. Als je ouder wordt moet je al zo veel laten vallen, ik snap best dat iemand dan krampachtig vasthoudt aan de dingen die hij/zij nog wel (redelijk) kan en die dingen dus niet los wil laten.

Kptje schreef op 03-06-2005 @ 13:40 :
Mijn opa is 87 en kan maar moeilijk afscheid nemen van sommige dingen. Hij heeft suikerziekte, maar wil niet stoppen met (te hard) in de tuin werken. Ook wil hij nog steeds zijn belastingen zelf blijven doen -wat dan dus twee of drie maanden te laat wordt opgestuurd. Je kan het tegen hem zeggen, dat hij wat dingen moet laten vallen, maar hij is dan zo koppig dat hij gewoon niet reageerd. Iemand nog suggesties hoe je hem een beetje kan helpen zich te beschermen (tegen...ja....het leven?)?
alvast thanx!

Misschien moet je het niet zien als 'koppig' zijn. Waarschijnlijk is het voor die man al een hele prestatie dat hij nog iets zelf kan, zonder hulp van anderen en als dat bijdraagt aan zijn gevoel van eigenwaarde, waarom zou je dat dan willen overnemen?

Ik heb zelf stagegelopen in een verzorginghuis met licht-dementerende ouderen, gewerkt in de psychiatrie en werk nu in een verpleeghuis met zwaar dementerenden. Ik hoor dus inderdaad ook veel verhalen over kwalen, dood willen en veel verdriet.
Het is idd wel eens moeilijk, omdat je zo graag wilt zeggen dat alles wel weer goed komt. Helaas is dat gewoon niet het geval en wordt het alleen maar nóg erger. Ik merk wel dat veel ouderen een luisterend oor meer dan wat dan ook waarderen. Maar je voel je ZO machteloos soms.

Mijn oma zeurde erg op het einde van haar leven over wat ze had. Vooral tegen mijn opa, alsof hij daar wat aan kon doen. Maargoed, ik praatte altijd mee met haar, liet haar haar verhaal vertellen en maakte dan grapjes tegen haar, zodat ze ook wel de leuke dingen inzag nog.
Verder praat ik niet zoveel met oude mensen, hier in de buurt wonen wel wat mensen op leeftijd, jaar of 70 enzo, daar maak ik wel eens praatjes mee, maar ze klagen niet echt veel. Daar ken ik ze waarschijnlijk ook niet goed genoeg voor.
Ach, oude mensen willen iets te vertellen hebben denk ik altijd maar, ook als dat hun kwalen zijn.

@ beide reacties. Ja, ik snap dat het zijn verantwoordelijkheid is en zijn keus, maar ik wil (en dat is misschien wel egoistisch van me) gewoon dat hij nog lang leeft (ja, 87 is oud, ik verwacht ook dat het niet superlang meer duurd- maartoch, gevoel), en ik ben bang dat hij een keer te hard werkt ofzo en dan een hypo (van de suiker) krijgt o.i.d.. En ik zou het hem gunnen als hij afstand van die dingen kon doen, want hij raakt er zelf wel een beetje gestressed van (ja, ook volgens mij, heb ik hem nooit gevraagd) en zich gewoon met de leuke dingen in zijn leven bezig kan houden, zoals geschiedenis, en andere interesses van hem. Maarja, ik weet het, het blijft zijn keus en ik ben ook blij dat hij nog zoveel dingen kan, maar soms zit ik er zelf toch een beetje mee in de knoop. Dat zal het hele punt ook wel zijn: het is mijn ding, niet het zijne...ik wil hem ook niet veranderen denk ik. Ik zal proberen wat aan mijn eigen gevoel te werken. Is dit een heel vaag verhaal geworden, of is het begrijpbaar? nouja, iig bedankt voor de reacties. Ben met mezelf weer een stukje verder volgens mij

@Kptje: Logisch dat je graag wilt dat hij nog lang leeft, maar je kunt hem moeilijk in een glazen hokje stoppen. Hij is oud en vast ook wijs genoeg om voor zichzelf te zorgen, daar moet je iig wel vanuit gaan. Iedereen doet wel eens dingen die eigenlijk niet helemaal goed zijn. Ik weet niet hoe lang hij al diabetes heeft, maar vast lang genoeg om te weten hoe hij er mee om moet gaan.
De opmerking "ik zou het hem gunnen als hij afstand van die dingen kon doen" snap ik niet helemaal. Als hij het zelf zou willen, dan zou hij dat wel doen. Als hij dingen niet meer zou mogen, dan zou zijn leven misschien uit bijzonder weinig dingen bestaan. De leuke dingen in zijn leven zijn voor hem misschien ook wel dat werken in de tuin, anders zou het dat niet doen, lijkt me. En dat gestressed worden is misschien wel niet zo of hij wordt gestressed van dat het niet allemaal meer zo gaat als vroeger oid. Het kan zoveel zijn.
Ik denk dat je het aan hem over moet laten wat hij wel en niet kan en wil doen. Je kunt het er met hem over hebben, maar ik zou hem niet je eigen mening/wil opleggen. (Wat je zelf aan het eind van je post ook al zegt. )

bedankt voor de reacties trouwens Altijd handig/leuk om te zien hoe iemand anders dat aanpakt

Leonoor schreef op 03-06-2005 @ 15:18 :
@Kptje: Hij is oud en vast ook wijs genoeg om voor zichzelf te zorgen, daar moet je iig wel vanuit gaan.

Hoewel ik natuurlijk niet weet hoe 't bij kptjes opa zit, ik weet wel dat oude mensen enorm koppig kunnen zijn. Zo reed m'n opa nog in zijn auto, terwijl z'n rijbewijs afgenomen was, en zei tegen ons dat er sprake was van een speciale regeling waardoor hij nog wel mocht rijden .

@kptje: misschien kan je 'm een 'hulpstuk' voor in de tuin geven zodat 't werk wat minder zwaar wordt? En verder wordt het denk ik moeilijk hem ergens toe te dwingen, tenzij er echt iets gevaarlijks gebeurt/iets wat niet mag.

[Bloedpropje]

Shitonya schreef op 03-06-2005 @ 12:17 :
Ik praat gewoon niet met ze

Behalve met m'n oma's, de ene is cool en de ander komt met 'r problemen lekker bij m'n ouders en ooms en tantes.

[Akilina]

Mijn oma is ook heel depressief en heel ongelukkig (door beperkingen en dergelijke) en heeft daarnaast ook heel erg last van allerlei angsten (bang om nog verder achteruit te gaan, angst voor de dood, et cetera). Het is te begrijpen dat mensen het niet leuk vinden om met dit soort ouderen om te gaan, mensen worden sowieso al liever niet geconfronteerd met het lelijke en het oude (omdat dit ons onder ogen brengt met de vergankelijkheid, ook van onszelf) en vooral niet met mensen die heel somber denken (want dan raken we er ook in meegesleurd). Maar toch kan ik het heel goed begrijpen dat ouderen veelal zich zo ongelukkig en depressief voelen, want als je je even in hun plaats probeert voor te stellen, vrees je dit misschien ook wel als je het geluk hebt zo oud te worden en besef je ook wel dat het geen lolletje is voor de mensen.

Er zijn natuurlijk verschillende benaderingen, het is denk ik wel goed om te erkennen dat het leven van een oudere vaak heel zwaar is (de dingen waar je van houdt kun je vaak niet meer, je ziet jezelf aftakelen, het einde komt naderbij, mensen nemen vaak afstand van je of stellen geen prijs meer op je gezelschap, enzovoorts, enzovoorts). Daarnaast kun je de mensen toch proberen ook de positieve kanten van hun leven in te laten zien: misschien hebben ze toch nog leuke dingen in hun leven waar ze van genieten, zoals leuke bezigheden of genoeg gezelschap van mensen. Daarnaast kan het zwaar zijn om oud te worden, maar tegelijkertijd is het ook een geschenk op een bepaalde manier (veel mensen worden nooit zo oud, maar hoeven ook niet de zware kanten te ervaren die veroudering met zich mee brengt), waardoor de persoon toch misschien z'n leven weer meer gaat waarderen. Daarnaast kun je ook iemand herinneren aan mensen die het nog slechter hebben.

Maar in het geval van mijn oma is de beste oplossing gewoon leuke dingen met haar te doen en haar af te leiden. Iedereen zou er depressief van worden als die persoon ouder aan het worden is en zich hier erg bewust van is en tegelijkertijd alleen maar alleen zit hele dagen, zo'n iemand krijgt dan echt al het idee dat het leven opgehouden is of helemaal geen zin meer heeft of geen pleziertjes meer heeft in zijn leven. Mijn oma leeft echt helemaal op als ik haar gewoon simpelweg op ga zoeken en een beetje luister naar haar en over mezelf vertel. En iemand leeft ook gewoon op als die persoon even kan ontsnappen aan dat zware en veelal eenzame bestaan en dat iemand z'n waardering weer terug krijgt, dat iemand eraan toe doet, dat die persoon geen last is voor de mensen om hem heen, maar juist een geschenk (want oude mensen zijn vaak juist heel erg interessant en heel erg wijs en zo en leuk om mee om te gaan!).

Ik vind dat we oudere mensen echt uit hun isolement moeten halen.

[coopergirl]

citroen schreef op 03-06-2005 @ 12:01 :
Hoe gaan jullie er mee om als oudere mensen zo praten? Ik kan me weinig voorstellen bij zo oud zijn, en niet alles (tot heel weinig) meer kunnen, en nog maar een paar jaar te leven te hebben. Je kan niet zeggen 'ach, 't valt allemaal wel mee joh', of '' het gaat wel weer over" want dat is niet waar en dat weten ze vaak zelf ook goed. Maar hoe zorg je dan wel dat ze zich iets beter voelen oid en wat kan je wel zeggen?
(en dat m.b.t. oudere mensen in het algemeen)

Sinds 3 jaar heb ik een bijbaantje in 2 verzorgingshuizen. Relatief veel mensen lijken het niet te kunnen accepteren dat hun lichaam niet meer meewerkt. Indien deze mensen in dergelijke situaties zeggen dat het niet meevalt, vraag ik door over wat iemand het meest naar vind e.d. Wat ik in ieder geval niet zeg, is dat ik het wel begrijp. ik kan namelijk geen voorstelling maken bij mijzelf op 90 jarige leeftijd oid.. Ik denk dat (oudere) mensen het prettig vinden hun hart te luchten zonder dat iemand direct oplossingsgericht bezig gaat. In andere situaties waarbij (oudere) mensen een 'beroep' op me doen, en ik weet niet goed wat te zeggen, geef ik dat aan (dat ik het een lastige situatie vind en dat ik wel graag iets wil zeggen maar niet de juiste woorden paraat heb).

ik loop ook stage in een verzorgingstehuis
en daar helpt het denk ik veel dat ze veel dingen gaan doen
bv samen eten en kaarten en sjoelen enzo

dat ze toch gezellig met leeftijdsgenoten zitten..

er zijn er ook bij die heel de dag op hun kamer zitten en niks doen

[Fantôme]

citroen schreef op 03-06-2005 @ 12:01 :
Toevallig zag ik net m'n buurman buiten, die is ongeveer 84. Ik dacht, even een praatje maken, dus ik vraag "hoe is het met u" en toen bleek dat het niet zo goed ging. Oud worden/zijn vond hij erg moeilijk zei hij, en dat hij het leven al voorbij was zeg maar. Ik ken hem niet zo goed, maar volgens mij is hij nog depressief (al meerdere jaren) en hij vertelde dat hij maar 1 kransslagader heeft en dat hij daar nu last van heeft.
Ik heb wel 'ns gehoord dat 't niet zo goed ging, maar schrok toch, en wist zo niet echt wat ik moest zeggen .

Hoe gaan jullie er mee om als oudere mensen zo praten? Ik kan me weinig voorstellen bij zo oud zijn, en niet alles (tot heel weinig) meer kunnen, en nog maar een paar jaar te leven te hebben. Je kan niet zeggen 'ach, 't valt allemaal wel mee joh', of '' het gaat wel weer over" want dat is niet waar en dat weten ze vaak zelf ook goed. Maar hoe zorg je dan wel dat ze zich iets beter voelen oid en wat kan je wel zeggen?
(en dat m.b.t. oudere mensen in het algemeen)

Ik zou ook idd niet zoiets zeggen als 'het valt allemaal wel mee'. Grote kans dat de persoon zich hiermee niet serieus genomen voelt.
Ff denken hoe ik reageerde laatst bij iemand... Tja, toen heb gezegd dat het inderdaad heel moeilijk moet zijn en dat ik me er wel iets bij kan voorstellen, ondanks dat ik nog niet die leeftijd heb (ik bedoel, ik kan me wel voorstellen dat het je misschien beangstigd omdat je niet weet wat hierna komt oid?). Verder heb ik geprobeerd de positieve dingen te benadrukken en iemand te stimuleren van dingen te genieten die hij mooi vind e.d.