Zo loslippig, jongen
zijn mijn woorden.
Maar 'n stortvloed
kon jou niet raken.
Sterk satijnen linten
om ons vast te binden.
Maar ik kon niet strikken
en liet je steeds weer gaan.
En dan jouw woorden
met klanken zet je me
schaakmat!
En dan mijn schatkist
vol excuses, vol leugens,
game-over!
Tragedie, komedie
wie wist wat het was?
Het marionettenspel
moest verleden tijd, en ik
kon slechts de draadjes nog doorknippen.
En mijn masker afwerpen,
dán zag je wie ik was.
------------------------------
Ik kan hier dus bij god geen titel voor bedenken, maar ik heb ook eens mijn best gedaan om het geheel wat bij te schaven.
En ik geloof dat ik mijn inspiratie weer terug heb