slecht in sociale dingen...

edit

[Nona]

Tja, het enige dat je kunt doen is ademhalen en heel veel oefenen. Bepaalde dingen zijn ook gewoon best eng, ik ken vrij weinig mensen die er bijvoorbeeld totaal geen moeite mee hebben voor een groep te spreken. Maar jij vindt, zo te horen, veel meer eng dan de meeste mensen.

Begin in ieder geval klein (dat zal je psych je ook wel vertellen). Niet meteen proberen vooraan te staan, dat gaat toch niet. Begin in kleine groepen of met zijn tweeën, zeg eerst de dingen die noodzakelijk zijn (zoals hallo en gedag), dan dingen die relevant zijn en later gewoon dingen die je graag zou willen vertellen (dat ligt voor jou waarschijnlijk nog erg ver van je bed).

Misschien zal het voor je helpen op een sport te gaan, en dan niet fitness maar een teamsport of een sport die je in een groep doet. Op die manier zie je genoeg mensen, maar aangezien je niet primair bezig bent met communiceren ligt er ook veel minder druk op je. Dan heb je in ieder geval ook niet dat je elke avond maar thuis zit, je gaat immers sporten.

Ik wilde eigenlijk hetzelfde zeggen als Kruimel.

Wanneer mensen gaan studeren raak je oude vrienden vaak kwijt of iig zie je ze vaak minder omdat je allemaal je eigen leven hebt en mensen soms idd op kamers gaan ed. Als het mogelijk is kun je natuurlijk contact met hen houden, maar verder moet je, denk ik, ook op zoek gaan naar nieuwe vrienden. Bv. bij je studie, maar zo iets kan ook bij sport of iets anders wat je leuk vindt. En het opbouwen van vriendschappen/het zeggen van dingen moet je idd klein beginnen.

[Shitonya]

Nee, hier kom je niet vanaf. Verlegenheid zit in je karakter en dan trekt niet zo snel weg. Later met de leeftijd wel, dat is vanzelfsprekend. Maar nu zul je er nog wel jaren last van hebben. Een psycholoog verteld je wat de oorzaak is en kan je nutteloze tips geven als:
"gewoon eruit gooien wat je denkt, niet teveel over nadenken, minder piekeren. Ga op een groepssport of club bladiebla"

Maar uiteindelijk komt het erop neer dat je je er inderdaad zelf overheen moet zetten. En ja dat zal altijd een probleem blijven, want als ik het zo lees, herken ik me wel in je. Zo ben ik grotendeels ook namelijk, al jarenlang. Hoeveel tips/advies ik ook krijg, hoeveel analyses ik van mezelf maak, het helpt helemaal niks

Niet om je bang te maken, maar beter de waarheid dan geruststellen met beloftes die niet waar te maken zijn. Ik zou trouwens ook niet de raad opvolgen van kleine groepjes naar grote groepjes, groepssport en dergelijke, want als je "echt"zo verlegen bent, dan kom je er echt niet meer vanaf. Een karaktereigenschap kan verminderen, maar zeker niet helemaal verdwijnen. Voorbeeldje: je gaat sporten of een groep terecht en je bent van plan te praten. Je weet de woorden, genoeg te zeggen, maar dan kom je weer in dezelfde situatie "kabeng" je bevriest en je krijgt de woorden niet uit je strot

Om dit te voorkomen dan moet je je hele gedachtegang veranderen. Minder nadenken, minder piekeren, twijfelen, niet steeds denken wat anderen van je denken enz enz. Maar ja, DAT is dus haast onmogelijk als je al je hele leven gewend bent om het tegenovergestelde te denken. En vaak hebben gedachtes de controle over jou en niet andersom.

Ik heb geen advies, dat mag wel duidelijk zijn. Niemand kan je ook "echt" helpen, maar ja. Ik wens je in ieder geval nog veel sterkte

[Freestyler*]

misschien kun je in het geval van die twee potentiele vriendinnnen je kwetsbaar opstellen en zeggen dat je moeite met dit soort situaties hebt (niet gelijk heel uitgebreid) en dat je dacht dat zij van jou wegliepen

maar in het algemeen
tja, oefenen

lid worden van een (sport)vereniging waar je groepsactiviteiten onderneemt kan dat isolement waar je bang voor bent voorkomen.
Je hoeft ook niet gelijk daar de grappenmaker te zijn. In het begin moeten heel veel mensen wennen aan een nieuwe groep. Maar je moet natuurlijk wel beleefd blijven, anders gaat men denken dat je arrogant bent. Dus wel gewoon hoi en dag zeggen. Een keertje 'hoe gaat het'. Ookal is dat moeilijk. Het is niet raar om hoi of dag te zeggen. Dat vind jij van anderen toch ook niet? En ga ook niet 100 achteraf terughalen of je wel de juiste toon gebruikte enzo, wees dan trots op je zelf dat je het toch geprobeerd hebt.
Je kunt beter te vaak hoi zeggen dan te weinig. De meeste mensen zullen het wel waarderen namelijk. Als je een keer toevallig met iemand gepraat hebt, bijv van je studie, kom daar dan de volgende keer op terug in de collegezaal ofzo. Dan hoef je ook niet de hele tijd te praten, maar heb je toch de pauze om een beetje contact te houden. Blijken de mensen toch niet zo aardig? Jammer dan, jij hebt je best gedaan. En tussen al die mensen die je tegenkomt zit heus wel een keer iemand waarbij je je meer op je gemak voelt.

[Freestyler*]

Shitonya schreef op 03-06-2005 @ 15:11 :
verhaal

dat vind ik zelfs negatief
het is waar dat je die verlegenheid waarschijnlijk altijd wel zal behouden, maar die extreme verlegenheid kun je best verminderen. Dat hoeft niet van de een op de andere dag, maar daar moet je wel je best voor doen. Je hebt er misschien een kleine 20 jaar opzitten, maar er komen er nog 60 ofzo. Om dan nu al te zeggen dat je nooit zal veranderen
Je gedachtengang kan je veranderen door dingen te doen die daar niet binnen passen. Als je dat een paar keer doet en merkt dat het beter gaat en positief ontvangen wordt, zal het ook midner moeilijk worden. Als je 'bevriest' en je haalt diep adem en zegt even later met heel veel wilskracht toch de woorden die je wilde zeggen, kun je daar de volgende keer op bouwen.

edit

[ssjpan]

Ik herken het wel heel erg. Ik durf ook niet zo goed te zeggen dat ik weg ga ofzo als er veel mensen zijn. Ik zit er dan eerst heel lang over na te denken, hoe ik het moet zeggen en hoe ik moet doen. Maar dan ben ik weer bang dat het zo geforceerd (?) overkomt.
Ook vindt ik het heel moeilijk om in een volle kamer mensen te feliciteren ofzo, daar kan ik dan best tegen op zien, maar goed, ik feliciteer ook alleen de jarige en ga echt niet alle mensen lang, zoals veel anderen dan wel doen.
Ik merk wel dat het met de jaren iets minder wordt en ik wat beter met dit soort situaties om kan gaan, maar toch blijft het moeilijk.

[Fantôme]

Ik ben het in het geheel met Kruimel eens.
Begin klein, maar ga het wel 'gewoon' doen! Hoe moeilijk de stap ook is, als het je eenmaal is gelukt voel je je wellicht beter en krijg je misschien wel de smaak te pakken
go for it!

[Roadrunner]

Ik ben ook heel verlegen, en denk ook niet dat het écht een keer over gaat. Bij mij heeft op een sportvereniging gaan wel heel erg geholpen. Maar de adviezen van: gewoon doen, niet nadenken, helpen inderdaad helemaal niets. Ik durf ook niet in een groep vrij uit te spreken en ik houd ook vaak maar mn mond omdat ik bang ben dat ik iets doms zeg.

Je bent dus zeker niet de enige

[phink]

Mss een tip: ga toneel spelen. Dan kom je zeker weten van een deel van je verlegenheid af!

[Shitonya]

Freestyler* schreef op 03-06-2005 @ 15:23 :
dat vind ik zelfs negatief
het is waar dat je die verlegenheid waarschijnlijk altijd wel zal behouden, maar die extreme verlegenheid kun je best verminderen. Dat hoeft niet van de een op de andere dag, maar daar moet je wel je best voor doen. Je hebt er misschien een kleine 20 jaar opzitten, maar er komen er nog 60 ofzo. Om dan nu al te zeggen dat je nooit zal veranderen
Je gedachtengang kan je veranderen door dingen te doen die daar niet binnen passen. Als je dat een paar keer doet en merkt dat het beter gaat en positief ontvangen wordt, zal het ook midner moeilijk worden. Als je 'bevriest' en je haalt diep adem en zegt even later met heel veel wilskracht toch de woorden die je wilde zeggen, kun je daar de volgende keer op bouwen.

Niet negatief, realistisch. Ik zei (geloof ik) ook dat het misschien op lange termijn wel minder kan worden, maar nooit helemaal, ook niet voor een heel groot gedeelte. En ik weet niet of je zelf weet hoe zoiets voelt. Maar als je "bevriest", verdwijnt je wilskracht. Je gaat opeens er veel over nadenken en piekeren en aan de reacties van de anderen denken en stop je als een paard voordat je kan springen.
Je wordt steeds zenuwachtiger en als je het er dan uit wil gooien komt het er verkeerd uit of stotterend omdat je er teveel/te lang over na hebt gedacht. Of je wacht/twijfelt zo lang dat het moment dat je wat kon zeggen allang weer voorbij is. Of je zegt iets, komt thuis en denkt "godsamme, heb ik dat gezegd? Waarom had ik niet gewoon dat gezegd, waarom had ik niet meer gezegd, wat ben ik voor domme trut" en dan begin je jezelf langzaam aan te haten. Die "kanker"verlegenheid. <- tevens de slechtse eigenschap van een mens die ik me maar kan bedenken. Door die reden kun je jezelf extreem gaan haten - negatief zelfbeeld.

Elke dag beleef je die situaties weer als je in bed ligt of andere momenten als je alleen bent en gaat denken. Steeds stel je jezelf weer teleur. Hmm drama en langdradigheid In ieder geval, wat ik wilde zeggen samen gevat: extreme verlegenheid is een levenslange straf die je altijd zal blijven achtervolgen. De ene keer meer dan de andere keer en het kan minder worden, maar je zal er nog vaak genoeg "last"van krijgen

[M@rco]

Ik herken dat ook bij mezelf (bijvoorbeeld van die verjaardag), maar tegelijkertijd merk ik ook dat het de laatste tijd bij mij een stuk minder is geworden.

Je hebt ook helemaal gelijk als je zegt dat de enige oplossing is om jezelf erover heen te zetten. Ik realiseer mezelf gewoon steeds vaker dat mensen het helemaal niet 'gek' vinden als je gewoon naar ze toeloopt en een praatje gaat maken, om maar eens iets te noemen.

Ik heb ook wel zo'n soort angst om afgewezen te worden, zeg maar, ik denk dat dat vooral is wat me vaak tegenhoudt. Wat nou als ze helemaal niet op mij zitten te wachten? Ik ben toch stom? Maar het is wel zo dat als jij mensen niet opzoekt, ze dat bij jou op een gegeven moment ook niet meer zullen doen.

[Freestyler*]

phink schreef op 04-06-2005 @ 13:12 :
Mss een tip: ga toneel spelen. Dan kom je zeker weten van een deel van je verlegenheid af!

@shitonya
ja, ik weet hoe dat soort dingen gaan
maar ik weiger te geloven dat ik een slaaf ben van mijn eigen gedachtes. Ik weiger te geloven dat je niet kunt veranderen.
Ik geloof voor mezelf dat ik dat extreme eruit kan krijgen, al heeft het zijn tijd nodig.
anders kan ik net zo goed gelijk maar helemaal stoppen met dit leven

[Shitonya]

Freestyler* schreef op 05-06-2005 @ 01:45 :


@shitonya
ja, ik weet hoe dat soort dingen gaan
maar ik weiger te geloven dat ik een slaaf ben van mijn eigen gedachtes. Ik weiger te geloven dat je niet kunt veranderen.
Ik geloof voor mezelf dat ik dat extreme eruit kan krijgen, al heeft het zijn tijd nodig.
anders kan ik net zo goed gelijk maar helemaal stoppen met dit leven

Ik algemeniseerde toch niet?
Je bent er geen slaaf van, maar soms voelt/lijkt het alsof je door je gedachten gestuurd wordt i.p.v andersom wat vrij logisch is. Gedachtes kunnen zomaar bezit van je nemen, je kunt ze niet altijd negeren.
Extreme kan er ook wel met moeite uit, maar het kan nooit helemaal weg. Dat zei ik ook al steeds.

Shitonya schreef op 03-06-2005 @ 15:11 :
Nee, hier kom je niet vanaf. Verlegenheid zit in je karakter en dan trekt niet zo snel weg. Later met de leeftijd wel, dat is vanzelfsprekend. Maar nu zul je er nog wel jaren last van hebben. Een psycholoog verteld je wat de oorzaak is en kan je nutteloze tips geven als:
"gewoon eruit gooien wat je denkt, niet teveel over nadenken, minder piekeren. Ga op een groepssport of club bladiebla"

Maar uiteindelijk komt het erop neer dat je je er inderdaad zelf overheen moet zetten. En ja dat zal altijd een probleem blijven, want als ik het zo lees, herken ik me wel in je. Zo ben ik grotendeels ook namelijk, al jarenlang. Hoeveel tips/advies ik ook krijg, hoeveel analyses ik van mezelf maak, het helpt helemaal niks

Niet om je bang te maken, maar beter de waarheid dan geruststellen met beloftes die niet waar te maken zijn. Ik zou trouwens ook niet de raad opvolgen van kleine groepjes naar grote groepjes, groepssport en dergelijke, want als je "echt"zo verlegen bent, dan kom je er echt niet meer vanaf. Een karaktereigenschap kan verminderen, maar zeker niet helemaal verdwijnen. Voorbeeldje: je gaat sporten of een groep terecht en je bent van plan te praten. Je weet de woorden, genoeg te zeggen, maar dan kom je weer in dezelfde situatie "kabeng" je bevriest en je krijgt de woorden niet uit je strot

Om dit te voorkomen dan moet je je hele gedachtegang veranderen. Minder nadenken, minder piekeren, twijfelen, niet steeds denken wat anderen van je denken enz enz. Maar ja, DAT is dus haast onmogelijk als je al je hele leven gewend bent om het tegenovergestelde te denken. En vaak hebben gedachtes de controle over jou en niet andersom.

Ik heb geen advies, dat mag wel duidelijk zijn. Niemand kan je ook "echt" helpen, maar ja. Ik wens je in ieder geval nog veel sterkte

ik ben het niet helemaal met je eens... (ook late reactie van me overigens maar dat maakt niet uit).
je kunt er denk ik idd niet helemaal vanaf komen, maar het wel flink verminderen.

en zeker van het "extreme" is af te komen.
en als je zo'n negatief zelfbeeld hebt gekregen, ga dat dan veranderen. je bent niet minder dan een ander ofzo. en waarom zou je jezelf compleet gaan haten vanwege dat ene "trekje"? ok het is wel een big deal als je ermee zit, ik weet er alles van. maar ga dan niet bij de pakken neer zitten en janken van "ooooo ik kom er nooit meer vanaf, het is een lijdensweg tot het einde van mijn leven". dat is het alleen maar als je er niks aan doet. niets zal uitzichzelf veranderen. als je er moeite voor doet lukt het je ook.

ik herken me ook in "salieee", ikzelf ben ook ontzettend verlegen, deels omdat ik lang gepest ben. maar ik ben dus WEL mijn gedachtengang gaan veranderen, en het is me grotendeels gelukt. wat je door moet hebben is dat iedereen onzeker is, en dat onzekerheid (en verlegenheid) niet slecht is. dan durf je meteen al meer. en ook moet je doorhebben dat het niet belangrijk is wat anderen van je vinden, zolang je zelf maar gelukkig bent met jezelf. dat laatste is wel heel erg moeilijk, maar als je eraan werkt gaan dingen wel makkelijker. als je dan een keer iets raars/doms zegt, maakt het niet uit. als jij jezelf voor lul voelt staan spreek je jezelf gewoon tegen: "nee ik sta niet voor lul het maakt niet uit, het is niet erg, ze zijn het dadelijk toch weer vergeten" teminste zoiets doe ik bij mezelf en het werkt. je moet jezelf geruststellen. en serieus, als jij iets raars zegt oid, dat zijn de meeste mensen toch weer snel vergeten. en het is ook gewoon niet erg. niet iedereen is perfect.
als je die dingen doorkrijgt en een beetje begrijpt, dan ben je al een stuk minder verlegen.
nou hoop ik niet dat ik iets heb gezegd wat al tig keer is gezegd, maar het gaat om het idee

veel suc10 ermee allemaal .

[AC Milan 7]

Veel jongens vinden je gelijk mietjes, maar ik ben ook aardig verlegen, in n groep gaat het wel, dan ben ik meestal degene die wel wat praat, maar alleen. Pff als ik moet afrekenen sta ik soms al met n rooie kop Ook met meisjes is het n ramp, op vakantie zie je wat leuke meiden, ze kijken wel naar je enzo, maar zelf durf je dan niet het gesprek aan, of ze alleen al aan te spreken voor hoi of wat... Welke tips hebben jullie nogmeer??

Trouwens, ik hoor wel vaak dat meiden het schattig vinden, verlegen jongens, maar hoe ontmoeten die dan meiden

[Poor twisted me]

AC Milan 7 schreef op 13-06-2005 @ 23:44 :
Veel jongens vinden je gelijk mietjes, maar ik ben ook aardig verlegen, in n groep gaat het wel, dan ben ik meestal degene die wel wat praat, maar alleen. Pff als ik moet afrekenen sta ik soms al met n rooie kop Ook met meisjes is het n ramp, op vakantie zie je wat leuke meiden, ze kijken wel naar je enzo, maar zelf durf je dan niet het gesprek aan, of ze alleen al aan te spreken voor hoi of wat... Welke tips hebben jullie nogmeer??

Trouwens, ik hoor wel vaak dat meiden het schattig vinden, verlegen jongens, maar hoe ontmoeten die dan meiden

Ik heb precies het tegenovergestelde, ik ben juist altijd verlegen als het in een groepje is. Als ik alleen tegen iemand praat, merk je het zelfs (vaak) niet eens.

En tja je bent niet vaak alleen met mensen en vaker in een groep, dusja ben ik grotendeels verlegen. Ik heb zelfs in groepen nooit echt inspiratie wat ik moet zeggen. Dat klinkt misschien raar maar toch is het zo. Dan zeg ik weer niets, voor mijn gevoel ben ik niet echt superstil maar ik krijg het vaak te horen, en dan voel ik me weer zo kut.

Of soms als je ergens komt en je "doet je best" flink wat te zeggen, gesprek te beginnen, mee te praten met de rest en je krijgt nog te horen dat je "stil" bent. Ik vind dat zo kut dat ik dan min of meer kwaad en teleurgesteld helemaal nix meer zeg.

Ik sta altijd wel al bekend als stil en verlegen, hoewel ik daar (nauwelijks) last van heb als ik een presentatie moet houden voor de klas. Niet dat ik helemaal niet zenuwachtig ben ofzo. Maar als het moment daar is dan ga ik er ook echt voor..
Laatst kwam een docent na een presentatie op me af, en kreeg ik weer te horen dat hij niet snapte waarom ik normaal zo stil was, maar wel een goede presentatie kon houden. En dat het jammer was als het zo zou blijven, omdat sociale vaardigheden toch erg belangrijk zijn. ( zeker in het vak dat ik gekozen heb)

Ik weet gewoon van mezelf dat ik, hoe je het ook wendt of keert, ik altijd van iets positiefs (bv het commentaar van de docent) na verloop van tijd weer iets negatiefs ga zien.
Ook als mensen iets zeggen tegen me, dan ga ik daar meteen dingen achterzoeken, hoe ze echt over me denken, wat ze vinden etc.. soms draai ik het zelfs zo ver om dat ik een soort van boosheid tegen die persoon ga ontwikkelen.

beh ik snap mezelf niet.

[Shitonya]

AC Milan 7 schreef op 13-06-2005 @ 23:44 :
Veel jongens vinden je gelijk mietjes, maar ik ben ook aardig verlegen, in n groep gaat het wel, dan ben ik meestal degene die wel wat praat, maar alleen. Pff als ik moet afrekenen sta ik soms al met n rooie kop Ook met meisjes is het n ramp, op vakantie zie je wat leuke meiden, ze kijken wel naar je enzo, maar zelf durf je dan niet het gesprek aan, of ze alleen al aan te spreken voor hoi of wat... Welke tips hebben jullie nogmeer??

Trouwens, ik hoor wel vaak dat meiden het schattig vinden, verlegen jongens, maar hoe ontmoeten die dan meiden

internet

[Droyd]

AC Milan 7 schreef op 13-06-2005 @ 23:44 :
verlegen jongens, maar hoe ontmoeten die dan meiden

Vaak hoef je je daar weinig zorgen in te maken. Vroeg of laat wilt het toeval dat je iemand tegen het lijf loopt.

Mijn inziens is verlegenheid niet iets wat je permanent zal weerhouden een relatie te hebben tenzij het hééél erg is natuurlijk. Maar als je min of meer kan praten in groep moet het wel lukken.

evil_angel schreef op 14-06-2005 @ 15:59 :
draai ik het zelfs zo ver om dat ik een soort van boosheid tegen die persoon ga ontwikkelen.

Heb ik dus ook... Soms als iemand een compliment geeft, heb ik zoiets van: Waarom zeg je dit? Je hoeft dit niet te zeggen uit medelijden. Kheb dus volgensmij ook best wel een minderwaardigheidscomplex want ik vin zelf dat ik niets ECHT goed kan enzo.

[Freestyler*]

ik ben ook te goed in het omzetten van positieve dingen in negatieve dingen

als iemand iets positiefs tegen mij zegt weet ik sowieso niet hoe ik moet reageren en geloof ik niet dat het oprecht is
en daarnaast als iemand zegt: x doe je goed, dan ga ik denken: oh maar y dus niet. En de vorige keer dan? was het toen niet goed?

[Poor twisted me]

Daar wordt je echt helemaal gek van als je er te lang over nadenkt...

[Shitonya]

zo min mogelijk nadenken is het beste medicijn

[Poor twisted me]

Shitonya schreef op 17-06-2005 @ 00:48 :
zo min mogelijk nadenken is het beste medicijn

Mijn hersenen maken over-uren

edit