herinneringen

[elske_e]

Hallo allemaal,
ik zit nu sinds een paar maanden met een wat ik ook naar instanties als korrelatie heb gemaild, maar ik heb nog niet echt een oplossing dus ik wil ook graag jullie reacties horen.

dit is wat ik gestuurd heb:

Ehm ik heb een beetje verschillende dingen die nu allemaal naar boven komen. Ik ben heel erg veranderd dit jaar, eindexamen gedaan, uit huis, en ik ben mee gaan doen met een musicalgroep. In die groep kon ik echt mezelf zijn, ik ben veel opener geworden. Daardoor ben ik ook eens goed naar me zelf gaan kijken, en viel me iets op wat ik altijd heb gehad maar nooit aandacht aan heb besteed. Ik kan er niet tegen als mensen mij aanraken, aaien omhelzen enz. Dan wil ik iedereen het liefst van me af duwen, maar dat doe ik niet omdat ik weet dat die mensen het goed bedoelen. Dus dan denk ik de hele tijd: laat maar toe het is heel gewoon. Maar als mijn hoofd er even niet bij is gaat het mis. Ik heb toen een goede vriendin van me best hard getrapt, das toch niet normaal. Ook als ik iemand niet zie aankomen en die persoon omhelst me opeens dan schrik ik. Ik weet niet waarom dit is, ik vind het wel raar, ik heb het al zolang ik me kan herinneren. Ik heb ook nog nooit een vriendje gehad, dat wil ik aan de ene kant wel, maar ik raak mensen echt bijna nooit uit mezelf aan. Dus er zal echt nooit wat vanuit mij komen.



Maar een half jaar geleden kon ik me opeens iets herinneren van vroeger waar ik heel lang niet aan gedacht heb. Ik was 10 ofzo, ik zat bij mijn vader op schoot, toen deed ie opeens zijn hand in mijn onderbroek en zat aan mijn billen. Ik dacht nog: gewoon blijven zitten anders wijs ik hem af op de een of andere manier. Maar ik vond het niet leuk, en eng dat weet ik nog. Ik denk dat het maar 20 seconde duurde ofzo, toen ben ik op gaan staan en naar bed gegaan.



Dit hele gebeuren was ik dus vergeten tot 5 maanden geleden. En ik weet nu soms echt niet wat ik mijn vader moet denken. Ik bedoel op zich kon het geen kwaad er is niks raars gebeurd, maar ik vond het niet leuk. Soms ben ik bang dat er meer is gebeurd misschien niet met hem en dat ik dat ook ben vergeten kan dat? Ik denk dat ik misschien hierdoor zo raar op aanraken reageer, maar ik snap er gewoon zelf soms niks van. Want zo erg was dat wat mijn vader deed nou ook weer niet. Ik weet niet zo goed wat ik hier mee moet.



Verder heb ik nu sinds kort ook thuis een beetje problemen. Ik woon sinds 2 maanden ofzo niet meer bij mijn ouders en heb het afgelopen jaar heel veel nieuwe vrienden gemaakt. Daardoor ben ik heel erg veranderd, ik deed altijd alles wat mijn ouders wilden, nooit ruzie, maar nu merk ik dat ik andere dingen leuk vind dan hun. Ik ben nu in het weekend ook veel liever bij die nieuwe vrienden dan thuis. Mijn ouders vinden dat niet leuk, en dat weet ik, daarom voel ik me schuldig als ik bij anderen ben. Ik ben nu met ze gaan praten en ze snappen dat ik het leuk vind om bij anderen te zijn, maar wanneer ik thuis ben moet ik me aan hun aanpassen, doen wat zij leuk vinden en praten over de dingen die hun interesseren (waar ik dus echt niks meer mee heb). Ze gaan zich niet aan mij aanpassen zo hebben ze het gezegd. Nu wil ik dus nog minder graag thuis zijn, maar aan de andere kant het zijn toch mijn ouders.
Ok het is een heel lang verhaal en het zijn ook verschillende dingen, maar ik hoop dat iemand misschien een beetje advies heeft ofzo.
Groetjes, Elske

[Glass]

Advies? Hypnotherapie.

[elske_e]

das toch onder hypnose enzo.. Dat zie ik niet zo zitten, ik heb dr ook over gelezen dat er veel mensen zijn die dan dingen gaan herinneren die helemaal niet waar zijn. En dat lijkt me niet zo geslaagd. Zijn er trouwens mensen hier die daar ervaring mee hebben ofzo?
Groetjes, Elske

[Nijn*]

Pm

[Daboman]

Denk dat het belangrijk is als je erover praat, want je hebt het blijkbaar niet zo goed verwerkt. Je hebt het alleen maar weggestopt.

[elledc]

Ik heb het ook niet graag als mensen me aanraken, ik heb thuis nooit affectie gekend maar dankzij m'n vriend heb ik het wel leren 'kennen'. Ach, ik weet niet, misschien zoek je naar problemen daar waar er niet zijn? Het is logisch dat je niet met iedereen heel klef wil doen.
Ik denk wel, het feit dat je nu pas na al die jaren denkt aan wat je vader gedaan heeft, betekent toch dat het je toch niet zo erg heeft geraakt? Anderzijds zou ik me daar ook wel heel erg veveeld door voelen.
Maar misschien moet je het proberen vergeten, het is meer psychologisch dat je denkt dat dit de reden is van je affectieloos gedrag nu tov mensen.
Wat betreft je ouders, zij willen dat jij je aanpast als je bij hen thuis bent en zij willen zich niet aanpassen aan jou? Vreemde relatie is dat

[Kid Morbid]

Weet je wel zeker dat die herinnering klopt?

[elske_e]

Ja ik weet wel zeker dat die ene herinnering echt is. Maar verder weet ik niks. En daarom vind ik het ook moeilijk om het hier eens over te hebben met mensen, want het is zo vaag. En ja utpoia5 misschien is er niks gebeurd, maar ik het er wel een kutgevoel over.
Groetjes, Elske

[Chloe Siere]

Ik weet nog dat mijn opa een keer in mn oor heeft gebeten, zoals ik dat nu soms wel eens op een speelse manier bij mn vriend doe (als we seks hebben). Dat vond ik ook heel naar en daar krijg ik nu soms nog steeds de kriebels van. Heel soms denk ik daar weer aan, maar heb het nog nooit tegen iemand gezegd. Niet dat dat hoeft, want ik heb er verder geen dingen aan over gehouden ofzo

Wat ik hiermee wil zeggen is dat ik me wel kan voorstellen dat zoiets aan nare gedachte bij jou heeft overgehouden. Ik weet niet of dit de reden is van je probleem. Met een psycholoog oid praten zou inderdaad geen kwaad kunnen. Misschien ben je zo opgevoed? Gaven je ouders je wel vaak knuffels enzo?

[elske_e]

Nee mijn ouders knuffelden juist helemaal niet zo vaak. Alleen even een kus voor het slapengaan ofzo.
Groetjes, Elske

[Chloe Siere]

Dat bedoel ik juist. Sommige mensen worden op die manier zo liefdeloos opgevoed, dat ze moeite hebben om deze genegenheid bij anderen te tonen. Maar weet niet of dat bij jou zo is, zo vaak komt t niet voor denk ik.

[Spiteful]

Behoorlijk vreemd wat je vader daar deed. Maar ik veronderstel voor de gemakkelijkheid maar dat hij voor de rest een goede ouder was. Geen drama dus.
Bovendien zal het niet alleen dat ene voorval zijn dat maakt dat je niet goed tegen aanraken kunt, meer een samenloop van omstandigheden over lange tijd. Je kan nog altijd affectie leren appreciëren. Hoe juist, daar kan ik je niet echt bij helpen.
Verder vind ik het helemaal geen gezonde situatie dat je ouders zeggen dat jij je thuis moet aanpassen aan hen en zij niet aan jou. Je bent wel zo'n beetje op de leeftijd dat veel jongeren thuis niet meer zo goed gedijen.

vreemd dat je dat zo lang niet herrinerde
dat kan zijn omdat je het echt zo hard onderdrukt hebt waarbij je dingen ook echt kunt "vergeten". en dat komt pas boven als je in je gedachten gaat "wroeten"
of het kan ook zijn dat het mss wel niet is gebeurd , dat je onbewust je zodanig afvroeg hoe het kwam dat je niet zo graag knuffelt enzoo en datje via je onbewustzijn een soort oorsprong daarvan hebt aangemaakt. een (foute) herrinering dus.

probeer dus een beetje sceptisch tegenover je herrinering te staan zou ik zeggen, en verdenk je vader niet meteen overal van.
en mja die andere problemen. ik weet niet wat je nog meer kan doen. mss kan je wat minder op bezoek gaan en als je dan wel gaat je je volledig aan hen wijden ?

[elske_e]

Ik kan me van vroeger sowieso niet zoveel meer herinneren. In ieder geval niet van de basisschooltijd enzo. Alleen merk ik wel dat ik de laatste tijd steeds meer dingen wel weer weet. Maar dat zijn vooral leuke dingen hoor. En ja ik kom nu niet vaak meer thuis. Omdat ik me daar nu gewoon helemaal niet fijn voel, vooral door de houding van mijn ouders. En als ik er ben doe ik vrolijk en geinteresseed, dat willen ze graag. Ik weet dat dat niet helemaal goed is, maar nu zie ik even geen andere oplossing, want ik heb al met ze gepraat en dat ging dus niet.
Maar bedankt voor alle antwoorden.
Groetjes, Elske

[Akilina]

elske_e schreef op 03-11-2005 @ 22:24 :
Hallo allemaal,
ik zit nu sinds een paar maanden met een wat ik ook naar instanties als korrelatie heb gemaild, maar ik heb nog niet echt een oplossing dus ik wil ook graag jullie reacties horen.

dit is wat ik gestuurd heb:

Ehm ik heb een beetje verschillende dingen die nu allemaal naar boven komen. Ik ben heel erg veranderd dit jaar, eindexamen gedaan, uit huis, en ik ben mee gaan doen met een musicalgroep. In die groep kon ik echt mezelf zijn, ik ben veel opener geworden. Daardoor ben ik ook eens goed naar me zelf gaan kijken, en viel me iets op wat ik altijd heb gehad maar nooit aandacht aan heb besteed. Ik kan er niet tegen als mensen mij aanraken, aaien omhelzen enz. Dan wil ik iedereen het liefst van me af duwen, maar dat doe ik niet omdat ik weet dat die mensen het goed bedoelen. Dus dan denk ik de hele tijd: laat maar toe het is heel gewoon. Maar als mijn hoofd er even niet bij is gaat het mis. Ik heb toen een goede vriendin van me best hard getrapt, das toch niet normaal. Ook als ik iemand niet zie aankomen en die persoon omhelst me opeens dan schrik ik. Ik weet niet waarom dit is, ik vind het wel raar, ik heb het al zolang ik me kan herinneren. Ik heb ook nog nooit een vriendje gehad, dat wil ik aan de ene kant wel, maar ik raak mensen echt bijna nooit uit mezelf aan. Dus er zal echt nooit wat vanuit mij komen.

Maar een half jaar geleden kon ik me opeens iets herinneren van vroeger waar ik heel lang niet aan gedacht heb. Ik was 10 ofzo, ik zat bij mijn vader op schoot, toen deed ie opeens zijn hand in mijn onderbroek en zat aan mijn billen. Ik dacht nog: gewoon blijven zitten anders wijs ik hem af op de een of andere manier. Maar ik vond het niet leuk, en eng dat weet ik nog. Ik denk dat het maar 20 seconde duurde ofzo, toen ben ik op gaan staan en naar bed gegaan.

Dit hele gebeuren was ik dus vergeten tot 5 maanden geleden. En ik weet nu soms echt niet wat ik mijn vader moet denken. Ik bedoel op zich kon het geen kwaad er is niks raars gebeurd, maar ik vond het niet leuk. Soms ben ik bang dat er meer is gebeurd misschien niet met hem en dat ik dat ook ben vergeten kan dat? Ik denk dat ik misschien hierdoor zo raar op aanraken reageer, maar ik snap er gewoon zelf soms niks van. Want zo erg was dat wat mijn vader deed nou ook weer niet. Ik weet niet zo goed wat ik hier mee moet.

Verder heb ik nu sinds kort ook thuis een beetje problemen. Ik woon sinds 2 maanden ofzo niet meer bij mijn ouders en heb het afgelopen jaar heel veel nieuwe vrienden gemaakt. Daardoor ben ik heel erg veranderd, ik deed altijd alles wat mijn ouders wilden, nooit ruzie, maar nu merk ik dat ik andere dingen leuk vind dan hun. Ik ben nu in het weekend ook veel liever bij die nieuwe vrienden dan thuis. Mijn ouders vinden dat niet leuk, en dat weet ik, daarom voel ik me schuldig als ik bij anderen ben. Ik ben nu met ze gaan praten en ze snappen dat ik het leuk vind om bij anderen te zijn, maar wanneer ik thuis ben moet ik me aan hun aanpassen, doen wat zij leuk vinden en praten over de dingen die hun interesseren (waar ik dus echt niks meer mee heb). Ze gaan zich niet aan mij aanpassen zo hebben ze het gezegd. Nu wil ik dus nog minder graag thuis zijn, maar aan de andere kant het zijn toch mijn ouders.
Ok het is een heel lang verhaal en het zijn ook verschillende dingen, maar ik hoop dat iemand misschien een beetje advies heeft ofzo.
Groetjes, Elske

Dat je heel erg moeite ermee hebt om andere mensen aan te raken of om aangeraakt te worden, dat is wel heel herkenbaar. Hoe dit bij mij komt weet ik ook niet goed, want het is ook niet zo dat ik als kind nooit geknuffeld ben. Ik denk dat het er eerder mee te maken heeft dat mensen wel eens in m'n leven op bepaalde manieren over m'n grenzen heen zijn gegaan, waardoor ik er een beetje van in paniek raak of zo. Misschien is dat bij jou ook zo, of het heeft het er meer mee te maken dat je er niet mee opgegroeid bent, waardoor lichamelijk contact heel onwennig aanvoelt.

In jouw geval kan het best zo zijn dat het ook te maken heeft met dat voorval van je vader. Het komt wel heel vaak voor dat mensen, die ervaring hebben met incest, dit verdrongen hebben in hun geest, doordat ze op dat moment niet wisten hoe ze er mee om moesten gaan en het daardoor totaal weggestopt hebben om als het ware te kunnen blijven functioneren. Of mensen weten het simpelweg niet goed, doordat ze te jong waren om het zich goed te kunnen herinneren. Hoe dan ook, hierdoor gaan mensen denk ik echt heel erg aan zichzelf twijfelen en het is natuurlijk ook heel verwarrend als dat soort herinneringen ineens naar boven komen. Ik zou gewoon proberen het niet weer weg te stoppen, maar proberen de tijd en de ruimte ervoor te nemen om dit te verwerken en uit te zoeken. Ik kan me voorstellen dat sommige mensen dit lezen en denken van tja, zo verschrikkelijk is het toch niet, maar als je zeker weet dat je vader zijn hand in je onderbroek heeft gestoken, dan is dit echt niet niks. Het komt misschien niet traumatisch of beschadigend over, maar als zoiets gebeurt, zelfs al is het een eenmalig en kortstondig incident geweest, dan is dit heel verwarrend en onveilig voor een kind. Ik wil je vooral ook geen problemen of trauma's aanpraten, maar neem het vooral heel serieus. Het is denk ik ook wel belangrijk om erover te praten met mensen die je vertrouwt of om hulp te zoeken als je er zelf niet uit komt. En misschien kun je er ook wat over lezen, als je het gevoel hebt dat dit je kan helpen. Ik heb hier gelukkig zelf geen ervaring mee, maar ik denk gewoon dat het belangrijk is om het niet voor jezelf weg te wuifelen.

[elske_e]

Zijn er meer mensen die opeens weer dingen van vroeger weten, die ze ' verdrongen' of ' vergeten' hebben? Het is echt heel raar namelijk, lijkt net of er altijd een gordijntje voor heeft gehangen ofzo dat opeens weggehaald wordt.
Groetjes Elske

[akumabito]

elske_e schreef op 08-11-2005 @ 22:52 :
Zijn er meer mensen die opeens weer dingen van vroeger weten, die ze ' verdrongen' of ' vergeten' hebben? Het is echt heel raar namelijk, lijkt net of er altijd een gordijntje voor heeft gehangen ofzo dat opeens weggehaald wordt.
Groetjes Elske

hahahah, daar heb ik een tijdje terug een topic over gemaakt.. maar dat ging over hoe ik opeens weer allerlei vreemde details van de My Little Pony tekenfilm van 20 jaar terug kon herinneren (terwijl ik er nooit echt naar gekeken heb).... maarreuhh.. nee, da's niet hetzelfde als wat jij bedoeld..

elske_e schreef op 08-11-2005 @ 22:52 :
Zijn er meer mensen die opeens weer dingen van vroeger weten, die ze ' verdrongen' of ' vergeten' hebben? Het is echt heel raar namelijk, lijkt net of er altijd een gordijntje voor heeft gehangen ofzo dat opeens weggehaald wordt.
Groetjes Elske

Ja, ik...
Ik heb het meegemaakt met dat ik er zelf weer achter kwam doordat ik me het opeens herinnerde, maar ik heb ook meegemaakt dat ik iets het had opgeschreven in een dagboek (een jaar geleden) en dat ik dat toevallig weer eens aan het doorbladeren was en het toen zag, maar het echt niet geweten had, ook al had je het mij gevraagd, zo diep zat het (dit was ook wel iets heel ergs). Aan de ene kant vraag je jezelf dan af hoe je zoiets belangrijks niet meer kan weten. Maar aan de andere kant snap ik het ook wel. Je verdringt het, ziet het niet als speciaal want je weet niet anders, je bent immers nog een kind. En ook als je geen kind meer bent kan je het verdringen, omdat het gewone leven door moet gaan en je geen tijd hebt om hier voor altijd stil bij te blijven staan.
Ik denk dat jij het op dat moment niet zo ervaren hebt zoals je het nu zou ervaren. Hij was je vader, tilde je ook op, je zat bij hem op schoot enz. Je hebt toch nog zoiets van: alles wat papa doet is goed, papa is de held, enz. Maar weet je zeker dat het in deze contekst is gebeurd als het ware?
Ik denk inderdaad dat er misschien meer zou kunnen zijn, wat je ook verdrongen hebt. Dit hoeft niet en dit hoeft al helemaal niet iets met je vader te maken te hebben.
Misschien is het wel een goed idee om met iemand te gaan praten als dit jou erg belemmerd in je dagelijks leven (aangezien je neem ik aan uiteindelijk wel een relatie wilt en dergelijke). Dit hoeft niet zozeer een hypnose te zijn. Soms kan je ook dingen her-ontdekken door over bepaalde dingen te praten en psychologen en dat soort mensen zijn daarin getraind.

Sterkte!
Liefs,

[Spiteful]

elske_e schreef op 08-11-2005 @ 22:52 :
Zijn er meer mensen die opeens weer dingen van vroeger weten, die ze ' verdrongen' of ' vergeten' hebben? Het is echt heel raar namelijk, lijkt net of er altijd een gordijntje voor heeft gehangen ofzo dat opeens weggehaald wordt.
Groetjes Elske

Natuurlijk. Vaak zelfs, al zijn het dan meestal nogal onbenullige dingen. Iets waar je niet aan denkt, vergeet je langzaamaan. Simpel. Aan belangrijke dingen uit het verleden heb je meestal toen al veel nagedacht, dus die dingen zal je je nog lang herinneren, ook al heb je er ondertussen helemaal niet aan gedacht. Ik kan mij voorstellen dat je op jonge leeftijd onaangename ervaringen soms onderdrukt, eig omdat je er toch niet veel anders mee aankan -> je vergeet het. Als dat iets belangrijk genoeg was, dus iets dat toch even een diepe indruk op je gemaakt heeft, zit het er wrs nog wel ergens in en kan je het je op een onverwacht moment miss toch nog herinneren.
Ik herinnerde me een paar maanden geleden ineens mijn eerste kus. Was ik echt totaal vergeten, ik was toen ook nog maar 11 of zo. Niet dat ik dat echt onderdrukt heb, kzal er gewoon niet zo mee in m'n kop gezeten hebben toen. Khad een tijdje na die kus wel een beetje iets van blegh, toch maar niet tegen iedereen vertellen. Compleet vergeten daarna, kheb er zelfs een tijdje mee in gezeten dat ik nog nooit een meisje gekust had en kzag haar eig af en toe nog wel eens. En dan opeens begint het een beetje te dagen, een minuutje nadenken en ik wist er nog bijna alles van

[elske_e]

lise_smiles schreef op 08-11-2005 @ 23:57 :

Ik denk dat jij het op dat moment niet zo ervaren hebt zoals je het nu zou ervaren. Hij was je vader, tilde je ook op, je zat bij hem op schoot enz. Je hebt toch nog zoiets van: alles wat papa doet is goed, papa is de held, enz. Maar weet je zeker dat het in deze contekst is gebeurd als het ware?

wat bedoel je precies met of ik zeker weet dat het in deze context gebeurd is?

Ik heb de laatste tijd wel eens nagedacht om naar een psycholoog te gaan. Maar het probleem is dat alles zo vaag is. Ik heb het gevoel dat er dingen zijn gebeurd die niet kloppen, maar dat kan net zo goed niet waar zijn. En ik heb die ene herinnering, maar wat ik mezelf voorhoud vaak: zo erg was dat nou ook weer niet. Ok ik vond het niet leuk, maar het lijkt me heel onschuldig. Ik bedoel, ik weet dat ik het eng en niet leuk vond, maar voor zover ik weet nu is dit een keertje gebeurd.

Als ik naar een psycholoog ga en ik vertel dat ik het gevoel heb dat er dingen gebeurd zijn vroeger, en dat ik er niet tegen kan als mensen mij aanraken, dat die psycholoog heel snel mij gaat zien als iemand die misbruikt is vroeger terwijl dat niet zo hoeft te zijn. Ookal denk ik zelf vaak dat er iets gebeurd is, ik ga er toch vaak vanuit dat het niets is. Het pobleem is gewoon dat ik zelf soms niet meer weet wat ik nou moet denken.
groetjes, Elske

[DP17]

Chloe Siere schreef op 05-11-2005 @ 13:23 :
Gaven je ouders je wel vaak knuffels enzo?

Hier ligt het absoluut niet aan, dat is één wat ik zeker weet!

Ik kan er zelf ook niet tegen als mensen me aanraken, zelfs niet van men beste vrienden!! Dit komt doordat er bepaalde zaken in mijn leven zijn gebeurt waardoor ik geen (niet snel) vertrouwen heb in mensen... ik heb dan ook wel eens de neiging agressief te worden maar meestal loop ik daar dan weg.

Ik heb ook nog nooit een vriend gehad, misschien zal dat de situatie doen veranderen.

Ik heb niet hetzelfde meegemaakt als jou, maar ik heb ook een tijdje niet aan bepaalde dingen gedacht maar die zijn 2 jaar geleden ook weer teruggekomen en er gaat geen dag voorbij dat ik er niet aan denk.

Omtrent je ouders, iedereen verandert dus ook jij!! Ik kan het me heel goed voorstellen dat je soms liever bij hen bent dan bij je vrienden. Maar je hoeft toch niet ieder weekend naar huis, 1 á 2 keer in de maand ofzo. Ik woon nog thuis en leef best wel naar de wens van mn ouders maar met bepaalde dingen ben ik ook best wel tegendraads geworden.

Succes ermee, of PM maar es.