Een 2e gedicht, naar mijn mening teveel beeldspraak, maar dat laat ik aan jullie over.
"Sneeuwgeest"
Verstil nog even, mijn liefste
een nieuw schouwspel zal
zich aan je tonen.
De kleuren van ons begin toen,
vergrijsden zich tot
een grimmer pastel.
Doch je traanloze woorden verdrinken,
en sleuren zichzelf
je zeeën in.
En in de geest van dit duister,
hervinden we onze kiem
misschien?
En in deze aanvang nu,
vertrouw ik je mijn verhalen toe.
Roestend koper, dode last.
De ongestelde vraag
behoeft geen antwoord.
__________________
We make plans, for big times, all surface, all neon
|