Brief no # 7.

[CSN]

Maar ik denk dat niet.
Ik denk niet dat ik terug wil om opnieuw te zijn begonnen.

Ik loop alleen de paden die ik zelf gegraven heb.
Ik ruik alleen de bomen die ik zelf de grond in sloeg
en daaronder zat een kei. En daarboven hing de maan,
waaronder het bestaan bestond,
- toen niets meer.

Van de tijd waarin we soms het mooiste waren,
want die was er, ken ik niets - alleen het praten.
Als er iemand vroeg "Waar ben je?" was dat om: "Ze hebben zelf verlaten,"
of gewoon, er niet meer zijn omdat ze – en dat is in tegenstelling tot me – toen nog verder konden gaan.

Het raast voorbij als een gevlogen vogel. Je denkt:
"Ik hoor dit," maar dan is het al geweest, en denkt:
"Ik zie dit," maar beseft dan ook: Ik heb mijn ogen weer gesloten.

Het is een droom. Alleen maar droom.

Ik ken alleen de sterren die ik zelf getekend heb.
Ik voel de rondjes op de tafels die ik zelf uit glazen lekte
en daarachter zat het eenzaam. En daarboven was het raam
waarvoor ik stond, de nachten door,
- tot niets meer.

En als er dan gepraat werd van de gekte, daar waarbij
ik zo ontzettend vaak mijn mond brak,
heb ik te vaak niet mee gedaan.
We wisten niet wat mooi was en
zo leken we te leven.

"We zullen niet bestaan maar toch we moeten bij elkaar."

Brief nummer zeven,
ik blijf nog even.

Toen:
Ik denk dit niet, ik zeg dit maar.

[Halogeen]

Wow, bemerk ik hier een verandering van stijl? Ergens doet me dit een beetje denken aan de mistroostige schrijfsels van xineof die ik zo mis.

[CSN]

Nee, geen verandering van stijl, maar een huilbui zes uur 's avonds.

[Vogelvrij]

CSN schreef op 09-10-2005 @ 11:37 :
Nee, geen verandering van stijl, maar een huilbui zes uur 's avonds.

*knuf*

Ik vind het nog best wel CSN, hoor, alleen wat triestiger dan normaal. En hij is lang, maar dat vind ik juist leuk Hoewel ik normaal meer van korte gedichten houd, maar bij deze past het juist wel. Hij loopt zo fijn en hij ademt verdriet uit, maar wat je er nu precies mee wilt zeggen, begrijp ik denk ik niet. Maar dat hoeft misschien ook helemaal niet.

"We zullen niet bestaan maar toch we moeten bij elkaar."

Die zin vind ik wat minder, ik weet niet goed hoe ik hem moet lezen en ik mis een komma ergens..

[Sketch]

Je zei zelf al dat je er niet tevreden over was, en dat begrijp ik wel.

Na "Het raast voorbij als een gevlogen vogel. Je denkt:"
vind ik het een stuk minder worden. Het eerste deel heb ik met plezier gelezen, maar daarna was het minder fijn, en het kon me niet vast houden. Er zit geloof ik minder rijm in, en het loopt niet zo.

"We wisten niet wat mooi was en
zo leken we te leven.

[...]

Brief nummer zeven,
ik blijf nog even."

Vind ik mooi.


Ik vind het eerste deel wel heel leuk, en zoals Halogeen zei, het is anders dan ik gewend van je ben.

Toch, het is niet helemaal goed uit de verf gekomen.

[CSN]

Ja, ik snap wat je bedoelt. Ik wilde het eigenlijk ook alleen maar previewen, maar toen klikte ik post en kon ik niet verwijderen. Ik zal er aan blijven sleutelen. En misschien dat ik deze brief dan ook verstuur.

Het is idd een mistroostig gedicht. Een herfstgedicht ook, als ik dit lees vallen in gedachten 1000 blaadjes van de bomen.
Maar de herfst is mooi. Dit gedicht zeker ook
Het is anders dan anders CSN, je hebt een nieuwe toon gezet. Het is natuurlijk heel naar dat je moest huilen *knuf*
Maar wat moet ik ervan zeggen?

alleen deze regels vind ik niet goed lopen:

of gewoon, er niet meer zijn omdat ze – en dat is in tegenstelling tot me – toen nog verder konden gaan.

dat 'ze-me', ja.. ik kan er geen soep van koken.

Zucht maar hij is heel mooi!

[Porcelain]

Ik ken alleen de sterren die ik zelf getekend heb.
Ik voel de rondjes op de tafels die ik zelf uit glazen lekte
en daarachter zat het eenzaam. En daarboven was het raam
waarvoor ik stond, de nachten door,
- tot niets meer.

Ik

Nou. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik vind het raar om hier technisch commentaar op te geven. Ik heb dat stukje gekopieerd omdat ik er gelukkigdroevig van word, zoals ook als ik mijn lievelingsboek van vroeger weer lees (laatst gedaan, toevallig) of iets dergelijks.

Het raast voorbij als een gevlogen vogel. Je denkt:
"Ik hoor dit," maar dan is het al geweest, en denkt:
"Ik zie dit," maar beseft dan ook: Ik heb mijn ogen weer gesloten.

Bovenstaande en delen van het stuk ervoor (strofe 2, zeg maar) ervoor vind ik het minst mooi. Nee, technisch niet je geweldigste. Maar dat lijkt zo onbelangrijk.

-misschien alleen omdat ik in een sentimentele bui ben-