brief nadat hij weg is...

[Starrie]

Mijn vriend ging een uur geleden ongeveer weg. Ik voel/voelde me ontzettend klote en dit is wat ik opschreef direct nadat hij weg was:

Je zou me bellen, maar vond het belangrijker om met je vrienden naar de Mac te gaan.
Je komt naar me toe, je ziet dat ik kapot ga van het verdriet, je zegt dat ik die tranen weg moet doen, dat ik niet meer mag huilen. Je gaat na een half uur weg om met je vrienden iets leuks te gaan doen, en laat mij huilend op de bank achter...
Moet ik nu gelukkig met je zijn?
Misschien is een relatie wat te hoog gegrepen. Misschien is vriendschap een beter idee.
Misschien moeten we er een punt achter zetten, want vertrouwen doe ik je ook niet...

beangstigend vind ik het. Dit is helemaal niet wat ik normaal voel. En ik wil het ook helemaal niet uitmaken. We hebben ongeveer 9 maanden iets en dat wil ik absoluut niet weggooien.

Wat denken jullie? Is dit een uit kwaadheid ofzo? Ik snap er echt helemaal niks meer van

ps: dat verdriet kwam doordat ik mijn vader moest vertellen dat ik bij mijn moeder ga wonen en niet bij hem, en ik moest hem uitleggen dat we bij de nieuwe vriend van mijn moeder gaan wonen. Anders is het verhaal misschien niet duidelijk...

[moenbase]

hoop nadelen.

de enige voordelen zijn zeker:

1) hij is knap
2) hij begrijpt je (soms)
3) hij is (soms) lief


Alhoewel, die laatste 2 moet je maar met een korreltje zout nemen.

Waarom dump je em eigenlijk niet gewoon, zo te zien is hij (nog lang) niet aan een relatie toe...."al die toestanden"

[Tofke_H]

zie reply hierboven. Hij heeft blijkbaar de combinatie tussen vrienden en relatie nog niet gevonden. Wat zijn de redenen dat je bij hem zou blijven? Schrijf ze eens voor jezelf op, en daar naast diegene waarom je niet bij hem zou blijven, en besluit zelf.

[de abt van sion]

Starrie schreef:
Mijn vriend ging een uur geleden ongeveer weg. Ik voel/voelde me ontzettend klote en dit is wat ik opschreef direct nadat hij weg was:

Je zou me bellen, maar vond het belangrijker om met je vrienden naar de Mac te gaan.
Je komt naar me toe, je ziet dat ik kapot ga van het verdriet, je zegt dat ik die tranen weg moet doen, dat ik niet meer mag huilen. Je gaat na een half uur weg om met je vrienden iets leuks te gaan doen, en laat mij huilend op de bank achter...
Moet ik nu gelukkig met je zijn?
Misschien is een relatie wat te hoog gegrepen. Misschien is vriendschap een beter idee.
Misschien moeten we er een punt achter zetten, want vertrouwen doe ik je ook niet...

beangstigend vind ik het. Dit is helemaal niet wat ik normaal voel. En ik wil het ook helemaal niet uitmaken. We hebben ongeveer 9 maanden iets en dat wil ik absoluut niet weggooien.

Wat denken jullie? Is dit een uit kwaadheid ofzo? Ik snap er echt helemaal niks meer van

ps: dat verdriet kwam doordat ik mijn vader moest vertellen dat ik bij mijn moeder ga wonen en niet bij hem, en ik moest hem uitleggen dat we bij de nieuwe vriend van mijn moeder gaan wonen. Anders is het verhaal misschien niet duidelijk...

1) Uitmaken. Hoe sneller hoe beter. En wachten tot je in staat bent om a) een relatie aan te gaan en b) een relatie in stand te houden. Uit jouw reactie blijkt dat je dat nog lang niet kunt. Wacht maar tot na je 21e
2) De reactie bewijst dat kinderen van gescheiden ouders niet goed in staat zijn om mensen aan zich te binden.

[the Comebackkid]

nie lullen sjonnie! Leeftijd is bullshit als je van iemand houdt. en kinderen van gescheiden ouders bla blab bla, is ook onzin, ieder reageert anders op zo'n scheiding.

[MacArt]

Ik vind wat je schreef heel terecht.
Als hij niet instaat is om in zo'n geval bij jouw te blijven, dan is het imho een lompe boer. Dat klinkt lullig, dat is het ook.

Vrienden zijn belangerijk, maar je moet prioriteiten kunen stellen. Als je in zo'n situatie je vienden niet een keer kan laten zitten en daarmee je liefje zomaar achterlaat, dan ben je geen relatie waard.

maarja, ik weet niet hoe het verder is, als je echt van hem houdt kan je het hem vergeven.. of hij dit waard is hangt natuurlijk ook af van hoe hij verder is.

[de abt van sion]

the Comebackkid schreef:
nie lullen sjonnie!

nie lullen sjonnie!

[Starrie]

uitmaken wil ik eigenlijk niet. Ik hou van hem. En er zijn meer van dit soort situaties geweest die hij wel goed heeft aangepakt.
En de reden om bij hem te blijven is dat ik denk ik helemaal instort als ik hem ook nog kwijtraak.
Ik weet dat de scheiding van mijn ouders een hele grote invloed op me heeft.
Ik ben nou ook kwaad op mijn vriend. Maar uitmaken doe ik niet. Dat kan ik niet denk ik.

Hai Starrie,

nou ja, wat ik begrijp uit je reactie in mijn topic is dat je een beetje in dezelfde situatie zit als ik, en daarom begrijp ik ook dat uitmaken eigenlijk geen optie is..

Het is bij jou echter wel zo dat lijkt dat je vriend even niet goed weet hoe hij met de situatie om moet gaan, met jou om moet gaan. Je meot het ook maar eens van zijn kant bekijken. Het lijkt mij heel moeilijk als je vriendin/vriend zo verdrietig is, en je eigenlijk niet weet wat je eraan moet doen. Hij vlucht misschien in omgang met zn vrienden, puur omdat hij het ook moeilijk vind, en hier hoogstwaarschijnlijk anders mee omgaat dan jij.

Ik zou er met hem over praten. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het wel terecht dat je boos bent hoor! Ik probeer alleen zijn gedrag een beetje te begrijpen. Maar goed, praat er dus met hem over, en vraag hem jou alsjeblieft gewoon alles te zeggen, zodat jij zijn gedrag snapt. Als ie angsten, of irritaties, frutraties, twijfels of wat dan ook heeft, vraag hem jou dit te zeggen zodat het duidelijk is voor jou en jullie er misschien wat aan kunnen doen..

Dat je zo twijfelde op dat moment vinnik logisch, een scheiding van je ouders blijkt gewoon echt veel invloed te hebben. Alle mensen waarvan ik nu reacties en alles heb gehad die een relatie hadden toen hun ouders uit elkaar gingen hebben hier hierna problemen in of in gehad

Het is dus heel normaal dat dit er zo uitkwam in jou. Dat dit echter veroorzaakt wordt door die scheiding, helpt jou natuurlijk niet ervan af te komen. Dit moet je samen met je vriend uitzoeken d.m.v heel veel praten denk ik.

[Kubstudent]

Als jij zulke gedachten op schrijft, voel je je ook werkelijk zo!!! Doe er iets aan!!!

Succes!!!

de abt van sion schreef:


12) De reactie bewijst dat kinderen van gescheiden ouders niet goed in staat zijn om mensen aan zich te binden.

dit slaat nergens op!!!!!!!! alleen op grond dat ouders uit elkaar gaan kunnen hun kinderen geen relatie hebben ja tuurlijk joh

ikke-eva schreef:


dit slaat nergens op!!!!!!!! alleen op grond dat ouders uit elkaar gaan kunnen hun kinderen geen relatie hebben ja tuurlijk joh

het geeft wel problemen

[Starrie]

Dusjcrib schreef:
Hai Starrie,

nou ja, wat ik begrijp uit je reactie in mijn topic is dat je een beetje in dezelfde situatie zit als ik, en daarom begrijp ik ook dat uitmaken eigenlijk geen optie is..

Het is bij jou echter wel zo dat lijkt dat je vriend even niet goed weet hoe hij met de situatie om moet gaan, met jou om moet gaan. Je meot het ook maar eens van zijn kant bekijken. Het lijkt mij heel moeilijk als je vriendin/vriend zo verdrietig is, en je eigenlijk niet weet wat je eraan moet doen. Hij vlucht misschien in omgang met zn vrienden, puur omdat hij het ook moeilijk vind, en hier hoogstwaarschijnlijk anders mee omgaat dan jij.

Ik zou er met hem over praten. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het wel terecht dat je boos bent hoor! Ik probeer alleen zijn gedrag een beetje te begrijpen. Maar goed, praat er dus met hem over, en vraag hem jou alsjeblieft gewoon alles te zeggen, zodat jij zijn gedrag snapt. Als ie angsten, of irritaties, frutraties, twijfels of wat dan ook heeft, vraag hem jou dit te zeggen zodat het duidelijk is voor jou en jullie er misschien wat aan kunnen doen..

Dat je zo twijfelde op dat moment vinnik logisch, een scheiding van je ouders blijkt gewoon echt veel invloed te hebben. Alle mensen waarvan ik nu reacties en alles heb gehad die een relatie hadden toen hun ouders uit elkaar gingen hebben hier hierna problemen in of in gehad

Het is dus heel normaal dat dit er zo uitkwam in jou. Dat dit echter veroorzaakt wordt door die scheiding, helpt jou natuurlijk niet ervan af te komen. Dit moet je samen met je vriend uitzoeken d.m.v heel veel praten denk ik.

Bedankt voor je reactie! ik heb het er echt heel moeilijk mee, en ik denk ook inderdaad dat hij niet weet hoe hij ermee om moet gaan. Maar dat besef je op het moment niet. En erover praten zal ik zeker doen, dat is een ding wat ik geleerd heb van die scheiding. Mijn ouders praten/praatten nooit met elkaar en daardoor gaat de relatie alleen maar slechter.
Mijn probleem is vaak alleen dat ik geen zin heb om zielig te gaan doen en alleen over mijn problemen te praten. Zulk soort gevoelens hou ik vaak voor mezelf, wat ik dus eigenlijk niet zou moeten doen.
Ik hoop dat het allemaal overgaat op den duur.

[Piccola]

de abt van sion schreef:
1) Uitmaken. Hoe sneller hoe beter. En wachten tot je in staat bent om a) een relatie aan te gaan en b) een relatie in stand te houden. Uit jouw reactie blijkt dat je dat nog lang niet kunt. Wacht maar tot na je 21e
2) De reactie bewijst dat kinderen van gescheiden ouders niet goed in staat zijn om mensen aan zich te binden.

Och alsjeblieft zeg! Wat een grote onzin!

Mensen, zodra je 21 bent kun je een echte relatie aangaan en in stand houden!

Shit...

[casey]

Dusjcrib schreef hier de enige zinnige commentaar denk zo

[Starrie]

casey schreef:
Dusjcrib schreef hier de enige zinnige commentaar denk zo

daarom is zij ook de enige waarop ik reageerde.

Dusjcrib schreef:


het geeft wel problemen

omdat je ouders net zijn gescheiden en jij nog bezig bent om het te verwerken das iets anders dan dat je ouders al 10 jaar zijn gescheiden

[malien]

praat er met m over

je moet niet pikken dat ie weg loopt, want dat is niet normaal.

maar je hebt nu wel iemand nodig die je steunt en als hij dat niet kan, moet je een vriend(in) vragen om je te helpen, alleen kan je dit niet.


succes