een probeerseltje zonder titel

[muisjeisthuis]

Mijn liefde leeft in honderduizend woorden,
voor jou vertaald in lichaamstaal.
Elke beweging een nieuwe belofte,
jij gelooft ze allemaal.

Eerst spreek ik liefdevol tot je,
ik vind je zo lief schat, ik heb je gemist.
Dan word er verlangen in mij wakker,
GOD, ik heb je gemist, echt gemist.

Dat verlangen wordt langzaam verdrongen,
door een nog groter gevoel.
De woorden vallen, de kledingstukken,
mijn gedicht spreekt van puur gevoel.

Ik spreek in grootse termen.
Ons gesprek word een monoloog.
We zijn het samen eens, samen een.
En al wat gezegd moest is gezegd.

Nu we zijn uitgesproken, rest er slechts stilte.
De enige taal, is de taal van de woorden,
Maar ik versta je niet.
Spreek toch tot mij als je net tot me sprak.






Nou, zoals jullie zien is het nog lang niet af. Zeker het einde vind ik niet sterk. Maar ik ben moe, gaap, dus ik ga nu naar bed. Morgen ga ik verder. Hebben jullie nog tips?

[devin3]

mooi
alleen lezen sommige stukjes niet zo vlot
het einde is inderdaad niet echt sterk
maar ik denk niet dat het het einde al is

xxx devin

Goede opbouw, ik snap waar je heen wilt en je hebt er goede stukken tussen zitten.

Mijn liefde leeft in honderduizend woorden,
voor jou vertaald in lichaamstaal.
Elke beweging een nieuwe belofte,
jij gelooft ze allemaal.

In eerste instantie struikelde ik over dat "vertaald" en "lichaamstaal", maar in tweede instantie vind ik het wel mooi . Even wennen denk ik.

Eerst spreek ik liefdevol tot je,
ik vind je zo lief schat, ik heb je gemist.
Dan word er verlangen in mij wakker,
GOD, ik heb je gemist, echt gemist.

Iets te opsommend. Waar je heen is duidelijk, maar het klinkt niet poëtisch.. Dat GOD is goed, maar twee regels met gemist klinkt niet lekker. Niet als je wilt rijmen, niet in deze context. Mijn mening . Vind deze strofe gewoon niet zo lekker lopen.

Dat verlangen wordt langzaam verdrongen,
door een nog groter gevoel.
De woorden vallen, de kledingstukken,
mijn gedicht spreekt van puur gevoel.
Weer twee keer gevoel. Is dat echt je bedoeling, het herhalen van die woorden? Mooie zin trouwens, "De woorden vallen, de kledingstukken". Pure poëzie

Ik spreek in grootse termen.
Ons gesprek word een monoloog.
We zijn het samen eens, samen een.
En al wat gezegd moest is gezegd.
Ja, samen eens en samen een vind ik ook mooi, hoewel ik dan weer "één" prefereer boven "een" . De rest moet inderdaad nog aan gesleuteld worden... En nog even dit: "Ons gesprek word een monoloog." Zoek de fout

Nu we zijn uitgesproken, rest er slechts stilte.
De enige taal, is de taal van de woorden,
Maar ik versta je niet.
Spreek toch tot mij als je net tot me sprak.

Spreek toch tot mij zoals je tot me sprak. Die zin zou ik verder wel aanhouden, maar de rest is iets te clichématig en te.."net niet".

Ik denk dat je er wel wat mee kunt om het te laten slagen . Je bent goed op weg .

[Reynaert]

Ik vind het niet heel erg sterk, maar omdat je zei dat je er verder mee wilde toch een paar tips. Allereerst zou ik eens kijken naar je interpunctie e.d., waarom heb je hiervoor gekozen? Ik vind het niet erg netjes eruit zien en het loopt ook niet lekker, zelf zou ik er zoiets van maken:

muisjeisthuis schreef op 31-08-2006 @ 02:12 :
Mijn liefde leeft in honderdduizend woorden
voor jou vertaald in lichaamstaal.
Elke beweging een nieuwe belofte
en jij gelooft ze allemaal.

Eerst spreek ik liefdevol tot je:
ik vind je zo lief schat, ik heb je gemist.
Dan wordt (-er) verlangen in mij wakker.
God, ik heb je gemist, echt gemist.

Dat verlangen wordt langzaam verdrongen
door een nog groter gevoel.
De woorden vallen, de kledingstukken,
mijn gedicht spreekt van puur gevoel.

Ik spreek in grootse termen.
Ons gesprek word een monoloog.
We zijn het samen eens - samen een.
En alles wat gezegd moest is gezegd.

Nu we zijn uitgesproken rest er slechts stilte.
De enige taal is de taal van de woorden,
maar ik versta je niet.
Spreek toch tot mij zoals je net tot me sprak.

De belangrijkste reden dat ik het niet zo goed vindt is dat je zoveel woorden nodig hebt om een heel basaal idee uit te werken. Je zinnen vervliegen en ik vergeet ze zodra ik ze lees omdat ze niet het onthouden waard zijn: het wordt nergens écht mooi. Sommige plaatsen lijk je op te vullen met wat toevallig past, vooral "mijn gedicht spreekt van puur gevoel." vond ik in dat opzicht heel erg fout staan. Maar misschien had je er een andere bedoeling mee, die kon ik er in ieder geval niet uithalen. Het beste kan je denk ik zoveel mogelijk schrappen en een nieuwe manier verzinnen om je idee uit te werken.