Tot een tic ben je verworden, hoe je me strikt
elke keer weer. Tot ik me dan verslik in die
kleine rake klappen, woorden die je me uitdeelt
als lakens en die dan adembenemend stikken.
Als het mistig is en donker, of grauw en vaal,
dan weet je zo afschuwelijk listig en geslepen
mij te vangen in je vissig net, je dorstig arsenaal.
En hoe ik ook wild spartel en tegen hoe je martelt;
dartel als vroeger is allang verdwenen uit mijn hart.
Liever zie ik je als lief, als vederdun en licht,
maar je wakkert leegte aan, een speldenscherpe prik.
Verduistert nu de luiken in mij, dan valt alles dicht.
En dan steeds dichter. Misschien zelfs tot ik stik.
Ik heb m wat veranderd, maar over het eind ben ik zelf nog niet heel erg tevreden.
@ mr soija: wat leuk een grade

even over de titel; in relaties kun je lente hebben, als het net begint en nog allemaal nieuw is, op het toppunt zomer, en als het begint te bekoelen is het herfst. Een relatie kan zo verstikkend worden en koud en kaal dat het eigenlijk niks meer waard is. Dat is net als de winter. En daarom heet dit zo. Ik hoop dat t zo wat duidelijker is, ik besef mijn vaagheid