Cliché.

[Fayelinde.]

Laat het vallen
op de grond
het is als een papiertje
in de wind en daarmee
een nieuw gevormd

Als jongen - meisje
en hand in hand
de blauwe lucht
of zijn het de enkele wolken
die hem kleurt

Het noemt liefde
het is een woord voor
wat men niet kent
alles wat pijn of geluk is
speelt zijn naam te part

Hij waait daar waar
het zich voert en vliegt
onze handen openen zich
de ogen gesloten

(En als we er eentje vangen is
het er weer één
op zich)

is waar
ik sta hier - daar
mijn voeten op de grond
of in de lucht
hier zijn wij zijn
niet wat we denken

Zo dacht ik te denken
hij is niet langer zij
aan zij met haar
zo destructief
als droom verdroom
de tijd en doe

De dag is verdwenen
wat ik zag was wat ik
verdwenen gedoog
de aanraking was dat
zij loog

Jij schreeuwt en huilt en
bent nog steeds een kind
onbemind
met lippenstift in je
mondhoek reeds
uitgeveegd je emoties
zoek

[Fayelinde.]

(Toch maar even om een reactie zeuren?)

Ik heb echt een vreemd vreemd rijmschema gekozen en dat is me wel wat.

[milamber]

ik vind t een beetje apart dat hier geen reacties op zijn.

Ik vind de inhoud namelijk erg goed en origineel geschreven.
Probleem is denk ik een beetje dat het niet uitnodigt tot lezen
qua lay out. Lang gedicht met korte zinnen die, mijn inziens, vaak nogal onnodig zijn afgebroken. Het fragmatische effect is misschien wel aardig om af en toe door te laten komen, of eventueel in een korter gedicht. Maar dit had veel leesbaarder geweest als je de zinnen
gewoon wat langer had gelaten. Het zou denk ik zeker geen afbreuk doen aan de inhoud, want die staat gewoon, en goed.

Enige puntje van kritiek die ik heb, is dat je schakelt van het-hem-hij-zij-het etc.. Wordt een beetje lastig te volgen op de manier. In de laatste paar strofes loopt t opzich nog aardig, en heb ik er ook niet zo'n last van. Maar met name


of zijn het de enkele wolken
die hem kleurt (edit: moet dat niet kleuren zijn trouwens?)

Het noemt liefde
het is een woord voor

Ik volg de overgang even niet in dat stuk. Maar dat zal ook best aan mij liggen.
Al met al, toch zeker mijn complimenten hiervoor.

gr
kerwin

[Fayelinde.]

Ik breek inderdaad veel zinnen af, omdat het dan vaak gebeurt dat er twee verschillende zinnen insluipen (een vreemde uitleg maar goed). Bedankt nog. Het is ook een beetje verwarrend met al de personen maar het gaat om het 'cliché', die niet bij een bepaald iemand ligt.

Een poging om het uit te leggen maar dat is best moeilijk bij een gedicht.