Nog even naamloos.

[Prodigy__<3]

Wat vinden jullie hiervan?

1.

Hij stond daar maar, ademde diep in. Diep en langzaam. Even later hoorde ze hem weer uitademen. Ook al zo diep, en langzaam.
Ze wisten allebei niks te zeggen. Hun hoofden liepen over van gedachten, maar hun monden bleven stijfdicht. Weer ademde hij in. Ze wachtte op een uitademing, maar hij opende zijn mond:
‘We moeten hier weg, het gaat zo niet langer.’
Kijkend naar de snee op zijn voorhoofd, zei ze: ‘Nee, je hebt gelijk.’
De radio stond aan.
‘I’m a one-girl revolution!’ hoorden ze op de achtergrond. En ze wisten het allebei zeker. Er verscheen een grote glimlach op hun gezichten. Zo-eentje die er in tijden niet meer was geweest. Ze wilden het zo graag, al heel lang, en vandaag zouden ze het echt doen!
Hij was weg, de hele dag nog. Ze hadden alle tijd.
Het kon ze allemaal niks meer schelen, ze dansten! Ze dansten, écht! Ze schreeuwden mee met de muziek! En het voelde heerlijk. Héérlijk!

Maar toch begon ze maar. Langzaam liep ze naar de badkamer en pakte haar tandenborstel en tandpasta. Ze keek door de deur, naar haar dansende broer en pakte ook die van hem.
Ze liep ermee terug naar zijn kamer, haalde zijn tas uit zijn kast en stopte de tandenborstels en tandpasta’s erin. En weg was ze weer. Ze pakte het brood, het water en de kaas. Dat hadden ze ingeslagen en dat was tegelijkertijd alles wat ze konden verstoppen. Ze pakte wat schone kleren, voor hem en voor haar, en het geld wat ze bij elkaar hadden gespaard.
‘Voor als het nog eens van pas komt, áls we het ooit zullen durven.’ is wat hij had gezegd.
Weer verscheen er een glimlach op haar gezicht…

Tijden lang hebben ze het verdragen. Het deed lichamelijk niet eens pijn meer, maar ze trokken het gewoon niet meer. Sinds hun moeders nieuwe vriend is dit al aan de gang…
Ze verdenken hun moeder ervan het wél te weten… Maar áls ze het al weet, nemen ze haar nog niks kwalijk. Ze begrijpen het wel. Ze begrijpen wel dat ze bang is, maar hém zullen ze het nooit vergeven.

[Prodigy__<3]

2.

Met hun tas op zijn rug, sloot hij de deur achter zich. Geen twijfel kwam er in ze op. Als hun moeder de brief leest, moet ze het wel begrijpen. Ze zal ook wel weten waar ze naartoe moet, ze kennen haar. Ze is sterk. Net als zij, het voelt alsof ze de wereld aankunnen. De laatste keer dat ze zich zo hebben gevoeld, is voor hun vaders dood. Want vanaf zijn dood begon de ellende. Toen hun vader doodging, werd hun moeder depressief. Ze ging niet meer werken waardoor ze werd ontslagen. Ze had niet meer genoeg geld om voor ze te zorgen, en al het geld wát ze nog kregen, ging op aan drank. Tot ze Jason leerde kennen. Ze bloeide op, en liet de drank staan.
Ze keurden hem niet af, beschouwden hem niet als indringer, nee. Hij maakte hun moeder
gelukkig. Dat zei hun genoeg.

Maar niks was minder waar. Toen Faye op een dag thuiskwam, van een zware dag, was ze per ongeluk vergeten haar tas op haar kamer te zetten. Toen Jason haar tas in de gang zag staan, stormde hij naar boven. Ze had haar disc-man op, dus ze hoorde hem niet. Hij trok haar aan haar haren. Ze schrok zich dood, en met een ruk draaide ze zich om…
Vanaf toen gebeurde het wel vaker dat hij om kleine dingetjes een woedeaanval kreeg. Ze waren nooit verzekerd van een dag zonder blauwe plekken, bloed of sneeën…

Denkend aan dit verleden, liepen ze het tuinpad af. Eenmaal aan het einde, draaide Faye zich nog één keer om.
‘Nee,’ dacht ze ‘nu zijn we zóver gekomen, nu zetten we door ook!’
‘Kom je?’ vroeg Tom. Faye knikte, en ze rende naar hem toe. Hij sloeg een arm om haar heen. ‘We gaan het doen, zus!’ En weer knikte ze. Er kwam een glinstering in haar ogen. ‘Ja!’ riep ze opeens uit, ze wurmde zich uit de armen van haar broer en begon te huppelen.
‘Kom dan!’ riep ze lachend. ‘Kom dan! Als je durft!’
En hij rende haar lachend achterna. Al huppelend kwamen ze aan bij het station. Ze moesten nog even wachten, dus besloten ze zichzelf te trakteren.
‘Twee citroen graag.’ zei Tom tegen de ijscoman. En terwijl de man de twee heerlijke ijsjes overhandigde, gaf hij Faye een knipoog. Ze glimlachte naar hem, maar toen ze haar ijsje kreeg, was al haar aandacht daarop gevestigd. Ze had in tijden geen ijs meer gegeten, Faye wilde er nog één, maar ze moesten hun geld besparen…
Ze kochten een kaartje naar Groningen, en gingen op een bankje zitten.
‘Dat moet ver genoeg zijn.’ zei Tom.
‘Ja!’ zei Faye stralend. En ze gaf hem een klap op zijn schouder.
‘Au!’ zei Tom. Faye begreep meteen waarom en zei :
‘Sorry! Laat eens zien.’
Tom schoof zijn shirt omhoog, en Faye zag een grote geelgroene plek.
‘Wanneer heeft ‘ie dat gedaan?’ vroeg ze.
‘Drie dagen geleden, ik had mijn fiets niet in de schuur gezet. Toen hij thuiskwam, duwde hij me met mijn schouder tegen de kapstok aan.’
‘Ai!’ zei Faye. ‘Gaat het wel?’
‘Ja hoor.’ zei Tom.
En lachend keek hij naar zijn blauwe plek. Denkend dat dit hem nooit meer zal gebeuren.
‘Daar komt de trein!’ riep Faye opeens.
Ze stonden op, Tom nam de tas op zijn rug, en ze wachtten tot de deuren open gingen.

[Prodigy__<3]

3.

‘Kaartje graag!’
Tom en Faye zochten in hun zakken, en gaven allebei hun kaartjes. De conducteur stempelde ze af, en liep naar de volgende.
‘Kaartje graag.’
zijn stem stierf af naarmate hij verder liep.
‘Willen jullie misschien ook een pepermuntje?’ vroeg de jongen die bij hen in de coupé zat.
‘Nee, bedankt.’ zei Faye, verwonderd door zijn mooie ogen. Maar Tom wilde wel. ‘Dankje.’ zei hij, terwijl hij het pepermuntje in zijn mond propte.
‘Die snee ziet er akelig uit,’ zei de jongen, ‘moet je daar niet iemand naar laten kijken?’
‘Nee, maar bedankt voor je belangstelling.’
‘Waar gaan jullie heen?’ vroeg de jongen.
Even aarzelend zei Faye: ‘Naar Groningen.’
‘Oh, wat toevallig! Ik ook!’
‘Wat ga je daar dan doen?’ vroeg Faye.
‘Weet ik nog niet.’ zei de jongen, opeens een stuk minder opgewekt.
Faye wilde meteen nog een vraag stellen, maar toen kwam Tom ertussen: ‘Hoe heet je eigelijk?’
‘Jasper.’ zei de jongen.
‘Wauw!’ dacht Faye. ‘Wat een mooie naam, en die ógen!’
‘En jullie?’
‘Ik ben Tom, en dit is mijn zusje Faye.’
‘Faye…’ herhaalde de jongen. ‘Bijzondere naam, hoor je niet vaak… Mooi!’
‘Dankje,’ zei Faye blozend.
Jasper lachte naar haar, en Faye lachte terug.
Tom rolde met zijn ogen, hij zag meteen wat zijn kleine zusje van de nieuwe jongen vond.
‘Tom..,’ zei Faye opeens, ‘kom je even mee?’
Tom waggelde achter Faye aan.
‘Het gaat zeker over die Jasper?’ zei Tom plagend.
‘Eh… nou, eigelijk wel, vind je ook niet dat we hem mee moeten vragen?’ zei Faye.
‘Nou, hij lijkt me wel aardig.’ zei Tom. ‘En volgens mij is hij ook niet echt lastig.’
‘Is dat een Ja?’ vroeg Faye stralend.
‘Waarom niet…?’
‘YES!’
‘Op één voorwaarde… dat je hem niet de hele tijd gaat aflebberen.’ zei Tom met een lacherige stem.
‘Stommerd!’ zei Faye lachend.
En ze liepen terug naar de coupé.
‘Zijn jullie eruit?’ vroeg Jasper.
‘Ja!’ zei Faye stralend. ‘Heb je zin om met ons mee te gaan?’
‘Tuurlijk.’ zei Jasper. ‘Maar wat zijn jullie plannen eigelijk?’
‘Nog niet veel eigelijk.’ zei Tom. ‘Gewoon… weg!’
‘Okee, dat is in ieder geval gelukt.’ zei Jasper lachend.
‘Maar ik heb misschien een beter idee, ik heb een paar vrienden in Groningen, die weer mensen kennen die een dak verhuren voor weinig geld. Daar kunnen we wel op overnachten, er staat ook een klein stenen huisje op, of liever gezegd… vier muren met een dak, waar we kunnen liggen als het echt heel koud is, of als het regent.’
‘Klinkt goed.’ zei Tom.
‘Klinkt heel goed!’ zei Faye.
En ze lachte weer naar hem, en hij lachte terug.

[Prodigy__<3]

Verder ben ik nog niet echt gekomen, maar ik wil graag weten wat jullie ervan vinden, want als het niks is, ga ik er niet mee door. Dat bespaart me een hoop vrije tijd

Het ligt er een beetje aan voor wie je schrijft. Als iemand zegt dat het niks is, stop je dan met schrijven? Ik mag toch hopen van niet. Anders schreven er nog maar bar weinig Letteraars, mijzelf incluis.
Voor oefening is alles goed

[Prodigy__<3]

Krummeltje schreef op 11-04-2006 @ 09:00 :
Het ligt er een beetje aan voor wie je schrijft. Als iemand zegt dat het niks is, stop je dan met schrijven? Ik mag toch hopen van niet. Anders schreven er nog maar bar weinig Letteraars, mijzelf incluis.
Voor oefening is alles goed

Hm, misschien heb je gelijk, maar ik wil toch de mening van anderen hebben
(daar geef ik nogal veel om namelijk ).

[Prodigy__<3]

Dan niet...

[I C U]

Prodigy__<3 schreef op 13-04-2006 @ 16:45 :
Dan niet...

Rustig aan, schat, men heeft meer te doen. Post in het vervolg een deel tegelijk, dat leest... makkelijker, zeg maar. Dus. Misschien dat ik me er vanavond nog aan waag. Misschien ook niet. Geduld is een schone zaak.

Ik heb het eerste stukje geschreven, de rest komt misschien nog wel een keer.
Het is niet zo'n heel sterk stukje, maar ik merk op een of andere manier wel dat je ''taalgevoel'' of zo hebt. Het lijkt alsof je al een heel eigen stijl hebt. Er zitten een aantal niet zo fijne zinnen in, ik denk dat dit met wat kritisch herschrijven goed te verbeteren valt. Verder heb ik even geen commentaar, behalve dat je niet diep kunt uitademen.

Vooral wél blijven schrijven. Is het niet aan dit stukje, dan aan een ander, gewoon doen.