Alsof de zon was uitgegumd

Alsof de zon was uitgegumd
verlepte ze en ging over in
de lucht;
die leek verouderd behang,
alleen dat je daar dan op tekenen mag.

Zelfs de wolken waren vermengd
met elkaar en met mijn adem die wat langer
buiten bleef dan binnen

Ze zocht een sluier, bedekte haar gezicht
want niet stralen is falen
en falen is schamen

Dus kleurde ik voor haar, - want ieder verdient
een zonnestraaltje op zijn tijd-,
een uil, een vleermuis flappend naar de maan,
mezelf met pyama aan
(met streepjes, ook al blauw).

Pollen hadden bloesems goud gemaakt
en alles plakte een beetje,
smaakte stoffig en ook naar regen,
die altijd maar in meervoud valt.

Mijn verf huilde, ik verdronk,
slikte een teug wind en waaide mee,
mee naar die ene kant van het kompas.

----------------------------
Tijdje geleden gemaakt en intussen duizend keer herschreven. Ik ben er nog steeds niet tevreden over, misschien is het ook gewoon niks. Maar misschien ook wel, dus ik post het nu toch maar . Commentaar?

[Live]

De titel is top, daarna verlies je me... krijg totaal geen hoogte van wat je eigenlijk wilt zeggen, het klinkt te ingewikkeld, alsof het te weinig vanuit je eigen gevoel geschreven is? Natuurlijk niet de kritiek waar je iets aan hebt sorry..

[Reem]

Ik vind het vooral jammer dat het allemaal niet zo lekker loopt: er zit geen ritme in, alles lees ik in een ander tempo. Dat is niet fijn. Terwijl ik wát je schrijft eigenlijk helemaal niet slecht vind, je schept mooie beelden en je verwoordt ook nog leuk (zoals die hele derde strofe!).
De streepjes in het begin van de vierde strofe vind ik wat minder, het geeft het geheel een wat slordig uiterlijk.
Tja. Moeilijk om hier iets over te zeggen. Als ik jou was zou ik proberen om er een ritme in te maken, dus nog een keer herschrijven. Moeilijk is dat wel, omdat je alles al verwoord en opgeschreven hebt. Maar probeer het toch nog een keer, want het is zonde om hier niets meer mee te doen!