Jezelf wegcijferen?

[Hayden]

Hoi.
Wanneer spreek je van jezelf wegcijferen in een relatie?

Waar ligt de grens van het 'geven van jezelf' in een relatie? Hoeveel moet je je eigen leven behouden, of juist in hoeverre moet je deze delen?
En.. vanaf waar is het niet gezond meer?

Ik twijfel of ik mezelf niet teveel aan het geven ben. Dit merk ik doordat als ik niets van hem hoor, na een dag ofzo, ik merk dat hij toch vaak mijn gedachten dan bezighoud, wat hij dan doet etc, terwijl ik eigenlijk mezelf liever met m'n eigen zaken bezig houd. Maar toch denk ik dan na, wat me best frusteert omdat ik me dan afvraag wie ik nou eigenlijk nog zelf ben??
Ik heb een relatie van bijna 2 jaar, maar omdat het ook een Lat-relatie is (ik in Beers, hij in Zoetermeer) maar ik ben degene die deze afstand het meest overbrugt. Ook qua tijd en afspraken spreken we meestal af wanneer het hem uitkomt! Praten helpt, maar toch blijft dit gevoel.
Ik heb soms het gevoel dat ik mezelf teveel aan moet passen aan hem, terwijl dat best ook soms andersom mag zijn!

Graag jullie reacties, meningen,
xxx
Hayden

Je grens ligt bij waar je je niet goed meer voelt. Je moet je leven delen in zoverre als je dat prettig vindt en een bepaald evenwicht vinden met elkaar. Sommige mensen delen vrijwel alles, doen eigenlijk alles samen, leven meer samen een leven dan allebei een. Anderen hebben heel erg hun eigen leven, zien elkaar regelmatig maar doen het wel duidelijk zelf. Allebei prima, als jullie je er maar prettig bij voelen.

In jouw geval kan ik het niet zeggen, maar als jij altijd het gevoel hebt dat je te veel geeft, dan zou ik er iets aan doen. Zou wel proberen uit te vinden of het werkelijk het geval is. Vind je het erg als jij altijd degene bent die ver reist? Moet jij ook op andere gebieden altijd initiatief nemen? Wat vindt hij er zelf van?

Je spreekt trouwens toch ook af als het jou uitkomt - als het je niet zou uitkomen, dan kun je toch domweg niet..? Volgens mij kun je helemaal niet afspreken als het maar een iemand uitkomt...

Hayden schreef op 16-01-2007 @ 13:48 :

Ik heb een relatie van bijna 2 jaar, maar omdat het ook een Lat-relatie is (ik in Beers, hij in Zoetermeer) maar ik ben degene die deze afstand het meest overbrugt. Ook qua tijd en afspraken spreken we meestal af wanneer het hem uitkomt! Praten helpt, maar toch blijft dit gevoel.
Ik heb soms het gevoel dat ik mezelf teveel aan moet passen aan hem, terwijl dat best ook soms andersom mag zijn!

Zijn er niet toevallig ook nog andere redenen waarom jij meestal degene bent die reist, en jullie afspreken wanneer het hem beter uitkomt? Bij mij is het bijvoorbeeld zo dat mijn vriend op zichzelf woont, terwijl ik thuis woon en dus is het prettiger om bij hem thuis te zijn, bovendien heb ik een OV en is reizen dus gratis, hij werkt fulltime, etc.


En zoals Morgan ook zegt, die grens is persoonsgebonden, de een vind het prettig om elkaar 4 dagen per week te zien en de rest van de tijd je eigen leven te leiden, de ander wil dag en nacht bij elkaar zijn.l Maar als jij het gevoel hebt dat je je teveel aanpast, is die grens bij jou misschien overschreden..

[madelief21]

Ja, dat is best lastig denk ik. Net wat de meisjes hierboven schrijven praat er eens over met hem. Leg uit wat je niet prettig vindt en wat je anders wilt zien, hij wil hier vast wel rekening mee houden. Of ben je bang dat hij dat niet leuk van je zal gaan vinden. Misschien ben je op dit moment wel iets te lief voor hem en gaat hij hier wat gemakkelijker mee om, kan dat of zit ik er naast? Maar goed leg het gewoon voor en dan komt het vast goed.

Wellicht verwachten jullie niet hetzelfde in deze relatie. Mja, gewoon wat hierboven al allemaal staat.

[borboleta]

Wegcijferen is nooit goed. Je bent nog steeds een persoon, met een eigen mening, en een eigen leven (als het goed is!). Je aanpassen duh, tuurlijk moet dat. Allebei, als het goed is.

Maar wegcijferen bah, dit is ook de reden waarom een je een gelijkwaardige relatie moet hebben. Qua zowel, leeftijd als niveau! Dan kan je elkaar aan, en hoef je je niet 'weg te cijferen' of je anders te gedragen, of het gevoel te hebben dat hij zich schaamt voor jou, ofzo. Gelijkwaardigheid daar gaat het om, joehoe !

borboleta schreef op 16-01-2007 @ 17:04 :
Qua zowel, leeftijd als niveau!

Dit is natuurlijk redelijk grote onzin.

Leeftijd zegt weinig over de fase van ontwikkeling waarin iemand zit. Ik was in al mijn relaties (niet dat dat er zoveel zijn geweest maar goed) de oudste, maar ook de minst volwassene.

En niveau, ik ga ervan uit dat je opleidingsniveau ofzo bedoelt? Het is doorgaans niet ideaal om als professor iets te krijgen met iemand die de lagere school niet eens met succes afrondde, maar dat is dan ook een extreem geval. Meestal zijn die verschillen echt heel goed te overbruggen. En als het dat niet is, krijg je toch niet eens een relatie?

Als je zelf het gevoel hebt dat er iets niet goed zit. Dus niet gebaseerd op wat anderen doen in hun relatie, want personen verschillen gewoon.
Maar als jij het gevoel hebt dat hij zich te weinig aanpast of jij je te veel, zeg dat dan tegen hem . En dan niet alleen erover praten zodat je het van je hart hebt, maar erover praten zodat hij er rekening mee gaat houden.

[bracelance]

Wanneer je jezelf in veel grotere mate 'opoffert' voor de relatie heb je de status bereikt...

[wushuman]

Heb je al met je vriend zelf erover gepraat? Mannen zijn zich
doorgaans niet bewust wanneer ze een meisje een dergelijk
gevoel geven. Wellicht lucht het al op wanneer je vertelt dat
je dat gevoel hebt. Wanneer je aanvoelt dat er concrete
afspraken moeten komen, dan samen actie ondernemen om
te zorgen dat die afspraken er komen.