verboden

[me... just me]

Dit is het begin van een verhaaltje waar ik nu een paar dagen mee bezig ben... Ik schrijf nog niet heel lang en krijg wel goede reacties van vrienden, maar zou nu nu graag wat kritiek van jullie (ervaren schrijvers) willen hebben. Alvast bedankt

Het eerste wat ik deed toen ik hem zag was proberen zijn blik op te vangen. Toen ik die blik eenmaal gevangen had wist ik dat er nu geen weg terug meer zou zijn.
Toen ik haar voor het eerst zag wist ik het gewoon, ik zag haar naar me kijken en toen ik terug keek wist ik dat dit hier niet bij zou blijven… Het was te laat.

Zelf dacht ik er niet vaak aan, liefde. Ik wist eigenlijk niet zo goed wat het zou moeten inhouden. Mijn vriendinnen en ik praatten er wel eens over en discussieerden over welke jongen op school nou het knapst was, maar wat echte liefde was? Nee, daar had ik geen benul van. Tot die ene dag, het was echt zo’n dag waarbij je alle stomme details weet te onthouden. Het gedonder begon toen ik mijn tanden had gepoetst en nergens mijn kam kon vinden. Ik hoorde de bel gaan, maar stond er verder niet zo bij stil. Ik zocht echt overal, maar kon die verrekte kam nergens vinden. Dus ging ik maar, in mijn pyama, naar beneden om aan mam te vragen waar hij kon zijn. Zodra ik de deur open had gedaan begon ik al te wensen dat ik boven was gebleven. Daar in de kamer stond een man met mijn vader te praten en ik stond hier in mijn slipje en nachthemd, verder niets! De man draaide zich om en keek me even aan. Het was heel vreemd, hij was best knap en zag er niet oud uit. Hij glimlachte even en keek toen vragend naar mijn vader.

Wie was dat nou weer? Hij had me niet verteld dat hij een dochter had! Vragend keek ik naar Jan en hij grinnikte.
“O, sorry Stefen! Dit is mijn dochter, Ellen.” Het meisje keek me belangstellend, maar weinig op haar gemak aan. Ik nam haar even in me op en stapte toen op haar af.
“Hoi, ik ben Stefen.” Ze raakte mijn hand even aan en trok hem toen snel terug, als een schuw vogeltje dat niet goed weet waar ze heen moet.
“Hoi… Uh, papa. Wie is dit?” Vragend keek het meisje naar Jan.
“Dit is mijn kersverse onderdirecteur!” Breed glimlachend keek Jan naar haar terug. Hij had haar blijkbaar ook nog niets over mij verteld.
“Ik zal hier waarschijnlijk vrij vaak langskomen, ik moet aardig bijgeschoold worden door je vader.” Ik lachte voorzichtig naar haar, niet zo goed wetend wat ik met mijn handen moest doen. Ze kneep haar ogen samen en vroeg kritisch:
“Is hij daar niet een beetje jong voor? Je kan zoiets toch niet al zijn als je… Naja, 18 ofzo bent.” Ik begon te lachen toen ze dat gezegd had. 18! Zo’n compliment had ik nog nooit gekregen!

Afwachtend keek ik mijn vader aan. Ik ergerde me eraan dat die Stefen me uitlachte. Hij durfde wel zeg! Ik vroeg toch iets doodnormaals?
“Lieverd, Stefen is dertig jaar.” Grinnikte mijn vader. Mijn mond viel open en ik keek van mijn vader naar Stefen en weer terug.
“30?” Stamelde ik. “O God, uh… sorry! Je, ik bedoel u, zag er zo jong uit!” Ik beet op mijn lip en glipte de kamer uit. Zodra ik op de gang stond greep ik naar mijn keel. Shit! Ik had het echt verpest daar! Wat zou die vent wel niet van me denken? Ik liep snel naar boven en daar, onder mijn kat, lag mijn kam. Zucht.

“Dus, je hebt een dochter?” De verbaasde blik in mijn ogen liet Jan lachen.
“Jazeker! Het wordt al een hele meid hoor. Ze wordt over een maandje zestien, ik heb een groot feest in gedachten! Ik dacht eraan om de vergaderzaal leeg te ruimen en daar een soort verrassingsfeest voor haar te organiseren. Maar laten we het over de belangrijkere dingen hebben. Je inwerken in je nieuwe functie word lastig, maar is haalbaar. Het enige probleem is dat je zo ver weg woont van het werk. Hoe lang was het ook alweer rijden?”
“Zo’n 2 uur, maar ik heb het er voor over! Ik vind het echt geweldig dat ik bij mijn grote voorbeeld kan werken!” Jan lachte en ik voelde een rode gloed omhoog stijgen naar mijn oren. Het was wel zo, ik had al sinds mijn zestiende willen werken in de reclame. En dit was een buitenkansje! Ik was aangenomen, ondanks de afstand, vanwege mijn talent, zowel voor het ontwerpen van de reclame als voor het bedenken ervan. Ik had zelfs al een eigen spotje mogen maken! Maar de afstand zou wel een probleem worden aangezien ik elke ochtend om zes uur hier moest zijn om samen met Jan naar het werk te rijden…
“Ik denk eraan om ergens hier in de buurt een flatje te huren.”
“Slim idee! Maar daar blijf je dan toch niet voor een al te lange tijd wonen? Ik bedoel, zo’n klein flatje met zo’n salaris!”
“Ik zie wel.” Lachte ik. Even later namen we afscheid en spraken we af dat ik morgenavond nog even langs zou komen. Toen ik wilde wegrijden en nog even naar het huis keek, zag ik een schaduw bij het raam staan, het was waarschijnlijk Anne aan de contouren van haar lichaam te zien. Ik drukt het gaspedaal in en reed naar huis, om maar even aan wat anders te denken zette ik hard de radio aan.

“Goedenavond mevrouw Berkens!” Vrolijk liep ik naar binnen met een bos bloemen voor Jans vrouw.
“Och Stefen! Doe niet zo mal! Noem me maar gewoon Stephani hoor, ik ben maar 15 jaar ouder dan jij…” Blozend keek ze me aan. Ze gebaarde naar de bank en zei dat ze met een paar minuutjes terug zou zijn. Haar man lag op bed met migraine, maar dat betekende volgens haar niet dat we geen gezellige avond konden hebben. Ik zat op de bank te wachten en keek om me heen. Het huis van Jan was gezellig, leuk bruin met wit behang in de knusse woonkamer, veel bloemen en een kleine tv in de hoek van de kamer. Één wand was bedekt met cd standaards. Ik stond op en liep er heen, pakte een cd van Boston en bekeek de achterkant. Opeens voelde ik dat er iemand naar me keek en draaide me langzaam om. Daar stond Anne. Ze liep niet weg toen ik haar aanstaarde en draaide haar hoofd niet de andere kant op, integendeel. Ze zette een paar stappen naar me toe en kwam tegenover me staan, tussen mij en de muur met cd’s in. Ze keek me even recht in mijn ogen, pakte toen de cd uit mijn handen en begon de achterkant te lezen.
“Goede keuze…” zei ze zachtjes. Haar blik gleed van de cd hoes af naar mijn voeten en ging toen heel langzaam omhoog. Toen ze ook mijn gezicht even bestudeerd had zette ze nog een stap naar voor. We stonden nu zo dicht bij elkaar dat ik geen adem durfde te halen. Ze stak haar hand uit en raakte voorzichtig mijn borst aan, die aanraking veroorzaakte zo’n heftig gevoel bij ons beiden dat we allebei tegelijk een stap naar achter zetten. Ze draaide zich om, zette de cd weg en liep richting de keuken. Mijn God... Ik stond hier te trillen op mijn benen om een meisje van bijna zestien. Raap jezelf bij elkaar en ga zitten man, wat denk je wel? Zei ik tegen mezelf. Ik ging zitten op de bank en pakte de bos bloemen weer op.

[me... just me]

Iemand???n

[Saarah]

Ik wil het vervolg wel lezen.

Ik kan geen kritische opmerkingen geven. Volgens mij heb je een enorme dosis inlevingsvermogen. Mijn pa schrijft voor een frans tijdschrift weleensn een artikel. Zelf heb ik niet zo'n schrijvergave. Eén ding dat ik wel weet is dit: "schrijf geen vloeken, of of zoals sommigen het zeggen 'godlasterende woorden' of iets dergelijks." Veel mensen irriteert dat of houden er gewoon niet van. Ik heb er zelf ook weinig moeite mee, maar het hoort wel bij de schrijversetiketten. Ik zou zeggen "ga zo door."

[me... just me]

bedankt!! Ik ben nog niet zo goed, dus ik wacht eigenlijk kritiek af voor ik verder ga met het verhaal... Dan kan ik namelijk wat dingen aanpassen + beter proberen te doen... Het is de bedoeling dat dit verhaal een paar bladzijden word, gewoon om eens te kijken of een kort verhaaltje lukt (i.p.v. wat ik tot nu tu altijd heb: een half afgemaakt verhaal)

[-zen-Chris]

Ja ik wilde ook wel antwoord geven maar ik heb zo'n last van mijn ogen... kan geen lenzen meer dragen en krijg morgen pas mijn bril. Dus morgen wellicht. Ik had al zoveel moeite om De Deur te bekritiseren, maar ik vind zulke dingen wel belangrijk.

[me... just me]

Ooow, rot voor je... Sterkte!!
En iig bedankt dat je hem überhaupt wil lezen!

[-zen-Chris]

Oke, ten eerste vind ik dat je wel duidelijk schrijft, technisch correct, en het loopt goed. Maar ligt het aan mij als ik zeg dat ik het verhaal niet begrijp door dat meervoudige personale vertelperspectief? Normaliter zou iemand dat per hoofdstuk of zoiets afwisselen, maar om de paar alinea's vind ik te snel, en ik volg het daarom niet.

Je zinnen zijn wel goed in ieder geval. Dus je kan schrijven. Het loopt allemaal heel soepel. Vooral dit stuk aan het einde vind ik echt goed geschreven:"Ik stond op en liep er heen, pakte een cd van Boston en bekeek de achterkant. Opeens voelde ik dat er iemand naar me keek en draaide me langzaam om. Daar stond Anne. Ze liep niet weg toen ik haar aanstaarde en draaide haar hoofd niet de andere kant op, integendeel. Ze zette een paar stappen naar me toe en kwam tegenover me staan, tussen mij en de muur met cd’s in. Ze keek me even recht in mijn ogen, pakte toen de cd uit mijn handen en begon de achterkant te lezen.
“Goede keuze…” zei ze zachtjes. Haar blik gleed van de cd hoes af naar mijn voeten en ging toen heel langzaam omhoog. Toen ze ook mijn gezicht even bestudeerd had zette ze nog een stap naar voor. We stonden nu zo dicht bij elkaar dat ik geen adem durfde te halen. Ze stak haar hand uit en raakte voorzichtig mijn borst aan, die aanraking veroorzaakte zo’n heftig gevoel bij ons beiden dat we allebei tegelijk een stap naar achter zetten. "

Je maakte weinig fouten in je techniek, maar er is er wel een die ik aan wil kaarten door de volgende zin als voorbeeld te gebruiken:“Lieverd, Stefen is dertig jaar.” Grinnikte mijn vader.
Dit moet zijn: "Lieverd, Stefen is dertig jaar," grinnikte mijn vader. Dus komma en kleine letter, want het is één zin. Dat geldt ook voor uitroeptekens en vraagtekens op het einde van een gesproken zin, dus een kleine letter na zo'n teken, daar het nog steeds één zin is.

Succes verder met je schrijftalent.

[me... just me]

Hmmm, bedankt Ik zal er zeker wat mee doen!! Ik vind het leuk dat je 'Succes verder met je schrijftalent' zegt... Aangezien ik ook wel eens iets van jou heb gelezen, vind ik dit een gigantisch compliment...

[Choking Duck]

Mooi ingeleefd, ben benieuwd hoe t verder gaat.
Het is in ieder geval de moeite meer te schrijven vind ik!

[me... just me]

Bedankt!! Tis idd best moeilijk om je in te leven in een man Maar onwijs leuk om te proberen weer eens iets anders... Vrtel het ma als ik iets niet goed doe hoa... Als man zijnde bedoel ik dan

[me... just me]

Nog iemand anders die tips/ kritiek voor me heeft??

[Orpheus]

'Ik drukt het gaspedaal in.'

Druk/drukte.

Al 'trap' je een gaspedaal in

[me... just me]

oooh! hahaha, dom foutje! sorry!!

[Jeuk]

Het eerste wat ik je wil aanraden is om een verhaal ook echt af te maken. Er zijn velen die een idee hebben en dan denken: 'Nu ja; daar moet ik maar eens een verhaaltje van maken.' Daar is op zich niets mis mee, maar bij velen ontstaat dan een steeds maar opnieuw opzetjes en opzetjes en ideetjes uitschrijven, zonder dat er ook maar iets echt af komt.
Dat kan je dan wel op een internetforum zetten; maar verder dan; 'Ja, leuk. Ik vraag me af hoe het afloopt.' en kritiek op de stijl zal men dan ook niet kunnen bieden. Het componeren van een mooi afgerond plot is weer een hele andere discipline.
Een van de belangrijke dingen voor het schrijverschap lijkt me de discipline om een verhaal ook echt af te maken; daar gaat het ook veel meer om; discipline. Transipiratie. Niets inspiratie; transpiratie.

[-zen-Chris]

Dat kan helaas niet. Paginalange verhalen worden niet gelezen, behalve als je ze in fragmenten plaatst zoals zij dus doet.

[homehapero]

gniffel gniffel heb nu de eerste 2alineas gelezen en heb zo'n gevoel dat dit een carrysleemonster van formaat gaat worden!

[homehapero]

waw plotwending!

of toch niet...

mja niets persoonlijk maar ik hou niet zo van jongen-meisje-moeilijkeliefdepuberverhalen à la carry slee

[Jeuk]

-zen-Chris schreef op 24-01-2007 @ 18:25 :
Dat kan helaas niet. Paginalange verhalen worden niet gelezen, behalve als je ze in fragmenten plaatst zoals zij dus doet.

Nou ja; je kan een verhaal wel afmaken. Of dat hier dan gelezen wordt of niet, dat zal dat verhaal niets uitmaken. Ik vraag me enkel af of auteur in kwestie uberhaupt wel verhalen afmaakt.

[me... just me]

Ik doe me best... ma ik zit nog gewoon op school etc. niet als smoes bedoeld hoor!! maar daar gaat gewoon veel tijd in zitten... Ik doe altijd me best om een verhaal af te maken, en bij deze idemdito. Ik wil deze niet te lang maken, maar ik moet nog even kijken HOE ik dat wil doen... Ik hoopte alleen op wat kritiek en tips van jullie kant zodat ik mijn stijl kan veranderen/ aanpassen...
Die heb ik ook gekregen Dus bedankt daarvoor!!

[Jeuk]

Shit, als je ergens wel veel vrije tijd hebt is het als je op school zit. Wacht maar totdat je aan het studeren bent, wacht maar totdat je werkt. Tot je pensioen heb je niet meer zoveel vrije tijd!

[Jeuk]

Nou ja; als je studeert heb je ook wel erg veel vrije tijd, maar die breng je dan toch liever door met live jazz en sigaretten en natte, aziatische meisjes en in het casino en dat soort dingen, dan komt er niet zoveel van schrijven.

[me... just me]

Okeej, dan had jij dat zo Maar ik doe nu VWO en daar moet ik ongeloofelijk veel tijd insteken om goede cijfers te halen... En ik heb net een SE-week achter de rug, dus tja... dan heb ik het druk. En dan ook nog sport erbij... Misschien krijg ik het nog drukker, maar voor mij als 15jarige is dit al wel druk genoeg voor nu. En hoe jammer ik het ook vind, dan komt er van schrijven helaas niet zo veel...

[me... just me]

Raap jezelf bij elkaar en ga zitten man, wat denk je wel? Zei ik tegen mezelf. Ik ging zitten op de bank en pakte de bos bloemen weer op.

Ik liep de keuken binnen en liet me vallen op een stoel. Het heftige gevoel van net begon een beetje te zakken.
“Lieverd, is er iets?” Ik schrok me kapot toen ik merkte dat mijn moeder ook in de keuken was.
“O, nee hoor mam! Alles is prima! Ik, uh… Ik vroeg me af of ik je nog ergens mee kon helpen.” Ik glimlachte geruststellend naar mijn moeder die op haar beurt haar wenkbrauwen omhoog trok.
“Jij wilt mij helpen in de keuken?” ze begon te lachen en ging verder met de, tenminste daar leek het op, toastjes.
“Wat jij wilt mam. Dan schenk ik wel wat te drinken in! Komt papa nog beneden of…?”
“Nee lieverd, je vaders migraine is nog niet gezakt. Maar schenk inderdaad maar wat te drinken in. Ik wil wel iets fris, doe maar cola. Vraag jij Stefen ook even wat hij wil drinken?”
Ik knikte en liep heel langzaam weer terug naar de kamer. Daar zat hij, hij was zo fascinerend. Hij zag er helemaal niet oud uit en op de één of andere manier voelde ik me ontzettend tot hem aangetrokken. Ik kon nu toch niet gewoon binnenvallen en vragen wat hij wilde drinken? Niet na dat moment van net. Of had hij daarnet niet gevoeld wat ik had gevoeld? Ik sloeg mezelf voor mijn hoofd, waar maakte ik me nou druk om? Ik leek wel één van mijn vriendinnen als ze helemaal hoteldebotel was van één of andere jongen. Ik hoefde hem alleen maar te vragen wat hij wilde drinken.
“Stefen?” Zodra ik die naam gezegd had stikte ik in de rest van mijn woorden. Hij keek me aan met ogen die haast smeekten om deze stilte niet te laten stoppen, die me smeekten om bij hem te gaan zitten.
“Mijn moeder vroeg zich af of je iets wilt drinken.” Hakkelde ik. Stefen bleef me aankijken en schudde zijn hoofd. Toen stond hij op en liep naar me toe. Zodra hij vlak voor me stond zette ik snel een stap naar achter. Ik keek naar mijn voeten en speelde een beetje met mijn vingers terwijl ik hem nogmaals of hij echt niets wilde. Hij tilde mijn kin voorzichtig op en keek me aan. “Nee dank je, iets te drinken hoef ik niet.” zei hij zachtjes. Ik slikte even en knikte toen, draaide me om en liep weer terug naar mijn moeder.
“Hij hoeft niets.” zuchtte ik en liet me weer vallen op een stoel.

[homehapero]

hoteldebotel

is dat een woord?

[me... just me]

Nu wel

[-zen-Chris]

Je techniek is weer goed, het leest gemakkelijk. Fijne scene. Je schrijfwerk is constant, alsof je voor een bepaalde doelgroep schrijft. Weten wat je schrijft is belangrijk namelijk, en helemaal niet vanzelfsprekend. Dus... prima.

Enkele foutjes:

"Raap jezelf bij elkaar en ga zitten man, wat denk je wel? Zei ik tegen mezelf." Kan beter zo: Raap jezelf bij elkaar en ga zitten man. Wat denk je wel? zei ik tegen mezelf. (zei ik tegen mezelf kan zelfs weggelaten worden, misschien beter) Of anders tussen aanhalingstekens in plaats van cursief. Let ook op de kleine letter na de vraagteken.

Wederom: “Mijn moeder vroeg zich af of je iets wilt drinken.” Hakkelde ik.

En nog een om het af te leren: “Nee dank je, iets te drinken hoef ik niet.” zei hij zachtjes.
Hier heb je wel de kleine letter, maar: het moet met komma, niet punt. Het is één zin.

Verbeter dat voortaan even, want het is zonde van je werk.
Je lijkt het "tonen" van de gebeurtenissen boven het "beschrijven" van de gebeurtenissen goed te begrijpen. Heb je vaker dit soort verhalen geschreven?

[me... just me]

Ik ben nog maar 15, hiervoor schreef ik korte verhalen... Maar niet zoals deze, nee
Ik stap binnenkort naar mijn Nederlands docente voor wat tips en kritiek enzo
Bedankt iig, ik vind dat erg moeilijk. MEt die hoofdletters en dan komma's etc... Maar ik zal mijn best doen!!

[Uice]

Stamelen, grinniken, lachen... waarom zeggen de personages nooit gewoon iets? Ik krijg de indruk dat je bang bent dat de lezer niet uit de context op kunt maken hoe iets gezegd wordt, maar dat kunnen we wel.

Verder is het over het algemeen met een lekker ritme geschreven.

[me... just me]

Stamelen, grinniken, lachen... waarom zeggen de personages nooit gewoon iets? Ik krijg de indruk dat je bang bent dat de lezer niet uit de context op kunt maken hoe iets gezegd wordt, maar dat kunnen we wel.

Dit is gewoon mijn manier van schrijven En dat heeft niets te maken met hoe ik over de lezer denk... Ik snap ook wel dat jullie het zo ook wel weten, maar het schrijft (voor mij) fijner zo...

[Uice]

Het roept wel associaties op met Boeketromannetjes.

[me... just me]

Dit gaat heel dom klinken maar, wat zijn boeketromannetjes?

[me... just me]

'Hij hoeft niets.' zuchtte ik en liet me weer vallen op een stoel.

Ik lag in mijn bed en staarde naar het plafond, denkend aan de vorige avond bij Ellen thuis. Het was heel gezellig om met haar moeder te kletsen. Helaas was Ellen, zoals haar moeder me vertelde tenminste, heel moe geworden en naar boven gegaan. Toen ik rond elven weer weg wilde gaan, bleek mijn auto kapot te zijn. Stefani had geen rijbewijs en aangezien haar man met migraine op bed lag, kon ik niet weg. Stefani was ontzettend aardig voor me geweest en had me een slaapplek aangeboden.
'Op Ellens kamer staat wel een slaapbank', zei ze. Ik stelde nog voor om op een bank te gaan slapen, maar ze wilde niet luisteren en stuurde me naar boven. Toen ik bij Ellen binnen kwam met Stefani, maakte Stefani de slaapbank helemaal op en gaf haar dochter nog een kus op het voorhoofd.
'Slaap lekker en tot morgen!' Riep ze achterom en liep de kamer uit. Het was vrij donker in de kamer van Ellen, maar niet zo kil en eenzaam als in mijn eigen kamer. Het was geen echte meidenkamer, maar een rustige kamer met mooie lichtblauwe muren. Ik ging liggen op de slaapbank en vroeg Ellen:
'Vind je het niet erg dat ik hier slaap?' Het bleef stil en toen ik begon te denken dat Ellen al sliep hoorde ik haar deken ritselen. Vlak daarna voelde ik mijn eigen deken langzaam omhoog en van me af gaan... Ik voelde de slaapbank naar beneden gaan op de plek waar Ellen ging zitten. Haar lichaamswarmte streelde mijn lichaam en ik fluisterde haar naam. Ik zag haar mond open gaan alsof ze iets wilde zeggen, maar daarna weer sluiten alsof ze zich bedacht. Ze zuchtte zachtjes. Ik streelde haar mooie bruine lokken uit haar gezicht en keek naar haar de contouren van haar lichaam. Hier zat ze dan, naast me in mijn bed, en de stilte om ons heen maakte alles nog veel intenser. Ik hees mezelf omhoog tot ik op gelijke hoogte met haar gezicht was en streelde zachtjes haar wang. Haar hoofd bewoog mee en duwde tegen mijn hand en dat was genoeg voor mij. Ik boog mijn hoofd naar het hare en pakte voorzichtig haar kin vast. Toen onze lippen elkaar raakten pakte ze mijn andere hand vast en kneep er zachtjes in. Op dat moment wist ik dat we hetzelfde gevoel deelden en dat ik niets hoefde te zeggen. We bleven nog even zitten en toen stond ze op. Ik legde mijn hoofd weer op mijn kussen en staarde naar het plafond, wetend dat dit nog maar het begin was. Zo bleef ik een tijdje liggen staren tot ik het hele gevoel voor tijd kwijt was. Het enige wat ik nog voelde was een intens verlangen naar Ellen, en ik stond op. Ik liep naar haar bed, tilde de deken op en ging naast haar liggen. Ik zorgde dat haar hoofd op mijn borst rustte en bestudeerde haar gezicht. Ik zag haar ogen even open gaan om zich daarna snel weer te sluiten, alsof ze net deed of ze sliep. Ik kuste zacht haar voorhoofd en begon haar buik te strelen. Haar huid voelde zo mooi, zo levendig. Alsof elke keer dat ik haar buik aanraakte er opnieuw een tinteling door haar heen ging die haar huid extra zacht maakte. Ik ging iets omhoog en raakte de onderkant van haar ontluikende borst aan. Ik voelde een schokje door haar heen gaan en trok snel mijn hand weg, maar tot mijn verbazing pakte ze mijn hand vast en legde hem terug.
‘Niet stoppen…’ fluisterde ze. Haar stem klonk haast smekend en ik legde mijn hand terug. Zo lagen we tegen elkaar aangedrukt, maar ik wist dat dit fout was. Opeens drong het tot me door dat dit niet kon, dat dit niet mocht en ik stopte.
‘Dit mag niet, dit kunnen we niet doen.’ zei ik haar met een trillende stem.
‘Het kan, niemand hoeft het te weten!’ Haar stem was angstig en trilde net zo hevig als de mijne, maar ik wist dat we moesten stoppen en ik probeerde op te staan. Ze pakte mijn hand vast en kuste me nog één keer op mijn mond. Ik voelde iets nats over mijn lip glijden, een traan. Toen ik weer in mijn eigen bed lag vroeg ik me af waarom ze had gehuild. Ik voelde aan mijn wang en merkte dat ik zelf ook huilde…

[Isengrim]

Ik vind het een mooi verhaal, maar heette het meisje niet eerst Anne...?

[me... just me]

Ja klopt, dat was dus een foutje, sorry... Het moet gewoon Ellen zijn, maar op de één of andere manier raakte ik in het begin in de war... KAn het nu alleen nie tmeer aanpassen

me... just me schreef op 04-02-2007 @ 10:26 :
Dit gaat heel dom klinken maar, wat zijn boeketromannetjes?

Honderd-in-een-dozijn flutboekjes met steeds dezelfde soort verhalen erin.

[Uice]

me... just me schreef op 04-02-2007 @ 11:57 :
'Hij hoeft niets.' zuchtte ik

Okee, over smaak valt niet te twisten enzo, maar dit kan dus echt niet. Niemand zucht zinnen.

[-zen-Chris]

Juice schreef op 04-02-2007 @ 18:55 :
Okee, over smaak valt niet te twisten enzo, maar dit kan dus echt niet. Niemand zucht zinnen.

Jawel hoor. Dan zeg je het zuchtend.

[Uice]

-zen-Chris schreef op 04-02-2007 @ 20:41 :
Jawel hoor. Dan zeg je het zuchtend.

Dat kan op zich wel, maar dat klinkt heel raar. Dat is net zoiets als 'Ja, dat vind ik ook', lachte hij, wat ook heel absurd is.

[-zen-Chris]

Ja, technisch gezien is het dus niet fout, maar het is maar net in wat voor context het geplaatst wordt. En of het bij je stijl past.

[Uice]

-zen-Chris schreef op 05-02-2007 @ 12:52 :
Ja, technisch gezien is het dus niet fout, maar het is maar net in wat voor context het geplaatst wordt. En of het bij je stijl past.

In een absurdistisch verhaal zou het wel kunnen, maar hier vind ik het niet passen. Een woord zuchten kan nog, maar als je een hele zin gaat zuchten klinkt het gewoon heel raar.

[me... just me]

JOngens, bedankt Ik pas het wel even aan. Ik maak er gewoon van:
'Hij hoeft niets.' zei ik en met een zucht liet ik me vallen op de stoel.